โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 101 ความบังเอิญที่ไม่คาดคิดระหว่างพ่อและลูกสาว

ฮัวเทียนหลันหันหลัง และจากไปโดยไม่สนใจเสียงของกลุ่มคนบ้าที่อยู่ข้างหลังเขา

จากนั้นผู้รับผิดชอบฟาเรนไฮต์ในเมือง W ที่อยู่ข้างหลัง จึงสั่งให้ดำเนินธุรกิจต่อ

คนในทีมตรวจสอบ หลังฮัวเทียนหลันออกไป ลูกทีมก็มองไปที่หัวหน้าทีม หัวหน้าทีมมองไปที่คนที่รับผิดชอบ และคนที่รับผิดชอบก็มองไปที่ผู้จัดการทั่วไป

ทุกคนไม่คาดคิดว่าฮั่วเทียนหลันบอกจะโกรธ * ก็โกรธ *

จู่ๆ ก็กลายเป็นการต่อสู้ด้วยศิลปะการต่อสู้ หากสิ่งต่างๆได้รับการหมักหมม แต่คนที่อยู่ระดับล่างอย่างพวกเขาจะสามารถรับผิดชอบไหวได้

ในท้ายที่สุด ผู้รับผิดชอบดูเหมือนจะหมดเรี่ยวแรงทั้งตัว และพูดว่า : "เอาออก เอากระดาษที่ปิดอยู่ออกให้หมด!"

หลังจากพูดจบ ผู้รับผิดชอบก็ทรุดตัวลงบนเก้าอี้ ราวกับว่ากระดูกทั้งหมดถูกเอาออกไปแล้ว

เขารู้ ว่าเขาจบแล้ว ในชีวิตนี้อย่าคิดจะก้าวขึ้นไปอีกขั้น

หากเมืองการค้าต้องการเริ่มต้นธุรกิจใหม่ ต้องมีขั้นตอนมากมายตามธรรมชาติ รวมถึงการแจ้งเตือนกมาสต๊อกของต้องจัดการ

ทุกคนในสาขาฟาเรนไฮต์ ได้รับคำสั่งจากฮั่วเทียนหลันให้ไปทำงาน

เขาขับรถด้วยตัวเอง และออกทัวร์รอบเมืองในเมืองเล็กๆ ของทางตอนใต้ของซินเจียง ซึ่งมีชื่อเสียงในด้านอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว

ฮั่วเทียนหลันไม่ใช่คนผิวเผินที่เอาแต่คิดถึงอาชีพของเขา หากเวลาเอื้ออำนวย เขาก็อยากออกไปข้างนอกทุกปี

วางงานลง ไม่มีภาระ ดีที่สุด และข้างๆยังมีคนที่คุณรักที่สุด

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เขาก็นึกถึงผู้หญิงทั้งสองคนที่อยู่รอบตัวเขา

อันรัน มู่เหว่ย

คนสองคน สำหรับเขา สรุปตำแหน่งของใครสำคัญกว่ากัน?

เขาอดไม่ได้ที่จะสติหลุด จนรถพุ่งชนกะทันหัน เอบีเอสก็เข้ามาแทรกแซง เสียงยางที่เสียดสีกันอย่างรุนแรง ก็ดึงสติทั้งหมดกลับมาทันที

ฮั่วเทียนหลันขมวดคิ้ว เมื่อเห็นว่าเขากำลังคิดถึงเรื่องเหล่านี้ แต่เขาไม่ได้ชะลอความเร็ว แม้แต่บนทางเท้า

โชคดีที่ระบบเบรกของรถ ช่วยหลีกเลี่ยงภัยพิบัติได้

เขาเห็นกระเป๋าเป้สีชมพูกระจัดกระจายอยู่ที่พื้น แต่ไม่พบใครอยู่หน้ารถ

เขารีบลงจากรถก่อน ไปถึงหน้ารถ เขาก็ถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก

โชคดีที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น หน้ารถมีเด็กหญิงตัวเล็กๆ หยกสีชมพูนอนอยู่ที่พื้น

เธอล้มลงกับพื้น และรู้สึกหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด มีรอยแดงที่แขนของเธอที่ถูกับพื้น

ฮั่วเทียนหลันย่อตัว ลงและถามอย่างกังวล : "หนูน้อย ไม่เป็นอะไรใช่ไหม? "

เด็กหญิงเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอเป็นสีแดงเล็กน้อย แต่เธอไม่ได้ร้องไห้ ในดวงตาของเธอมีความขุ่นเคืองหลังจากความตกใจ เธอพูดอย่างนุ่มนวลว่า : "คุณลุง นี่เป็นทางเท้า คุณควรให้ทางคนเดินเท้า"

ฮั่วเทียนหลันได้รับสั่งสอนจากเด็กหญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่ง พูดจนหน้าแดง เขารู้ชัดเจนเกี่ยวกับมารยาทบนทางเท้า

แต่พอนึกถึงอะไรบางอย่างในใจ ก็เสียสติ เมื่อไม่ระวังมันก็จะเป็นอุบัติเหตุ

โชคดี ที่ไม่มีโศกนาฏกรรมเกิดขึ้น

ไม่อย่างนั้น เขาจะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต ที่ทำร้ายผู้หญิงน่ารักคนนี้

"ฉันขอโทษ มันเป็นความผิดของลุงทั้งหมดเอง ลุงจะพิจารณาตัวเอง เราไปโรงพยาบาลดีไหม? " ฮั่วเทียนหลันมองไปที่เด็กผู้หญิงที่น่ารักตรงหน้าเขาและพูด เขาก็ชื่นชมเด็กคนนี้ด้วย

ถ้าเป็นเด็กธรรมดา เขาคงกลัวจนร้องไห้แล้วเรียกหาแม่แน่ๆ

แต่สาวน้อยคนนี้ใจเย็นมาก พูดคุยกับเขาอย่างใจเย็นและชัดเจน

"ไม่เป็นไรหรอก คุณลุง หนูไม่เป็นอะไรค่ะ แม่บอกว่า ถ้าไม่เจ็บก็ลุกขึ้น ไม่งั้นจะถูกหาว่าเป็น 18 มงกุฎ! "

สาวน้อยพูดจบ ก็ลุกจากพื้นขึ้นมา

แต่ทันทีที่เธอลุกขึ้น ฮั่วเทียนหลันรีบช่วยประคองเธอ เท้าของเธอไม่มั่นคง จากนั้นเธอก็ล้มลงกับพื้น

ข้อเท้าของเธอ มองเห็นความเร็วได้ด้วยตาเปล่า จากนั้นก็พองตัวขึ้น

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่เด็กผู้หญิงที่น่ารักคนนี้ และรู้สึกทุกข์ใจมาก

แต่ลึกลับ เขารู้สึกว่าโครงหน้าของหญิงสาวคนนี้ดูเหมือนจะคุ้นเคยกับใครบางคนมาก

และเด็กหญิงตัวเล็กๆ เจ็บปวด เขาก็มีความเป็นห่วงเล็กน้อยโดยไม่คาดคิด

เขารีบอุ้มเด็กหญิงตัวเล็กๆ ขึ้นรถ รัดเข็มขัดนิรภัย แล้วพาเธอไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจดูกระดูก

คราวนี้เขาขับรถอย่างจริงจัง และรอจนกระทั่งถึงโรงพยาบาลก็ส่งเด็กหญิงตัวน้อยไปแผนกศัลยกรรมกระดูก

ความว่างเปล่าที่เขาเฝ้ารอ ก็เหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง

สาวน้อยคนนี้ ถ้าเปรียบเทียบรูปร่างหน้าตาของเธอจริงๆ มันไม่ใช่เค้าโครงคิ้วของอันรันหรอ? "

ทันทีที่ความคิดนี้ปรากฏขึ้น ฮั่วเทียนหลันก็ส่ายหัวอย่างแรงและโยนความคิดนี้ออกไปจากใจ

ไร้สาระ ระหว่างเขากับอันรัน ตอนนี้ท้องของเธอยังไม่ใหญ่ขึ้นเลย เธอจะมีลูกตัวใหญ่ขนาดนี้ได้ยังไง?

อาจจะเป็นเพราะช่วงนี้ความคิดของเขามันยุ่งเหยิงเกินไป ทำให้ต้องคิดมากขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้? ฮั่วเทียนหลันปลอบตัวเองโดยอดไม่ได้ แต่ความคิดในใจของเขา ดูเหมือนจะพิมพ์ออกมาหมดแล้ว

ป้าเฉินกังวลมาก ตอนนี้ลั่นลานหายไปแล้ว

เนื่องจากวันนี้มีการรวมตัวกันของเพื่อนร่วมชั้น เธอจึงดื่มไวน์แดงเล็กน้อย และพูดคุยนานเกินไป เธอจึงไปรับลั่นลานที่โรงเรียนอนุบาลช้าไปครึ่งชั่วโมง

แต่เมื่อไปถึงโรงเรียนอนุบาล เธอกลับพบว่าลั่นลานไม่ได้อยู่ในโรงเรียนอนุบาลแล้ว

จากกล้องวงจรปิด หลังจากลั่นลานรอสักพักหลังเลิกเรียน เธอก็สะพายกระเป๋านักเรียนออกไปด้วยตัวเอง

ทิศทางที่เธอออกไป คือตำแหน่งของบ้านพอดี

แต่ป้าเฉินได้เริ่มต้นหา ระหว่างทางมาที่นี่ มองหาลั่นลานทุกหนทุกแห่ง และถามพ่อค้าแม่ค้าหลายคนบนถนนสายนี้ มีคนเห็นลั่นลานถือกระเป๋านักเรียนมาบนถนนสายนี้ แต่ตำแหน่งหลังทางกลับบ้าน ก็ไม่มีใครพบเห็นอีกเลย

ลั่นลานน่ารักและมีรู้เรื่องมาก ปากของเธอหวาน ลุงและป้าเรียกอย่างสนิทสนม ทุกคนรอบข้างจึงชอบเธอ และทุกคนบนท้องถนนก็รู้จักเธอ

เด็กหายไป หัวใจของป้าเฉินก็ยุ่งเหยิงขึ้นมาทันที

ตอนอันรันไป ก็ได้ฝากฝังเธอ ว่าให้ดูแลลั่นลานดีๆ

เธอก็ยังรับประกันกับอันรัน ว่าไม่มีปัญหา ไม่มีปัญหาแน่นอน เชื่อถือได้ว่าจะเลี้ยงลั่นลานให้ขาวๆอ้วนๆเอง

แต่ตอนนี้ ลั่นลานหายไปแล้ว เธอควรทำอย่างไรดี

เธอหวังว่าจะพบลั่นลานโดยเร็วที่สุด ดังนั้นเธอจึงไม่แจ้งอันรัน ถ้าอันรันรู้ เธอจะต้องพังทลายแน่นอน

ฮั่วเทียนหลันกำลังรออาการตรวจกระดูกของลั่นลาน และมู่เหว่ยก็โทรมา

"เทียนหลัน คุณยุ่งเสร็จแล้วหรือยัง? " เสียงของมู่เหว่ยนั้นหวานมาก ไม่ใช่เลยเสียงขี้เกียจจากความเมาก่อนหน้านี้

ฮั่วเทียนหลันส่งเสียงอื้ม คิดถึงตอนบ่ายที่เขาดูโหดร้ายกับมู่เหว่ยเล็กน้อย เขาจึงพูดว่า : "อื้ม คืนนี้เราไปทานอาหารเย็นกันเถอะ! "

มู่เหว่ยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็กระโดดด้วยความดีใจ

นี่เป็นโอกาส ยาของผู้ช่วยเพิ่งถูกส่งมา ฮัวเทียนหลันก็มาด้วยตัวเองถึงที่

เธอบอกว่าเธอจะเลือกสถานที่เอง หลังจากวางสายแล้ว เธอก็เลือกร้านอาหาร และรอให้ผู้ช่วยส่งยามา ทุกอย่างในคืนนี้ จะสำเร็จในไม่ช้า

มู่เหว่ยถูมือของเธอด้วยความคาดหวัง และดูเหมือนจะคิดว่าหลังจากทุกอย่างเสร็จสิ้น เมื่อทุกคนพบเธอก็จะเรียกเธอว่าคุณนายฮัวน้อย

ในตอนเย็น ที่ร้านอาหาร Alice มู่เหว่ยนั่งอยู่บนเก้าอี้เพื่อรอฮั่วเทียนหลันมา

ในตอนบ่ายเธอไม่สามารถนั่งนิ่งๆ ได้เลย แทบอยากจะบินมาทันทีดังนั้นเธอจึงมาที่ร้านอาหารก่อนเวลาหนึ่งชั่วโมง

เมื่อเธอเห็นฮัวเทียนหลัน เธอก็ลุกขึ้นทันทีและตะโกนเรียก : "เทียนหลัน ฉันอยู่นี่"

ร้านนี้คนเยอะมาก เมื่อเสียงนี้ดึงดูด ก็มองมาทันที

ชื่อเสียงในปัจจุบันของมู่เหว่ยนั้นดัง เธอถูกคนจำได้อย่างรวดเร็ว และมีคนกระซิบทันที : "นั่นใช่มู่เหว่ยไหม? "

"เหมือนจะใช่ ฉันจะชอบละครย้อนยุคของเธอมาก ฉันอยากได้ลายเซ็นของเธอ! "

"ที่เดินมานั้น เหมือนจะเป็นฮัวเทียนหลันใช่ไหม? "

"ฮั่วเทียนหลันคือใคร? อ๊า! หรือว่าคือเจ้าของฟาเรนไฮต์? ทั้งสองคน เคยบอกว่าเป็นคนรักกันมาก่อน แต่ตอนนี้ดูเหมือน……"

ด้วยคำชมเหล่านี้ มู่เหว่ยจึงอดไม่ได้ที่จะยืดอกของเธอให้ตรง รูปร่างที่น่าหลงใหลของเธอที่ยื่นออกมา ดึงดูดคนรอบข้างในทันที

ฮัวเทียนหลันจับมือลั่นลาน พนักงานเพิ่มเก้าอี้อีกตัว และให้ลั่นลานนั่งข้างๆเขา

มู่เหว่ยกำลังรอที่จะเพลิดเพลินไปกับโลกของเธอทั้งสอง แต่เมื่อเธอเห็นก้างขวางคอตัวน้อย ใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันที

แต่ต่อหน้าฮัวเทียนหลัน เธอยังคงรู้วิธีแสร้ง ทำเป็นพูดเบาๆ : "สาวน้อย……"