โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 152 อยากตาย

เขากลับมาที่บ้าน กลับมาหาพี่สาวที่ไม่มีความรู้สึก และเห็นแต่เงิน

เมื่อเขามองเห็นเธอ เขาก็ได้แต่แอบมอง

ไม่มีแล้ว ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว โลกใบนี้ได้พังทลายลงแล้ว

อันหรันบีบโทรศัพท์พร้อมกับตวาดออกไปว่า “คุณ นี่เป็นเพราะคุณ ตอนแรกคุณไม่ได้บอกกับฉันเองหรอ ว่าถ้าอันเฮาอยู่กับคุณ จะไม่เกิดเรื่องอะไรแบบนี้ขึ้น？ คุณดูแลเขายังไง？ ทำไม ทำไม！”

อันหรันกำโทรศัพท์ ทุบไปที่พวงมาลัย

ทันใดนั้นโทรศัพท์แตกออกเป็นสี่ห้าส่วน ไม่ที่ทางซ่อมให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ ก็เหมือนกับใจของอันหรัน ที่ตอนนี้มีสิ่งหนึ่งขาดหายไป และไม่มีวันเอากลับคืนมาได้ตลอดกาล

อันหรันสตาร์ทรถ ตอนนี้ฝนยังคงตกหนักอยู่ มองไม่เห็นถนน

แต่ว่าเธอไม่อยากจะอยู่ที่นี่ต่อไป ยิ่งเธออยู่แบบนี้ต่อไป หัวใจของเธอก็ยิ่งวุ่นวายมากขึ้น

อันเฮาจากไปแล้ว ไปยังโลกหน้า เธอต้องรีบไปบอกพ่อแม่ของเธอ ให้ไปรอเขาที่ประตูสู่โลกหน้า เพื่อไม่ให้อันเฮาหลงทาง

ทั้งชีวิตของอันเฮาไม่เคยเจอกับความสุข ตอนเด็กเขาถูกจางหยาทอดทิ้ง พอโตมาก็ถูกฉันทอดทิ้ง

เขาไม่เคยรู้สึกปลอดภัย ตอนนี้เขาต้องร้องไห้งอแงต่อแถวข้ามสะพานอยู่เป็นแน่

อันหรันขับรถอย่างรวดเร็ว เห็นช่องไหนสามารถไปได้ ก็ขับแซง

พอรู้สึกตัวขึ้นมาอีกทีก็ออกมานอกเมืองแล้ว ตอนนี้เธอขับรถแบบไม่สนใจว่าจะไฟเขียวหรือไฟแดง ขับรถด้วยความเร็วสูงสุด

สุดท้าย ก็ขับมาถึงสุสานของครอบครัวอัน

ไฟที่ส่องเข้าตา ทำให้บอดี้การ์ดที่ยืนเฝ้าสุสานเดินกางร่มออกมาดู

“แม่งเอ๊ย ใครเนี๊ย！ บ้าไปแล้วหรือเปล่า ดึกขนาดนี่แล้วยังจะมาที่ที่ผีอยู่”

“อย่าพูดแบบนั้นสิ ออกมาจริงๆจะทำอย่างไร…”

บอดี้การ์ดA และB ยืนอยู่ข้างหน้ารถ เพื่อป้องกันการบุกลุก

“คุณเป็นใคร นี่คือที่ส่วนบุคคล คือสุสาน คุณมาผิดแล้ว？” บอดี้การ์ดคนหนึ่งตะโกนใส่หน้าอันหรัน

อันหรันลดกระจกรถลง และตะโกนกลับไปว่า “ให้ฉันเข้าไป นี่คือสุสานของครอบครัวฉัน ฉันอยากจะเข้าไปเมื่อไหร่ทำไมจะเข้าไปไม่ได้”

บอดี้การ์ดทั้งสองคนมองหน้ากัน และบอดี้การ์ดA พูดออกมาว่า “เสียงนี้ เหมือนกันเสียงของผู้หญิงที่มาวันนั้นหรือเปล่า คุณอันหรัน？”

เสียงฟ้าร้องและเสียงฝนที่ตกหนัก ทำให้บอดี้การ์ดBไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย

“นายพูดว่าอะไรนะ？” บอดี้การ์ดBถาม และเขาชำเลืองมองรถคันที่อยู่ตรงหน้าของเขา ทำให้เขารู้ว่ารถกำลังพุ่งเข้าชนพวกเขา

นั้นทำให้เขาตกใจ และรีบดึงของบอดี้การ์ดA ออกมาด้านข้าง

เมื่อบอดี้การ์ดA เห็นดังนั้น เขาก็ตะโกนออกไปว่า “หยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี้…”

แต่อันหรันทำเป็นไม่ได้ยิน เธอในตอนนี้ ไม่มีใครสามารถหยุดเธอได้

บอดี้การ์ดAจะพุ่งเข้าไป แต่ว่าถูกบอดี้การ์ดB ดึงเอาไว้พร้อมพูดว่า “จะบ้ารึเปล่า นายอยากตายหรอ？ยายนั้นชนแกจริงๆนะเว้ย！”

บอดี้การ์ดB พูดเสร็จ ก็กดรีโมทคอนโทรลที่อยู่ในมือ เพื่อเปิดประตูทั้งหมด

เมื่อเห็นรถของอันหรันขับเข้าไปแล้ว บอดี้การ์ดB ก็รีบหยิบรีโมทคอนโทรลที่อยู่ในมือโยนทิ้งไป ดึงมือของบอดี้การ์ดAและพูดว่า “ไป！”

บอดี้การ์ดA ยืนนิ่ง ไม่เข้าว่าเขาจะพาตนไปที่ไหน ดังนั้นจึงถามว่า “ไปไหน เราพวกจะไปไหน？”

“กลับเถอะ ไม่ต้องทำแล้ว ฉันไม่อยากยุ่งกับเรื่องนี้แล้ว และไม่อยากตกเป็นเหยื่อของเหตุการณ์นี้ ！”

เมื่ออันหรันเข้ามาแล้ว เธอก็ลงจากรถ เธอไม่ได้หยิบร่มกันฝนมา แต่ฝนตกหนักขนาดนี้มีร่มก็เหมือนไม่มี สุดท้ายก็ต้องเปียกเหมือนลูกหมาตกน้ำอยู่ดี

เธอเดินโซเซไปที่หลุมฝังศพของพ่อแม่เธอ ฝนตกกระทบใบหน้าของเธอขนาดที่ไม่สามารถจะลืมตาได้

“ท่านพ่อ ท่านแม่ อันเฮาตามพวกท่านไปแล้ว บนโลกใบนี้เหลือเพียงหนูคนเดียว”

เธอพูดพร้อมกับคุกเข่าลงพื้น

พื้นที่เป็นโคลนดูดเข่าของเธอลงไป เหมือนกับว่าโดนน้ำแข็งแช่จนไม่มีความรู้สึก

“ท่านพ่อ ท่านแม่ พวกท่านหาอันเฮาพบแล้วหรือยัง？ รูปร่างของเขายังคงเหมือนตอนที่เขาเป็นเด็ก พวกท่านต้องหาเขาให้เจอ อันเฮาได้รับความทุกข์ทรมานมาทั้งชีวิต และคิดถึงพวกคุณมาตลอดเวลา ต่อจากนี้ไปจะไม่มีการเกิด แก่ เจ็บ และการตาย ในที่สุดครอบครัวก็อยู่ด้วยกันได้อย่างมีความสุข ”

ในเวลานี้ จู่ๆอันหรันก็มีความคิดที่อยากไปอยู่กับพวกเขา

โลกใบนี้ เหลือเธอแค่คนเดียว

โดดเดี่ยวขนาดนี้ และไม่มีใครช่วยเหลือ

เธอเงยหน้าขึ้น และเห็นรูปถ่ายของพ่อแม่ที่เลือนรางบนหลุมฝังศพ คิดถึงความสุขที่เลือนรางตอนพวกท่านมีชีวิต เธอบ้าไปแล้ว เธอเอาหัวโขกลงไปที่ป้ายหน้าหลุมฝังศพ

ป้ายหลุมศพที่แข็ง ไม่นานเลือดบนหัวของเธอไหลออกมา

สติค่อยๆเลือนราง และรอยยิ้มก็ค่อยๆปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของอันหรัน

คนใกล้ตาย มันรู้สึกแบบนี้นี่เอง？

เมื่อเธอตายแล้ว ครอบครัวของเธอก็จะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันสี่คน

พร้อมหน้ากันสี่คน？พร้อมหน้ากันสี่คนอย่างนั้นหรือ！

ในตอนนั้นเธอก็นึกถึงใบหน้าของเด็กที่น่ารักออกมาหนึ่งคน เธอลุกขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็ว

ลั่นลาน ลั่นลานยังเด็ก เขายังไม่เคยเจอหน้าพ่อของเขา ฉันจะยังตายไม่ได้

และด้วยเหตุนี้ อันหรันเลิกที่จะทำแบบนี้ และหันไปมองรถที่จอดอยู่ไกลๆ

เธอยังตายไม่ได้ เธอยังมีเรื่องอีกหลายเรื่องที่ต้องทำ

อันหรันขึ้นรถ ขับรถผ่านประตูที่เธอชน ตอนนี้หัวของเธอรู้สึกปวดมากๆ ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เธอพยายามที่จะขับรถไปโรงพยาบาล เพียงแค่เลี้ยวออกจากสุสาน ก็มีรถบรรทุกขนาดใหญ่ขับเข้ามา

เสียงโครมครามดังลั่นท้องฟ้า อันหรันจำได้แค่ว่าเขาถูกจนกระเด็นออกจากรถ หลังจากนั้นก็หมดสติไป