โชคชะตาที่ล่วงหล่น - ตอนที่ 15 บริการฉันสิ

เมื่อลู่หยวนเฝ้าดูหลี่เมิ่งเหยาถูกตู้เหลียงอุ้มขึ้นรถ เขารู้สึกเจ็บปวดอีกครั้งในใจ

 

ผู้หญิงชอบคนที่ขับรถหรูงั้นเหรอ?

 

เป็นเรื่องง่ายที่จะใช้รถจีบสาวๆ?

 

นี่เป็นเพียงแค่รถ Volkswagen Passat

 

หลี่เมิ่งเหยาดูถูกตัวเองขนาดนั้นเลยเหรอ?

 

ทันใดนั้นลู่หยวนรู้สึกว่าแขนของตัวเองถูกคว้าและเขาถูกลากไปพร้อมกับบุลคลนั้นหลายก้าวโดยไม่ได้ตั้งใจ

 

ไม่นานก็พบว่าบุลคนนั้นคือจางเซี่ย

 

“ลู่หยวนมีอะไรให้ดูอีก นายยังไม่ลืมหลี่เมิ่งเหยาใช่ไหม?”

 

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนั้นจางเซี่ยก็อยู่ในฝูงชนเช่นกัน

 

ตอนที่ลู่หยวนมองไปที่หลี่เมิ่งเหยาที่ขึ้นรถแล้วจากไป จางเซี่ยก็ได้เห็นเช่นนั้นด้วย

 

ในตอนนี้ใบหน้าของจางเซี่ยหมองลงเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเธอรู้สึกเสียใจที่ลู่หยวนยังคงไม่ลืมผู้หญิงอย่างหลี่เมิ่งเหยา แต่มันไม่เท่ากับที่เธอต้องเห็นลู่หยวนนั้นเจ็บปวด

 

“ฉัน……”

 

ลู่หยวนไม่รู้จะพูดอะไร เขารู้ว่าที่จางเซี่ยทำก็เพราะว่าเป็นห่วงไม่อยากให้ลู่หยวนต้องเสียใจ

 

แม้ว่าหลี่เมิ่งเหยาจะมีนิสัยที่แย่มาก แต่ลู่หยวนก็มักจะนึกถึงภาพที่หลี่เมิ่งเหยาเคยทำดีกับเขาเสมอ

 

“ไปกันเถอะ ไปที่ร้านอาหารไป่เชิ่งหยวนวันนี้ฉันจะเลี้ยงนายเอง ไม่เมาไม่กลับ!”

 

จางเซี่ยรู้สึกว่าตอนนี้มีเพียงเหล้าเท่านั้นที่จะสามารถช่วยบรรเทาความเสียใจของลู่หยวนได้

 

คนเรามักจะยอมทำร้ายตับเพื่อรักษาหัวใจให้คงอยู่ทั้งนั้น

 

“ไม่สิ ฉันเคยบอกไปแล้วไงว่าฉันจะพาเธอไปเลี้ยงอาหารที่มิชลิน ไปกันเถอะเราไปที่มิชลินกัน”

 

ลู่หยวนรู้สึกว่าเขาอยากจะเชิญจางเซี่ยไปทานอาหารเย็นจริงๆ จางเซี่ยเธอเป็นคนน่ารักและยังเป็นเพื่อนที่ดีด้วย และด้วยสถานการณ์ของเขาเองในตอนนี้เขาเองก็ต้องการให้ความกระจ่างกับตัวเองด้วยเช่นกัน

 

ทุกคนคิดว่าลู่หยวนเป็นคนยากจน มีเพียงไม่กี่คนที่ดีกับเขา จางเซี่ยคือหนึ่งในนั้น

 

จางเซี่ยหัวเราะเบาๆ “ลู่หยวนนายล้อเล่นฉันใช่ไหมนายใช้เคล็ดลับนี้ครั้งที่แล้ว และนายยังมาใช้ครั้งนี้อีกด้วย นายไม่มีมุกอื่นจะเล่นแล้วงั้นเหรอ?”

 

มิชลิน? จะเป็นไปได้อย่างไร

 

“ไปกันเถอะ”

 

ถึงลู่หยวนรู้ว่าจะอธิบายอย่างไร มันก็คงไม่มีประโยชน์ ทำเพียงแค่ดึงจางเซี่ยออกไปข้างนอกมหาลัยและขึ้นแท็กซี่ตรงไปที่มิชลิน

 

จนกระทั่งเธอลงจากรถและยืนอยู่ที่หน้าประตูทางเข้ามิชลิน จางเซี่ยก็แทบจะไม่เชื่อกับสิ่งที่ตาตัวเองเห็น

 

“ลู่หยวนเลิกล้อเล่นได้แล้ว ถ้าเข้าไปแล้วถูกไล่ออกมาทีหลังนั้นมันจะต้องดูแย่มากแน่ๆ” มองไปที่รถหรูต่างๆที่จอดอยู่ตรงหน้าร้านมิชลิน นอกจากนี้ยังมีการตกแต่งที่หรูหราภายใน จางเซี่ยคิดว่านี่เป็นเพียงการแกล้งเธอเท่านั้น

 

“ไปกันเถอะ! เข้าไปเลย”

 

ลู่หยวนยังคงไม่ได้อธิบายอะไรเธอมากนักเขาพาจางเซี่ยเดินเข้าไปในร้านมิชลิน

 

“เดี๋ยวก่อน ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ”

 

จางเซี่ยรู้สึกประหม่าเล็กน้อยกับการเข้ามาในร้านมิชลิน โดยธรรมชาติแล้วเธอไม่เชื่อว่าลู่หยวนจะพาเธอมากินอาหารในร้านที่หรูหราเช่นนี้ได้

 

“อื้อ…ฉันขอตัวไปล้างมือก่อน”

 

จางเซี่ยเข้าไปข้างในห้องน้ำ โดยมีลู่หยวนยืนรออยู่ด้านนอก

 

ทันใดนั้น ชายหญิงอีกคู่ก็เดินเข้ามา

 

เมื่อเห็นลู่หยวนผู้หญิงคนนั้นก็ผงะ “นายมาทำอะไรที่นี่?”

 

“เหยาเหยา?!”

 

ลู่หยวนอุทานออกมา

 

สองคนนี้คือหลี่เมิ่งเหยาและตู้เหลียง

 

ทั้งคู่ยังทานอาหารไม่เสร็จ แต่หลี่เมิ่งเหยาบอกว่าจะไปห้องน้ำ ตู้เหลียงจึงไปกับเธอด้วย

 

“นายกล้าเรียกเธอว่าเหยาเหยางั้นเหรอ?!”

 

จู่ๆหลี่เมิ่งเหยาก็ก้าวไปข้างหน้าและตบลู่หยวนเข้าอย่างแรง “นายกับฉันสนิทกันรึไง?!”

 

การที่หลี่เมิ่งเหยาต้องทำถึงขนาดนี้ก็เพื่อแสดงความจริงใจต่อหน้าตู้เหลียง

 

วันนี้ตู้เหลียงทำให้หลี่เมิ่งเหยารู้สึกพิเศษจริงๆ เขาทั้งขับรถมารับเธอและพาเธอมาดินเนอร์ที่มิชลินอีกด้วย วันนี้หลี่เมิ่งเหยาพอใจกับการกระทำของตู้เหลียงเป็นอยากมาก

 

“ฮ่าฮ่า คนอย่างนายมีปัญญามาที่นี่ด้วยงั้นเหรอ?”

 

หลังจากตบออกไป หลี่เมิ่งเหยาก็มองไปที่ลู่หยวนอย่างดูถูก “ฉันเข้าใจแหละ นายคงจะเป็นเด็กเสิร์ฟของที่นี่สินะ ถ้านายไม่ได้มาที่นี่เพื่อทำงาน นายจะมาโผล่หัวอยู่ที่ร้านหรูอย่างมิชลินนี้ได้ยังไง?!”

 

ลู่หยวนขี้เกียจจะอธิบายให้เธอฟัง

 

เขามาที่นี่เพื่อจะมาทานอาหารเย็นกับจางเซี่ยและก็ไม่คาดคิดว่าจะได้เจอหลี่เมิ่งเหยาและตู้เหลียงที่นี่ ตัวเขาเองก็ไม่ได้ต้องการที่จะอวดอะไรต่อหน้าคนพวกนี้เช่นกัน

 

เขาต้องการจะไปจากที่นี่

 

แต่ก็ถูกหยุดไว้โดยหลี่เมิ่งเหยา

 

“พวกเราเป็นแขกของที่นี่ เนื่องจากนายมาทำงานพาร์ทไทม์ งั้นฉันขอสั่งให้นายไปเอาทิชชู่มาให้ฉันเดี๋ยวนี้!”

 

หลี่เมิ่งเหยากล่าวอย่างภาคภูมิใจ

 

ร้านอาหารระดับไฮเอนด์อย่างมิชลินแค่ห้องน้ำก็หรูหรามากมีกระดาษทิชชู่ชนิดพิเศษอยู่ในห้องน้ำ

 

ลู่หยวนขมวดคิ้ว หลังจากที่เขาทั้งสองเลิกกันไปแล้ว ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องพูดคุยกันอีก หลี่เมิ่งเหยาเห็นเขาเป็นศัตรูอย่างนั้นเหรอ? ทำไมเธอถึงต้องทำให้เขารู้สึกอับอายทุกครั้งที่เจอกันด้วย?

 

ลู่หยวนไม่สนใจหลี่เมิ่งเหยา และกำลังจะเดินจากไป

 

แต่หลังจากคิดอีกที่ นี่มันก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาต้องหยิบกระดาษทิชชู่มาให้เธอ เพราะก่อนหน้านี้ตอนที่พวกเขาคบกัน เขาก็เป็นคนที่ต้องทำทุกอย่างแทนอยู่แล้ว

 

“มองหน้าทำไม? ทำไมถึงยังไปไม่หยิบมาอีกห๊ะ!?” หลี่เมิ่งเหยายิ้มเยาะ

 

จากนั้นเธอก็กอดแขนของตู้เหลียง “ที่รัก ไม่ใช่รองเท้าของคุณเปื้อนอยู่เหรอ? ทำไมไม่สั่งให้เขาทำความสะอาดให้สักหน่อยล่ะ?”

 

“นั่นสิที่รัก” ตู้เหลียงโอบหลี่เมิ่งเหยาอยู่และเหยียดเท้าข้างหนึ่งออกไปพูดกับลู่หยวนว่า “เร็วสิ! เช็ดมันให้สะอาด”

 

“เร็วเข้าสิ! รีบทำหน้าที่ของนาย หรือว่าจะต้องให้ฉันไปแจ้งกับหัวหน้าของนาย ให้นายโดนไล่ออกดีล่ะ?” ความหยิ่งยโสของหลี่เมิ่งเหยานั้นเพิ่มมากขึ้น

 

นี่มันมากเกินไปแล้วนะ

 

ลู่หยวนเริ่มรู้สึกโกรธขึ้นมา

 

ในตอนนั้นเองจางเซี่ยเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ เมื่อเห็นฉากนี้เธอถึงกับผงะ

 

“นี่เมิ่งเหยา! เธอชักจะมากเกินไปแล้วนะเธอดูถูกคนอื่นมากเกินไป ใครกันที่บอกเธอว่าลู่หยวนทำงานที่นี่ เราเพิ่งมาเข้าห้องน้ำและกำลังจะไปทานอาหาร” จางเซี่ยยืนอยู่ตรงหน้าลู่หยวนอย่างไม่พอใจ

 

“ฮ่าฮ่า เธอเองก็อยู่ที่นี่ด้วยอย่างงั้นเหรอ?”

 

“เธอคิดว่าที่นี่เป็นร้านอาหารข้างทางหรือไง? ถึงได้กล้ามาใช้ห้องน้ำที่นี่!” หลี่เมิ่งเหยาพูดพร้อมกับกอดอก

 

จางเซี่ยเริ่มหน้าแดงด้วยความโกรธ

 

เดิมทีเธอก็คิดอยู่แล้วว่ามันเป็นเพียงเรื่องตลกที่ลู่หยวนจะพาเธอมาทานอาหารในร้านที่หรูหราแบบนี้ แต่หลังจากที่ได้พบกับตู้เหลียงและหลี่เมิ่งเหยาเธอจึงทำเหมือนกับว่ามาตั้งใจมาที่นี่เพื่อทานอาหารจริงๆ

 

หลี่เมิ่งเหยาพูดด้วยท่าทางดูถูก

 

จางเซี่ยรู้อยู่แก่ใจว่าหลี่เมิ่งเหยานั้นเป็นคนที่ชอบดูถูกคนอื่น ถ้ายังไม่ตอบโต้อะไรบางอย่างตอนนี้ เธอก็จะยิ่งได้ใจ

 

เธอคว้ามือลู่หยวนและพูด “ลู่หยวนเราไปกันเถอะ!”

 

ในตอนนี้จางเซี่ยแค่ต้องการพาลู่หยวนออกไปจากตรงนี้

 

เป็นไปอย่างที่คิด หลี่เมิ่งเหยายิ่งไม่พอใจมากขึ้น

 

เมื่อเห็นว่าจางเซี่ยกำลังจะพาลู่หยวนเดินออกไป เธอก็ยิ่งโมโหมากขึ้น

 

ตอนนี้หลี่เมิ่งเหยากำลังได้ใจ เธอจะปล่อยให้พวกเขาไปง่ายๆได้อย่างไร

 

“มีใครอยู่แถวนี้บ้าง สองคนนี้ไม่ได้มาทานอาหารแต่แอบมาเข้าห้องน้ำ ไปเรียกผู้จัดการร้านมาดูสิ!”

 

หลี่เมิ่งเหยาตะโกน

 

ในไม่ช้าก็มีผู้คนมารายล้อม

 

ผู้จัดการร้านวิ่งมาด้วยท่าทีตื่นตระหนก เป็นผู้หญิงสวยในวัยสามสิบ

 

“ดูนี่สิ! สองคนนี้ไม่ได้มาทานอาหารแต่พวกเขามาที่นี่เพื่อเข้าห้องน้ำ หน้าไม่อายจริงๆเลยห้องน้ำที่นี่มีไว้สำหรับแขกที่มาใช้บริการไม่ใช่ใครจะมาเข้าก็ได้ ร้านอาหารต้องจ้างคนทำความสะอาดแถมยังมีทิชชู่กับเจลทำความสะอาดมือให้ด้วยทั้งหมดนี้เป็นเงินทั้งนั้น ค่าอาหารก็ไม่ได้จ่ายแต่กล้ามากที่มาใช้ห้องน้ำที่นี่ฟรี!”

 

ยิ่งมีคนมามุงดูกันมากเท่าไหร่มันก็ทำให้หลี่เมิ่งเหยารู้สึกพอใจมากขึ้นเท่านั้น

 

ลูกค้าบางก็คนก็เห็นด้วยกับเธอและพูดเสริม

 

“ถ้าเกิดทุกคนคิดแบบคุณแล้วทั้งหมดมาเข้าห้องน้ำที่นี่มันจะวุ่นวายขนาดไหนกัน!”

 

“ใช่! ห้องน้ำก็เป็นส่วนหนึ่งของบริการที่เราต้องจ่าย ถ้าใครก็สามารถมาเข้าห้องน้ำที่นี่ได้มันก็สกปรกหมดน่ะสิ!”

 

ทุกคนเชื่อในสิ่งที่หลี่เมิ่งเหยาพูดและพากันดูถูกลู่หยวนและจางเซี่ย

 

หลี่เมิ่งเหยาถึงกับหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาในเวลานี้เพื่อเริ่มถ่ายวิดีโอ

 

เธอตั้งใจจะประจานลู่หยวนลงในกลุ่มชั้นเรียนหลังจากนี้

 

แม้ว่าผู้จัดการร้านจะไม่ฉีกหน้าผู้คนอย่างตรงไปตรงมาเหมือนที่หลี่เมิ่งเหยาทำ

 

แต่แน่นอนว่าจำเป็นที่จะต้องต้องดูแลอารมณ์ของแขก

 

เมื่อเขาเห็นว่าหลี่เมิ่งเหยาและแขกคนอื่นๆรู้สึกไม่พอใจเขาจึงพูดกับลู่หยวน “นี่น้องชาย ที่นี่ไม่ได้เปิดให้คนทั่วไปเข้ามาแบบไม่เป็นทางการ สิ่งอำนวยความสะดวกและบริการของเราได้เตรียมไว้สำหรับแขกที่มาทานอาหารที่นี่เท่านั้น ฉันหวังว่าจะไม่เห็นหน้านายอีก ช่วยออกไปจากร้านด้วย”

 

ในตอนนี้จางเซี่ยหน้าแดงไปจนถึงใบหูเธอรู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก

 

เธอคิดว่าลู่หยวนไม่น่าล้อเล่นแบบนี้

 

แต่จางเซี่ยก็ไม่ได้ตำหนิลู่หยวนมากนัก เพราะที่เรื่องมันกลายเป็นแบบนี้ เป็นเพราะว่าหลี่เมิ่งเหยาตะโกนและใส่ไฟ ไม่อย่างนั้นคงจะไม่เป็นแบบนี้

 

เธอคิดว่าตอนนี้รีบออกไปจากที่นี่จะดีกว่า!

 

จางเซี่ยกำลังจะดึงลู่หยวนออกไปจากที่นี่

 

แต่ทันใดนั้นลู่หยวนดึงแขนเธอเอาไว้แล้วพูดขึ้นว่า “เราจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”

 

จางเซี่ยหันมองดวงความตกตะลึง

 

“ฮ่าฮ่า ดูคนพวกนี้สิช่างน่าสมเพช จนป่านนี้แล้วยังไม่ออกไปอีก!” หลี่เมิ่งเหยาดูถูกลู่หยวนอย่างสุดขีดในตอนนี้

 

“ผู้จัดการยืนทำอะไรอยู่ ทำไมไม่เรียกรปภ.มาโยนพวกเขาออกไป คนพวกนี้มีผลต่ออารมรณ์ในการรับประทานอาหารของเราจริงๆ คุณต้องจัดการเรื่องนี้ทันที เราเป็นลูกค้าประจำของที่นี่หากคุณจัดการกับเรื่องนี้ไม่ได้ครั้งหน้าเราจะไม่มาที่นี่อีก!”

 

หลี่เมิ่งเหยาอ้างว่าเป็นลูกค้าประจำของที่นี่ ทั้งที่จริงๆแล้วเธอเพิ่งมาที่นี่เป็นครั้งแรก

 

“ทั้งสองคนช่วยออกไปจากร้านด้วยค่ะ”

 

ผู้จัดการร้านเริ่มโมโหในมือถือวิทยุสื่อสารดูเหมือนว่าเขาจะเรียกรปภ.มาจริงๆ

 

หลี่เมิ่งเหยารู้สึกสะใจ ถ้ารปภ.มาขับไล่ลู่หยวนออกไปยิ่งทำให้วิดิโอนี้น่าสนใจมากขึ้น เธอจะพลาดช็อตนี้ไปไม่ได้!

 

“ทำไมพวกเราต้องออกไปด้วย!?”

 

ลู่หยวนพูดต่อ “เพราะฉันจองโต๊ะที่นี่ไว้แล้ว”