ลู่หยวนและคนอื่นๆกลับไปที่ชั้นเรียนอีกครั้ง

 

หลังเลิกเรียนฝูงชนจำนวนมากเดินออกจากอาคารสอน

 

“เฮ้ลู่หยวน!” ทันใดนั้นผู้หญิงคนหนึ่งเรียกลู่หยวนจากด้านหลัง “ลู่หยวนนายยังไม่ได้เป็นแฟนของฉัน!”

 

“แฟนเหรอ?” ลู่หยวนผงะ

 

“เมื่อวานนั้นฉันได้เปิดห้องถ่ายทอดสด เพื่อนร่วมชั้นของฉันทุกคนได้เข้ามาดูและกดติดตามฉันแล้ว แต่ดูเหมือนว่านายยังไม่ได้ติดตามใช่ไหม? ไปสมัครสมาชิกและอย่าลืมกดติดตามฉันไว้ด้วยน้า”

 

ผู้หญิงคนนี้คือหยินยี่เจ้าของฉายาแม่วัวที่ชายหลายๆคนรู้จักกันดี

 

หยินหยี่ไม่ได้มีดีแค่หน้าตาเท่านั้นแต่ยังมีหน้าอกที่ค่อนข้างใหญ่และยิ่งไปกว่านั้นผิวพรรณของเธอนั้นเนียนทุกส่วนและดูเหมือนว่าจะไม่มีรอยเลย

 

“เสี่ยวยี่ทำไมเธอถึงเข้าไปคุยกับเขาล่ะ หรือว่าเธอจะชอบเขา?” หญิงสาวพูดซุบซิบ

 

“จะบ้าเหรอ!”

 

หยินยี่กระทืบเท้าของเธอและพูดด้วยเสียงสูง “ฉันเพิ่งเริ่มการถ่ายทอดสดหากมีคนเข้ามาดูเพิ่มอีกก็จะทำให้เป็นที่นิยมมากขึ้น นี่คือเหตุผลว่าทำไมฉันถึงได้ลดตัวไปคุยกับเขา ใครจะไปชอบผู้ชายแบบนี้กัน ไร้สาระ!”

 

ทันใดนั้นก็มีเสียงผู้หญิงพูดขึ้นว่า “มันจะไปมีประโยชน์อะไรถ้าคนแบบนั้นเข้ามาดู เพราะยังไงเขาก็ไม่มีปัญญาส่งของขวัญให้เธออยู่ดี”

 

ผู้หญิงคนนี้คือหลี่เมิ่งเหยา เธอพูดออกมาโดยไม่สนใจว่าลู่หยวนก็อยู่ตรงนั้น!

 

“เมิ่งเหยาพูดถูก เสี่ยวยี่เธอมีสโนว์แมนเป็นผู้สนับสนุนหลักอยู่แล้ว เธอจะกลายเป็นคนดังในไม่ช้า” หญิงสาวที่อยู่ข้างๆเธอพูด

 

“ใช่ๆ เมื่อวานนี้สโนว์แมนโดเนทให้เธอตั้งหมื่นกว่าหยวน ว้าวฉันอิจฉามาก!”

 

“เสี่ยวยี่น่าทึ่งมาก”

 

“ไม่แปลกใจเลยทำไมสโนว์แมนถึงสนใจเธอ ทั้งสวยและหุ่นดีขนาดนี้”

 

เด็กผู้หญิงที่อยู่รอบๆตัวหยินยี่กล่าวชมเธอและพูดถึงสโนว์แมนผู้ลึกลับ

 

หยินยี่ยิ้มอย่างมีความสุข เธอพอใจมากที่เด็กผู้หญิงคนอื่นพากันอิจฉาเธอ

 

ทันใดนั้นหยินยี่ก็กลายเป็นจุดสนใจของคนแถวนั้น

 

หลี่เมิ่งเหยายืนอยู่ข้างๆเธอด้วยใบหน้าที่หงิกงอ

 

ใช่แล้วเธอกำลังอิจฉาหยินยี่

 

เธออิจฉาหยินยี่ที่ได้รับของขวัญจากสโนว์แมนตั้งหนึ่งหมื่นกว่าหยวนในคืนเดียว

 

ทุกๆคนต่างพากันอิจฉาหยินยี่

 

สาเหตุที่หลี่เมิ่งเหยารู้สึกอิจฉานั้นไม่ได้เป็นเพราะนิสัยเธอเท่านั้น แต่เป็นเพราะเธอรู้สึกว่าเธอมีดีไม่น้อยไปกว่าหยินยี่

 

แม้ว่าหน้าอกของเธอนั้นจะไม่ได้เด่นเท่าหยินยี่ แต่เธอก็เป็นผู้หญิงที่มีผิวพรรณขาวเนียนใบหน้าสวยดวงตาคมและมีจมูกเชิดรั้น แค่เพียงเดินผ่านก็ทำให้ผู้ชายกลุ่มใหญ่ต้องหันมอง

 

‘ทำไมถึงไม่เป็นฉันล่ะ!?’ หลี่เมิ่งเหยาคิด

 

ใครๆก็อยากจะเป็นคนดังกันทั้งนั้น

 

ดังนั้นการได้เห็นหยินยี่เป็นที่สนใจ ทำให้หลี่เมิ่งเหยารู้สึกอิจฉาเป็นอย่างมาก

 

ทันในนั้นเอง Volkswagen Passat สีขาวก็ขับมาจอดที่หน้าอาคารเรียน ทำให้เป็นจุดสนใจของผู้คนที่อยู่รอบๆ

 

ตอนนี้เป็นเวลาสิ้นสุดของการสอน มีนักศึกษาจำนวนมากกำลังเดินออกมาจากอาคารทำให้รถคันนี้เป็นจุดสนใจของผู้คนมากมาย

 

Volkswagen Passat คันนั้นหยุดอยู่ที่หน้าบันไดและมีเด็กชายคนหนึ่งออกมาจากรถ

 

“ที่รัก!”

 

เด็กชายสวมชุดสูทสีฟ้าอ่อนและเขาก็คือตู้เหลียง

 

เมื่อเห็นตู้เหลียง หลี่เมิ่งเหยาก็รีบกระโดดขึ้นและโบกมือทันที เธอวิ่งตรงจากบันไดกระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของตู้เหลียงและโอบแขนทั้งสองข้างเอาไว้รอบคอของตู้เหลียงอย่างแน่นหนา

 

ในเวลานี้ทุกคนจับตามอง

 

รถสีขาวคันนั้นเป็นที่สนใจของนักศึกษาหลายคนที่อยู่รอบๆ

 

มีนักเรียนไม่มากนักที่สามารถซื้อ Volkswagen Passat ได้

 

ในตอนนี้หลี่เมิ่งเหยารู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมากที่เธอมีแฟนอย่างตู้เหลียงไว้ประดับบารมี

 

อืม…มันเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องที่สุดที่ได้ทิ้งลู่หยวนไปในตอนนั้น คนจนอย่างรู้หยวนไม่มีทางที่จะนำความรุ่งโรจน์แบบนี้มาให้เธอได้

 

ลู่หยวนเป็นเพียงผู้ชายที่หลี่เมิ่งเหยาคบเอาไว้เล่นๆเพื่อหลอกใช้เท่านั้น

 

หลี่เมิ่งเหยายอมให้ตู้เหลียงอุ้มเธอเข้าไปในรถ ขณะที่หลี่เมิ่งเหยานั่งอยู่ในรถ Volkswagen Passat ด้วยความพึงพอใจ เธอมองไปที่นักศึกษาที่อยู่รอบๆด้วยความรู้สึกที่เหนือกว่า

 

“ที่รักคุณยอดเยี่ยมมาก รถคนนี้เป็นของคุณหรือเปล่า?” หลี่เมิ่งเหยาถามพลางสัมผัสการตกแต่งใหม่เอี่ยมภายในรถ

 

“ผมเพิ่งซื้อมาเมื่อเช้านี้ ถ้ามันไม่ใช่ของผม แล้วผมจะขับรถคันนี้มารับคุณได้ยังไงล่ะที่รัก” ตู้เหลียงลูบพวงมาลัยด้วยมือข้างหนึ่งส่วนมืออีกข้างหนึ่งลูบไปมาบนร่างกายของหลี่เมิ่งเหยา

 

“เยี่ยมมาก!”

 

หลี่เมิ่งเหยาตื่นเต้นมาก หลังจากนี้เวลาตู้เหลียงขับรถคนนี้มารับเธอมันจะรู้สึกดีแค่ไหนกันที่จะได้เป็นจุดสนใจของฝูงชนและเป็นที่อิจฉาของคนที่ได้เห็น

 

มันดีกว่าหยินยี่มาก!

 

“ที่รักเราไปดินเนอร์กันเถอะ หลังจากดินเนอร์เสร็จเรามาหาอะไรสนุกๆทำกันดีกว่าเหยาเหยา”

 

มือของตู้เหลียงลูบไล้ไปมาบนต้นขาของหลี่เมิ่งเหยาอย่างไม่ซื่อสัตย์

 

เขามีความต้องการหลี่เมิ่งเหยามานานแล้ว

 

เนื่องจากหลี่เมิ่งเหยามีหน้าตาที่สวยงามและเรือนร่างที่เย้ายวน

 

เป็นเวลานานแล้วหลี่เมิ่งเหยาได้เลิกกับลู่หยวนเพื่อมาคบกับตู้เหลียง แต่ทั้งสองก็ไม่เคยมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งด้วยกัน

 

มันได้ผล!

 

ตู้เหลียงยอมจ่ายเงินเพื่อซื้อ Volkswagen Passat

 

เพื่อแลกกับปฏิกิริยาตอบสนองของหลี่เมิ่งเหยานั้นมันก็คุ้มค่ามาก

 

“ก็ได้ ตกลง”

 

หลี่เมิ่งเหยาพยักหน้าอย่างเขินอาย

 

เธอพอใจกับการกระทำของตู้เหลียงในวันนี้มาก ในวันนี้ตู้เหลียงได้ทำให้เธอเด่นกว่าหยินหยี่ซึ่งมันทำให้เธอรู้สึกเหนือกว่าและตู้เหลียงเองก็พอใจในผลลัพธ์ของเขาเช่นกัน

 

และเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้ลู่หยวนก็ได้เห็นทั้งหมด

 

ตั้งแต่ที่หลี่เมิ่งเหยาเลิกกับลู่หยวนหัวใจของเธอก็ต้องการที่จะทำให้ลู่หยวนรู้สึกเจ็บ เธอต้องการทำให้ลู่หยวนอับอาย

 

หลี่เมิ่งเหยาจะรู้สึกไม่พอใจหากเห็นว่าลู่หยวนไม่แยแส

 

แต่ถ้าเธอเห็นความโกรธความหึงหวงและความเจ็บปวดของลู่หยวนหลี่เมิ่งเหยาจะรู้สึกมีความสุขมาก

 

วันนี้หลี่เมิ่งเหยารู้สึกพอใจเป็นอย่างมากและความต้องการของตู้เหลียงก็เป็นที่พอใจเช่นกัน

 

“ที่รัก เราจะไปกินข้าวกันที่ไหน?” หลี่เมิ่งเหยาถาม

 

“ที่นี่ค่ะ” ตู้เหลียงพูดและจอดรถ

 

ทันทีที่เธอลงจากรถและเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาของหลี่เมิ่งเหยาก็เป็นประกาย เธอกระโดดด้วยความตื่นเต้น “ที่นี่คือมิชลิน? ว้าว! ที่รักคุณยอดเยี่ยมมาก!”

 

ร้านอาหาร Michelin คือร้านอาหารสุดหรูหรา

 

“เราเข้าไปกันเถอะ ผมจองโต๊ะไว้แล้ว โต๊ะที่ 6 “

 

เมื่อเห็นหลี่เหมิงเหยาแสดงท่าทางตื่นเต้น ตู้เหลียงก็รู้สึกว่าเงินทั้งหมดที่เขาใช้ไปในวันนี้มันช่างคุ้มค่าจริง ๆ ถึงแม้ว่าเขาจะมีฐานะที่ร่ำรวยระดับหนึ่ง แต่นี่ก็เป็นครั้งแรกที่มามิชลิน

 

เขาซื้อรถใหม่วันนี้ จองโต๊ะที่นี่ ที่เขาทำทุกอย่างนี้มีจุดประสงค์ก็เพื่อให้ได้หลี่เมิ่งเหยา

 

“ว้าว! ที่รักที่นี่หรูหรามากเลย”

 

ตอนนี้หลี่เมิ่งเหยายืนอยู่ที่โต๊ะ ตาทั้งสองข้างสว่างขึ้นและอุทานออกมา

 

ในห้องโถงนี้มีโต๊ะอาหารราวๆห้าสิบโต๊ะ แต่มีเพียงห้าโต๊ะเท่านั้นที่แยกออกจากโต๊ะอื่นๆ

 

ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะได้รับประทานอาหารในร้านมิชลินและยิ่งไปกว่านั้นโต๊ะระดับไฮเอนด์ดังกล่าวถูกจองโดยตู้เหลียง มันทำให้หลี่เมิ่งเหยารู้สึกพิเศษมากขึ้นไปอีก

 

และที่นั่งของโต๊ะหมายเลข 6 เป็นเหมือนบัลลังก์มีที่วางแขนและไม้แกะสลัก การนั่งบนนั้นให้ความรู้สึกถึงความเป็นไฮโซ

 

“คุณตู้ใช่ไหมครับ?”

 

บริกรสวมสูทเดินเข้ามาถามอย่างอ่อนน้อม

 

“ใช่” ตู้เหลียงตอบอย่างภาคภูมิใจ

 

พูดตามตรงแม้ว่าเขาจะจองโต๊ะ 6 ทางโทรศัพท์ แต่เขาก็ไม่ได้คาดหวังว่าสถานที่นี้จะหรูหราขนาดนี้

 

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ตู้เหลียงก็รู้สึกเสียดายอีกครั้ง เขารู้ว่าโต๊ะ 6 นั้นหรูหรามากและแม้ว่าเขาจะจองโต๊ะอื่นที่ราคาถูกกว่าผลลัพธ์ก็จะออกมาเช่นเดียวกัน

 

ท้ายที่สุดแค่มาทานอาหารเย็นที่มิชลินก็เพียงพอแล้ว

 

บริกรเป็นมืออาชีพมากพวกเขาจัดอาหารบนโต๊ะอย่างรวดเร็ว

 

“ว้าว! มันเป็นสีเงินทั้งหมด”

 

หลี่เมิ่งเหยายังคงประหลาดใจ

 

ทั้งจาน ช้อน ส้อมและแผ่นรองจาน ทั้งหมดที่วางอยู่ตรงหน้าพวกเขานั้นทำมาจากเงินแท้ทั้งหมดเป็นเครื่องใช้ที่ขุนนางในยุโรปและอเมริกาใช้ในการรับประทานอาหาร

 

ไม่เพียงแค่นั้นโต๊ะหมายเลข 6 ยังมีบริกรส่วนตัวยืนอยู่ข้างๆโต๊ะ เป็นการเน้นย้ำถึงความมีระดับของแขก

 

เพราะโต๊ะอื่นไม่มีพนักงานเสิร์ฟส่วนตัวแบบนี้

 

นอกจากนี้ยังมีอาหารรสเลิศให้บริการทีละรายการ

 

สไตล์ของมิชลินคือจานที่ไม่ใหญ่นัก แต่อาหารแต่ละจานนั้นมีความละเอียดอ่อนมาก ไม่เพียง แค่รสชาติอาหารที่เลิศล้ำ แต่การตกแต่งจานนั้นก็ประณีตมากเช่นกัน

 

นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่เมิ่งเหยาได้กินอาหารที่ดีเช่นนี้ ขณะที่รับประทานอาหารเธอมองดูตู้เหลียงอย่างอ่อนโยน

 

รับประทานอาหารไปได้สักพักก็มีชาวต่างชาติสี่คนเดินเข้ามาข้างๆโต๊ะ คนหนึ่งเล่นแซกโซโฟน สองคนเล่นไวโอลิน อีกคนหนึ่งถือหีบเพลง ทุกคนอยู่ในชุดทักซิโด้สีดำ

 

เมื่อพวกเขามายืนที่โต๊ะก็เริ่มเล่นดนตรีแจ๊สที่ไพเราะและนุ่มนวล

 

บรรยากาศของที่นี่หรูหราเป็นอย่างมากและอาหารก็อร่อยมากเช่นกัน มันเป็นความรู้สึกที่ยอดเยี่ยมเป็นอย่างมาก

 

ลูกค้าคนอื่นมองมาที่หลี่เมิ่งเหยาด้วยความอิจฉา

 

และหลี่เมิ่งเหยาก็ไม่คิดว่าจะได้เจอฉากเซอร์ไพรส์แบบนี้ นี่คือจุดสุดยอดของชีวิต!

 

นี่อย่างกับละคร!

 

“ที่รักของฉัน ฉันรู้สึกมีความสุขมาก วันนี้ฉันเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก!” หลี่เมิ่งเหยาพูดกับตู้เหลียงอย่างอ่อนหวาน

 

จากนั้นหลี่เมิ่งเหยาก็หยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาและเริ่มถ่ายภาพเซลฟี่อย่างบ้าคลั่งและโพสต์ลงในสตอรี่ของเธอ

 

“เหยาเหยา เธออยู่ที่มิชลินเหรอ?”

 

“ว้าว! เหยาเหยาน่าอิจฉาจัง!”

 

“อาหารที่มิชลินนั้นแพงมาก นอกจากนี้ยังมีเพลงพิเศษอีก ราวกับว่าเธอเป็นเจ้าหญิงผู้เลอโฉม”

 

“เครื่องใช้บนโต๊ะอาหารดูเหมือนว่าทำมาจากเงินเลย น่าอิจฉาจังเลยเมิ่งเหยา”

 

หลังจากที่หลี่เมิ่งเหยาโพสต์สิ่งนี้ทำให้กลุ่มเพื่อนๆของเธอนั้นพากันอิจฉาตาร้อน

 

ในตอนนี้ความเย่อหยิ่งในตัวหลี่เมิ่งเหยานั้นเพิ่มมากขึ้นสุดขีด

 

ดีแล้วที่ฉันทิ้งคนยากจนอย่างลู่หยวนไป เพราะคนอย่างเขาต่อให้ทำงานไปอีก 10,000 ปี เขาก็คงจะไม่มีปัญญาพาเธอมากินอาหารระดับไฮเอนด์ในมิชลินอย่างนี้ได้