โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 80 นกในป่าเดียวกัน

เมื่ออันรันตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็เป็นเวลาบ่ายของวันรุ่งขึ้น

เธอยกมือขึ้นเล็กน้อย รู้สึกว่ามือของเธอถูกกดด้วยอะไรบางอย่าง

เธอต้องการที่จะขยับศีรษะของเธอ เพิ่งจะรู้ว่าคอของเธอได้รับการยึดไว้

"นั่น มีคนอยู่ไหม? "

สิ่งเดียวที่อันรันสามารถพูดได้ตอนนี้ คือเหลือแค่ปาก

แต่หลังจากอ้าปาก ก็รู้สึกเสียวแปลบที่หัว ราวกับว่าถูกใครเอาเข็มมาแทง

ฮั่วเทียนหลันได้ยินเสียงอันอ่อนโยนที่คุ้นเคย เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว ความง่วงในดวงตาของเขาหายไปอย่างรวดเร็ว และมองไปที่อันรันแล้วพูดว่า : "เธอตื่นแล้วหรอ? "

เมื่อฟังเสียงนี้ อันรันรู้สึกผ่อนคลายในมือของเขา ดูเหมือนว่าเมื่อกี้ฮัวเทียนหลันจะหลับไปบนมือของเขา

"ฮัว คุณฮัว ทำไมคุณอยู่นี่ที่? " วันนี้ไม่ต้องไปทำงานหรอ? " อันรันมีความรู้สึกกลัวฮัวเทียนหลันอยู่แล้ว

กระดูกสันหลังส่วนคอของเธอได้รับบาดเจ็บ ซึ่งส่งผลต่อเส้นประสาทส่วนหนึ่ง และความจำของเธอก็สับสนเล็กน้อย เกิดอะไรขึ้นเมื่อวานเธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำ

ฮั่วเทียนหลันตกใจ อันรัน ความจำเสื่อมแล้วหรอ?

เมื่อวานเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น อันรันได้รับบาดเจ็บเพื่อช่วยเขา เธอจำไม่ได้เหรอ?

แต่โชคดีที่อันรันตื่นขึ้น ใจของฮัวเทียนหลันก็ผ่อนคลายลงอย่างสมบูรณ์

แต่แล้วคลื่นแห่งความโกรธที่ไม่มีชื่อก็เกิดขึ้น

"เรื่องเมื่อวาน เธอจำไม่ได้แล้ว? " ฮั่วเทียนหลันพูดด้วยน้ำเสียงด้วยความโกรธและถามอันรันโง่ๆ

ชายคนนี้ กินยาแล้วหรือยัง?

เมื่อกี้ยังดี ฟังดูเหมือนกังวลเกี่ยวกับตัวเอง แต่อีกพักฉันใบหน้ากลายเป็นลิง ไม่มีความสัมพันธ์กับใครทั้งสิ้น

อันรันขมวดคิ้ว คิดถึงเมื่อวาน ว่าเกิดอะไรขึ้น?

ดูเหมือนว่าจะไปส่งอาหารให้ฮั่วเทียนหลันด้วยตัวเอง? จากนั้นเข้าร่วมงานเลี้ยง? แล้วของตกจากที่สูง?

ของตก? อันรันตื่นตระหนกและรู้สึกแสบเป็นครั้งแรก จากนั้นก็ขมวดคิ้วแน่น ไม่กล้าที่จะคิดถึงเรื่องนี้และพูดว่า : "ฮัว คุณฮัว คุณไม่ได้รับบาดเจ็บใช่ไหม? "

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่อันรันขมวดคิ้ว เขารู้สึกเจ็บปวดในใจ

ความโกรธเมื่อกี้ ก็หายไป

ในเวลานี้อันรันยังคงให้ความสำคัญกับเขาก่อนโดยไม่รู้ตัวก่อน

เขาไม่ใช่หมาป่าตาขาว แค่อยากจะพูดถึงอันรัน ตอนนั้นทำไมเธอไม่หนีไป แต่ต้องการช่วยเขา

เธอยุ่งเรื่องที่ไม่ควรยุ่งมากไป เขาเห็นด้วยหรือไม่?

"ขอบคุณนะ ที่เมื่อวานช่วยฉันไว้ " ฮั่วเทียนหลันผู้มีความใจกว้าง ครั้งนี้เป็นประวัติการณ์ และพูดอย่างอ้ำๆอึ้งๆเล็กน้อย

อันรันตะลึงไปชั่วขณะ เขากำลังกล่าวขอบคุณกับตัวเอง?

เธอแต่งงานกับฮัวเทียนหลันมาระยะหนึ่งแล้ว ทั้งสองอยู่ด้วยกันมานาน นอกจากเยาะเย้ยเธอ ดุด่าเธอ และทำให้เธออับอาย ฮัวเทียนหลันดูเหมือนจะไม่เคยพูดปลอบโยนหรือขอบคุณเธอเลย

วันนี้ เขาได้พูดแล้ว?

อันรันรู้สึกฝืดฝาดในใจ นี่อาจเป็นผลมาจากความทุกข์ทั้งหมด? มีแรงกระตุ้นให้หลั่งน้ำตาชั่วขณะ ถึงเธอจะตอบก็ยังมีอาการสำลัก : "คุณฮัว นั่น คือสิ่งที่ฉันควรทำ……"

อารมณ์ของฮั่วเทียนหลันก็ซับซ้อนมากเช่นกัน เขาเงียบไปครู่หนึ่ง แต่อันรันไม่ได้ใช้โอกาสในการเรียกร้องเครดิต ทำให้เขามองผู้หญิงคนนี้ไม่ออกมากขึ้น

"สามีภรรยาเป็นนกในป่าเดียวกัน และภัยพิบัติกำลังใกล้เข้ามา ประโยคนี้ตกทอดมาจากบรรพบุรุษไม่ใช่เรื่องไร้เหตุผล เธอช่วยฉันได้และพิสูจน์ว่าเธอมีฉันอยู่ในใจจริงๆ อันรัน ตั้งแต่วันนี้ไป ฉันจะรู้จักเธอใหม่อีกครั้ง"

ฮัวเทียนหลันกล่าวคำเหล่านี้ ออกมาจากใจเขา

แต่หลังจากพูดจบ เขาก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

เมื่อก่อนเขาทำกับอันรันเกินไป ถ้าอันรันเกลียดเขาในใจ จะพูดอะไรเพื่อปฏิเสธเขาไหม?

ประธานฮัวใหญ่ผู้สง่างาม รู้สึกกังวลเกี่ยวกับการสารภาพรักกับแฟนสาวคนแรกของเขา

และอันรัน ใจเต้นขึ้นๆลงๆ เธอมีความสุขมาก ความสุขจากหัวใจ ซึ้งมาก ดีอกดีใจจากในหัวใจ

ฮัวเทียนหลันนี้ เชื่อเธอแล้ว?

ในที่สุด เธอก็อยู่ในใจของฮัวเทียนหลัน ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยอีกต่อไป

ความเงียบของอันรัน ทำให้ฮัวเทียนหลันรู้สึกกังวลมากขึ้น

เขารู้สึกว่า อันรันกำลังคิดว่าจะพูดปฏิเสธอะไรกับตัวเองใช่ไหม?

ประธานฮัวหายจากแผลเป็นและลืมที่จะรู้สึกถึงความเจ็บปวด ทันใดนั้นก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย และไม่รู้ตัวกล่าวว่า : "แต่ฉันไม่เห็นด้วยกับการช่วยฉันแบบนี้ จากนี้ถ้าฉันไม่ได้อนุญาต เธอห้ามทำอีก"

หลังจากที่ฮั่วเทียนหลันพูดจบ เขาก็อยากจะเก็บปากตัวเอง

ตัวเองจะพูดอะไร การช่วยชีวิตผู้คนเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นทันที ทำไมยังต้องยื่นรายงานอีกหรอ?

อันรันได้ยินคำพูดที่ไร้สาระของฮั่วเทียนหลัน แต่รู้สึกซาบซึ้งอย่างไร้สาเหตุ มีรอยยิ้มบนใบหน้า และส่งเสียงอื้ม

แต่คราวนี้ จู่ๆเธอก็นึกถึงสิ่งที่สำคัญมาก

เธอและฮั่วเทียนหลัน มีนัดกันแค่ครึ่งปี

หากถึงเวลา เธอจะสละตำแหน่งภรรยาสาวของตระกูลฮัวแล้วกลับไปที่เมือง w เธอจะไม่กลับมาที่นี่อีกในชีวิตนี้

"เอ่อ คุณฮัว……" อันรันลังเล ลังเลที่จะพูด

ฮั่วเทียนหลันกำลังรอให้อันรันเปลี่ยนเรื่อง เมื่อได้ยินเธอพูด ก็ถามว่า : "มีอะไรรึเปล่า? "

อันรันรู้อะไรบางอย่าง ถ้าเธอต้องการพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอต้องพูดอย่างเปิดเผย เธอกล่าวว่า : "คุณจำได้ไหม เรามีนัดกันแค่ครึ่งปี……"

หลังจากอันรันพูดเช่นนี้ เนื่องจากคอของเธอได้รับการล๊อคไว้ เธอจึงไม่สามารถขยับเพื่อดูดวงตาและใบหน้าของฮัวเทียนหลันได้

เธอตื่นเต้นและหลับตาลงอย่างตื่นเต้น เพราะกลัวว่าสิ่งที่ฮัวเทียนหลันพูดในปากของเขา ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการจะได้ยิน

เมื่อคิดว่าฮั่วเทียนหลันบอกว่าเขาต้องรับผิดชอบต่อมู่เหว่ย อันรันก็ว่างเปล่า และรู้สึกหดหู่ลึกๆ ในใจ

เขาชอบมู่เหว่ย และกลัวว่ามันจะเป็นอย่างที่เขาพูด แต่เขารู้สึกซาบซึ้งใจเพราะเธอช่วยเขาไว้ เขาจึงคิดผิด

ตัวเอง ท้ายที่สุดมันเป็นเพียงการผ่านมาของเขาเท่านั้น

ฮั่วเทียนหลันตะลึงกับคำพูดอันรัน แต่จะบอกว่ามันตะลึงก็ไม่ใช่ ยิ่งกว่านั้นคือ ที่เขารู้สึกว่าถูกตบหน้า

เขารู้สึกซาบซึ้งใจและวางแผนที่จะทำความรู้จักอันรันอย่างจริงจังอีกครั้ง

แต่โดยไม่คาดคิด อันหรันหันศีรษะ และโยนคำปีครึ่งนั้นให้เขา

ใบหน้าของฮั่วเทียนหลันเป็นสีฟ้าขาว และเขายังคงรู้สึกขอบคุณเล็กน้อย โชคดีที่อันรันไม่สามารถขยับได้ในตอนนี้ จึงไม่สามารถสังเกตใบหน้าของเขาได้

เขากำลังคิดว่าเขาจะรักษาหน้าในฐานะประธานฮัวได้อย่างไร และให้อันรันอยู่เคียงข้างเขาไปนานๆ

"นัดครึ่งปี โมฆะ! " ฮั่วเทียนหลันกล่าวอย่างเสียงแข็ง

ในขณะนี้อันรันเองก็ตกตะลึง

นัดครึ่งปีไม่มีแล้ว?

สิ่งนี้หมายความว่าไง? ทันใดนั้นความสุขลึกล้ำก็ผุดขึ้นมาจากใจ และอันรันแทบไม่สามารถซ่อนความสุขไว้บนใบหน้าได้ มุมปากกำลังจะลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า

"แต่……" อันรันเคยถอยห่าง เธอรู้ มู่เหว่ยยังอยู่ และฮั่วเทียนหลันจะไม่ใส่ใจเธอ

เห็นได้ชัดว่าอันรันมีความสุขมาก และแสร้งทำเป็นคิดทบทวนเรื่องฮั่วเทียนหลัน

"ไม่มีแต่ อาการบาดเจ็บของเธอจะหายเป็นปกติ จะใช้เวลาอย่างน้อยสามเดือน เมื่อดีขึ้นก็จะหย่า? ต้องการให้แม่บีบคอฉันตายใช่ไหม? " ฮั่วเทียนหลันกล่าวอย่างหยาบคาย

เมื่ออันรันได้ยินสิ่งที่เขาพูด เธอก็รู้สึกหดหู่ในใจเล็กน้อย

ปรากฎว่าฮัวเทียนหลันไม่คิดว่าเธอดี เพราะช่วยเขาไว้ เขาจึงอยากอยู่กับเธอ

แต่ว่า เพราะกว่าอาการบาดเจ็บจะหายดี ก็ครึ่งปีแล้ว ดังนั้น……

อันรันรู้สึกหดหู่เล็กน้อย และส่งเสียงอืมเบาๆ

ฮั่วเทียนหลันสัมผัสได้ถึงความรู้สึกผิดหวังในน้ำเสียงของอันรัน และเขาก็เปิดปากพยายามแก้ไขสิ่งที่เขาเพิ่งพูด

แต่สุดท้าย เขาก็ยังไม่สามารถก้าวผ่านข้ามหน้าไปได้ และเลือกที่จะเงียบ