แม่สาวเข็มเงิน - ตอนที่ 446 : หมากรุกและพิณ

สุนถาวเข้าไปในบ้านของผู้เฒ่าหยุนไห่อย่างฝื น ๆ ทันทีทีร่างนางแตะเตียงก็ผล็อย หลับไป เจียงป่ าวชิงจึงจับหน้าผากนางและพบว่ายังคงเป็ นไข้อยู่เล็กน้อย จึงสัง ให้มีหลิวไปต้มยาระบายความร้อนในร่างกายให้สุนถาว

มีหลิวเป็ นคนทีทําอะไรว่องไว นางตอบรับแล้วรีบไปทําตามคําสังทันที ส่วนเจียง ป่ าวชิงกลับห้องของตัวเองเพือสํารวจการตกแต่งภายในห้อง

นีเป็ นห้องทีสวยงามมาก ดูก็รู้ว่าตกแต่งด้วยความใส่ใจ ตั้้งแต่ขวดโหลลายสตรี งามทีตั้้งอยู่ตรงมุมห้อง ไปจนถึงดอกเหมยทีปักอยู่ตรงระเบียงหน้าต่าง และม่าน ไข่มุกเคลือบทีแขวนอยู่ตรงกลางห้อง ไม่มีสิงใดทีไม่เผยคําว่าสวยงามเลย

เจียงป่ าวชิงนอนอยู่บนเตียงอย่างสบาย บนเตียงปูด้วยผ้าดินเงินดิ ้้ ้้นทองทีนุ่มลืน มาก คงเป็ นเพราะผ่านการรมกลินหอมมันจึงมีกลินหอมอ่อน ๆ เล็กน้อยซึงกลิน หอมนี้้ทําให้นอนหลับสบาย ตอนทีนางกําลังเคลิมจะหลับก็ ้้ ได้ยินเสียงเคาะประตู ดังมาจากข้างนอกเบา ๆ เสียก่อน

“คุณหนูเจียง ปี้้ หยุนมาหาคุณหนูแล้วเจ้าค่ะ”

เจียงป่ าวชิงตืนเต็มตาทันทีจากอาการง่วงงุน นางนังบนเตียงด้วยสีหน้ามึน ๆ  เล็กน้อย ปี้้ หยุนคนนี้้ช่างจริงจังเกินไปแล้ว เพิงตอบรับให้นางมาหาทีห้องได้  ผ่านไปไม่เท่าไรนางก็มาหาทีห้องจริง ๆ แล้ว

เพิงย้ายทีอยู่  อย่างน้อยก็ควรให้คนอืนได้พักผ่อนก่อนสักเล็กน้อยสิ แต่ถึงอย่างไร ตอนนี้้นางก็มาเป็ นแขกอยู่ทีบ้านคนอืน เจียงป่ าวชิงสูดหายใจเข้าลึก ๆ พยายาม ปรับสีหน้าบนใบหน้าของตัวเองให้เป็ นปกติทีสุด

ตอนทีเจียงป่ าวชิงเปิ ดประตู แม้สีหน้าของนางจะดูเหนือย ๆ แต่อย่างน้อยก็ดูไม่ ออกถึงอาการไม่สบายใจทีถูกคนมารบกวนการพักผ่อนแล้ว

ปี้้ หยุนมองสังเกตเจียงป่ าวชิงก่อนจะเผยรอยยิมออกมาอย่ ้้ างกะทันหัน “เห็น คุณหนูเจียงมีชีวิตชีวาขนาดนี้้ปี้้ หยุนก็เบาใจ ก่อนหน้าทีปี้้ หยุนจะมาทีนี ปี้้ หยุนยัง กลัวอยู่เลยว่าจะรบกวนเวลาพักผ่อนของคุณหนูเจียงหรือเปล่า”

เจียงป่ าวชิงมองปี้้ หยุนนิง ๆ แล้วเผยรอยยิมออกมาให้เห็น ้้ “อันทีจริงแม่นางปี้้ หยุนไม่รู้ว่าก่อนทีแม่นางจะมา ข้าเตรียมตัวพักผ่อนแล้ว แต่นีเป็ นครั้้งแรกทีแม่ นางปี้้ หยุนมาเยียม ข้าจึงไม่สามารถปิ ดประตูไม่รับแม่นางปี้้ หยุนได้”

ความหมายในคําพูดของนางนั้้นชัดเจนมากว่า ‘เจ้ากําลังรบกวนการนอนของข้า แต่นีเป็ นครั้้งแรกข้าจึงไว้หน้าเจ้า แต่ต่อไปถ้าหากว่าเจ้ามารบกวนการพักผ่อน ของข้าอีก ข้าจะปิ ดประตูไม่รับเจ้า’

รอยยิมไร้เดียงสาบนใบหน้าของปี ้้ ้้ หยุนค่อนข้างดูฝื นเล็กน้อย “คุณหนูเจียงกําลัง ตําหนิทีข้าน้อยรบกวนการพักผ่อนของคุณหนูหรือเจ้าคะ ?”

เจียงป่ าวชิงเองก็ยิมเช่ ้้ นกัน “ซะทีไหนล่ะ แม่นางปี้้ หยุนอย่าได้คิดมาก แม้เป็ น ความจริงทีเจ้ารบกวนการพักผ่อนของข้า แต่ข้าไม่โทษเจ้าหรอกนะ” นางยิม้้ อ่อนโยนพร้อมทั้้งหลีกไปครึ งตัว “ในเมือแม่นางปี้้ หยุนมาหาข้าตอนนี้้ ดู เหมือนว่าจะมีธุระกับข้า เข้ามาคุยกันข้างในเถอะจ้ะ มันจะดูไม่มีมารยาทถ้าหาก ปล่อยให้แขกอยู่ข้างนอกห้อง”

ปี้้ หยุนเดินกอดกระดานหมากรุกเข้าไปในห้องด้วยสีหน้าเก้อเขิน

ทีเจียงป่ าวชิงเปิ ดปากพูดว่าธุระด่วนและพูดว่ากลัวจะเสียมารยาทนั้้นเป็ นการ เหน็บแนมนางอย่างเห็นได้ชัด ปี้้ หยุนรู้สึกน้อยใจเล็กน้อย แม่นางเจียงป่ าวชิงตก ลงให้นางมาหาได้เอง แต่ตอนนี้้กลับมาแสดงสีหน้าเหมือนไม่อยากให้มา ช่างเส แสร้งจริง ๆ

เมือปี้้ หยุนคิดเช่นนี้้สีหน้าของนางก็ค่อนข้างยําแย่ นางวางกระดานหมากรุกทีพก มาไว้บนโต๊ะเล็ก ๆ แล้วยิมแหย ๆ ้้ “ได้ยินว่าคุณหนูเจียงเป็นคนเฉลียวฉลาด ปี้้ หยุนเลยคิดว่าต้องมีความสามารถในการเล่นหมากรุก ปี้้ หยุนรู้สึกเบือหน่ายอยู่ใน บ้านมานานแล้ว พวกพี ๆ น้อง ๆ ต่างก็เล่นหมากรุกไม่เป็ นกันทั้้งนั้้น โชคดีที คุณหนูเจียงมาวันนี้้ ในทีสุดปี้้ หยุนก็มีเพือนเล่นเสียทีเจ้าค่ะ”

ในคําพูดของนางนั้้น นางนําเจียงป่ าวชิงมาเปรียบเทียบกับตัวนางเอง แต่เจียงป่ าว ชิงกลับไม่สนใจตรงนี้้ นางเงยหน้ามองปี้้ หยุน “เจ้ามาทีนีก็เพือมาเรียนรู้เรือง หมากรุกกับข้าอย่างนั้้นรึ ?”

ปี้้ หยุนพูดด้วยความภาคภูมิใจ “ปี้้ หยุนชอบเล่นหมากรุกมานานแล้วเจ้าค่ะ ได้ยิน ว่าคุณหนูเจียงก็เล่นเป็ นจึงอดกลั้้นความอยากเล่นไว้ไม่ไหว โปรดแม่นางเจียง อย่าได้โทษหัวใจบริสุทธิ< ของปี้้ หยุนเลยเจ้าค่ะ”

เจียงป่ าวชิงยังคงยิม้้ “ทีแท้ก็เป็นเช่นนี้้นีเอง มิน่า แม่นางปี้้ หยุนถึงได้รีบมาหาข้า ตอนนี้้” เจียงป่ าวชิงทําท่าเชื้้อเชิญ “ถ้าอย่างนั้้นเชิญแม่นางปี้้ หยุนให้คําแนะนํา กับข้าด้วยแล้วกันนะ”

เมือเล่นติดต่อกันสามตา ปี้้ หยุนเหงือซึมออกมาเต็มหน้าผาก ส่วนเจียงป่ าวชิงนั้้น สงบและมีสีหน้าสุขุมอยู่ตลอด จะไม่ให้ปี้้ หยุนเหงือซึมได้ยังไงล่ะ ก็สามตานี้้นาง แพ้อย่างหมดสภาพ ดูน่าเวทนาอย่างยิง

เจียงป่ าวชิงถึงกับคิดว่าทีคนในบ้านไม่ยอมเล่นหมากรุกกับปี้้ หยุนนั้้น คงไม่ใช่ว่า ความสามารถในการเล่นหมากรุกของนางห่วยแตกมากใช่ไหม

ช่างน่าทอดถอนใจจริง ๆ ผู้เฒ่าหยุนไห่เป็ นถึงผู้มีความรู้ทีใจกว้าง แต่เด็กรับใช้ ข้างกายกลับไม่ได้เรียนรู้อะไรจากเขาแม้แต่เรืองเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างเรืองมารยาท พื้้นฐาน

อย่างตอนนี้้ เพียงแค่เล่นหมากรุกไม่กีตานางก็ยังรอไม่ได้แม้แต่วันเดียว ถึงกับ ต้องมาดึงคนอืนให้เล่นหมากรุกเป็ นเพือนในตอนทีคนอืนเหนือยล้าและกําลังจะ พักผ่อนเช่นนี้้

เจียงป่ าวชิงไม่รู้จะต่อว่าปี้้ หยุนอย่างไรเลยจริง ๆ

สุดท้าย สีหน้าปี้้ หยุนก็ยําแย่มาก นางกอดกระดานหมากรุกแล้วทิงท้ายไว้หนึง ้้ ประโยคอย่างแข็งกระด้างว่า “คุณหนูเจียงยอดเยียมจริง ๆ ด้วย” แล้วก็กลับไป โดยทีไม่หันกลับมามองอีก

เจียงป่ าวชิงอดหวังไม่ได้ว่าเพือน ๆ ของปี้้ หยุนจะสามารถอยู่กันอย่างสงบสุขได้ สักสองสามวัน

แต่ใครจะไปรู้ว่าผ่านไปได้เพียงคืนเดียว วันต่อมาปี้้ หยุนก็กอดพิณมาหานางอีก แล้ว …สําหรับหมากรุกยังพอได้ แต่พิณ เจียงป่ าวชิงเคยฟังอย่างเดียว นางดีดไม่ เป็ นจริง ๆ

ทว่าปี้้ หยุนกลับขอคําแนะนําและต้องการทีจะแข่งกับนาง

เจียงป่ าวชิงบอกว่าตัวเองดีดพิณไม่เป็ น แต่ปี้้ หยุนกลับเผยสีหน้าประมาณว่า “เจ้า ไม่ต้องหลอกข้า” ออกมาให้เห็น “ปี้้ หยุนได้ยินมาว่าแม่นางเจียงเคยฮัมเพลง หนึง ซึงคุณชายเจียงรู้สึกว่ามันไพเราะเขาจึงจดเสียงเพลงนั้้นไว้เป็ นคํา ๆ ทํานอง เพลงค่อนข้างแปลกแต่กลับไพเราะอย่างน่าประหลาด แต่น่าเสียดายทีปี้้ หยุนแอบ มองแค่นิดเดียวในตอนทีคุณชายเจียงกําลังจดเสียงเพลงนั้้น ต่อมาคุณชายเจียงเอา เพลงทีจดไปเก็บไว้และเขาก็ไม่อนุญาตให้คนอืนดูอีกเลยเจ้าค่ะ”

เจียงป่ าวชิงรู้สึกเหมือนมีอะไรมากระทบอยู่ในใจ บางครั้้ งนางฮัมเพลงโดยไม่ รู้ตัวจริง ๆ แต่ไม่คิดว่าเจียงหยุนชานพีชายของนางจะเคยจดไว้ด้วย

‘ข้าโดนหักหลังหรือนี’ เจียงป่ าวชิงคิดในใจ สุดท้ายก็พูดขึ้้นอย่างจนปัญญา “ข้าไม่ได้เป็ นคนเขียนเพลงนั้้น ก็แค่เคยได้ยินคนอืนร้องแบบนี้้ในบางครั้้งเลย อาจจะเผลอเอามาฮัมตาม ส่วนทีเจ้าไม่เคยฟังนั้้นอาจเป็นเพราะว่าเจ้าฟังเพลงน้อย เกินไป แม่นางปี้้ หยุน ข้าดีดพิณไม่เป็ นจริง ๆ เจ้าเอาพิณกลับไปเถอะ”

แต่ปี้้ หยุนยังคงไม่เชือ นางยืนกรานว่าเจียงป่ าวชิงดูถูกนาง จนกระทังเจียงป่ าวชิง  รับพิณมาด้วยสีหน้าราบเรียบแล้วดีดทํานอง “ไม่น่าฟัง” ออกมาอย่างลวก ๆ ซึงมีหลิวเองก็คิดว่าเกิดอะไรขึ้้นกับแม่นางของนางจึงรีบเข้ามาดู สุดท้ายถึงจะเชือ ว่าเจียงป่ าวชิงดีดพิณไม่เป็นจริง ๆ

กว่าจะสลัดปี้้ หยุนออกไปได้ไม่ใช่เรืองง่ายเลย เจียงป่ าวชิงเดินเล่นอยู่ในสวนคน เดียว ทิวทัศน์ของสวนในฤดูหนาวดูเงียบเหงา แต่การได้ชมภาพความรกร้างและ ความเหียวเฉาในบางรูปแบบก็ช่วยให้จิตใจสงบได้เช่นกัน

นางเดินไปเรือย ๆ ก็เห็นใครบางคนกําลังพิงอยู่ในศาลานํ้้าแข็งข้างทะเลสาบ และ เหมือนกําลังมองดูทิวทัศน์ของชายฝังทะเลสาบ

เมือมองร่างของใครคนนั้้นอย่างละเอียด ก็พบว่านันคือเผยหยู่  เจ๋อทีกําลังดืมเหล้า โดยเงยหน้าขึ้้นหันหน้าไปทางฝังทะเลสาบ

หากพูดถึง “บุคคลทีมีชือเสียงผู้ซึงใช้ชีวิตตามใจตัวเอง” คนทีมีความรู้ผิวเผิน อย่างปี้้ หยุนเหมือนจะเรียนมาจากเผยหยู่เจ๋อ แต่เผยหยู่เจ๋อนั้้นเป็ นบุคคลทีมี ชือเสียงจริง ๆ ไม่ได้เสแสร้งแกล้งทํา อย่างน้อยท่าทางจองหองของเขามันคือ นิสัยเฉพาะตัวทีออกมาจากภายในของเขาและเขามีสิทธิ< ทีจะจองหอง ไม่ใช่ พฤติกรรมจองหองโง่ ๆ อย่างทีใครบางคนทํา