ตอนที่ 7 ทำงาน

กฎเหล็กของแม่มดคือห้ามเปลี่ยนแปลงสิ่งใด ๆ ให้กลายเป็นเงินเด็ดขาด เพราะมันจะเป็นอันตรายกับผู้ที่รับเงินจำนวนนั้นไป และหากเงินนั้นเป็นจำนวนมากก็จะมีอันตรายเกิดขึ้นมากขึ้นตามจำนวนเงินเช่นกัน

 

แต่ครั้งนี้แม่มดสาวไม่ได้ตั้งใจ เพราะเธอหลงลืมกฏข้อนี้ไปเสียสนิท เนื่องจากในเมืองแม่มดที่เธอเคยอยู่นั้นไม่มีการซื้อขายเเลกเปลี่ยนด้วยระบบเงินตรา

 

เมื่อกลับมาถึงบ้าน คุณย่าก็รีบวิ่งเข้ามาหาฮันเป่าเม่ยและมารดาพร้อมกับกล่าวอย่างตื่นเต้นว่า

 

“รีบเข้ามาดูนี่เร็ว จ้าวหยางขยับขาได้แล้ว!” คุณย่ากล่าวด้วยความดีใจ

 

อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้ใช้ตัวยาที่มีฤทธิ์รุนแรงมาก เนื่องจากเกรงว่าทุกคนจะรู้สึกสงสัย หากฮันจ้าวหยางหายจากอาการป่วยเร็วจนเกินไป โดยช่วงดึกสงสงัดของทุกวัน เธอจะต้องมาร่ายคาถาและป้อนยาให้กับเขาจนครบเจ็ดวัน

 

เมื่อหัวหน้าครอบครัวมีอาการดีขึ้นทุกคนก็รู้สึกมีความสุข รวมถึงแม่มดสาวและแมวน้อยของเธอด้วย ทว่าปัญหาของเธอตอนนี้คือเธอต้องการกลับไปหาบุตรสาวแต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างไรดี

 

และตอนนี้แม่มดสาวก็ทำได้แค่ไปเก็บสมุนไพรสำหรับปรุงยาชนิดต่าง ๆ นอกจากนี้ก็นั่งดูโทรทัศน์เพื่อฆ่าเวลาและเรียนรู้วิธีการใช้ชีวิตบนโลกมนุษย์จากการดูรายการข่าวและรายการทีวีเกือบจะยี่สิบสี่ชั่วโมงต่อวัน

 

หลังจากผ่านไปหนึ่งเดือนเธอพบว่าการใช้ชีวิตบนโลกมนุษย์นั้นไม่ง่ายอย่างที่คิด เพราะถ้าไม่มีเงินคนทั่วไปก็จะต้องอยู่อย่างยากลำบาก โดยที่บางครอบครัวไม่มีแม้แต่อาหารที่จะประทังชีวิต

 

แล้วทำยังไงเราถึงจะหาเงินได้?

 

ฮันเป่าเม่ยตัดสินใจที่จะเอ่ยถามมารดาว่า

 

“แม่คะ คนทั่วไปเค้าหาเงินกันยังไงคะ?”

 

“ก็ทำงานสิ! แหม! เดี๋ยวนี้พูดเพราะขึ้นนะ“

 

“อิอิ..หนูจำมาจากในทีวีน่ะค่ะ…แล้ว.ทำงานคืออะไรคะ?”

 

“ขั้นตอนแรกเราต้องรู้ก่อนว่าเราอยากทำอะไร?”

 

จากนั้นมารดาก็อธิบายให้บุตรสาวฟังด้วยความอดทนทำให้เด็กสาวเข้าใจมากขึ้นแต่ก็ยังเอ่ยถามอีกว่า

 

“แม่คะ…อย่างงั้นแม่ช่วยหางานให้หนูทำได้หรือเปล่าคะ?”

 

“จะเอาอย่างนั้นเหรอ“

 

“ค่ะ” เด็กสาวตอบรับอย่างแข็งขัน

 

“เออ! พอดีเลย! วันนี้เจ้าหน้าที่ของบ้านพักคนชรามาบอกให้หาคนไปช่วยทำความสะอาดหน่อย หนูทำได้หรือเปล่า?”

 

“แล้วหนูต้องทำอะไรบ้างคะ?”

 

“ก็ทำตามที่เขาสั่ง…แล้วทำงานอย่างเดียวไม่ต้องไปถามเค้าแบบนี้…อ้อ…ต่อไปลูกจะต้องพกบัตรประชาชนทุกครั้งที่ออกจากบ้านนะ” มารดาตอบรับอย่างใจเย็น

 

“ค่ะ…แล้วบัตรประชาชนอยู่ไหนคะ?”

 

“อยู่ในห้องลูกนั่นแหละ!” มารดากล่าวอย่างใจเย็น

 

มารดาของฮันเป๋าเม่ยมีความสนิทสนมกับพนักงานและเจ้าหน้าที่ทุกคนในบ้านพักคนชราแห่งนี้เพราะเธอกว่าถนนเส้นที่บ้านพักคนชราตั้งอยู่มานานนับสิบปีแล้ว

 

บ้านพักคนชราแห่งนี้แบ่งเป็นส่วนชายและหญิงโดยสองโดยจะต้องออกจากบ้านพร้อมกับมารดาตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อช่วยมารดากวาดถนนจากนั้นเมื่อถึงเวลาเจ็ดโมงเช้าเธอก็จะไปรายงานตัวที่บ้านพักคนชราทุกวัน

 

หลังจากยื่นเอกสารสมัครงานแล้ว ฮันเป่าเม่ยก็สามารถเริ่มงานได้ในทันที โดยงานที่เด็กสาวรับผิดชอบคือการทำความสะอาดบริเวณพื้นห้องกับนำขยะไปทิ้งพร้อมกับเช็ดถูทุกห้องของทั้งส่วนฝ่ายชายและฝ่ายหญิง

 

และเวลาเลิกงานของเธอคือบ่ายสามโมงเย็นซึ่งเป็นเวลาที่มารดาของเธอจะมารับอย่างตรงเวลาทุกวัน เพราะเกรงว่าเด็กสาวจะไปสร้างเรื่องปวดหัวให้กับคนในนั้น

 

หลังจากผ่านไปหลายวัน เด็กสาวก็พบว่ามีชายชราผู้หนึ่งที่ชื่อ ‘เกาป๋อฉาน’ในบ้านพักคนชราแห่งนี้มักจะนั่งเงียบอยู่คนเดียวโดยไม่สุงสิงกับใคร อีกทั้งไม่สนใจผู้ใดทั้งสิ้นและทุกวันเค้ามักจะนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างราวกับว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ในใจ แต่มีบางครั้งที่เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อดูข่าวสาร

 

“คุณตาคะ ทานข้าวหรือยังคะ?” แม่มดสาวเอ่ยถามด้วยความหวังดี

 

“มีอะไรก็ไปทำเถอะไม่ต้องมายุ่ง!”

 

สิ่งที่สำคัญคือ ชายชราผู้นี้เป็นโรคขาอ่อนแรงจึงไม่สามารถเดินได้ตามปกติเหมือนกับคนทั่วไป โดยต้องนั่งบนรถเข็นสำหรับคนพิการตั้งแต่ตื่นนอนไปจนถึงเวลาเข้านอนถึงจะมีเจ้าหน้าที่มาพยุงร่างขึ้นเตียง

 

ด้วยความสงสัยแม่มดสาวก็อดไม่ได้ที่จะร่ายเวทมนตร์ เพื่อตรวจสอบประวัติและสิ่งที่อยู่ในใจของชายชราผู้นี้ ทำให้ทราบว่าเขาเป็นคนชราที่ไม่มีญาติพี่น้องหรือลูกหลานจึงรู้สึกโดดเดี่ยวและไม่อยากอยู่บนโลกนี้อีกต่อไป

 

อย่างไรก็ตามขาทั้งสองข้างของชายชราผู้นี้มีความพิการเนื่องจากได้รับอุบัติเหตุเมื่อหลายปีก่อนต่อมาเมื่อไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้เขาจึงตัดสินใจขายทรัพย์สินทุกอย่างรวมถึงหุ้นในบริษัทเพื่อรวบรวมเงินเข้าบัญชี และย้ายตนเองเข้ามาอยู่ในบ้านพักคนชราแห่งนี้

 

“คุณตาเกาคะ! ทำไมมานั่งอยู่คนเดียวล่ะคะ? มีอะไรให้หนูช่วยหรือเปล่า?”

 

“เธอรู้ชื่อฉันได้ยังไง?”

 

“เอ่อ…หนูถามจากเจ้าหน้าที่ค่ะ…หนูชื่อเป่าเม่ยนะคะ”

 

“ใครถาม? ทำงานของเธอไปเถอะ! ทำไมถึงชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านนัก?!”

 

“อ้าว!…”

 

แต่จะว่าไปแล้วเขาก็ไม่ได้โดดเดี่ยวซะทีเดียว เพราะอย่างน้อยเค้าก็มีทนายประจำตัวคอยดูแลและจะมาเยี่ยมชายชราผู้นี้ทุกสัปดาห์

 

ดังนั้นชีวิตของเขาจึงไม่ได้ขาดแคลนในเรื่องของปัจจัยสี่สำหรับการดำรงชีวิต แต่สิ่งที่ชายชรารู้สึกว่ามันขาดหายไปจากชีวิตของเขาคือใครสักคนที่เข้าใจและห่วงใยตนเองอย่างแท้จริง

 

และด้วยความสงสาร ฮันเป่าเม่ยจึงพยายามพูดคุยกับชายชราผู้นี้ทุกวัน โดยในตอนแรกเขาไม่เต็มใจที่จะสนทนากับเด็กสาวแต่เมื่อเวลาผ่านไปหลายสัปดาห์เขาก็เริ่มสนใจในตัวเธอ

 

“เป่าเม่ย! วันนี้ทำงานเสร็จแล้วเหรอ?”

 

“เรียบร้อยแล้วค่ะ!..วันนี้อากาศดีเราไปเที่ยวในสวนกันนะคะ…เดี๋ยวหนูเข็นคุณตาไปเอง”

 

“จริงเหรอ? ขอบคุณมาก ๆ ” คุณตากล่าวอย่างซาบซึ้ง เนื่องจากชายชราไม่ได้ออกไปดูบรรยากาศภายนอกห้องพักมานานหลายปีแล้ว

 

“เป่าเม่ย หนูมีเบอร์โทรติดต่อหรือเปล่า?”

 

“ไม่มี! แต่แม่หนูมีค่ะ” เด็กสาวตอบตามตรง

 

“แล้วเบอร์อะไรอะ?”

 

“หนูไม่รู้”

 

แน่นอนว่าเมื่อมองจากรูปลักษณ์ภายนอก เป่าเม่ยไม่มีความโดดเด่นทั้งทางด้านรูปร่างหรือหน้าตาด้วยส่วนสูงที่ต่ำกว่าค่ามาตรฐานของหญิงสาวทั่วไปและรูปร่างที่ค่อนข้างอ้วนท้วม อีกทั้งยังมีผิวที่ค่อนข้างดำคล้ำ

 

และชายชราทราบว่าเด็กสาวคนนี้เป็นเพียงเด็กสาวชาวบ้านธรรมดาที่ไม่มีความน่าสนใจอะไรเลย ดังนั้นเขาจึงสงสารและเอ็นดูเธอเหมือนกับลูกหลานคนหนึ่ง

 

อย่างไรก็ตามช่วงนี้เป่าเม่ยใช้ชีวิตบนโลกมนุษย์โดยไม่ค่อยได้ใช้เวทมนต์มากนัก เพราะเธอสังเกตว่าวันใดที่ตนเองใช้มัน เมื่อกลับมาบ้านเธอจะไร้เรี่ยวแรงและอ่อนล้าเป็นอย่างมาก

 

เราเป็นอะไร?

 

หรือเวทมนต์ของเราจะเสื่อม?

 

ทันใดนั้นเจ้าแมวน้อยก็ส่งเสียงดังขึ้น

 

“จะไม่ให้หมดแรงได้ยังไง ก็บรรยากาศที่นี่มันไม่เหมือนกับที่โลกของเรา“

 

“ไม่เหมือนยังไง?”

 

“ที่นี่หนาแน่นไปด้วยพลังหยินแถมอากาศก็ไม่บริสุทธิ์ ดังนั้นถ้าไม่รีบกลับบ้านแล้วอาจจะต้องตายที่นี่”

 

“มิน่า! มนุษย์บนโลกนี้ถึงอายุสั้นนัก“ เป่าเม่ยเริ่มเข้าใจ

 

“รีบกินยาเพิ่มพลัง แล้วเข้านอนซะ…เดี๋ยวก็ตายก่อนที่จะได้กลับบ้านหรอก!”

 

ดังนั้นเมื่อทุกคนเข้านอนแล้วแม่มดสาวก็เริ่มปรุงยาเป็นการด่วนเนื่องจากเธอต้องการช่วยให้ชายชราที่บ้านพักคนชราสามารถเดินได้เป็นปกติเพราะเธอต้องการท่องไปในโลกกว้างเพื่อหาทางกลับบ้านตนเอง