โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 26 ข้อมูล

แต่วินาทีถัดมา เขาก็นึกถึงข้อมูลเกี่ยวกับอันรันที่เขาพบ……

ฮัวเทียนหลันคืนความเฉยเมยบนใบหน้าของเขาทันที ยื่นมือออกไปเคาะเก้าอี้สองครั้ง : "หึ นอนที่นี่แล้วพรุ่งนี้เช้าให้แม่ฉันเห็นหรอ? ท่าทางน่าสมเพชทำให้แม่เสียใจ อันรันเธอเป็นคนที่มีจิตใจแย่จริงๆ! "

ตอนนี้อันรันที่รู้สึกกลัวอยู่แล้ว อยู่ๆเธอก็ได้ยินคนพูดอยู่ข้างหลัง เธอใส่ใจในสิ่งที่กำลังพูด เธอกลัวมากตื่นตระหนกจนไม่สวมรองเท้าแตะและกระโดดลงจากเก้าอี้

หลังจากที่เธอตอบสนองอย่างช้าๆกับความหมายของคำนั้น เธอก็เข้าใจได้ทันทีว่าใครเป็นใครหลังจากเงียบไปสักพัก เธอก็ไม่สนใจคำประชดของฮัวเทียนหลัน ถามเบา ๆ : "คุณฮัว ทำไมคุณถึงออกมา? "

แม้ว่าอันรันไม่ต้องการเห็นเขาในเวลานี้ เนื่องจากอาการบาดเจ็บก่อนหน้านี้ แต่ไม่คาดคิดว่าผู้ชายคนนี้จะออกมาหาเธอด้วยซ้ำ เป็นไปได้ไหม…..เขากำลัง…..เป็นห่วงเธอ?

ทันทีที่ความคิดนี้ออกมา ประโยคถัดไปของฮัวเทียนหลันถูกขัดจังหวะ เขากล่าวอย่างเคร่งขรึม : "เธอไม่พลาดโอกาสใดๆ ที่เธอสามารถใช้ประโยชน์ได้ เธอคิดว่าถ้าแม่กดดันฉัน ฉันจะดีต่อเธอหรอ? "

อันรันได้ยินฮัวเทียนหลันพูดเช่นนั้น เมื่อรู้ว่าเขาเข้าใจเธอผิด เธออ่อนแอเล็กน้อย อันที่จริงเธอควรจะชินกับมันไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นตราบใดที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งคือเธอ ผู้ชายคนนี้มักจะคาดเดาสิ่งที่เลวร้ายที่สุดกับเธอ

แต่เธอยังคงอธิบายโดยไม่รู้ตัว : "ก็คุณบอกว่าให้ฉันไป…..ฉันไม่มีที่ไป ฉันเลยอยากจะอยู่ที่นี่……"

คำพูดของอันรันทำให้ใบหน้าของฮัวเทียนหลันเย็นชาหนักขึ้น และเขาก็ตอบกลับไปอย่างไม่ใยดี : "ฉันให้เธอลงจากเตียง แต่ฉันบอกให้เธอออกมาหรือเปล่า? "

แสงแห่งความประหลาดใจฉายขึ้นบนใบหน้าของอันรัน

สัญชาตญาณบอกเธอว่าผู้ชายคนนี้ไม่มีเหตุผล

อย่างไรก็ตามเธอไม่มีหลักฐานใดๆ ที่จะพิสูจน์ได้

ขนตาสั่นกระตุกสองสามครั้ง มือจับมุมเสื้อผ้าแน่น อันรันหายใจเข้าลึกๆ และพูดเสียงเบาด้วยความเร็วที่สุด : "ขอโทษ"

ฮัวเทียนหลันจ้องมองอันรันเป็นเวลานาน ใบหน้านี้บริสุทธิ์อย่างเห็นได้ชัด ทำไมเขาถึงทำสิ่งที่น่ารังเกียจเหล่านั้น?

"กลับไปพักผ่อนเถอะ! "

อันรันก้มหน้า เดินผ่านเขาไปอย่างรวดเร็วและวิ่งกลับไปที่บ้านฮัว

ฮัวเทียนหลันผงะไปชั่วขณะ เมื่อมองไปที่ร่างของผู้หญิงคนนี้จากไปด้วยสีหน้าแปลก

อันรันนอนหลับอยู่บนโซฟาไม้ในห้องทั้งคืน

เมื่อตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้น ร่างกายของเธอเจ็บและรู้สึกว่าร่างกายของเธอไม่ใช่ของเธออีกต่อไป

อันรันลุกขึ้นอย่างแข็งทื่อ อาบน้ำแล้วเดินลงไปชั้นล่าง

หลี่รูยาตื่นแล้ว กำลังนั่งดื่มชาในห้องนั่งเล่นและดูข่าวตอนเช้า

เมื่อเห็นท่าทางแปลกๆ ของบนขาของอันรัน ใบหน้าของหลี่รูยาก็เปลี่ยนไปทันที

เธอลุกขึ้นยืนอย่างกะทันหัน สีหน้าไม่ดีแต่การเคลื่อนไหวของมือของเธอนุ่มนวลมากเพื่อรองรับอันรัน ระดับเสียงของเธอเพิ่มขึ้นสองสามครั้ง เนื่องจากความไม่พอใจของเธอ : "เมื่อคืนเทียนหลันทำเธออีกแล้วใช่ไหม ไอ้นี่เขากับเธอแบบนี้ได้อย่างไร ก็รู้ๆอยู่ว่าเธอ……"

ดวงตาของอันรันเป็นสีแดงและมีฉากจากเมื่อคืนปรากฏต่อหน้าเธอ เธออดทนต่อคำสบประมาทจากผู้ชายที่เธอรักทุกรูปแบบ แต่ในตอนนี้ความห่วงใยและความรักของหลี่รูยาเกือบทำให้เธอร้องไห้

อันรันยิ้มอย่างขมขื่นทิ้งความคิดที่ยุ่งเหยิงและไม่ถูกกาลเทศะในหัวของเธอ ปลอบโยนหลี่รูยาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

"แม่ อย่าพูดถึงเทียนหลันแบบนี้เลย เขารู้ว่าร่างกายหนูไม่ค่อยดี ก็ไม่ได้ทำอะไรหนู……เทียนหลันเขาดีกับหนูจริงๆ……หนูแค่เท้าชาตอนนอนเท่านั้น……"

อันรันรู้สึกเศร้าใจ เสียงของเธอก็เบาลงมากขึ้น เธอรีบก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว หลี่รูยายิ้มอย่างสบายใจเฉพาะเวลาที่เธอเขินอายระหว่างสามีและภรรยา

อันรันขยับตัวเล็กน้อยและริเริ่มที่จะไปที่ห้องครัวเพื่อทำอาหารเช้าให้หลี่รูยา

หลี่รูยาชอบลูกสะใภ้คนนี้มากยิ่งขึ้น เธอสวย และมีสติสัมปชัญญะ ไม่เสแสร้ง และยังทำอาหารได้

สำหรับคนหนุ่มสาวในปัจจุบันมันเป็นเพียงหนึ่งในล้านโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเทียบกับนักแสดง

"รันรัน เมื่อก่อนตอนเธออยู่บ้านก็ทำอาหารบ่อยๆหรอ? "

"อื้ม อยู่คนเดียวจนชินแล้วค่ะ จะกินจะดื่มก็พึ่งพาตัวเอง"

หลี่รูยาฟังอันรันพูดอย่างแผ่วเบา แต่ในใจรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

ไม่มีใครรู้ว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นมากไปกว่าอันรัน นั่นเป็นเหตุผลที่เธออยู่ฐานะเพื่อนของพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดของอันรัน รู้ว่าเธอมาถึงสถานการณ์ที่ทรุดโทรม แต่ยืนยันที่จะให้ฮัวเทียนหลันแต่งงานกับอันรันในฐานะภรรยาของเขา

"เทียนหลันคนนี้ ถูกฉันตามใจมาหมดตั้งแต่พี่ชายของเขา……หากทำบางสิ่งที่ทำให้เธอเสียใจ เธอสามารถบอกฉันได้และฉันจะจัดการเขาให้ " เมื่อพูดถึงลูกชายคนโตที่ทำให้ตัวเองภาคภูมิใจ ดวงตาของหลี่รูยาฉายแววเหงาและเธอพูดเบาๆ

นึกถึงชายร่างสูงและหล่อเหลาในอัลบั้ม มองไปที่หลี่รูยาที่ดูเหมือนจะอายุไม่กี่ขวบในพริบตา เธอก็กดความคิดที่อยากจะถามลงไปในใจและพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง : "รู้แล้วค่ะแม่ เทียนหลันดีกับหนูมาก แม่สบายใจเถอะ"

หลังจากที่ฮัวเทียนหลันกลับมาจากการวิ่ง เขาก็เห็นอาหารเช้าที่เตรียมไว้บนโต๊ะ

หลี่รูยายกย่องฝีมือและคุณธรรมของอันรัน

ฮัวเทียนหลันชำเลืองมองอันรันอย่างเย็นชา ไม่ได้พูดอะไรดูเหมือนจะยอมรับ

อันรันยื่นแก้วน้ำอุ่นให้อย่างอ่อนโยนและพูดเบาๆ ว่า : "เทียนหลันฉหลังออกกำลังกายมาเหงื่อออกมาก ดังนั้นดื่มน้ำเกลือสักแก้วเถอะ"

ฮัวเทียนหลันรับมาโดยไร้ความรู้สึก แต่ในใจของเขารู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อย

ผู้หญิงคนนี้ บางครั้งก็ดูเหมือนจะมีรายละเอียดค่อนข้างมาก

หลังจากกินอาหารเช้า อันรันและฮัวเทียนหลันก็ออกจากคฤหาสน์ฮัว

ทันทีที่รถเริ่มขับออกจากคฤหาสน์ฮัว คนขับลุงวังก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า : "คุณชาย** ภรรยาของฉันเพิ่งยกย่องคุณงามความดีของคุณนาย ~"

อันรันซึ่งนั่งข้างๆฮัวเทียนหลันที่เบาะหลัง กำลังจะหัวเราะกับลุงหวังและแกล้งเธอ แต่จู่ๆเสียงอันเย็นชาก็ดังขึ้นในหูของเธอ : "เหอะ"

เธออดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้น และเมื่อเห็นใบหน้าของฮัวเทียนหลันที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ ทันใดนั้นหัวใจของเธอก็ตกลงไปในห้องใต้ดินน้ำแข็ง

อย่างไรก็ตามเธอก็ยังคงเป็นเศษเหล็กในสายตาของเขา และไม่ว่าเธอจะทำอะไรเธอก็ไม่สามารถทำให้ลูกชายคนที่สองของครอบครัวจีนพอใจได้เลย

"ฉันแสดงออกได้ไม่ดี ฉันถูกคุณนายฮัวเห็น ฉันไม่มีตำแหน่งปัจจุบันของฉันแล้ว" อันรันยิ้มและพูดอะไรบางอย่างที่ขัดต่อเจตจำนงของเธอ แต่มือของเธอค่อยๆกำแน่นและเล็บก็ฝังลึกลงไปในเนื้อเพราะลงแรงเยอะ

ฮัวเทียนหลันมองเธออย่างรังเกียจและขอให้คนขับหยุดรถ

กำลังอยู่ในอุโมงค์พอดี ฮัวเทียนหลันกล่าวอย่างเคร่งขรึม : "ลงไป! "

อันรันเหลือบมองไปที่ฮัวเทียนหลันอย่างแผ่วเบาและอ่านความรังเกียจของอีกฝ่ายที่มีต่อเธอได้อย่างชัดเจนจากดวงตาของอีกฝ่าย เธอจึงผลักประตูรถโดยไม่พูดอะไรสักคำและลงจากรถ

มีเสียงของเครื่องยนต์ รถก็ขับออกไป

อุโมงค์มีความยาว 3 กิโลเมตรและไม่อนุญาตให้จอดรถ อันรันสวมรองเท้าส้นสูงและเดินออกไปจนสุด เท้าถูกน้ำกระเด็นใส่ หัวใจของเธอปวดร้าว แต่เมื่อเทียบกับความเจ็บปวดที่ฮัวเทียนหลันทำให้เธอสิ่งนี้จะคุ้มค่าอะไร?

ตั้งแต่วันที่เขาทิ้งอันรันไว้ในอุโมงค์ ฮัวเทียนหลันทักทายป้า Ding ในนามที่ยุ่งกับบริษัท และก็ไม่เคยกลับบ้าน

อันรันกำลังชมแฟชั่นโชว์ล่าสุดในวันนี้ ฟีดข่าวจะปรากฏขึ้นที่มุมขวาล่างของ QQ เพื่อแนะนำการแข่งขันออกแบบของนักศึกษาวิทยาลัยนานาชาติ และผู้ที่ได้รับรางวัลคือนักเรียนชาวจีนผู้ลึกลับ

อันรันกดเปิดมัน แต่เมื่อเธอเห็นชื่อของตัวเอก หัวใจของเธอก็สั่นสะท้านทันที

คาดไม่ถึงว่าจะเป็นอันเฮา!

อันรันแทบจะน้ำตาไหลด้วยความตื่นเต้น

ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยคิดที่จะติดต่อกับอันเฮาอีกครั้ง แต่เธอโทรหาจางหยาหลายครั้ง ก็ถูกปฏิเสธ เมื่ออันเฮาได้ยินว่าเป็นเธอ

เมื่อนึกถึงสิ่งที่เจ็บปวดที่เธอพูดกับอันเฮา เธอยิ้มอย่างเว้าวอน เธอมีคุณสมบัติอะไรในการขอการให้อภัย?

เธอแสดงความคิดเห็นด้านล่าง : "อันเฮาเก่งที่สุด! "

แล้วจากนั้นก็มีคนกดไลค์มาก ตอนนี้มีการตอบกลับที่ดึงดูดความสนใจของอันรัน มีเพียงสองคำในนั้น : "ขอบคุณ"

อันรันตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็มีความปิติยินดีในใจ

หรือว่านี่คือ IDของอันเฮา?

อันรันยื่นคำขอเพิ่มเพื่อนทันที แต่ไม่ถูกยอมรับ

หลังจากรอมานาน ในที่สุดอันรันก็หมดทางเลือกที่จะยอมรับความเป็นจริงและอีกฝ่ายก็ไม่อยากคุยกับเธอ

เวลาเที่ยงคืน เมื่ออันรันหลับไป ฮัวเทียนหลันก็กลับมา

เขาเคาะประตูห้องนอนอย่างรุนแรง หลังจากที่อันรันตื่นขึ้น ก็ขยี้ตาที่หลับใหลแล้วลุกไปเปิดประตู

ก่อนที่อันรันจะตอบสนอง สัตว์ร้ายก็ถูกระงับทันที

อันรันรีบเดินโซซัดโซเซ ถูกฝ่ายตรงข้ามกดไว้จนล้มลงบนเตียง เธอรู้สึกถึงความบีบคั้น

อันรันได้กลิ่นแอลกอฮอล์ที่เข้มข้นบนตัวฮัวเทียนหลัน ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นบ้าอะไรตอนกลางคืน เขากลับมาหาเธอหลังจากดื่มแอลกอฮอล์มากไปแล้ว

เธอผลักฮัวเทียนหลันออกไปด้วยความยากลำบาก ใช้ทั้งมือและเท้าลากเขาไปที่เตียง

จากนั้นเขาก็เขย่งเท้าไปที่ห้องครัว เพราะกลัวป้า Ding ตื่นและปรุงน้ำซุปแก้เมา

แต่ทันทีที่เขากลับมาพร้อมกับชาม เขาเห็นฮัวเทียนหลันนอนขดตัวอยู่ในผ้านวม จับมือของเธอไว้ที่หน้าท้องส่วนบน

ใบหน้าของเขาแย่มาก คิ้วมีรอยย่น ริมฝีปากบางของเขาถูกกดแน่นและการหายใจของเขาก็หนักขึ้นราวกับว่าเขากำลังทนกับความเจ็บปวดอย่างมาก

ปวดท้องหรือเปล่า?

อันรันรีบเอาน้ำซุปให้ฮัวเทียนหลันดื่ม และรีบหายาแก้ปวดท้องให้ฮัวเทียนหลันกิน แต่ผ่านไปสักพัก คิ้วขมวดของอีกฝ่ายก็ยังไม่คลาย

ทันใดนั้นเธอก็จำได้ว่าตอนที่เธอยังเป็นเด็กอันเฮามักจะปวดท้องเนื่องจากความตะกละ และจะดีกว่ามากถ้าลูบเขาสักสองสามครั้ง

อันรันเป่าลมหายใจเข้ามือของเธอสองสามครั้ง จากนั้นถูมือแรงๆ จากนั้นลูบท้องของฮัวเทียนหลันเบาๆ

ไม่รู้ว่าต้องนวดนานแค่ไหน มือของอันรันเริ่มเจ็บ และการหายใจของฮัวเทียนหลันก็ค่อยๆคงที่

เขาลูบมืออันรันเบาๆ และกล่าว : "มู่เหว่ย ยังคงเป็นคุณที่ดีกับฉัน……"

หัวใจของอันรันหยุดนิ่งและความเจ็บปวดที่ไม่อาจบรรยายได้แผ่ซ่านไปทั่ว

เห็นได้ชัดว่าเธอรักฮัวเทียนหลันสุดใจ แต่ทำไมไม่ว่าเธอจะทำแค่ไหน เธออันรัน ในใจของฮัวเทียนหลัน เธอไม่ดีเท่าเส้นผมของมู่เหว่ยและเธอก็ไม่สมควรมีชื่ออยู่ในใจด้วยซ้ำ

เช่นเดียวกับตอนนี้ แม้ว่าฮัวเทียนหลันจะเมาและไม่มีสติ แต่สิ่งที่เขาเรียกหาในปากก็ยังคงเป็นชื่อของมู่เหว่ย

ใบหน้าของอันรันเปลี่ยนเป็นซีดทันที เธอดึงมือออกเบาๆ มองไปที่คิ้วอันหล่อเหลาของชายที่นอนหลับอยู่ต่อหน้าเธอแล้วก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้

แม้ว่าเธอจะอาลัยอาวรณ์สำหรับความอบอุ่นในมือของฮัวเทียนหลันในเวลานี้มาก แต่เธอก็ยังไม่ต้องการที่จะถูกผู้ชายที่รักเห็นเธอแค่แทนที่ใคร

เธอลุกขึ้นและจากไป แต่ในวินาทีถัดมาจู่ๆเอวของเธอก็ถูกโอบกอดด้วยแขนที่มั่นคง จากนั้นร่างของเธอก็ถูกดึงไปที่เตียง……