ซุน​จงเลี่ยง​ตกใจ​อย่าง​มาก​

นี่​… นี่​คือ​หมอ​เทวดา​ที่​ป้า​เวิน​บอก​อย่างนั้น​รึ​ นาง​ดูเหมือน​เด็กผู้หญิง​อายุ​สิบ​หกสิบ​เจ็ด​ปี​เอง​ อีก​ทั้ง​ยัง​เป็น​เด็กผู้หญิง​ที่​รูปโฉม​งดงาม​ด้วย​

ซุน​จงเลี่ยง​ส่ายหน้า​ทันที​ เขา​อยาก​พูด​อะไร​บางอย่าง​แต่​รู้สึก​ว่า​มัน​ดู​ไม่ค่อย​สุภาพ​เท่าไหร่​จึงขยับ​เข้าไป​ใกล้​ครู​เวิน​แล้ว​เอ่ย​ถามนาง​เสียง​เบา​ “ท่าน​ป้า​ นั่น​คือ​หมอ​เทวดา​ที่​ท่าน​บอก​รึ​ ? นาง​เด็ก​เกินไป​หรือเปล่า​ ?”

ครู​เวิน​เอง​ก็​กด​เสียง​ให้​เบา​ลง​ด้วย​เช่นกัน​ “จงเลี่ยง​ ดู​คน​อย่า​ดู​แค่​ที่​ภายนอก​ ข้า​เคย​เห็น​ทักษะ​การรักษา​ของ​แม่นาง​เจียง​ด้วยตัวเอง​แล้ว​ มัน​น่าทึ่ง​นัก​”

“อ้อ​” ซุน​จงเลี่ยง​ลูบ​ศีรษะ​ตัวเอง​ป้อย​ ๆ แม้ยังคง​มีความสงสัย​มากมาย​ใน​ใจแต่​เขา​ข่ม​มัน​ไว้​

“เจ้าเด็ก​บ้า​นี่​ ไม่ใช่ว่า​ข้า​สั่งให้​เจ้าไป​ต้ม​น้ำ​หรอก​รึ​ มามัว​ซุบซิบ​อะไร​กับ​คนอื่น​ต่อหน้า​แม่ของ​เจ้าอีก​ฮะ!” หวัง​ชื่อ​ ลูกสะใภ้​ของ​ฉิน​โผ​หรือ​ภรรยา​ของ​ซุน​เอ้อ​มู่ซึ่งเป็น​แม่ของ​ซุน​จงเลี่ยง​ คว้า​หู​ซุน​จงเลี่ยง​และ​ด่า​เขา​ด้วย​สีหน้าบูดบึ้ง​

“อ๊ะ​! แม่ ๆ ๆ ปล่อย​ข้า​! ปล่อย​!” ซุน​จงเลี่ยง​สีหน้า​ขมขื่น​แต่กลับ​ไม่กล้า​ส่งเสียงดัง​มากเกินไป​เพราะ​เขา​กลัว​ว่า​จะรบกวน​หมอ​เทวดา​คน​นั้น​จึงต้อง​ร้อง​ขอให้​แม่ตัวเอง​ยกโทษให้​ “พอ​เถอะ​แม่ได้​โปรด​ หู​ข้า​จะขาด​อยู่แล้ว​”

หวัง​ชื่อ​ส่งเสียง​ออกมา​ทาง​จมูก​อย่าง​เย็นชา​ “ถ้าข้า​ไม่ทำ​แบบนี้​แล้​วจะ​ทำให้​เจ้าจำได้​ยังไง​ ?! ไสหัวไป​ต้ม​น้ำ​ซะ! ถ้าไม่ไป​ต้ม​ให้​ดี ๆ​ มาเตรียม​รอ​ไว้​ อีก​ประเดี๋ยว​ถ้าย่า​ของ​เจ้าต้องการ​ใช้จะทำ​ยังไง​ เมื่อ​ถึงตอนนั้น​คนอื่น​จะเห็น​เป็น​เรื่องตลก​เอา​ได้​”

แม้ครู​เวิน​จะสามารถ​ควบคุม​อารมณ์​ตัวเอง​ได้ดี​ขนาด​นี้​ แต่​ตอนนี้​นาง​ก็​อด​ที่จะ​เปลี่ยน​สีหน้า​ไม่ได้​เช่นกัน​เพราะ​ความหมาย​ใน​คำพูด​ของ​หวัง​ชื่อ​นั้น​แสน​ร้ายกาจ​ เห็นได้ชัด​ว่า​นาง​หมายความว่า​อีก​ประเดี๋ยว​จะใช้น้ำร้อน​ชำระร่างกาย​ของ​ฉิน​โผ​ เพื่อ​ไม่ให้​คนนอก​เห็น​เป็น​เรื่องตลก​ใน​ระหว่าง​พิธี​แห่​ขบวน​ศพ​

“แม่… แม่พูดเหลวไหล​อะไร​ ?!” สีหน้า​ของ​ซุน​จงเลี่ยง​เอง​ก็​ดู​ย่ำแย่​ด้วย​เช่นกัน​ เขา​ตำหนิ​แม่ตัวเอง​อย่าง​กล้าหาญ​ “แม่พูดเหลวไหล​แล้ว​ ท่าน​ย่า​ยัง​สบายดี​อยู่เลย​นะ​!”

“หึ​! ดี​บ้า​ดี​บอ​อะไร​เล่า​ หมอ​ยัง​บอก​เลย​ว่า​ช่วยไม่ได้​แล้ว​ แต่​เจ้าดัน​ถ่อ​ไป​ที่​บ้าน​ป้า​ของ​เจ้าทำไม​ตอน​กลางดึก​ก็​ไม่รู้​ ป้า​เจ้านี่​ก็​น่าสนใจ​ ยัง​อุตส่าห์​รับปาก​ว่า​จะหา​หมอ​เทวดา​มาให้​แต่กลับ​พา​สาวน้อย​ที่​ขน​ยัง​ขึ้น​ไม่ครบ​คน​หนึ่ง​มา แค่นี้​ก็​ถือว่า​รู้​ผล​แล้ว​ เจ้าลูก​โง่! นี่​เจ้าดู​ไม่ออก​จริง ๆ​ รึ​ว่า​นาง​ก็​แค่​ตบตา​เจ้าเท่านั้น​ ขนาด​หมอ​แท้ ๆ​ ยัง​รักษา​ไม่ได้​ นัง​เด็ก​นี่​ก็​รักษา​ไม่ได้​หรอก​” หวัง​ซื่อ​เบะ​ปาก​หลังจาก​พูด​จบ​ นาง​พูดจา​น่าเกลียด​มาก​ทีเดียว​แต่​นาง​ไม่สนใจ​

ครู​เวิน​โกรธจัด​จน​ต้อง​ใช้มือจับ​หน้าอก​ตัวเอง​ พยายาม​ระงับ​ร่างกาย​ไม่ให้​สั่นสะท้าน​

“แม่ไม่ต้อง​พูด​แล้ว​!” ซุน​จงเลี่ยง​ผลัก​หวัง​ชื่อ​อย่าง​จนปัญญา​ เขา​หันไป​กล่าว​ขอโทษ​ครู​เวิน​อย่าง​ต่อ​เนื่องด้วย​ความรู้สึกผิด​ “ท่าน​ป้า​อย่า​เอา​ไป​ใส่ใจเลย​ แม่ข้า​ก็​แค่​ปากร้ายใจดี​ไป​อย่างนั้น​เอง​”

ใจดี​หรือเปล่า​นั้น​ยัง​บอก​ไม่ได้​ แต่​ปาก​ใบมีดโกน​ถือเป็น​ความจริง​ทั้งหมด​

ครู​เวิน​ถอนหายใจ​พลาง​คิดในใจ​ว่า​ถึงแม้ซุน​เอ้อ​มู่จะธรรมดา​ไป​หน่อย​ แต่​ถึงอย่างไร​เขา​ก็​ถือว่า​เป็น​คน​ซื่อสัตย์​จริงใจ​คน​หนึ่ง​ เหตุใด​เขา​ถึงหา​ภรรยา​เช่นนี้​

ครู​เวิน​มอง​ซุน​จงเลี่ยง​ที่​ก้มหน้า​กล่าว​ขอโทษ​ด้วย​แววตา​เต็มไปด้วย​ความละอายใจ​อีกครั้ง​ นาง​คิด​ว่า​เด็ก​คน​นี้​ก็​เป็น​เด็กดี​เช่นกัน​ แม้หวัง​ชื่อ​จะไม่ค่อย​เท่าไหร่​ แต่​ลูกชาย​กับ​สามีของ​นาง​ต่าง​ก็​เป็น​คนดี​ไม่น้อย​เลย​

ตอนนี้​เจียง​ป่าว​ชิงตรวจดู​อาการ​เสร็จ​แล้วจึง​พูด​กับ​ครู​เวิน​ “อาการป่วย​ของ​แม่นม​ฉิน​โผ​ค่อนข้าง​รักษา​ยาก​ ที่​นาง​เป็น​อย่างนี้​ไม่ได้​เกิด​จาก​การ​หกล้ม​อย่าง​เดียว​แต่​ยังมี​อาการ​อื่น​แทรกซ้อน​มาด้วย​”

เจียง​ป่าว​ชิงชะงัก​ไป​เล็กน้อย​ก่อน​จะพูด​ต่อ​พลาง​ชี้ไป​ที่​ศีรษะ​ของ​ตัวเอง​ “นาง​เลือด​ออก​ที่​ตรงนี้​”

กล่าวคือ​สาเหตุ​หลัก​ที่​ฉิน​โผ​สลบ​ไม่ได้​เกิด​จาก​การล้ม​ แต่​เป็น​เพราะ​อาการ​เริ่มต้น​ของ​เลือด​ออก​ใน​สมอง​ ส่งผล​ให้​แขนขา​หมดแรง​และ​สูญเสีย​การควบคุม​ชั่วขณะ​จึงทำให้​ล้ม​ลง​ในที่สุด​

เนื่องจาก​ที่นี่​ไม่มี*เครื่อง​ฉายรังสี​อย่าง​ใน​ยุคใหม่​ที่​ “เธอ​” จาก​มา เจียง​ป่าว​ชิงจึงยืนยัน​ได้​เพียงแค่​ว่า​ฉิน​โผ​มีอาการ​เลือด​ออก​ใน​สมอง​ระยะ​เริ่มต้น​โดย​อาศัย​การ​จับชีพจร​เพียง​อย่าง​เดียว​ ส่วน​ถ้าถามว่า​จุดศูนย์รวม​ของ​โรค​อยู่​ที่ไหน​นั้น​ นาง​ยัง​ระบุ​ตำแหน่ง​อะไร​ไม่ได้​ใน​ตอนนี้​

*เครื่อง​ฉายรังสี​ = เครื่อง​เอกซเรย์​

แต่​โชคดี​ที่อยู่​ใน​ระยะ​เริ่มต้น​ ร่างกาย​ของ​ฉิน​โผ​แข็งแรง​มาโดยตลอด​ ถ้าหาก​ได้รับ​การฝังเข็ม​และ​เสริม​ด้วย​ดื่ม​ยาต้ม​ก็​คง​สามารถ​รักษา​ร่างกาย​ได้​อย่าง​ช้า ๆ

ครู​เวิน​กำมือ​อย่าง​ประหม่า​ “แม่นม​… อาการป่วย​ของ​นาง​รุนแรง​มาก​ไหม​ ?”

“เนื่องจาก​เป็นระยะ​เริ่มต้น​ อาการ​จึงยังคง​เบา​อยู่​ ไม่ถือว่า​รุนแรง​อะไร​” เจียง​ป่าว​ชิงพูด​ขึ้น​ “แต่​ถ้าหากว่า​ปล่อย​ไว้​ไม่สนใจ​ แน่นอน​ว่า​มัน​จะรุนแรง​ขึ้น​เรื่อย ๆ​”

หวัง​ชื่อ​พูด​ขึ้น​จาก​ด้าน​ข้าง​ “นัง​เด็ก​นักต้มตุ๋น​นี่​มาจาก​ไหน​กัน​! แม่สามีข้า​แค่​หกล้ม​ เหอะ​! ข้า​คิด​ว่า​เจ้าแค่​ต้อง​การหลอก​เอา​เงิน​มากกว่า​!”

แม้จะอยู่​กับ​หวัง​ชื่อ​ได้​ไม่นาน​แต่​เจียง​ป่าว​ชิงก็​รู้​แล้ว​ว่า​นาง​เป็น​คน​ยังไง​จึงไม่ได้​คิดเล็กคิดน้อย​กับ​หวัง​ชื่อ​ “ข้า​ไม่คิดเงิน​ค่า​ตรวจ​ พวก​เจ้าเพียงแค่​ต้อง​พก​เงิน​จำนวน​หนึ่ง​เมื่อ​ถึงตอนที่​ต้อง​ไป​ซื้อ​ยา​”

หวัง​ชื่อ​กลอกตา​ไปมา​ “ใคร​จะไป​รู้​ เจ้าอาจ​สมรู้ร่วมคิด​กับ​พวก​คน​ขาย​ยา​ก็ได้​ ใน​ยาม​ปกติ​ครอบครัว​ยากจน​อย่าง​เรา​ก็​ใช้ชีวิต​อย่าง​ยากลำบาก​มาก​พอ​อยู่แล้ว​ จะมีเงิน​ซื้อ​ยา​ได้​ยังไง​!”

“เจ้า! อย่า​ให้​มัน​มาก​นัก​” ครู​เวิน​ทนไม่ไหว​อีกต่อไป​ “ข้า​นี่แหละ​จะจ่าย​ค่า​ตรวจ​อาการ​กับ​ค่า​ยา​ของ​แม่นม​เอง​”

หวัง​ชื่อ​ได้ยิน​ดังนั้น​ก็​เผย​รอยยิ้ม​พึงพอใจ​แต่​นาง​ยังคง​อด​พูด​ออกมา​ไม่ได้​ “เช่นนั้น​ก็แล้วแต่​ แต่ว่า​ข้า​ขอ​บอก​ไว้​ก่อน​ว่า​ถ้าเจ้ารักษา​แม่สามีของ​ข้า​จน​อาการ​แย่​ลง​ เจ้าต้อง​รัง​ผิด​ชอบ​!”

เจียง​ป่าว​ชิงเห็น​จน​ชิน​แล้ว​เรื่อง​ประเภท​นี้​

ครู​เวิน​พูด​กับ​เจียง​ป่าว​ชิงด้วย​ความรู้สึกผิด​อย่าง​มาก​ “แม่นาง​เจียง​ ข้า​ทำให้​เจ้าไม่ได้รับ​ความเป็นธรรม​เสียแล้ว​”

เจียง​ป่าว​ชิงยิ้ม​จาง ๆ “เธอ​” เรียนรู้​การฝังเข็ม​กับ​ปู่​ของ​ตัวเอง​มาจาก​ยุคปัจจุบัน​ และ​เคย​เห็น​สมาชิก​ใน​ครอบครัว​ที่​รับมือ​ยาก​กว่า​นี้​มาแล้ว​มากมาย​ ปู่​ของ​ “เธอ​” มัก​พูด​หยอกล้อ​ด้วย​ประโยค​หนึ่ง​อยู่​เสมอ​ว่า​ “เคย​ฆ่าคน​และ​วางเพลิง​ใน​ชาติที่แล้ว​ ชาติ​นี้​จึงต้อง​มาจับ​เข็ม​เพื่อ​ช่วยเหลือ​ผู้คน​ และ​ทั้งหมด​เป็น​การล้างบาป​ให้​กับ​ชาติที่แล้ว​”

เจียง​ป่าว​ชิงเขียน​ใบ​รายการ​ยา​สอง​ชุด​ ชุด​หนึ่ง​เป็น​ยา​ใช้ลด​เลือด​ออก​ใน​สมอง​ อีก​ชุด​ใช้ช่วย​ทำให้​จิตใจ​สงบ​และ​บรรเทา​อาการ​ปวด​ ถึงอย่างไร​ฉิน​โผ​ก็​อายุ​มาก​แล้ว​ย่อม​หาย​ช้า นาง​จะต้อง​พบ​กับ​กระบวนการ​พักฟื้น​ที่​ยาวนาน​ และ​ระยะ​เริ่มต้น​ของ​อาการ​กระดูก​หัก​เป็นความ​ทรมาน​ที่​ยาก​ที่จะ​ทน​ได้​ยิ่งกว่า​

หวัง​ชื่อ​ขยับ​เข้ามา​ดู​เจียง​ป่าว​ชิงที่​กำลัง​เขียน​ใบ​รายการ​ยา​ แต่​นาง​ไม่รู้หนังสือ​จึงพูด​พึมพำ​เสียง​เบา​ “หืม​ มีฝีมือ​หนิ​ เขียนหนังสือ​เป็น​ด้วย​”

เจียง​ป่าว​ชิงไม่สนใจ​หวัง​ชื่อ​ นาง​เลือก​ที่จะ​ยื่น​ใบ​รายการ​ยา​ให้​กับ​ซุน​จงเลี่ยง​ “ไป​ที่​ร้านขายยา​ข้างนอก​ แล้ว​ให้​ทาง​ร้าน​หยิบ​ยา​ตาม​ใบ​รายการ​นี้​”

ซุน​จงเลี่ยง​พยักหน้า​รับ​ เขา​กำลัง​ยื่นมือ​ไป​รับ​ใบ​รายการ​ยา​นั้น​ แต่​หวัง​ชื่อ​กลับมา​ขวาง​ไว้​เสีย​ก่อน​ นาง​เอียง​ตา​มอง​ครู​เวิน​แต่​ไม่ได้​พูด​อะไร​

ครู​เวิน​รู้สึก​โมโห​กับ​ความหมาย​ที่​เปิดเผย​ใน​สายตา​ของ​หวัง​ชื่อ​จน​ไม่อยาก​พูด​อะไร​อีก​ นาง​หยิบ​ถุงหอม​ออกมา​ส่งให้​ซุน​จงเลี่ยง​ “รับ​ไป​ นี่​คือ​เงิน​ค่า​ไปหา​หมอ​ของ​ย่า​เจ้า ถ้าไม่พอ​ก็​ค่อย​มาเอา​ที่​ข้า​”

หวัง​ชื่อ​พึงพอใจ​ แต่​ซุน​จงเลี่ยง​กลับ​รู้สึก​ละอายใจ​จึงผลัก​ถุงหอม​ใน​มือ​ครู​เวิน​กลับ​ไป​เบา​ ๆ และ​พูด​ขึ้น​อย่าง​เก้อเขิน​ “ป้า​เวิน​ นี่​ท่าน​ทำ​อะไร​ เป็น​เรา​ที่​ควร​จ่าย​ค่ารักษาพยาบาล​ของ​ท่าน​ย่า​เอง​ต่างหาก​ล่ะ​”

หวัง​ชื่อ​โมโห​จน​ต้อง​ยก​มือขึ้น​ตบ​ศีรษะ​ของ​ซุน​จงเลี่ยง​ ‘…เจ้าลูก​โง่ พี่ใหญ่​ของ​เจ้าหา​เมีย​และ​มีลูก​แล้ว​ เหลือ​แต่​เจ้ายัง​ไม่ได้​แต่งงาน​ สามารถ​ประหยัด​เงินได้​เท่าไหร่​ก็​ควร​ประหยัด​เท่านั้น​!’

น้ำเสียง​ครู​เวิน​นุ่มนวล​แต่​แน่วแน่​ “แม่นม​เลี้ยง​ข้า​ตอน​เด็ก​ ส่วน​ข้า​เคย​บอ​กว่า​จะเลี้ยง​นาง​ตอน​ชรา​ เป็น​ข้า​เอง​ที่​ควร​ออก​เงิน​นี้​ จงเลี่ยง​ เจ้ารีบ​ไป​ซื้อ​ยา​เถอะ​ อย่า​เสียเวลา​เลย​”

ซุน​จงเลี่ยง​ลังเลใจ​ แต่​หวัง​ชื่อ​กลับ​ส่งสายตา​ให้​เขา​ไม่หยุด​ “เจ้าเด็ก​นี่​ ทำไม​ถึงไม่ฉลาด​เลย​ ป้า​ของ​เจ้าให้​เจ้าไป​ซื้อ​ยา​ให้​ย่า​เจ้า เจ้าก็​รีบ​ไป​สิมัว​ยืน​บื้อ​อยู่​ได้​ ถ้าหากว่า​ย่า​เจ้าอาการ​แย่​ลง​ เจ้ารับผิดชอบ​ไหว​รึ​ ?”

คำพูด​นี้​ไม่น่าฟัง​อย่าง​มาก​ ครู​เวิน​สูด​หายใจเข้า​ลึก​ ๆ อยู่​หลายครั้ง​ถึงจะควบคุม​อารมณ์​ตัวเอง​ได้​

“ถะ… ถ้าอย่างนั้น​ข้า​ไป​นะ​” เสียง​ของ​ซุน​จงเลี่ยง​เบา​มาก​

ครู​เวิน​รู้​ว่า​ซุน​จงเลี่ยง​เป็น​เด็กดี​จึงไม่อยาก​ให้​เขา​ลำบากใจ​และ​เก้อเขิน​อีกต่อไป​ นาง​จึงพยักหน้า​ “รีบ​ไป​เถอะ​”

ซุน​จงเลี่ยง​พุ่ง​ออก​ไป​ซื้อ​ยา​อย่าง​รวดเร็ว​ราวกับ​ได้รับ​การอภัยโทษ​ก็​มิปาน​