โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 163 ลำบากใจ

หัวเสี่ยวน่าส่งเสียงอื้ออึงในลำคอ ทันใดนั้นก็คิดเรื่องข่าวขึ้นมาได้ จึงเอ่ยขึ้น : "พี่สะใภ้ พี่ชายรองของฉันทำผิดในเรื่องนี้จริง แต่ฉันคิดว่าตอนนี้เขาคงจะถูกยัยผีมู่เหว่ยนั่นทำให้สับสน รอให้เรื่องเหล่านี้ผ่านไป เขาจะต้องคิดได้แน่นอน และถ้าหากเขาทำอะไรที่มันเกินไป พี่บอกฉันเลยนะ ฉันจะไปบอกให้คุณแม่จัดการให้"

จากก้นบึ้งของหัวใจ หัวเสี่ยวน่ามีความรู้สึกว่าฮั่วเทียนหลั่นนั้นแปลกไป

แต่เธอเองก็รู้ดีว่าความรู้สึกแบบนี้ทำได้แค่เก็บไว้ในใจเท่านั้น ไม่สามารถเปิดเผยออกมาได้

ผู้หญิงที่ฮั่วเทียนหลันชอบจะต้องผ่านตาของเธอก่อนเสมอ

สำหรับมู่เหว่ยนั้น เธอยังคงไม่โอเคด้วย

อันหรันยิ้ม ก่อนจะพูดขึ้น : "แบบนั้นมันจะดูขี้ฟ้องนะ นานา ฉันรู้สึกซาบซึ้งในความห่วงใยของเธอมากๆ แต่ฉันทำแบบนั้นไม่ได้หรอก"

อันหรันรู้ดีว่าฮั่วเทียนหลันไม่ได้ชอบเธอ เขาชอบแค่มู่เหว่ย

ตอนนี้เธอรู้สึกเหนื่อยกายเหนื่อยใจไปกับเมือง Z แล้ว

ถ้าถามถึงความปรารถนาสูงสุดของเธอในตอนนี้ ก็คืออยากจะหนีออกไปจากที่นี่

กลับไปอยู่ที่เมือง W ไปดูแลเลี้ยงดูลั่นลาน แม้ว่าจะไม่ร่ำรวย แต่มันเป็นชีวิตที่มีความสุขเป็นมากๆ

ลั่นลาน เป็นสิ่งยึดเหนี่ยวสุดท้ายของเธอแล้ว

หัวเสี่ยวน่าตัดสินใจพูดสิ่งหนึ่งกับอันหรัน เธอเอ่ยขึ้นเสียงเบา : "พี่สะใภ้ พี่เองก็รู้ว่าคนที่เป็นน้องสาวทุกคนมักจะมีความรู้สึกบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ต่อพี่ชายของเธอ ฉันเองก็เป็นเหมือนกัน ตอนที่พี่ชายรองยืนกรานจะแต่งงานกับมู่เหว่ยในตอนนั้น ฉันและครอบครัวต่างก็เห็นเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่โอเค เพราะฉันไม่ชอบยัยนักแสดงคนนั้น ยัยนั่นทำเรื่องเลวร้ายไว้มากมาย ยังคิดว่าไม่มีใครรู้ไม่มีใครเห็น แต่ฉันแค่สืบข้อมูลดูก็รู้ความจริงทั้งหมดแล้ว แต่พี่ไม่ใช่คนแบบนั้นเลย พี่เป็นคนที่นุ่มนวลอ่อนหวานจริงๆ ทุกครั้งที่ฉันกลับไปที่บ้านแล้วได้พูดคุยกับพี่ ฉันมองว่าพี่เป็นพี่สะใภ้สองของฉันจริงๆนะ"

หัวเสี่ยวน่ากุมมือของอันหรันเบาๆ คำพูดปลอบใจทั้งหมดจบลงเพียงแค่นั้น

อันหรันดึงมือของตัวเองออกมาเบาๆ แล้วเอ่ยขึ้นด้วยความเหนื่อยล้า : "ฉันต้องเป็นคนพูดสอนเธอหรือเปล่า แต่ทำไมตอนนี้กลายเป็นว่าเธอมาพูดปลอบใจฉันแทนซะงั้น"

หัวเสี่ยวน่ากำลังจะเอ่ยปากขึ้น แต่อันหรันยกมือขึ้นห้ามไม่ให้เธอโพล่งออกมาซะก่อน จากนั้นจึงเอ่ยขึ้น : "ฉันรู้หน่าว่าเธออยากจะพูดอะไร แต่ว่าระหว่างฉันกับพี่ชายรองของเธอมันไม่ได้ถูกลิขิตไว้ให้อยู่ด้วยกัน และตอนนี้เธอก็เห็นแล้วนี่ว่ามันเป็นยังไง ฉันไปยึดเอาตำแหน่งภรรยาของฮั่วเส้ามา ทำให้มู่เหว่ยไม่สามารถอยู่ในตำแหน่งนี้ได้ พี่ชายรองของเธอถึงได้เกลียดฉันมากมายแบบนี้ไง"

หัวเสี่ยวน่าอยากจะพูดปลอบอีกสักหน่อย แต่พอเห็นสีหน้าเศร้าหมองของอันหรันแล้ว เธอก็ทำแค่เพียงถอนหายใจออกมาแค่นั้น

ทุกครอบครัวต่างก็มีปัญหาที่ยากจะอธิบาย นับประสาอะไรกับเรื่องชายหนุ่มหญิงสาวอะไรพวกนี้

อันหรันตกอยู่ในความทรงจำชั่วขณะ ก่อนจะฟื้นขึ้นมาสู่สภาพเดิม

เธอเป็นลูกผู้หญิงอย่างแท้จริง ไม่อย่างนั้นเธอคงจะไม่สามารถอดทนเลี้ยงดูลั่นลานตัวคนเดียวเป็นเวลานานหลายปีจนลั่นลานเติบโตขึ้นขนาดนี้ได้หรอก

อันหรันไม่อยากพูดถึงเรื่องของตัวเองต่อไปแล้ว เธอมองออกว่าเกาฮั่นชอบหัวเสี่ยวน่าจริงๆ

และเธอหวังว่าคนรักกันจะต้องได้แต่งงานกันในที่สุด หัวเสี่ยวน่าตอนนี้อาจจะยังไม่เข้าใจในตัวเกาฮั่น พวกเขาสองคนใช้เวลาเข้าหากันค่อนข้างน้อย

แต่วิธีที่เข้าหากันนี้ ก็อาจจะเป็นชนวนทำให้ทั้งสองคนต่างไม่เข้าใจกัน

ดังนั้นเธอจึงครุ่นคิดอยู่สักพัก ก่อนจะเอ่ยขึ้น : "นานา ฉันคิดว่าเธอควรกลับไปนะ เปิดใจหน่อย แล้วก็พูดกับเกาฮั่นดีๆ พยายามคิดถึงสิ่งที่เขาทำดีกับเธอเยอะๆ แม่ของเขาคือญาติพี่น้องร่วมสายเลือด และเธอเป็นผู้หญิงที่เขารักที่สุด หากเกิดความขัดแย้งระหว่างเธอสองคนขึ้นมา แล้วเขาอยู่ระหว่างกลาง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของความรู้สึกหรือเรื่องของเหตุผล ต่างก็พูดยากเหมือนกันทั้งนั้น ก็เหมือนกับแม่แท้ๆของตัวเองและภรรยาตกลงไปในแม่น้ำ… "

อันหรันพูดอบรมมาได้ครึ่งทาง ก็ถูกมือของหัวเสี่ยวน่ายื่นมาปิดปากของเธอไว้ ก่อนจะเอ่ยขึ้น : "โอเคๆ พี่สะใภ้ พอแล้ว หยุดแค่นี้แหละ"

อันหรันรู้ว่าตัวเองไม่ควรพูดไปมากกว่านี้ เพราะมันจะยิ่งทำให้ฮัวเสี่ยวน่าเกิดความรู้สึกดื้อรั้นไม่ยอมทำตาม

ดังนั้นเธอจึงยกยิ้มขึ้น แล้วพูดว่า : "งั้นเราไม่ต้องพูดถึงมันแล้วเนอะ มาคุยเล่นกันสักหน่อยดีกว่า"

พวกเขาทั้งสี่คุยเล่นกันอยู่นาน และอาหารเมื่อเย็นของพวกเขาก็คือหม้อไฟที่ใช้ผักเหลือจากเมื่อตอนเที่ยงทำนั่นแหละ

หลังจากรับประทานอาหารค่ำเสร็จ หัวเสี่ยวน่าก็ยื่นข้อเสนอขออยู่กับอันหรันต่อ โดยเธอให้เหตุผลว่ากลัวว่าอันหรันจะรู้สึกเหงา

อันหรันปฏิเสธโดยไม่คิด และบอกให้หัวเสี่ยวน่ารีบกลับบ้านไปโดยเร็ว เพราะเกาฮั่นอาจจะเป็นห่วงจนออกตามหาเธอไปทั่ว

เมื่อเห็นท่าทีแน่วแน่ของอันหรันแล้ว หัวเสี่ยวน่าก็ทำได้แค่ถอนหายใจ และเดินจากไปอย่างเศร้าสร้อย

มองดูพวกเขาขับรถออกไปไกลเรื่อยๆ อันหรันก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในใจ

ตลอดระยะเวลาที่อาศัยอยู่ในเมือง Z นี้ อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้ใช้ชีวิตไปวันๆ เธอยังได้ไปมาหาสู่กับเพื่อนที่จริงใจต่อเธอแบบนี้

เมื่อ Fahrenheit Group เลิกงานแล้ว โจวหยวนได้เดินมาส่งข้อมูลหนึ่งฉบับ

"ท่านประธานฮั่วครับ นี่คือข้อมูลเกี่ยวกับหยางจื่อหยินที่คุณต้องการ"

หลังจากที่โจวหยวนส่งแฟ้มข้อมูลไปให้แล้ว เขาก็ไปยืนหลบอยู่ด้านข้าง รอฟังคำสั่งของฮั่วเทียนหลัน

ฮั่วเทียนหลันหยิบข้อมูลขึ้นมาดูสักพัก เป็นไปตามที่เขาคิดไว้ไม่มีผิด อันหรันเคยไปกับหยางจื่อหยินจริงๆ

ผู้หญิงคนนี้นี่ ใครเข้ามาจีบก็ไปกับเขาหมดเลยหรือไง

เขาคว้าใบข้อมูลมาไว้ในมือ ก่อนจะเอ่ยถาม : "ทำไมเมื่อก่อนถึงไม่มีข้อมูลพวกนี้อยู่ด้วย"

ใบหน้าของโจวหยวนนิ่งงัน เขาเอ่ยขึ้น : "คืออย่างนี้ครับท่านประธานฮั่ว ข้อมูลก่อนหน้านี้คือข้อมูลหลังจากที่นายหญิงเรียนจบแล้ว แต่เธอกับ… "

"เรียกชื่อเธอ!" ฮั่วเทียนหลันพูดตัดบทขึ้นอย่างเย็นชา

โจวหยวนตอบรับ แล้วพูดต่อ : "นายหญิง…เอ่อ…ความสัมพันธ์ระหว่างอันหรันกับหยางจื่อหยินเริ่มต้นที่โรงเรียนและก็สิ้นสุดที่โรงเรียนเช่นกัน ข้อมูลพวกนี้จึงทำได้แค่สอบถามจากครูและเพื่อนร่วมชั้นของเธอเท่านั้น และเรื่องที่ไม่ค่อยสำคัญมากจึงยากที่จะหาข้อมูล เพราะฉะนั้นจึงถูกมองข้ามไป… "

โจวหยวนยิ่งพูดเสียงยิ่งเบาลง เนื่องจากว่าถ้าข้อมูลมีปัญหา คนที่ต้องรับผิดชอบคนแรกเลยก็คือเขา

ไม่ว่าจะมีเหตุผลมากมายแค่ไหน แต่การทำพลาดก็คือทำพลาด ฮั่วเทียนหลันมองแค่ผลลัพธ์เท่านั้น คนรอบข้างเขาทุกคนต่างก็รู้เรื่องนี้ดี

ฮั่วเทียนหลันวางข้อมูลลง เขาไม่ได้เค้นถามอะไรอีกต่อไป เพียงแค่เอ่ยปากสั่ง : "คอยจับตามองพวกเขาสองคนไว้ให้ดี ถ้าเกิดมีเรื่องอะไรและไม่ว่าตอนนั้นฉันจะยุ่งมากแค่ไหน ก็ต้องรีบรายงานให้ฉันทราบโดยเร็วที่สุด"

ทันทีที่พูดจบ โทรศัพท์บนโต๊ะก็ดังขึ้นมาพอดี

ฮั่วเทียนหลันเหลือบมอง ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อย แม่ของเขาโทรมาทำไมตอนนี้

เขากดรับ ก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงเบา : "มีอะไรหรือเปล่าครับคุณแม่"

“คืนนี้แกจะนอนที่ไหน” หลี่รูยาเอ่ยถามขึ้นอย่างไม่ทันหายโกรธเรื่องที่เขาขับไล่อันหรันไปในคราวนั้น

ฮั่วเทียนหลันขมวดคิ้วหนักขึ้นกว่าเดิม เพราะเมื่อใดก็ตามที่ถูกถามคำถามนี้ขึ้นมา ก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะทะเลาะกันทุกที เขาจึงตอบกลับไปว่า : "กลับบ้านครับ"

ไม่พูดพร่ำอะไรเยอะ แต่เสียงในไมโครโฟนนั้นกลับทำให้เขาหน้าเสียขึ้นมาทันที

"กลับบ้านเหรอ กลับบ้านที่ไหนล่ะ บ้านยัยนักแสดงคนนั้นเหรอ เทียนหลัน แกจะทำให้มันแก้ยากไปมากกว่านี้ไม่ได้นะ อันหรันเป็นภรรยาตัวจริงของแก เขาจริงใจกับแกขนาดนั้น ทำไมแกถึงใช้ชีวิตดีๆอยู่กับเธอไม่ได้ล่ะ"