โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 133 ไม่รู้จักความอ่อนโยน

อันหรันถอนหายใจเฮือกใหญ่ หลังจากที่รอฮั่วเทียนหลันขึ้นมาบนรถแล้ว พบว่าเขาเหมือนกำลังเหลือบมองเธอผ่านกระจกมองหลัง อันหรันจึงรีบก้มหน้าลงทันที

หลังจากที่ฮั่วเทียนหลันรู้สึกว่าความโกรธในใจมันลดลงไปบ้างแล้ว เขาจึงโทรหาฮัวเส้าซู่

ฮัวเส้าซู่ในขณะนี้กำลังสาละวนอยู่กับการจัดการความเรียบร้อยของห้องไพรเวท รถพยาบาลที่เขาโทรเรียกกำลังมุ่งหน้ามาที่นี่ แต่ถ้าหากว่าตระกูลกอมาเห็นนายอ้วนกอถูกทุบตีจนไม่เหลือสภาพดีเช่นนี้ก่อนล่ะก็ พวกเขาจะต้องเดือดร้อนเป็นแน่

ในตอนนี้เองโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น เมื่อเห็นว่าเป็นพี่ชายรองโทรเข้ามาจึงคว้าโทรศัพท์มือถือมากดรับสาย

"โทรศัพท์มือถือของอันหรันหล่นอยู่บนโซฟา คืนนี้ก็ฝากแกเก็บกลับมาให้เธอด้วยแล้วกัน"

ฮั่วเทียนหลันวางสายทันทีที่พูดธุระของตนเสร็จ

ฮัวเส้าซู่รู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย เดิมทีเขาคิดว่าพี่ชายรองโทรมาเพราะเป็นห่วงที่เขาใจร้อนจนอาจจะทำให้มีเรื่องตามมา!

ฮั่วเทียนหลันขับรถมุ่งหน้าไปบนเส้นทางกลับบ้าน

ขับออกมาได้ไม่นานก็เห็นรถพยาบาลส่งเสียงเตือนเพื่อขอทาง จากนั้นก็ขับสวนกับรถของเขาไปด้วยความเร่งรีบ

อันหรันเหลือบมองครู่หนึ่ง เขารู้ว่ารถคันนี้น่าจะมุ่งหน้าไปที่คลับเฮาส์ แต่พอเธอหันกลับมามองที่ฮั่วเทียนหลันอีกครั้งก็พบว่ามือที่ฮั่วเทียนหลันใช้จับมือพวงมาลัยอยู่นั้นมีคราบเลือดติดอยู่

"คุณชายฮั่วคะ มือของคุณ … " อันหรันพูดขึ้นอย่างใส่ใจ

ฮั่วเทียนหลันเหลือบมองอันหรันเล็กน้อย ความห่วงใยของเธอทำให้เขาใจสั่นเล็กน้อย แต่ความโกรธที่ยังเหลืออยู่ภายในใจก็ทำให้เขาพูดตอบกลับไปอย่างไม่สนใจ "มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ"

หลังจากพูดจบเขาก็หันมาสนใจถนนตรงหน้าต่อ

ช่วงเวลานี้ครอบครัวฮัวต่างก็พากันนอนพักผ่อนกันหมดแล้ว หลังจากที่เดินตามฮั่วเทียนหลันขึ้นไปถึงชั้นบน อันหรันก็เดินแยกออกไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลทันที ในตอนนี้ฮั่วเทียนหลันกำลังนั่งอยู่หน้าเตียงนอน เขาใช้กระดาษทิชชู่เปียกเช็ดล้างแผลที่มือ

เขาทุบนายอ้วนกออย่างแรงจนขวดเหล้าแตกคามือ ทำให้มือของเขาโดนเศษแก้วทิ่มแทงจนเกิดบาดแผลไปด้วย

อันหรันนั่งลงข้างๆฮั่วเทียนหลัน วางกล่องปฐมพยาบาลลง แล้วเอ่ยขึ้นเสียงเบา "คุณชายฮั่วคะ ให้ฉันช่วยทำแผลให้นะคะ"

ฮั่วเทียนหลันเหลือบมองอันหรันอย่างเย็นชา เขาไม่ได้พูดอนุญาตเธอ แต่ก็ไม่ได้พูดปฏิเสธเช่นกัน

อันหรันรวบรวมความกล้า ก่อนจะจับมือของฮั่วเทียนหลันให้ยื่นออกมาตรงหน้า จากนั้นจึงทำความสะอาดคราบเลือดบนมือด้วยแอลกอฮอล์อย่างระมัดระวัง

นอกจากนี้ยังมีเศษแก้วบางส่วนที่ยังติดอยู่ตามเนื้อมือ อันหรันจึงต้องช่วยฮั่วเทียนหลันหยิบเศษแก้วพวกนี้ออกทีละชิ้นจนหมด

เธอทำแผลให้เขาอย่างระมัดระวัง และพยายามเบามือให้ถึงที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อไม่ให้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกเจ็บมากกว่าเดิม

ฮั่วเทียนหลันจ้องมองไปที่อันหรันพลางคิดในใจว่าท่าทางที่ดูตั้งใจของเธอนั้น มันช่างมีเสน่ห์มากเหลือเกิน

จริงๆแล้วฮั่วเทียนหลันไม่ได้สนใจบาดแผลเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้เลยด้วยซ้ำ ทันทีที่เขาบรรลุนิติภาวะเขาก็เริ่มเข้าไปช่วยบริหารกลุ่มฟาเรนไฮต์ ทำให้ต้องประสบพบเจอปัญหาแบบนี้อยู่บ่อยๆจนชินแล้วล่ะ

ศัตรูและคู่แข่งมากมายที่มันกำลังจ้องมองมาที่เขา พวกมันขุดหลุมพลางและวางกำลังซุ่มโจมตีเขาอยู่บ่อยครั้ง ทำให้ช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมาฮั่วเทียนหลันได้รับบาดเจ็บอยู่ไม่น้อย

ฉะนั้นบาดแผลเล็กน้อยเช่นนี้ ถ้าหากว่าอันหรันไม่ได้เอ่ยขึ้น ฮั่วเทียนหลันเองก็คงจะลืมมันไปแล้ว

หลังจากอันหรันจัดการกับเศษแก้วมือจนหมดแล้ว เขาเงยหน้าขึ้นมองฮั่วเทียนหลันก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงเบา : "เดี๋ยวฉันจะล้างแผลเพื่อฆ่าเชื้อให้นะคะ มันอาจจะรู้สึกเจ็บนิดหน่อย"

ฮั่วเทียนหลันพยักหน้าเป็นสัญญาณให้อันหรันลงมือทำต่อ

อันหรันใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์ ก่อนจะกดลงที่แผลของฮัวเทียนหลันอย่างเบามือ

ความเจ็บแสบถูกส่งผ่านเส้นประสาทไปยังสมองของฮั่วเทียนหลัน เขาขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย ขณะเดียวกันอันหรันเองก็รู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยของร่างกายเขา ก่อนจะถามขึ้น "เจ็บเหรอคะ"

ฮั่วเทียนหลันส่ายหัวปฏิเสธ "ยุ่ง"

อันหรันใจกระตุกเล็กน้อย พลางคิดในใจผู้ชายคนนี้จะตอนไหนก็ไม่เคยรู้จักคำว่าอ่อนโยนเอาซะเลย

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่อันหรัน จากมุมนี้สามารถมองเห็นคอเสื้อของเธอที่หย่อนลงมาเล็กน้อย ส่วนเว้าโค้งสวยงามที่ซ้อนอยู่ภายในชุดที่เธอสวมอยู่ ผิวขาวเนียนผ่องนั้นทำให้ฮั่วเทียนหลันเกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้นมาเอาเสียดื้อๆ

เขาหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะโยนความคิดนี้ออกไปจากหัวให้เร็วที่สุด

ตอนนี้อันหรันกำลังทำแผลให้เขาอยู่นะ จะมาคิดเรื่องพวกนี้ไม่ได้เด็ดขาด

เขาหันหน้าไปอีกด้าน แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปที่ใบหน้าอันอ่อนโยนของอันหรันเป็นระยะ

อันหรันสังเกตเห็นว่าฮั่วเทียนหลันลอบมองเธออยู่ตลอดเวลา เธอรู้สึกประหม่าเล็กน้อยก่อนเอ่ยขึ้น : "คุณชายฮั่วคะ ถ้าหากว่าคุณรู้สึกไม่สบายตรงไหน บอกกับฉันได้นะคะ"

ทันทีที่เธอพูดจบมืออีกข้างของฮั่วเทียนหลันก็คว้าตัวเธอขึ้นมานั่งบนตัก แล้วพูดอย่างมีเลศนัย "ตอนนี้รับรู้หรือยังว่าฉันไม่สบายที่ตรงไหน "

ใบหน้าของอันหรันเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที แน่นอนว่าเธอรู้สึกได้ ท่อนเอ็นที่อยู่ด้านล่างลำตัวของเขากำลังเริ่มแข็งตัวขึ้น และนั่นเริ่มทำให้เธออยู่ไม่สุข

ผู้ชายคนนี้นี่มันยังไงกันนะ ขนาดเจ็บอยู่แท้ๆยังมีหน้ามาใส่ใจเรื่องเช่นนี้อยู่ได้

อันหรันหน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อย : "คุณชายฮั่วคะ ให้ฉันพันแผลให้ก่อนดีไหม"

เธอพูดมือขึ้นพร้อมมือที่สั่นเล็กน้อย เธอพยายามที่จะหยิบกล่องปฐมพยาบาลที่อยู่ใต้เท้า แต่เอือมเท่าไหร่ก็เอือมไม่ถึง เพราะตอนนี้เธอนั่งอยู่บนตักของฮั่วเทียนหลัน

"ช่วย ช่วยปล่อยฉันลงก่อนได้ไหมคะ" อันหรันเอ่ยขึ้นอย่างตะกุกตะกัก ทว่ากลับทำให้ฮั่วเทียนหลันเริ่มจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไว้ไม่อยู่

ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้ตัวเองเลยหรือไงว่าท่าทางเช่นนี้ของเธอนั้น มันโตตรน่าดึงดูดเอาซะเลย!

ฮั่วเทียนหลันพลิกตัวแล้ววางอันหรันลงบนเตียงทันที อันหรันร้องขึ้นด้วยความตกใจ เธอเดาได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ จึงรีบพูดขึ้น "คุณชายฮั่วคะ แผลของคุณยังไม่หายเลยเดี๋ยวมันจะอักเสบ…."

พูดยังไม่ทันจบประโยค ฮั่วเทียนหลันก็จัดการปิดปากของเธอด้วยปากของเขา คำพูดที่เธอตั้งใจจะพูดออกมาถูกกลืนหายเข้าไปทันที

พวกเขาจูบกันอยู่สักพัก

อันหรันไม่กล้าแม้แต่จะขัดขืน เพราะกลัวว่าจะไปโดนแผลบนมือของฮั่วเทียนหลัน

แต่ฮั่วเทียนหลันกลับไม่เห็นใจเธอเลยแม้แต่น้อย เขายังคงจูบอันหรันจนเธอแทบหมดเรี่ยวแรง ตักตวงความหวานในปากของเธออย่างไม่มีความปราณี จวบจนเธอแทบขาดอากาศหายใจเขาถึงยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ

อันหรันหอบหายใจอย่างหนัก สักพักใหญ่ถึงรู้สึกได้ว่าหัวใจของเธอเต้นที่เร็วเมื่อกี้ค่อยๆผ่อนคลายลง

ฮั่วเทียนหลันลุกขึ้นยืนตรงหน้าอันหรัน

ใบหน้าของอันหรันซีดเผือกเล็กน้อยเนื่องจากขาดอากาศหายใจจากการถูกฮั่วเทียนหลันจูบ เธอลุกขึ้นและพบว่าที่มือของฮั่วเทียนหลันเริ่มมีเลือดไหลออกมาอีกครั้ง เธอจึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองเล็กน้อย : "คุณชายฮั่ว ฉันบอกแล้วไงว่าอย่ารุนแรง…"

ทันทีที่เธอพูดออกมา ฮัวเทียนหลันก็ตอบแค่อืมกลับไป

น้ำเสียงนั้นทำให้อันหรันรู้สึกใจเต้นตึกตัก เมื่อกี้เขาเกือบเผลอทำตัวไม่ดีออกไปแล้ว!

เธอรีบก้มลงไปหยิบยาแก้อักเสบและยารักษาแผลมาทาให้ฮั่วเทียนหลัน จากนั้นจึงช่วยเขาพันแผลจนเสร็จสรรพ

หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว อันหรันนำกล่องปฐมพยาบาลไปเก็บที่เดิม และเมื่อเธอหันกลับเตรียมจะเดินกลับไปก็พบว่าฮั่วเทียนหลันกำลังถอดเสื้อผ้าอยู่

อันหรันรู้ว่าเขากำลังจะอาบน้ำเพราะเห็นเสื้อคลุมอาบน้ำที่วางอยู่บนเตียง

แต่แผลของเขายังสดไม่ควรโดนน้ำ มิเช่นนั้นจะเสี่ยงต่อการติดเชื้อเป็นอย่างมาก

อันหรันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงเบา : "คุณชายฮั่วคะ ตอนอาบน้ำระวังอย่าให้น้ำไปโดนแผลนะคะ"

ฮั่วเทียนหลันเงยหน้าขึ้นก่อนจะถามกลับไปอย่างเอือมระอา : "เธอใช้อะไรอาบน้ำ"

อันหรันตอบเสียงอู้อี้ : "น้ำค่ะ … "

ฮั่วเทียนหลันแบะปากโดยไม่สนใจคำพูดทึ่มๆของอันหรัน

มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรเลยที่มือจะติดเชื้อ เพราะใช้เวลาเพียงไม่กี่วันมันก็หายแล้ว ความเจ็บปวดเช่นนี้เมื่อก่อนเขาเคยเจอมาหมดแล้ว

ฮั่วเทียนหลันถอดเสื้อผ้าจนหมดตัว เหลือเพียงแค่กางเกงบ็อกเซอร์ไว้ แม้ว่าอันหรัน และเขานับว่าเป็นภรรยาสามีกันแล้ว แต่เมื่อเห็นรูปร่างที่แข็งแรงและสมส่วนของฮั่วเทียนหลันแบบนี้ อันหรันเองก็ยังคงรู้สึกร้อนที่หน้าอยู่ดี

ฮั่วเทียนหลันหยิบชุดคลุมอาบน้ำแล้วเดินเข้ามาหาอันหรัน ราวกับว่าจู่ๆก็คิดอะไรบ้างออก เขาหยุดยืนและมองไปที่อันหรันก่อนจะพูดขึ้น : "เธอกลัวว่าแผลของฉันจะติดเชื้อใช่ไหม"

อันหรันมองไปที่ฮั่วเทียนหลันด้วยความไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆเขาถึงถามออกมาแบบนี้

"อืม" เมื่อคิดอะไรไม่ออก อันหรันจึงทำได้เพียงตอบกลับเสียงเบา

“ งั้นเธอก็อาบน้ำให้ฉันสิ ฉันจะได้ไม่ขยับตัว แบบนี้ก็เลี่ยงปัญหาได้แล้วไม่ใช่เหรอ”