นิยาย แม่มดสาวมุ่งมิ่ง

ตอนที่ 44 เด็กฉลาด

พนักงานส่งอาหารไม่ต้องการเสียเวลา อีกต่อไป เขาจึงเอ่ยขึ้นมาทันที

“อย่างนั้นก็บอกมาได้เลยครับว่าจะให้ ผมทําอะไร?!”

“ก่อนที่พี่จะวางอาหารลงบนพื้น พี่ ช่วยพูดอย่างจริงจังว่าอาหารมื้อนี้สําห รับเป่าจ่อที่อยู่ในบ้าน” เด็กชายเรียกร้อง

มุมริมฝีปากของเด็กหนุ่มส่งอาหารกระ ตุกขึ้นด้วยความรําคาญ แต่ในทันใด เสียงจากปลายสายก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“พี่ชาย! พี่ต้องพูดประโยคนั้นอย่าง ริงใจที่สุดนะ ไม่อย่างนั้นผมไม่ให้ คะแนนพห้าดาวจริง ๆ ด้วย”

นี่เขาต้องทําทุกอย่างเพื่อแลกกับ คะแนนห้าดาวเหรอ?

“พี่ชาย! พูดมาเดี๋ยวนี้และวางสายหลัง จากพูดจบ!” เสียงเด็กชายจากปลาย สายกระตุ้นอีกครั้ง

เด็กหนุ่มที่มาส่งอาหารรู้สึกว่าตนเอง กําลังถูกกดดันอย่างหนัก อันที่จริงเขา เป็นเพียงพนักงานส่งอาหาร แล้วทําไม เขาต้องมาทําตามใจคนอื่นในเรื่องที่ไร้ สาระแบบนี้ด้วย?

ลูกค้าคนนี้ต้องการอะไรกันแน่? เขา ทําไปเพื่ออะไร?

แต่เพื่อคะแนนห้าดาว เด็กหนุ่มที่มา ส่งอาหารจึงยินยอมทําตามคําขอโดยไม่ กล่าวอะไรอีก

เด็กหนุ่มถือโทรศัพท์เอาไว้ในมือข้าง หนึ่ง และมืออีกข้างหนึ่งถือกล่องอาหาร เอาไว้พร้อมกับกล่าวอย่างดังกับ โทรศัพท์ว่า

“อาหารมื้อนี้มีไว้สําหรับเป่าจ่อที่อยู่ใน บ้าน” จากนั้นเด็กหนุ่มได้เอ่ยถามอีกว่า

“แค่นี้ใช่ไหมครับคุณน้อง?”

“พี่พูดอย่างจริงใจหรือเปล่า?” เสียงเด็ กชายจากปลายสายเอ่ยถามด้วยความ กังวลใจ

เด็กหนุ่มที่มาส่งอาหารเริ่มทนไม่ไหว อีกต่อไป จึงรีบร้อนวางสายก่อนที่จะวาง อาหารลงบนพื้นตามคําขอ และจากไป อย่างหงุดหงิด โดนไม่สนอีกแล้วว่า ความคิดเห็นในคําสั่งซื้อนี้จะเป็นไปใน ทางบวกหรือลบ

หลังจากพนักงานส่งอาหารเดินออก จากประตูรั้วไปได้ประมาณสองนาที่ ประ ตูบ้านก็ถูกเปิดออกอย่างแผ่วเบา จา กนั้นตุ๊กตา

ขนาดเท่าฝ่ามือก็วิ่งออกมา และเห็นสิ่งที่เขาสั่งวางอยู่ที่พื้น ซึ่งมัน คือไก่ทอดจากร้านอาหารชื่อดังที่มาเปิด สาขาอยู่ใกล้กับหมู่บ้านนี้
เป่าจ่อที่อยู่ในร่างของตุ๊กตาไม่รีบร้อน ลากกล่องนั้นเข้าไปในบ้าน แต่ก่อนอื่น เขาแกะกล่องดูไก่ทอดที่ส่งกลิ่นหอม โชยออกมา และอดไม่ได้ที่จะน้ําลายสอ ด้วยความอยากอาหาร

เขายกน่องไก่ทอดขึ้นมากัดทันที ทํา ให้รสหวานมันและความอร่อยสุดพรรณ นาระเบิดขึ้นที่ปลายลิ้นของเด็กชาย จากนั้นเป่าจอก็กระโดดโลดเต้นอย่างมี ความสุขก่อนที่จะผูกถุงให้แน่นหนาลา กมันกลับเข้าไปในบ้าน

เขาปีนขึ้นไปบนโซฟา จากนั้นเป่าจอก กดรีโมทคอนโทรลอีกครั้งเพื่อให้การ์ตูน แอนิเมชั่นที่หยุดไว้ก่อนหน้านี้ให้เล่นต่อ ไป ต่อมาเขาก็ทรุดตัวลงบนโซฟาอย่าง สบายใจและกัดกินไก่ทอดพร้อมกับดูทีวี 4

สบายเหมือนอยู่บนสวรรค์!

“ไปตายซะ…”ตุ๊กตาเวทมนตร์เดินเข้า มาอย่างสงสัยและร้องอุทานว่า

“ว้าว! กินอะไรเหรอ? กินด้วยได้ หรือเปล่า?”

ไก่ทอดนี้ระบุอย่างชัดเจนแล้วว่าเป็น ของเป่าจื่อ ดังนั้นเด็กน้อยจึงปฏิเสธ

“อยากตายเหรอ? ฮ่า ๆ ๆ..” ตุ๊กตา เวทมนตร์ส่ายหัวพร้อมกับหัวเราะเสียง ดังลั่น

“ผมกินได้คนเดียวของพี่เดี๋ยวผมสั่งให้ ใหม่” เป่าจ่อกล่าวอย่างพึงพอใจ

หลังจากกินไก่ทอดเรียบร้อยแล้ว เขา ก็รู้สึกกระหายน้ําจึงใช้หลอดเจาะก็ไปที่ แก้วเครื่องดื่มที่ถูกส่งมาพร้อมกับไก่ ทอด แต่หลอดนั้นยาวกว่าร่างกายของ เขา ดังนั้นเขาจึงร้องขอความช่วยเหลือ

“พี่ตุ๊กตา! ช่วยจิ้มหลอดให้ผมหน่อย

ตุ๊กตาเวทมนตร์รับหลอดยาวจากเป่า ชื่อเจาะมันลงไปบนแก้วเครื่องดื่มด้วย ความชํานาญ

“ขอบคุณครับ” เด็กชายรีบกล่าวคํา ขอบคุณ

“ไปตายซะ…ไปตายซะ!” ตุ๊กตาร้อง ตะโกนพร้อมกับกระโดดออกไปอย่างมี ความสุข

หลังจากกินและดื่มจนอิ่มหนําสําราญ แล้ว เป่าจอก็นึกถึงคําสัญญาที่ให้ไว้กับ พนักงานส่งอาหาร ดังนั้นจึงหยิบโทร ศัพท์ออกมาคลิกคําสั่งซื้อที่เขาสั่งไป ก่อนหน้านี้ และเขียนคํากล่าวแสดง ความชื่นชมหลายสิบประโยคด้วยความจ ริงใจ
จากนั้น…

เจ็ดวันต่อมาพนักงานส่งอาหารของร้า นอาหารที่อยู่ในรัศมีสิบกิโลเมตรต่างก็รู้ จักลูกค้าที่ชื่อเป่าจอ โดยทราบว่าเขา เป็นเด็กชายที่พักอยู่ในบ้านหรูระดับไฮ เอนด์และสั่งอาหารไปทานที่บ้านประ มาณแปดรายการต่อวัน

สิ่งนี้ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่สิ่งที่น่าประห ลาดใจคือเขาขอให้พนักงานส่งอาหาร ทุกคนกล่าวอย่างจริงใจว่า
[อาหารมื้อนี้สําหรับเด็กชายเป่าจ่อที่ อยู่ในบ้าน] ในตอนที่จะส่งมอบอาหาร

หากพนักงานส่งอาหารคนใดกล่าว เช่นนั้นออกไปตามที่เด็กชายร้องขอ เขา ก็จะได้รับคะแนนระดับห้าดาวพร้อมด้วย คํากล่าวชื่นชมหลายสิบประโยค แต่จะ ได้รับคําวิจารณ์ในทางลบหากคุณไม่ก ล่าวตามที่เด็กชายต้องการ

สําหรับเรื่องที่น่าทึ่งที่สุดคือ พนักงาน ส่งอาหารทุกคนจะต้องกล่าวด้วยความจ ริงใจโดยมีอยู่ครั้งหนึ่งพนักงานที่มาส่ง อาหารเดินกลับออกไปหลังจากที่กล่าว ประโยคนั้นแบบไม่ใส่ใจ

ส่งผลให้สองนาทีต่อมาเขาได้รับโทร ศัพท์จากเด็กคนที่ชื่อ”เป่าลื่อ”

“เมื่อกี้นี้พี่พูดแบบไม่จริงใจนะ! กลับ มาพูดใหม่เดี๋ยวนี้! ไม่อย่างนั้นผมจะโทร ไปรายงานเจ้าของร้านที่พี่ทํางานอยู่!”
เป่าลื่อพูดจาเกลี้ยกล่อมจนสามารถ ทําให้พนักงานคนนั้นกลับไปทําการส่ง มอบอาหารอีกครั้ง

ร้ายกาจจริง ๆ !

รวมค่าใช้จ่ายทั้งหมดที่เป่าลื่ออาหา รมาทานที่บ้านเป็นจํานวนเงินมากกว่า ห้าพันเหรียญ

โดยมีบางอย่างที่อยู่นอกเหนือพื้นที่ สําหรับจัดส่ง เขาก็จะโทรไปแจ้งที่ร้า นอาหารเป็นกรณีพิเศษและยินยอมจ่าย ค่าบริการเพิ่มเนื่องจากมันอยู่ไกลออก ไปหลายสิบกิโลเมตร

มีอยู่ครั้งหนึ่งเขาโทรไปสั่งหมูกะทะมา ทานที่บ้านเนื่องจากเห็นโฆษณาทางทีวี แต่กระทะสําหรับย่างนั้นมีขนาดใหญ่ เกินไปทําให้ไม่สามารถเคลื่อนย้ายได้

เขาจึงวางมันตรงบริเวณประตูหน้าบ้า นทั้งเตาและกระทะ จากนั้นก็นั่งยอง ๆ ที่ทางเข้าบ้านและรับประทานอาหาร อย่างเอร็ดอร่อยอยู่หลายชั่วโมง

ต่อมาเขาได้โทรหาบริษัทรับจ้าง ทั่วไปมาจัดการกับสิ่งเหล่านี้ โดยให้ค่า จ้างครั้งละสิบเหรียญ ขณะที่มันทําให้ พนักงานที่รับจ้างทํางานทุกประเภทรู้สึก ประหลาดใจเป็นอย่างมาก

เนื่องจากเขาเคยช่วยผู้ว่าจ้างทํางา นมาแล้วหลายรูปแบบ ตัวอย่างเช่นซื้อ ของ ส่งของ แต่ไม่เคยมีใครว่าจ้างให้ไป ช่วยเก็บขยะเลย

เมื่อพนักงานมาถึงบริเวณหน้าประตูรั้ว เขาก็พบกับกระทะสําหรับปิ้งย่างที่เลอะ เทอะพร้อมด้วยหมูที่ย่างเรียบร้อยแล้ว และในส่วนที่เป็นช่องใส่น้ําซุปก็เต็มไป ด้วยลูกชิ้นและผักหลากสีรวมทั้งเนื้อวัว และเนื้อแกะ

โดยส่วนผสมทั้งหมดแทบจะล้นออก มาภายนอกหม้อซุป นอกจากนี้ยังมี ข้อความเขียนเอาไว้บนกระดาษวางอยู่ด้านข้างกระทะซึ่งถูกทับด้วยถ้วยเขียนว่า

[โปรดช่วยคัดแยกขยะด้วย ขอบคุณ ครับ!]

ชายหนุ่มรู้สึกประหลาดใจมากและรู้สึกสงสัยว่าทําไมคนที่สั่งอาหารมาทานถึงไม่กินอาหารเหล่านี้?

เขาทําเพื่อแกล้งคนอื่นหรือ?

คนรวยนี่ชอบทําอะไรแปลก ๆ! เข้าใจยาก!

ฮันเป่าเมียไม่ได้ใส่ใจกับพฤติกรรม การใช้เงินของเป่าจอมากนัก เพราะท้าย ที่สุดแล้วหากเงินสามารถสร้างความสุขให้กับเด็กชายได้เธอก็ยินดี

แต่สิ่งที่ห่วงคือแม่มดสาวกลัวว่าเมื่อกลับไปถึงบ้านตอนเย็นเธอจะได้พบกับกองอาหารมากมายซึ่งมันจะส่งกลิ่นรบกวนและทําให้เธอต้องเสียเวลาเก็บกวาด

ทว่าเมื่อกลับมาถึงบ้าน แม่มดสาวพบว่าเด็กคนนี้ฉลาดมาก เนื่องจากเขาจัด การกับขยะเหล่านั้นเรียบร้อยแล้ว