โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 142 ลาภลอย

โจวหยวนวางสายโทรศัพท์ รู้สึกประหลาดใจ เพราะว่าท่านประธานฮั่วกับคุณผู้หญิงไม่ได้มีเรื่องอะไรบาดหมางกันมานานแล้ว

ตอนนี้มันเที่ยงคืนแล้ว อยู่ดีทำไมถึงมาถามเรื่องเกี่ยวกับคุณผู้หญิง ไม่ใช่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอกนะ?

โจวหยวนเริ่มต้นค้นหา ในไม่ช้าฉันก็พบข้อมูลเกี่ยวกับข้อมูลล่าสุดของอันหรัน ดังนั้นเขาจึงส่งข้อมูลไปทางอีเมลของฮั่วเทียนหลัน

ฮั่วเทียนหลันดูข้อมูลล่าสุดของอันหรันที่โจวหยวนส่งมาให้ คิดถึงตอนที่เธอพูดว่ากำลังถูกใครบางคนจ้องทำร้าย ในใจของฉันก็กังวลอยู่เล็กน้อย

เขาส่งข้อความไปให้โจวหยวน 1 ฉบับ ความว่า “โอนเงินให้อันหรันสองพันล้าน โดยไม่ต้องเปิดเผยตัวตน!”

พอโจวหยวนเห็นข้อความเขาก็รู้สึกแปลกใจ สองพันล้าน จะบอกว่ามากก็ไม่มาก จะบอกว่าน้อยก็ไม่น้อย ทำไมจู่ๆคุณผู้หญิงถึงต้องการใช้เงินมากขนาดนี้

แต่ว่าเป็นคำสั่งของท่านประธานฮั่ว เขาไม่มีสิทธิสงสัย ทำได้เพียงตอบกลับไปว่า ได้ครับท่านประทาน

ในวันต่อมา อันหรันตื่นขึ้นมา รู้สึกเหมือนหัวจะระเบิด

มองไปรอบๆด้วยความงงงวย รอบตัวไม่มีอะไร

แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทำไมเธอมักจะรู้สึกว่าเธอมองข้ามอะไรบางสิ่งบางอย่างไป

เขาทิ้งตัวลงไปบนเตียง และก็คิดขึ้นมาได้ว่าเมื่อวานเขาดื่มหนักมาก จากนั้นเขาก็ฝันไปว่า

ในความฝันเหมือนเขาจะรีดไถเงินจากคนอื่น จำได้ว่าประมาณสองพันล้าน

อันหรันคิดว่าเป็นเพราะช่วงนี้เขาถูกครอบครัวอันขู่บังคับ คิดแต่เรื่องเงิน จะทำยังไงหาเงินจำนวนมากขนาดนี้มาได้

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เพื่อดูว่ามีใครส่งข้อความมาหรือไม่

แต่เมื่อปลดล็อกโทรศัพท์ เธอถึงกับต้องตะลึง

“บัตรธนาคารของคุณ ลงท้ายด้วย 0652 วันที่ xx เดือน xx ปี xxxx เวลา xxxx มีเงินเข้าจำนวน 200000000.00 หยวน ยอดคงเหลือในบัญชี 200075246.30 หยวน 【ข้อความจากธนาคาร】”

อันหรันตกตะลึงด้วย เลขศูนย์จำนวนมากขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าตากวาดไปหรอกนะ?

เมื่อวานเธอไปทำอะไรมากันแน่ ทำไมถึงมีเงินเข้าบัญชีมาถึงสองพันล้าน?

เงินจำนวนนี้ไม่เพียงแต่ทำให้เธอไม่มีความสุข แต่มันยังทำให้เธอรู้สึกกังวลใจขึ้นไปอีก

เธอควรจะโทรหาฝ่ายบริการลูกค้าของธนาคารทันที เพื่อถามเกี่ยวกับเงินจำนวนนี้ ว่าโอนเงินเข้าผิดบัญชีไหม

ผ่านไปสักพัก ฝ่ายบริการลูกค้าของธนาคารโทรกลับมาบอกว่าการโอนเงินครั้งนี้เป็นไปตามปกติ และได้ติดต่อผู้โอนไปแล้ว ทางผู้โอนได้แจ้งกลับมาว่าเงินเป็นของเธอ

อันหรันต้องการตรวจสอบข้อมูลของฝ่ายผู้โอน แต่ฝ่ายบริการลูกค้าของธนาคารปฏิเสธที่จะให้ข้อมูล โดยบอกว่าอีกฝ่ายขอเก็บข้อมูลนี้ไว้เป็นความลับ

อันหรันวางโทรศัพท์ลง ในหัวของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ยุ่งเหยิง

อาจกล่าวได้ว่าเป็นนี้คือโชคลาภหรือเงินร้อนที่คาดว่าจะอยู่ในมือเธอได้ไม่นาน

แต่ถ้าเธอมีเงินจำนวนนี้ ก็สามารถแก้ไขปัญหาที่อยู่ทั้งหมดได้

แต่ปัญหามันมีอยู่ว่า เธอไม่รู้ที่มาที่ไปของเงินจำนวนนี้ ท้ายที่สุดเธอควรจะใช้มันหรือไม่?

เธอคิดจนหัวแทบจะระเบิด ก็นึกไม่ออกว่าเมื่อคืนเกิดเรื่องอะไรขึ้น

แต่ว่าคิดมาคิดไป จำได้แค่ว่าคนสุดท้ายที่เขาเจอคือ เหลียวซิรง

เธอลุกขึ้นมา จากนั้นเดินไปค้นที่ทุกซอกทุกมุมของห้องนอนก็ยังไม่เจอร่องรอยอะไร สุดท้ายเธอเดินลงมาที่ชั้นล่าง กลับเห็นว่าทุกอย่างนั้นยังคงเป็นปกติ

ป้าDingกำลังทำความสะอาดอยู่ที่ชั้นล่าง เห็นอันหรันเดินลงมาอย่างกระเซอะกระเซิง ขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมกับพูดว่า “คุณผู้หญิง ตื่นแล้วหรอคะ!”

อันหรันพยักหน้าและถามกลับไปว่า “ป้าDing เมื่อวานมีคนนอกมาบ้านไหม?”

ป้าDingกับผงะไปชั่วขณะ บ้านหลังนี้เดิมทีเป็นของฮั่วเทียนหลัน และตัวเขาเองก็ไม่ใช่คนนอก

แต่นอกจากเขา เมื่อก็ไม่เห็นใคร

ป้าDingส่ายหัวและพูดว่า “เมื่อคืนมีเพื่อนของคุณผู้หญิงมา 2 คน แต่ว่าไม่ได้เข้ามาในบ้าน และทำไมเมื่อคืนวานคุณหญิงถึงดื่มหนักขนาดนั้นหละค่ะ?”

ตอนนี้อันหรันยังคงจำอะไรไม่ได้ แถมจู่ๆยังถูกป้าDingถามมาแบบนี้ สีหน้าของเธอก็นิ่งไป มีอาการประหม่าเล็กน้อย และปากก็พูดตะกุกตะกักออกมาว่า “ฉัน … ฉันไม่ได้ดื่ม!”

ป้าDingถอนหายใจ และเดินมาตรงหน้าของ อันหรันพร้อมกับพูดว่า ‘คุณผู้หญิง เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน คงไม่ใช่ว่าคุณจำอะไรไม่ได้เลยหรอกนะ คุณเมามาก และฉันก็เป็นคนที่พยุงเธอขึ้นไปที่ห้องนอน พอเข้าห้องนอน คุณก็เกือบจะอ้วกใส่เตียงของคุณ คุณผู้หญิง ปกติคุณดื่มเล็กน้อย ฉันยังพอเข้าใจ แต่ถ้าหากว่าอยู่ด้านนอกแล้วยังดื่มเยอะขนาดนี้ ถูกคนอื่นเห็นเข้า แล้วครอบฮั่วจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน…’

ได้ยินป้าDingพูดแบบนี้ อันหรันรู้สึกละอายใจเป็นอย่างมาก หน้าของเธอแดงขึ้น

เธอค่อยๆก้มหัวลงอย่างช้าๆ ที่ตาของเขามีสีแดงก่ำ และก็พูดออกมาว่า “ป้าDing ฉันขอโทษ หลังจากนี้ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว…”

ป้าDingก็ไม่ได้อยากตำหนิอันหรันอะไรมากมาย ตอนนี้อันหรันรู้ตัวว่าตัวเองผิดแล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะรับหน้าที่ดูแล อบรมสั่งสอนคุณหญิง แต่เขาก็เป็นเพียงแค่คนรับใช้

เขาหยิบไม้กวาดและทำงานต่อไป แล้วจู่ๆเขาก็ถามกับอันหรันที่เตรียมตัวที่จะไปอาบน้ำว่า “คุณหญิง ฮั่วเทียนหลันออกไปไหนตั้งแต่เช้า?”

อันหรันตะลึง เมื่อคืนฮั่วเทียนหลันมาที่นี่หรอ?

เธอรีบหันหลังกลับมา และถามอย่างใจจดใจจ่อ ‘ป้าDing เมื่อวานฮั่วเทียนหลันมาที่นี่อย่างงั้นหรอ?’

ป้าDingตำหนิอันหรันโดยทันที สามีกลับมาบ้าน นอนเตียงเดียวกันแท้ๆยังไม่รู้เรื่องอีก แต่นึกได้ว่าเมื่อคืนเธอดื่มจนเมาเลยจำอะไรไม่ได้ ดังนั้นอารมณ์ของป้าDingจึงผ่อนคลายลงนิดหน่อย และตอบกลับไปว่า “ใช่ เขากลับมาแล้ว ตอนแรกป้าคิดที่จะขึ้นไปดูแลหนู แต่ว่าฮั่วเทียนหลันบอกป้าว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวผมจัดการเอง พอเช้าขึ้นมาป้าก็ไม่เห็นรถของฮั่วเทียนหลันแล้ว ตอนนั้นยังเช้ามากๆ ทำไมเขาถึงไม่อยู่ทานเข้าเช้าก่อนค่อยไปกันนะ… ”

ประโยคหลังๆ ไม่ได้เข้าไปในหูของอันหรันเลยแม้แต่น้อย

เมื่อวานฮั่วเทียนหลันกลับมา ตอนที่เธอเมาไม่ใช่ว่าพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกไปหรือเปล่า ถ้าหากเป็นแบบนั้น หลังจากนี้จะมีหน้าไปเจอกับเขาได้อย่างไง

และเงินสองพันล้านนี้ อาจจะเป็นเงินที่เขาส่งมาให้ฉันก็เป็นได้

ยิ่งอันหรันคิดถึงเรื่องนี้ หัวใจของเธอก็เริ่มสับสน เธอรู้สึกว่าเธอไม่สามารถนั่งอยู่นิ่ง ๆได้ เขาลังเลอยู่สักพัก จากนั้นเขาก็ส่งข้อความไปหาฮัวเส้าซู่ ว่า “เส้าซู่ คุณอยู่ที่บริษัทไหม?”

แต่เดิมเช้านี้ฮัวเส้าซู่ไม่ได้อยากที่จะไปทำงาน แต่ว่าใครจะรู้ว่าพี่รองจะมาทำงานเช้าขนาดนี้ เขาจึงต้องฝืนตัวเองเพื่อที่จะทำงาน หลังจากที่ทำอะไรเสร็จ เขาก็ลงมารับประทานอาหารเช้าที่บ้านของเขา จากนั้นก็ไปทำงานที่ Fahrenheit Group พยายามตั้งใจทำงาน ให้สมกับฐานะของตัวเอง

ฮัวเส้าซู่ฟุบหัวลงไปบนโต๊ะ และหยิบโทรศัพท์ขึ้นม้าด้วยท่าทางที่อ่อนแรง ทันใดนั้นก็มีข้อความเข้ามาในโทรศัพท์ของเขาอย่างกะทันหัน เขารีบเปิดมันดู

แต่เมื่อเขาเห็นว่าเป็นพี่สะใภ้ของเขา ฮัวเส้าซู่ก็รู้สึกผิดหวังขึ้นมาทันที เพราะคิดว่าเป็นข้อความของผู้หญิงที่เพิ่งติดต่อกันเมื่อวานตอนกลางวัน

“มีอะไรพี่สะใภ้ ตอนนี้ฉันอยู่ที่บริษัท”

หลังจากที่ฮัวเส้าซู่ตอบกลับไป ในใจก็คิดสงสัย เพราะปกติแล้วพี่สะใภ้คนนี้ไม่เคยติดต่อกับเขา

อยู่ดีๆทักมาหา เป็นไปได้ว่าอาจจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

“ช่วยฉันตรวจสอบอะไรหน่อย ทิศทางทางการเงินของครอบครัวฮัวช่วงนี้เป็นอย่างไรบ้าง? ถ้าหากไม่สะดวก ก็ไม่เป็นไร”

อันหรันรู้ว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะมันเกี่ยวข้องกับเรื่องความลับทางการค้า

ที่อยากให้ฮัวเส้าซู่ช่วย ก็เพราะว่าฮัวเส้าซู่เป็นคนในครอบครัวฮัว ถ้าให้เขาช่วยสืบเรื่องนี้ให้ ฝ่ายการเงินของบริษัทก็ไม่เกิดข้อสงสัย และก็ไม่ต้องไปรายงานกับฮั่วเทียนหลันด้วย

อันหรันอยากรู้ ว่าเงินก้อนนี้เป็นเงินของครอบครัวฮัวจริงหรือเปล่า

ฮัวเส้าซู่แปลกใจกับข้อความที่อยู่ตรงหน้า เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าทำไม่พี่สะใภ้ต้องการข้อมูลนี้ไปทำไม?

เป็นเรื่องง่ายมากที่จะตรวจสอบการไหลเวียนของเงินทุนของบริษัท เนื่องจากฝ่ายการเงินมีความสำคัญสูงสุด ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่จะให้คนอยู่ในครอบครัวตรวจสอบ

ดังนั้นฮัวเส้าซู่จึงมีหน้าที่อีกหนึ่งตำแหน่ง นั้นก็คือผู้ควบคุมฝ่ายการเงินกิตติมศักดิ์

ตำแหน่งนี้ เรียกง่ายก็คือผู้ที่ไม่ต้องทำงานแต่ก็สามารถเอาเงินไปใช้ได้

“พี่สะใภ้ เรื่องนี้สามารถตรวจสอบได้ แต่ว่าถามพี่สองไม่ง่ายกว่าหรอ?”ฮัวเส้าซู่สงสัยเล็กน้อย จึงตัดสินใจถามพี่สะใภ้สองว่า จะเอาข้อมูลนี้ไปทำอะไร

อันหรันเห็นว่าฮัวเส้าซู่ถามมาแบบนี้ ก็รู้แล้วว่าอาจจะเขารู้สึกลำบากใจ ดังนั้นเธอจึงบอกเขาไปว่า “ไม่มีอะไร ที่จริงฉันแค่อยากรู้ว่าช่วงนี้เทียนหลันได้จ่ายเงินให้ครอบครัวอันหรือไม่ เมื่อไม่นานมานี้มีการส่’มอบสองโครงการให้กับครอบครัวอัน Fahrenheit Group ไม่ใช่องค์กรการกุศล ไม่จำเป็นที่จะต้องมาเลี้ยงดูครอบครัวอัน ”