โชคชะตาที่ล่วงหล่น - ตอนที่ 10 หลีกไป

“ผู้อำนวยการสำนักงานจัดเก็บภาษี?” ฉินจิ่วเอ๋อร์อุทาน “พ่อรู้จักกับผอ.หวงด้วยเหรอ? พ่อกว้างขวางมาก!”

 

“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก” ฉินเฟินกล่าว “พ่อได้ลองติดต่อหาผอ.หวงเพื่อสอบถามว่าใครเป็นคนที่ช่วยเหลือครอบครัวของเรา แต่ก็ไม่มีเบาะแสใดๆเลย”

 

“ห๊ะ! อะไรนะ?”

 

ฉินจิ่วเอ๋อร์ตกตะลึง เป็นไปได้ยังไง!

 

“จิ่วเอ๋อร์ลูกบอกว่าจะขอให้เพื่อนช่วย เพื่อนของลูกได้ช่วยไหม?” ฉินเฟินกล่าว

 

ฉินจิ่วเอ๋อร์คิดในใจ

 

เป็นไปได้เพราะทางพ่อไม่มีใครรู้จักผอ.หวง หรืออาจจะเป็นเพื่อนของเธอที่เป็นคนช่วย

 

หลังจากวางสายโทรศัพท์ฉินจิ่วเอ๋อร์ก็บอกทุกคนเกี่ยวกับเรื่องนี้

 

สิ่งที่เธอพูดกระตุ้นความอยากรู้ของทุกคนมากขึ้น

 

“ไม่น่าเชื่อว่ามีคนช่วยครอบครัวของเธอมากขนาดนี้ แต่เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาคือใคร?”

 

“อย่างไรก็ตามถ้าเป็นฉัน ฉันจะพยายามถึงที่สุดเพื่อค้นหาว่าเขาคือใครและตอบแทนเขา”

 

“ไม่ยาก เธอแค่นึกว่าเธอบอกเรื่องนี้กับใครไปบ้างและไล่สอบถามพวกเขา” ใครบางคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะพูด

 

ฉินจิ่วเอ๋อร์คิดตาม ใช่แล้วนั่นคือวิธีการ

 

“อย่างไรก็ตามพวกเธอทุกคนที่อยู่ที่นี่ล้วนรู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับครอบครัวของฉัน เฉินเฟิงใช่นายหรือเปล่า?”

 

เฉินเฟิงรีบโบกมือและยิ้ม “ฉันโทรหาพ่อแม่ของฉันก็จริงแต่พอได้ยินว่าเป็นบริษัทเชิ่งถังพวกเขาก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้”

 

“หมินหมิน นานา หมานหมาน พวกเธองั้นเหรอ?” ฉินจิ่วเอ๋อร์ถามอีกครั้ง

 

ทั้งสามยังส่ายหัว

 

ฉินจิ่วเอ๋อร์ถามคนที่ลู่หยวนไม่รู้จักและทุกคนก็ตอบว่าไม่

 

“ไม่ใช่พวกนายใช่ไหม?” ในที่สุดฉินจิ่วเอ๋อร์ก็มองไปที่จางฮุยและซงซุนอีกครั้ง

 

แม้ว่าเธอจะถาม แต่ก็เห็นได้ชัดว่าฉินจิ่วเอ๋อร์ถามเป็นมารยาทเท่านั้น

 

ทั้งจางฮุยและซงชุนรีบโบกมือแม้ว่าทั้งคู่จะขอร้องให้คนช่วยแต่อีกฝ่ายก็ทำอะไรไม่ได้เช่นกัน

 

แต่สำหรับลู่หยวนฉินจิ่วเอ๋อร์ไม่ได้ถามเลย

 

ลู่หยวนเป็นคนเดียวที่เธอไม่ได้ถาม ซึ่งน่าอายจริงๆ

 

และมันทำให้เห็นว่าฉินจิ่วเอ๋อร์นั้นไม่ได้คิดถึงความสามารถของลู่หยวนเลย

 

เฉินเฟิงและคนอื่นๆยังเห็นได้ว่าฉินจิ่วเอ๋อร์จงใจละเลยลู่หยวน แม้ว่าเขาจะรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยแต่ก็ยากที่จะพูดอะไรออกไป

 

“ถ้าไม่ใช่พวกเธอ งั้น…” ฉินจิ่วเอ๋อร์ขมวดคิ้วและคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ “อาจจะเป็น…”

 

ฉินจิ่วเอ๋อร์กำลังคุยกับตัวเอง ทันใดนั้นก็มีสายเข้ามาจากโทรศัพท์มือถือของเธอ

 

“หวังเหลย?!” ฉินจิ่วเอ๋อร์พูดใส่โทรศัพท์

 

“จิ่วเอ๋อร์ฉันบอกพ่อถึงปัญหาของครอบครัวเธอ พ่อบอกว่าเขาพอจะรู้จักผู้บัญชาการสำนักงานภาษี เขาเลยไปที่สำนักงานภาษีเมื่อเช้านี้เพื่อที่จะไปหาผอ.หวง ฉันไม่รู้ว่ามันจะมีประโยชน์ไหมแค่อยากโทรมาบอกเธอไว้….”

 

ก่อนที่หวังเหลยจะพูดจบฉินจิ่วเอ๋อร์ก็พูดแทรกอย่างตื่นเต้น “หวังเหลยฉันรู้ว่านี่เป็นความช่วยเหลือของคุณ มันมีประโยชน์มากบริษัทของพ่อฉันกลับมาเป็นปกติแล้ว ลุงหวังจัดการเรื่องนี้ได้ ขอบคุณมากๆ!”

 

ฉินจิ่วเอ๋อร์พูดพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นคนเย่อหยิ่งแต่ในตอนนี้เธอก็รู้สึกตื้นตันใจมากกับเรื่องนี้

 

เพราะสิ่งที่เชิ่งถังกรุ๊ปทำในตอนนั้นมันทำให้ตระกูลของเธอนั้นจนตรอกอย่างไม่มีทางรอด หากไม่ได้รับการช่วยเหลือ ครอบครัวของเธออาจจะต้องนอนบนถนนในที่สุด

 

นี่อาจกล่าวได้ว่าเป็นพระคุณที่ช่วยชีวิต

 

“อ่า ไม่เป็นไรเรื่องเล็กน้อย!” หวังเหลยก็ผงะและจากนั้นก็ตามน้ำไป

 

“หวังเหลยคุณมาที่ร้านอาหารไป่เชิ่งหยวนสิ! ฉันอยากจะเลี้ยงขอบคุณคุณ”

 

ฉินจิ่วเอ๋อร์กล่าว

 

“ฮ่าฮ่า โอเค” แน่นอนว่าหวังเหลยเห็นด้วย

 

หวังเหลยไม่ได้เรียนอยู่ที่มหาลัยเดียวกับฉินจิ่วเอ๋อร์ แต่เขาเรียนที่มหาลัยที่อยู่ติดกับมหาลัยเธอ

 

หวังเหลยนั้นชอบฉินจิ่วเอ๋อร์มาเป็นเวลานานและคอยติดตามเธอตลอด แต่ฉินจิ่วเอ๋อร์ไม่เคยตอบสนองต่อการติดตามของเขามาก่อน

 

ตอนนี้เขาได้ช่วยฉินจิ่วเอ๋อร์ไว้แถมฉินจิ่วเอ๋อร์ยังชวนเขาไปกินข้าว จะพลาดโอกาศนี้ได้อย่างไร!

 

ไม่นานหวังเหลยก็มาถึง

 

ผู้ชายคนนี้มีรูปร่างอ้วนท้วมไม่สูงมากเขาสวมใส่ยี่ห่อแบรนด์ดังทั้งตัวเสื้อ Adidas รองเท้าแบรนด์ Balenciaga และใส่นาฬิกา Rolex

 

“หวังเหลย ทางนี้ๆ!”

 

หลังจากวางสายนั้นฉินจิ่วเอ๋อร์ก็พยามมองไปที่ประตูทางเข้า ในที่สุดก็เห็นหวังเหลยมาเธอลูกขึ้นยืนและโบกมือขึ้นอย่างแรง

 

“โอ้ อยู่กันหลายคนเหรอ?”

 

เดิมทีหวังเหลยคิดว่าฉินจิ่วเอ๋อร์จะชวนเขามาคนเดียว เขาหวังว่าจะได้ใกล้ชิดกับฉินจิ่วเอ๋อร์มากขึ้น

 

ผิดคาดทันทีที่เขามาถึง ก็ได้เห็นว่ามีหลายคนที่มาด้วย

 

เขารู้สึกผิดหวังที่ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด ประโยคนี้เผยให้เห็นว่าเขารู้สึกไม่พอใจ

 

“พวกเขาทุกคนเป็นเพื่อนของฉันเอง เขามาที่นี่เพื่อฉลองที่นายได้ช่วยฉันไว้” ฉินจิ่วเอ๋อร์ฉลาดมากเธอรีบพูดทันทีหลังจากได้ยินประโยคนั้น

 

ทุกคนฟังแม้ว่าพวกเขาจะรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่พวกเขาก็ไม่ได้พูดอะไร

 

ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่เธอพูดมันก็เป็นเรื่องจริง หวังเหลยได้ช่วยฉินจิ่วเอ๋อร์ไว้ไม่แปลกที่เธอจะพูดให้หวังเหลยเป็นคนสำคัญในวันนี้

 

เมื่อหวังเหลยได้ยินคำพูดนี้เขาก็รู้สึกชื่นใจขึ้นมาเล็กน้อย

 

“อย่างไรก็ตามโต๊ะเต็มแล้วนี่ จะให้ผมไปนั่งตรงไหน” หวังเหลยยืนอยู่ข้างๆโต๊ะเขาพูดพร้อมกับกางมือออก

 

วันนี้ฉินจิ่วเอ๋อร์ชวนผู้คนมามากมายทั้งเพื่อนในหอพักของเธอและเพื่อนในหอพักของลู่หยวนอีก ไหนจะเพื่อนในมหาลัยของฉินจิ่วเอ๋อร์อีกสองสามคนรวมทั้งหมดเป็น 11 คน

 

เดิมโต๊ะนี้มีไว้สำหรับ 10 คนแต่ในตอนนี้มีถึง 11 คนมันก็แออัดเกินไปแล้ว

 

ตอนนี้มีหวังเหลยเพิ่มมาอีกก็จะเป็น 12 คนเป็นไปไม่ได้ที่จะนั่งโต๊ะสำหรับ 10 คนเท่านั้น

 

“ว่างหนึ่งที่……”

 

ทันใดนั้นฉินจิ่วเอ๋อร์ก็รู้สึกอายเล็กน้อยและชี้ไปที่ลู่หยวน “นี่ลู่หยวน นายควรจะเป็นคนลุกให้หวังเหลยนั่งนะ”

 

ฉินจิ่วเอ๋อร์พูดพร้อมกับชี้ไปที่โต๊ะเล็กๆข้างๆ “ไปนั่งโต๊ะนั้นแทนสิ ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวฉันจะให้บริกรไปเสิร์ฟอาหารให้นายเอง”

 

หลังจากสิ้นประโยคนี้ทั้งโต๊ะก็กลายเป็นเงียบ

 

ทั้งจางฮุยและซงชุนก็รู้สึกโกรธขึ้นมา นี่มันเป็นการดูถูกมากเกินไป!

 

เฉินเฟิงก็รู้สึกไม่พอใจเช่นกัน

 

“ไม่เป็นไร พวกคุณกินกันไปเถอะฉันเพิ่งนึกได้ว่ามีธุระต้องไปทำก่อน”

 

ลู่หยวนไม่ได้บอกความจริงกับฉินจิ่วเอ๋อร์ว่าที่จริงแล้วเรื่องทั้งหมดนั้นเขาเป็นคนจัดการมัน

 

เพราะลู่หยวนไม่ได้วางแผนที่จะบอกฉินจิ่วเอ๋อร์ตั้งแต่แรก

 

ไม่สำคัญว่าเธอจะคิดว่าใครเป็นคนช่วยเธอ เพราะเขาไม่มีอะไรจำเป็นที่จะเกี่ยวข้องกับเธออีก

 

เขาจะช่วยเธอแค่ครั้งนี้เท่านั้น

 

จากนั้นลู่หยวนก็เดินออกจากโต๊ะไป

 

“พี่ลู่!”

 

เพื่อนทั้งสามคนที่อยู่หอพักเดียวกัน รีบวิ่งตามเขาออกไป

 

“พี่ลู่ ถ้าพี่ไม่กินผมก็ไม่กินเหมือนกัน!” ซงชุนก็ไม่พอใจเช่นกัน “ให้ตายเถอะ ฉินจิ่วเอ๋อร์ดูถูกคนอื่นมากเกินไป! “

 

“เปลี่ยนไปกินที่โรงอาหารกันเถอะ!” จางฮุยพูดเสริม

 

เฉินเฟิงตกอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เหอหมินยังคงอยู่ข้างใน ถ้าเขาจากไปกับลู่หยวนตอนนี้เหอหมินจะไม่สามารถอธิบายให้ฉินจิ่วเอ๋อร์ฟังได้

 

“พวกนายควรกลับเข้าไปข้างในนะ” แน่นอนว่าลู่หยวนจะไม่ปล่อยให้พวกเขาทำแบบนี้ ไม่นานนักลู่หยวนก็เกลี้ยกล่อมพวกเขาให้กลับไปได้

 

ลู่หยวนไม่มีแผนว่าจะไปที่ไหนต่อ เขาเดินไปอย่างไร้จุดหมายตามถนนของมหายลัยที่มีต้นไม้เรียงราย

 

จู่ๆเขาก็รู้สึกเหงาเล็กน้อย

 

อดไม่ได้ที่จะนึกถึงหลี่เมิ่งเหยาอีกครั้ง

 

เขาเคยทานอาหารเย็นกับหลี่เมิ่งเหยาในเวลานี้ จากนั้นก็ไปเดินเล่นกับหลี่เมิ่งเหยา ตอนนั้นไม่ว่าหลี่เมิ่งเหยาจะไปที่ไหนเขาก็จะไปด้วย

 

หลี่เมิ่งเหยาอยากกินขนม ลู่หยวนก็จะพาเธอไปซื้อ

 

เวลาหลี่เมิ่งเหยาไปร้านทำผม ลู่หยวนก็จะอ่านหนังสือรอจนกว่าเธอจะทำผมเสร็จ

 

หลี่เมิ่งเหยาขี้เกียจเดิน ลู่หยวนก็ให้เธอขึ้นขี่หลัง

 

ทุกเหตุการณ์ในชีวิตของเขาล้วนมีหลี่เมิ่งเหยา

 

ตอนนี้หลี่เมิ่งเหยาได้จากไปแล้ว ทำให้เขารู้สึกหลงทาง

 

ทันใดนั้นก็มีสายเรียกเข้าจากเหล่าเซี้ยง

 

“นายน้อยสาม เจียงหนานชุนเขาได้ยินมาว่าท่านอยู่ที่เมืองจินหลิง เขาจึงต้องการที่จะขอพบท่าน ท่านคิดว่าอย่างไร?” เหล่าเซี้ยงถาม

 

ลู่หยวนรู้ว่าตระกูลของเขามีสาขาหลายแห่งทั่วประเทศจีน ทั้งในเจียงหนาน เจียงซู เจ้อเจียงและเซี่ยงไฮ้ ทางตะวันตกเฉียงใต้ก็มีหยานกุ่ย ฮั่นจง …..

 

“โอเค”

 

เนื่องจากสิ่งที่พวกเขาหยิบยกมาทั้งหมด หากเขาปฏิเสธมันคงไม่ดีเท่าไหร่

 

นอกจากนี้เจียงหนานชุนคนนี้ก็ทำงานให้กับตระกูลของเขา เป็นเรื่องที่ดีถ้าเขาได้พบเจอด้วยตัวเอง ถือได้ว่าเป็นการแสดงความจริงใจ

 

“ครับนายน้อย ผมจะรีบไปบอกกับเจียงหนานชุนว่าให้ไปที่มหาลัยเพื่อพบท่าน”

 

“ไม่ต้อง เหล่าเซี้ยงบอกว่าเขาอย่ามาที่มหาลัย ฉันจะเป็นคนไปหาเขาเอง”

 

ลู่หยวนพูดอย่างรีบร้อน

 

ผู้อำนวยการสถาบันเจียงหนานในจินหลิงนั้นต้องเป็นคนที่มีอำนาจและร่ำรวยมาก ถ้าเป็นแบบนั้นเขาจะต้องจัดตั้งกองรถหรูและขับมาที่มหาลัยอย่างแน่นอน

 

ลู่หยวนไม่ต้องการที่จะเปิดเผยตัวตนของเขาให้คนอื่นรู้

 

ดังนั้นจึงไปพบเจียงหนานด้วยตัวเอง

 

“อานายน้อมสาม เรื่องนี้ผมควรพูดกับท่านอย่างตรงไหนตรงมา หากว่าท่านเป็นคนไปพบเขาผมกลัวว่าเจียงหนานชุนคงทนไม่ได้เขาอาจจะกระสับกระส่าย” เหล่าเซี้ยงกล่าว

 

นอกจากนี้ลู่หยวนยังเป็นทายาทโดยตรงของตระกูลอีกด้วย และหากคนที่ฐานะโดนเด่นเช่นนี้เป็นคนไปหาเขาด้วยตัวเองต้องรู้สึกทนไม่ได้อย่างแน่นนอน

 

“ไม่เป็นไร อย่าไปสนใจมาก” ลู่หยวนยืนกราน

 

หลังจากเหล่าเซี้ยงวางสายสักพัก ผ่านไปไม่นานก็ยกหูขึ้นโทรอีกครั้ง “นายน้อยสาม ผมได้คุยกับเจียงหนานชุนแล้ว เขาจองโต๊ะไว้ที่ชั้นบนสุดของปี่ลี่โฮเทล”

 

“โอเค เดี๋ยวฉันไป”

 

เขาวางสายโทรศัพท์ ลู่หยวนดูมีความสุขมากเขาเพิ่งถูกฉินจิ่วเอ๋อร์ไล่ออกมาและกำลังกังวลอยู่ว่าจะไปทานอาหารที่ไหนดี ตอนนี้มีคนเสนอมาให้เขาจะไม่ไปได้อย่างไร?

 

ปี่ลี่โฮเทลเป็นหนึ่งในโรงแรมที่ได้ที่สุดในเมืองจินหลิง

 

ชั้นบนสุดของโรงแรมปี่ลี่เป็นห้องอาหารที่ดีที่สุดในโรงแรม ว่ากันว่าวัตถุดิบที่ใช้นั้นเป็นวัตถุดิบที่นำเข้าจากต่างประเทศทั้งหมด ราคาอาหารเพียงหนึ่งจานของที่นี่สำหรับคนทั่วไปแล้วสามารถที่จะกินได้เป็นเวลาหนึ่งเดือน

 

ลู่หยวนลงจากรถแท็กซี่ที่หน้าทางเข้าโรงแรม

 

“พ่อหนุ่มนายทำงานที่โรงแรมนี่เหรอ ไม่เลวนี่” คนขับรถถามขณะกำลังขับไปส่งลู่หยวนที่จุดหมาย

 

ลู่หยวนยิ้มและไม่ได้อธิบายอะไรมาก

 

หลังจากเข้าไปในโรงแรมปี่ลี่ ลู่หยวนก็อดไม่ได้ที่จะอุทานว่ามันหรูหรามาก

 

ห้องโถงที่นี่มีขนาดใหญ่มากและบันไดวนตรงกลางทำให้ผู้คนรู้สึกถึงความหรูหรา

 

พนักงานเสิร์ฟข้างในดูสวยมากขาเรียวยาวและใส่ถุงน่อง

 

“ถอยไป!”

 

ทันใดนั้นก็มีแรงผลักจากข้างหลังลู่หยวนอย่างไม่ใยดี

 

จากนั้นก็มีลมอันหอมกรุ่นพัดมา

 

ผู้หญิงรูปร่างยอดเยี่ยมเดินเบียดแซงจากด้านหลังลู่หยวนและรีบเข้าไปในลิฟต์