โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 73 น่าตลก

อันรันจ้องมองสภาพแวดล้อมตรงหน้าอย่างว่างเปล่า ซึ่งทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัว ไข่ในกระเป๋าของเธอไม่รู้ว่ามันตกลงไปใต้เบาะเมื่อไหร่

เธอหยิบมันขึ้นมาช้าๆ จากนั้นก็ค่อยๆคลึงบริเวณที่ถูกบีบไว้ข้างหน้าเธอ

คำพูดที่ไม่ดีของฮั่วเทียนหลันยังคงอยู่ในหูของเธอ แล้วไข่ใบนี้ จริงๆอันรันเห็นใบหน้าของฮั่วเทียนหลันถูกตบจนบวม เขาจึงอยากจะนวดมันบนใบหน้าเขาเพื่อลดอาการบวม

นี่คือตอนที่แม่ของเธอยังอยู่ อันรันล้มลงจนขาบวม แม่ของเธอก็ใช้ไข่ปอกเปลือก และถูกที่ขาของเธอ ใช้ดีมาก

แต่เมื่อสิ่งนี้เกิดขึ้น เธอได้ปัดเป่าความคิดที่ไร้สาระในใจออกไป

เขาไม่ชอบตัวเอง แต่เขายืนยันที่จะทรมานตัวเอง

อันรันเจ็บปวดมามากพอแล้ว มีชีวิตแบบนี้มากพอแล้ว ถ้าอยู่ต่อเธอคงจะบ้าแน่ๆ !

อันรันเงยหน้าขึ้น มองไปที่ฮั่วเทียนหลันอย่างแน่วแน่ และกล่าวว่า : "คุณฮัว ถึงแม้คุณจะเกลียดฉันมาก ทำไมคุณยังสัมผัสฉัน ทำไมคุณยังต้องนัดครึ่งปี วันนี้ถือว่าฉันขอร้องคุณ ได้โปรด ให้ฉันทำมาหากินเถอะ! "

อันรันหลั่งน้ำตา เธอเหนื่อยแล้ว เธอเหนื่อยมากจริงๆแล้ว

เธอรักผู้ชายคนนี้ไม่ได้ เธออยากจะยอมแพ้ กลับไปที่ใต้เมือง W เติบโตไปกับลั่นลานด้วยความสบายใจ

ฮั่วเทียนหลันดูเหมือนจะได้ยินเรื่องตลก หัวเราะเยาะและพูดว่า : "อันรัน ฉันได้ยินไม่ผิดใช่ไหม? เธอยังคงจะไปจากฉันหรอ? อ้อ ไม่ใช่ เธอน่าจะได้พบทองเอกคนใหม่ใช่ไหม? พูดมาเถอะ เขาให้เงินเธอเท่าไหร่ การบ้านบนเตียงดีกว่าฉันไหม? "

คำพูดที่เย็นชาของฮั่วเทียนหลัน ทำให้หัวใจของอันรันตรึงโดนสิ้นเชิง

เธอก้มศีรษะลง กำหมัดแน่น และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า : "คุณฮัว ไม่ต้องกังวล ตราบใดที่ฉันมองดีแล้ว แน่นอนว่าเขาดีกว่า รวยกว่าคุณ และการบ้านก็ดีกว่าคุณ อ่อนโยนกว่าคุณ และจะไม่ทรมานฉัน! "

เดิมทีฮั่วเทียนหลันเพียงแค่กระตุ้นอันรัน จากมุมมองปกติอันรันจะแก้ตัวหรือขอโทษเพียงไม่กี่คำ

ไม่ว่าใครจะถูกหรือผิด ตราบใดที่ฮัวเทียนหลันคิดว่าอันรันผิด เธอก็คือผิด

แต่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อน ว่าอันรันจะกล้าที่จะยืนหยัดต่อสู้กับเขา ผู้หญิงหน้าด้านคนนี้ เธอจะไม่รู้สึกละอายใจเลยหรอ? ที่เธอพูดสิ่งเหล่านี้ออกมา

"อันรัน เธอพูดอีกครั้ง! " ฮั่วเทียนหลันตบกล่องที่เท้าแขน หันหน้าไปมองอันรัน

อันรันรู้สึกชาที่ขาเล็กน้อย และต้องการขยับตัว แต่เธอขยับได้เล็กน้อย แต่ทันใดนั้นบาดแผลเธอก็เปิดในร่างกายส่วนล่างของเธอที่เพิ่งได้รับการกระทำอย่างหยาบคาย และทันใดนั้นก็มีสีแดงสดกระจายอยู่ใต้ตัวเธอ

ดวงตาของฮัวเทียนหลันหยุดนิ่ง แต่เมื่อเขาเห็นใบหน้าที่เจ็บปวดของผู้หญิงคนนั้นเป็นสีขาวซีด ก็แสร้งทำเป็นไม่สนใจ พูด : "ฉันพูด คุณฮัวได้ยินสิ่งที่พูด คุณฮัว แค่คุณปล่อยฉันไป ฉันสามารถคุกเข่าลงเพื่อคุณ ได้หมด! "

ครั้งนี้อันรันอกหักจริงๆ เธอเป็นคนใจเดียว และแค่อยากจะยอมแพ้ ขอร้องให้ฮั่วเทียนหลันช่วยเธอไว้

แต่มันจะเรียบง่ายได้อย่างไร ฮัวเทียนหลันก็หัวเราะทันที และพูดว่า : "จริงเหรอ? ตระกูลหยางมีความสามารถที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไร ดูเหมือนว่าถึงเวลาที่จะต้องเอาชนะตระกูลหยางแล้ว ตระกูลหยางเพิ่งกลับมา หลายโครงการที่เพิ่งเริ่มยังไม่มีรากฐาน หากมีอะไรเกิดขึ้น ตระกูลหยางคงจะถอนตัวจากเมือง z! "

ฮั่วเทียนหลันคะเนนับอันรันอาจจะขอสมคบขึ้น หยางจื่อหยิม ดูเหมือนจะเป็นคนที่มีความต้องการมากที่สุด

"ฮั่วเทียนหลัน คุณมันน่ารังเกียจ สิ่งเหล่านี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับหยางจื่อหยิม ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเขานั้นบริสุทธิ์! " อันรันโวยวายเหมือนสิงโตโกรธ

ฮั่วเทียนหลันยิ้มเยาะและพูดว่า : "จริงเหรอ ถ้าไม่เกี่ยว เธอตื่นเต้นทำไม? ดูเหมือนว่าเธอยังคงเป็นห่วงคนรักตัวน้อยของเธออยู่มาก! "

อันรันไม่ได้พูด และความเจ็บปวดในใจ ทำให้เธอหมดแรงที่จะพูด

หยางจื่อหยิมเป็นคนที่เธอไม่ชอบ ถ้าฮัวเทียนหลันต้องการจัดการกับเขา อันรันก็จะไม่สนใจใยดี

แต่ตอนนี้ มันแตกต่างออกไป ฮัวเทียนหลันกล่าวว่าเธอมีความสัมพันธ์กับหยางจื่อหยิม ดังนั้นจึงต้องจัดการกับหยางจื่อหยิม

ในกรณีนี้ อันรันเสียเปรียบ และยังพัวพันกับคนอื่น ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของเธอจะถูกรบกวน

"คุณฮัว ฉันแค่ให้เหตุผล โปรดอย่าดูถูกตัวเองจนเกินไป " อันรันค่อยๆสงบลง เมื่อรู้ว่าเธอไม่สามารถทำลายฮัวเทียนหลันด้วยการหักข้อมือกับเขาได้ ดังนั้นเธอจึงพยายามเคลื่อนไหวกับฮัวเทียนหลันด้วยความรักและเหตุผล

"อ่อ ยังมีแรงให้เหตุผลอีกเหรอ ดูเหมือนว่าฉันยังลงโทษเธอไม่โหดเหี้ยมพอ! "

ฮัวเทียนหลันจนตรอก จากนั้นก็ลุกออกจากตำแหน่งคนขับลงมา

ทันใดนั้นหัวใจของอันรันก็ตื่นตระหนก อาการบาดเจ็บในตอนนี้ไม่น่าจะส่งผลกระทบอะไรมากนัก อันรันมองไปที่มัน มันเป็นแผลธรรมดา

แต่ถ้าฮั่วเทียนหลันกลายร่างเป็นสัตว์ร้าย และมีพลังมากขึ้นกับเธอ มันจะเป็นอันตรายต่อเธออย่างแน่นอน!

ฮั่วเทียนหลันเปิดประตูหลังอย่างดุเดือดด้วยความโกรธ และตัดสินใจที่จะจัดการผู้หญิงคนนี้ กล้าที่จะท้าทายเขา ดูเหมือนว่าเมื่อช่วงนี้เขาจะยอมเธอมากเกินไป

แต่ทันทีที่เปิดประตู เขาก็ได้ยินเสียงอันแข็งกร้าวของอันรัน

"คุณฮัว ฉันเป็นคนฟ้อง แต่ฉันไม่ทราบ ได้โปรด ปล่อยฉันไปเถอะ! "

ฮั่วเทียนหลันจับประตูรถ โดยชั่วขณะไม่รู้ว่าเขาจะเดินหน้าหรือถอยหลัง

มันเป็นเหตุผลที่อันรันถูกทำให้อ่อนลง และไม่มีเหตุผลที่จะสอนเขา

แต่ไม่รู้ว่าทำไมเมื่อมองไปที่ท่าทางดื้อรั้นของอันรัน คำพูดในปากของเขาดูเหมือนจะไม่จริงใจ เขามองไปที่ร่างกายที่สั่นเทาของหญิงสาวราวกับว่ากลัว

ฉันไม่รู้ว่าทำไม แต่เขาก็อ่อนลงอย่างอธิบายไม่ถูก

ฮั่วเทียนหลันกระแทกประตูรถอย่างหงุดหงิด และทำให้ตัวอันรันสั่นด้วยความตกใจ

จากนั้นฮั่วเทียนหลันก็เข้าไปในรถ เหยียบคันเร่ง และรถก็ดังกลับบ้าน

หลังจากที่ฮั่วเทียนหลันจอดรถแล้ว เขาก็ลงจากรถและกลับไปที่คฤหาสน์

ในระหว่างกระบวนการทั้งหมด เขาไม่ได้มองไปที่อันรัน มันเหมือนกับเมฆฝน เมื่อกี้มันเป็นแค่เรื่องธรรมดาของการกลืนน้ำลาย

ป้า Ding รออยู่ที่ประตูบ้าน เห็นฮั่วเทียนหลันลงมา แต่อันรันไม่ลงมา เธอจึงถามคำถามสองสามข้อทันทีด้วยความกังวล

แต่ฮั่วเทียนหลันไม่รู้ว่าเขาพูดอะไร และจากไปพร้อมกับโบกมือ

ป้า Ding มาเห็นอันรันอยู่ในรถด้วยเสื้อผ้าที่ไม่เรียบร้อย ดูเหมือนเธอจะเข้าใจทุกอย่าง

"พวกเธอหนุ่มสาว สามารถวุ่นวายกันจริงๆ! "