โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 140 ประจักษ์พยาน

หน้าของฮั่วเทียนหลันนิ่งขรึมลงในทันที

ผู้หญิงคนนี้กล้าตอบโต้กับตัวเองได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ

ครู่หนึ่งป้าDingก็ตามขึ้นมา เห็นฉากที่ทั้งสองคนอยู่ในห้องนอนพอดี

เขาลังเลอยู่สักพักก่อนจะพูดขึ้น : “เทียนหลัน คุณหนูเธอคงดื่มไปเยอะ ปล่อยให้เธอนอนไปก่อน พรุ่งนี้ตื่นมาก็คงจะดีขึ้นเอง”

ฮั่วเทียนหลันมองจ้องไปที่อันหรันด้วยสายตาแวววาว พลันเอ่ยกับตัวเองเสียงเบา : “นี่ฉันปล่อยเธอขนาดนี้เลยเหรอ”

ป้าDing เหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่ได้พูดออกมา เพราะเธอคิดว่าเรื่องบางเรื่องเธอก็ไม่สามารถพูดได้ ความรู้สึกของทั้งคู่เธอเองก็รู้เห็นมาด้วยเสมอมา

แต่ถ้าหากว่า ป้าDing มีลูกชายอย่างฮั่วเทียนหลัน ที่มีนิสัยดื้อรั้นเอาตัวเองเป็นตัวตั้งแบบนี้ล่ะก็ เธอคงจะฟาดสักสองสามทีเพื่อสั่งสอนสักหน่อย

ฮั่วเทียนหลันหันกลับไปมองป้าDing ก่อนเอ่ยขึ้น : “ป้าDing ป้าได้ยินไหมครับ”

ป้าDing สีหน้าผะอืดผะอมขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะพูดไกล่เกลี่ยขึ้น : “เทียนหลัน คุยกับคนเมาก็แบบนี้ คนเมาเขาไม่ได้มีสติมากพอจะคิดอะไรหรอก เพราะฉะนั้นเขาอยากจะพูดอะไรก็พูดออกมาตามตรง”

ฮั่วเทียวหลันครุ่นคิดสักพัก ก่อนพูดขึ้น : “ถ้าแบบนี้ล่ะก็ เมื่อดื่มเหล้าแล้วสามารถพูดความจริงออกมาได้ งั้นก็แสดงว่าสิ่งที่เขาพูดออกมานั้นก็เป็นสิ่งที่อยู่ในใจเขาใช่ไหมครับ”

ทันใดนั้นเองป้าDing ก็รู้สึกว่าคำพูดที่ไม่ได้ตั้งใจของตัวเอง จะทำให้ความรู้สึกของทั้งสองแตกหัก เธอจึงรีบพูดขึ้น : “จะเป็นไปได้อย่างไร…คุณหนูเขารู้สึกดีกับคุณมากเลยนะ”

“โอเคครับ ป้าDing ครับ ป้าไปเถอะ เดี๋ยวผมจะคุยกับเขาสักพัก” ฮั่นเทียนหลันพูดขึ้นเสียงเรียบ

ป้าDing ยังอยากที่จะพูดเกลี้ยกล่อมอีกสักหน่อย แต่เธอก็รู้ดีว่าในตอนนี้ฮั่นเทียนหลันมีความคิดอยู่ในใจของเขาอยู่แล้ว ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงเดินออกไปแล้วปิดประตู แต่เธอไม่ได้ปิดสนิท เพราะเธอคิดว่าถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้น เธอจะได้มาช่วยไว้ได้ทัน

อันหรันมองดูคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ รูปร่างของเขาสูงใหญ่

บนตัวคล้ายกับว่ามีกลิ่นน้ำหอมอยู่จางๆ แต่กลิ่นนี้กลับเป็นกลิ่นที่เขาไม่ชอบสุดๆเลย มันทำให้เขานึกถึงใครบางคนแล้วเกิดอาการคลื่นไส้

“ทำไมเธอถึงยังอยู่ที่นี่อีก รีบหนีไปเร็ว！”

อันหรันพลิกตัวกลับมา ชี้ไปที่ฮั่วเทียวหลันอย่างอ่อนแรง แต่ยันแขนขึ้นมาได้ไม่เท่าไหร่ ก็ไม่สามารถยันตัวเองลุกขึ้นได้ สุดท้ายก็ล้มลงไปที่เตียงอีกรอบ

“เธอจำฉันไม่ได้แล้วเหรอ” ฮั่วเทียนหลันพยายามเก็บกดอารมณ์โกรธเมื่อครู่นี้แล้ว แต่ว่ายิ่งเงียบเท่าไหร่ ก็ยิ่งแสดงให้เห็นถึงความโมโหที่อยู่ในใจของเขามากขึ้นเท่านั้น

อันหรันเงยหน้าขึ้นมองคนแปลกหน้าที่อยู่ตรงหน้าเธอ ขยี้ตาไปมาเพื่อที่จะมองให้ชัด แต่ภาพตรงหน้ากลับยิ่งเบลอ

เธอแค่ต้องการจะนอน แต่ว่าคนคนนี้กลับไม่ยอมให้เธอนอนสักที

เขาพยายามยันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างทุลักทุเล เพื่อที่จะไปดูให้ชัดว่าคนคนนี้คือใครกันแน่ ถึงได้กล้ามาขัดขว้างการนอนหลับฝันของเธอ

หรือเขามองว่าเธออารมณ์ดี น่ากลั้นแกล้ง แต่บอกไว้ก่อนเลยว่าเธอก็มีอารมณ์หงุดหงิดหลังจากตื่นนอนได้เหมือนกัน!

แต่ทันทีที่ก้าวลงไป เธอก็สะดุดเท้าอีกข้างของตัวเอง อันหรันตกใจร้องขึ้นมาก่อนจะพุ่งไปข้างหน้า

ฮั่วเทียนหลันยื่นมือออกไปรับอันหรันไว้ทันพอดี

อันหรันรู้สึกได้ถึงมืออันทรงพลังที่ตอนนี้วางอยู่ในตำแหน่งที่ไม่ควรจะวาง

“อ..ไอ้คนลามก ปล่อยตัวฉัน แล้วรีบออกไปซะ!”

มือทั้งสองข้างของอันหรันพยายามพยุงตัวเองขึ้น เธอต้องการจะลุกขึ้นจากตรงนี้

ฮั่วเทียนหลันเพียงแค่เอามือมายันตัวเธอไว้ มือทั้งสองข้างของเขาแทบจะไม่มีที่ค้ำเลยด้วยซ้ำ

อันหรันแยกเขี้ยวยิงฟันสู้อยู่ครู่หนึ่ง ก็ยอมแพ้ไปในที่สุด

ตอนนี้เธอรู้สึกง่วงเป็นอย่างมาก ช่างมันแล้วกัน ถึงแม้ว่ามันจะไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ แต่ก็พอนอนได้

คราแรกฮั่วเทียนหลันคิดว่าอันหรันคงจะยอมแพ้แล้วพูดขอร้องให้ยกโทษให้ ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาก็จะปล่อยเธอไป

แต่แล้วก็พบว่าการพูดเจรจาเหตุผลกับคนเมานั้นก็ไม่ต่างอะไรกับสีซอให้ควายฟังเอาซะเลย

แล้วใครจะรู้ว่าในตอนนี้นั้น ผู้หญิงคนนี้หลับไปอีกรอบแล้ว

ฮั่วเทียนหลันนิ่งแไปชั่วขณะ ดีจริงๆ พักหลังมานี้เขาคงจะใจดีกับเธอมากไปหน่อย จนทำให้เธอลืมว่าความน่ากลัวของเขาไปหมด

กลิ่นบนตัวของอันหรันไม่น่าดมเลยสักนิด มีทั้งกลิ่นเหล้า กลิ่นน้ำหอม หรือแม้กระทั่งกลิ่นอ้วกที่ผสมปนเปกันอยู่ตอนนี้ ทำให้ฮั่วเทียวหลันขมวดคิ้วจนเกิดรอยย่น

เขาพยุงอันหรันขึ้นมา ก่อนจะเดินหน้าไปด้านหน้าไม่กี่ก้าว แล้วโยนอันหรันลงนอนบนเตียง

อันหรันดูคล้ายกับคนขาดสติ เธอนอนกลิ้งไปมาบนเตียงเพื่อหาจัดแจงท่านอนให้ตัวเองนอนสบายขึ้น

ฮั่วเทียนหลันรู้สึกว่าตัวเองพยายามอย่างเต็มที่แล้วที่จะควบคุมอารมณ์ของเขาไม่ให้ทำร้ายใครอีก เขาก้มลงเชยคางอันหรันขึ้น ：“เธออยากนอนนักใช่ไหม”

อันหรันรู้สึกว่าเหมือนมีใครสักคนดันคางของเธอไว้ มันไม่สบายเอามากๆ จนเธออยากจะผลักมันออก

แต่ไม่ว่าจะผลักออกกี่ครั้ง อีกคนก็ยังไม่ยอมปล่อยสักที เธอเริ่มจะโมโหขึ้นมาแล้ว จึงตะโกนออกไปด้วยความไม่พอใจ : “ตกลงแกเป็นใครกันแน่! ไม่จบไม่สิ้นสักที! ถ้าเกิดแกยังไม่หยุดอีกล่ะก็ ฉันจะให้สามีฉันมาจัดการแก! เขาอารมณ์รุนแรงมากนะจะบอกให้ ถ้าเขาได้ลงมือล่ะก็ ได้มีคนตายแน่ๆ!”

ฮั่วเทียนหลันสีหน้าไม่ค่อยดี เขาคุยโวว่าเขาเป็นคนพูดจามีเหตุผล

แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้คำพูดที่ออกจากปากอันหรันที่กำลังเมาเหล้านั้น ทำให้เขากลับกลายเป็นคนอันธพาลซะอย่างนั้น

“เธอพูดอะไรน่ะ” ฮั่วเทียนหลันใช้แรงบีบคางของอันหรัน

อันหรันรู้สึกเจ็บปวด มือทั้งสองข้างจับเข้าที่แขนของฮั่วเทียนหลันอย่างรวดเร็ว ก่อนจะใช้แรงที่มีอยู่ผลักเขาออกไป จากนั้นก็ใช้ปากกัดไปที่แขนของเขาอีกที

ฮั่วเทียนหลันรู้สึกถึงความเจ็บปวด เมื่อได้สติจึงได้รีบชักมือกลับมา

อันหรันในตอนนี้ราวกับหมาบ้าที่กำลังออกอาการดุร้าย เธอกัดเข้าไปที่นิ้วมือของเขาอย่างไม่ยอมปล่อย

โชคดีที่แรงของอันหรันมีไม่เยอะมาก บวกกับที่เธอเพิ่งจะดื่มเหล้ามา ทำให้ฮั่วเทียนหลันยังพอทนไหวกับความเจ็บปวดนี้

“ปล่อย ปล่อยเดี๋ยวนี้!” ฮั่วเทียนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เริ่มจะไม่สบอารมณ์

อันหรันรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังก่อกวนช่องปากของเธออยู่ มันหยาบมากๆ และก็รสชาติไม่อร่อยเลย

เธอลืมความตั้งใจแรกเริ่มที่อยากแก้แค้นไปหมดเลย เมื่อกัดไปได้ครู่หนึ่งแล้วพบว่ากัดไม่เข้า ก็เลยยอมแพ้ไปซะง่ายๆ

และตอนนี้เองฮั่วเทียวหลันถึงสามารถนำมือออกมาได้ เขาจ้องมองไปที่อันหรันด้วยความโมโห แต่ด้วยกลัวว่าจะโดนกัดอย่างเมื่อกี้นี้ เขาจึงไม่กล้าที่จะลงมือจัดการกับเธอต่ออีก

ผู้หญิงคนนี้ ทำไมเมาแล้วเหมือนคนบ้าอย่างนี้นะ

“เธอกล้าดีนี่!” ฮั่วเทียนเอ่ยขึ้นอย่างเยือกเย็น

อันหรันนอนกลิ้งตัวไปมาอีกรอบ เขารู้สึกปวดที่หัว อยากจะนอนแต่ก็มีคนเคยรบกวนตลอด เธอจริงพูดขึ้นด้วยความไม่พอใจ : “แกไม่จบไม่สิ้นใช่ไหม ถ้ายังไม่ไปอีกฉันจะแจ้งตำรวจแล้วนะ!”

มองดูคิ้วเล็กๆของอันหรันที่เริ่มขมวดเข้าหากัน เมาขนาดนี้แต่ยังมีหน้ามาขู่เขาได้อีก มันช่างน่าขันเสียจริง

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ตัวเองกลับบ้านตัวเอง เดินเข้าห้องนอนตัวเอง แต่กลับกลายเป็นผู้บุกรุกเสียยังงั้น

ครั้งนี้ฮั่วเทียนหลันได้เรียนรู้จากประสบการณ์ครั้งก่อนแล้ว เขาจึงเอนตัวลงไปด้านหน้า ก่อนจะเอามือข้างหนึ่งของตัวเองไปผูกติดไว้กับมือทั้งสองข้างของอันหรัน จากนั้นกดไว้บนศีรษะของเธอ

แบบนี้ถ้าอันหรันคิดจะกัดเขาอีก ก็จะไม่มีทางกัดได้

เขาก้มหัวลง แล้วค่อยๆขยับเข้าไปใกล้อันหรันทีละนิด

ชุดที่อันหรันสวมอยู่ตอนนี้ยังคงเป็นชุดที่เธอใส่ไปงานเลี้ยงเมือคืนนี้ เมื่อฮั่วเทียนหลันได้เริ่มสำรวจอันหรันอย่างคร่าวๆแล้วจึงพบว่า วันนี้เธอแต่งตัวดูดีไม่น้อย ถึงขนาดที่ทำให้เขาอยากจะเด็ดเธอลงมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

มืออีกข้างหนึ่งของฮั่วเทียนหลันปัดป่ายไปตามใบหน้าของอันหรัน จากนั้นเลื่อนลงไปที่คอระหง แล้วเริ่มจากคอระหงลงต่ำไปเรื่อยๆ ปลดเปลืองพันธนาการบนร่างของอันหรันออก

จากการกระทำของเขา ร่างกายของอันหรันก็ตอบสนองขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

เธอรู้สึกแค่ว่าตามร่างกายของเธอเหมือนมีไฟร้ายที่พร้อมจะปะทุขึ้นในอีกไม่ช้า ซึ่งมันทำให้เธอมีความต้องการที่อยากจะกระตุ้นเพื่อระบายมันออกมาอย่างบอกไม่ถูก!