ตอนที่ 36 คาที่

 

เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มตรงหน้ามีท่าทางจริงจัง ฮันเปาเม่ยจึงเลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับเอ่ยถามกลับไป

“ถ้าฉันเป็นแม่มดจริง แล้วเธอมีปัญหาอะไร?”

อันที่จริงแม่มดสาวไม่ค่อยชอบคนขององค์กรจิตวิญญาณเป็นทุนอยู่แล้วเนื่องจากเมื่อคืนนี้พวกเขาพาตันหลี่หมิงมาก่อกวนที่บ้านของเธอ

” ผมมีบางอย่างจะขอร้องให้พี่ช่วย” เหลียงเสี่ยวจื่อกล่าวด้วยน้ําเสียงแผ่วเบา

ขอร้องให้ช่วยอย่างนั้นหรือ?

 

แม้ว่าแม่มดสาวจะไม่รู้สึกถึงความเป็นศัตรูที่ทําให้เธอต้องป้องกันตัวจากเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า แต่ฮันเปาเม่ยก็ยังคงต่อต้านเขาโดยธรรมชาติเนื่องจากเขามีความสัมพันธ์กับประธานองค์กรจิตวิญญาณ

ยิ่งไปกว่านั้นตั้งแต่เธอได้เข้ามาอยู่ในร่างของเด็กสาวบนโลกมนุษย์ใบนี้ เธอก็ได้เรียนรู้ว่ามนุษย์ส่วนใหญ่มักจะพูดจาโกหกและหลอกลวงผู้อื่นเพื่อผลประโยชน์ของตนเอง

 

อีกทั้งเกาปอฉานชายชราที่อยู่ในบ้านพักคนชราก็มักจะเตือนเธออยู่เสมอว่าคนในสังคมทุกวันนี้เชื่อใจไม่ได้และอย่าไว้ใจคนอื่นง่ายเกินไปเพราะอาจจะโดนหลอกได้

 

ทันใดนั้นแม่มดสาวก็โพล่งออกมา

“ไม่ช่วย!”

 

ฮันเปาเม่ยจ้องมองไปยังเด็กหนุ่มที่ชื่อเหลียงเสี่ยวจือด้วยความระแวดระวังและปฏิเสธอย่างไร้ความปราณี

” ทําไมครับ?!” เหลียงเสี่ยวจื่อเอ่ยถามด้วยความกังวลใจขณะที่แว่นสายตาอันหน้าเตอะนั้นไม่สามารถปกปิดความหม่นหมองที่อยู่ในดวงตาคู่นั้นได้

 

“ฉันไม่มีความจําเป็นต้องช่วยเธอ!” แม่มดสาวกล่าวพร้อมกับก้าวเดินผ่านเขาไป

เด็กหนุ่มรีบวิ่งตามหลังฮันเปาเม่ยไปทันที

“ผมไม่ได้ให้พี่ช่วยฟรี ๆ นะ! ผมจะจ่ายเงินให้พี่!”

 

“ยังไงก็ไม่ช่วย!!” ฮันเปาเม่ยยังคงปฏิเสธโดยไม่คิด

 

” ทําไมล่ะ? บอกมาเลยพี่อยากได้อะไรตอบแทน…ถ้าผมสามารถทําได้ผมจะทําทันทีโดยไม่ลังเล!” เด็กหนุ่มยังคงอ้อนวอน

” ปกติแล้วฉันจะคิดค่าธรรมเนียมหนึ่งในสิบของทรัพย์สินทั้งหมดที่ผู้ว่าจ้างมี แต่เธอเป็นแค่เด็กมัธยมต้น! ฉันไม่ต้องการเงินค่าขนมของเด็ก!เข้าใจหรือยัง ?!”

อันที่จริงหากแม่มดสาวอารมณ์ดี เธอก็อาจจะช่วยเหลือแต่น่าเสียดายที่เขาเป็นคนขององค์กรจิตวิญญาณดังนั้นถ้าจะช่วยเธอก็จะเพิ่มค่าธรรมเนียมให้สูงขึ้น

” พี่บอกจํานวนเงินมาได้เลย เดี๋ยวผมจะไปบอกพ่อให้” เด็กหนุ่มกล่าวอย่างกระตือรือร้น

” บอกไม่ได้ เพราะค่าธรรมเนียมของฉันคิดตามมูลค่าทรัพย์สินของคนคนนั้น!”

เหตุผลที่แม่มดสาวกล่าวเช่นนั้น เป็นเพราะแม่มดสาวคิดค่าธรรมเนียมตามสัดส่วนของทรัพย์สินเท่านั้น!ซึ่งไม่สามารถระบุจํานวนที่แน่นอนได้

 

“ถ้าอย่างนั้นผมจะให้เงินพี่หนึ่งในสิบจากเงินที่ผมหาได้ทุกปีพี่จะโอเคหรือเปล่า?”

 

เหลียงเสี่ยวจื่อพยายามคิดหาวิธีแก้ไขปัญหาอย่างรวดเร็วโดยการกล่าวอีกว่า

” คุณสมบัติของผมไม่ธรรมดา ดังนั้นอีกสามปีผมจะต้องได้งานและมีรายได้ที่ดีอย่างแน่นอนและเมื่อโตขึ้นผมอาจจะได้เป็นประธานองค์กรจิตวิญญาณสืบต่อจากพ่อ”

” อย่างนั้นฉันจะต้องตามทวงเงินจากเธอทุกเดือนเลยเหรอ?”

“ไม่ต้องห่วงครับ! ทุกสิ้นเดือนผมจะโอนให้พี่ตรงเวลาเลยครับ!”เหลียงเสียงจื่อให้สัญญา

“ถึงแม้เธอจะให้สัญญา แต่ฉันก็ไม่มีนโยบายผ่อนชําระสําหรับลูกค้าดังนั้นไม่ต้องพูดเรื่องนี้กับฉันอีก!” แม่มดสาวตัดบทอย่างไรเยื่อใย

 

“โธ..พี่ครับ…”

เด็กหนุ่มคิดไม่ถึงว่าเธอจะกล่าวกับตนเองเช่นนี้เขาจึงนิ่งเงียบไปชั่วขณะและทําได้เพียงยกมือขึ้นมากุมศีรษะด้วยท่าทางกังวลใจ

แต่ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงข้อความในหนังสือโบราณที่เคยอ่านเกี่ยวกับตํานานของแม่มดขึ้นมาได้ว่าบรรดาแม่มดมักจะชอบของดํา!!

 

โดยที่บ้านของเขามีหยกดําที่ล้ําค่า และเมื่อนํามาส่องกับแสงจะสามารถมองเห็นสีเขียวมรกตด้านในได้ ซึ่งมีตํานานเล่าว่าสิ่งนี้สามารถทําให้ผู้ที่ได้ครอบครองสม ปรารถนาทุกประการไม่ว่าจะเป็นเรื่องอํานาจหรือเงินทอง

นอกจากนั้นแล้วหยกดํายังมีพลังปกป้องผู้ที่สวมใส่มันให้รอดพ้นจากภยันตรายและวิญญาณชั่วร้ายได้ ซึ่งบิดาของเขามักจะสวมใส่ติดตัวไว้เสมอ

และสิ่งนี้จะสามารถปกป้องคุ้มครองเขาได้เมื่อเขาออกไปตามล่าวิญญาณร้ายในอนาคต หลังจากที่เขาได้สืบทอดตําแหน่งประธานองค์กรจิตวิญญาณต่อจากบิดา

 

หลังจากคิดทบทวนอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดเด็กหนุ่มก็ตัดสินใจกล่าวออกมาว่า

 

“จิ้งจอกดํา หมาดํา พังพอนดํา” เด็กหนุ่มที่มีความกังวลใจรีบร้อนกล่าวถึงจิตวิญญาณสีดําทั้งหมดที่เขาสามารถคิดได้ในตอนนี้

แม่มดสาวยังคงเพิกเฉยและทําท่าจะเดินจากไป ทําให้เด็กหนุ่มทราบในทันทีว่าเธอไม่ต้องการที่จะช่วยเหลือตนเอง ดังนั้นเขาจึงทําได้เพียงยืนงุนงงอย่างสิ้นหวัง

เมื่อฮันเปาเม่ยกับเจ้าแมวน้อยเดินออกมาถึงบริเวณหน้าประตูสวนสาธารณะเธอก็พบว่ามันเย็นมากแล้ว แต่ทันใดนั้นเธอก็พบว่าบริเวณไม่ไกลจากตําแหน่งที่พวกเธอยืนอยู่มีฝูงชนกําลังมุงดูสถานการณ์บางอย่าง

 

“เกิดอะไรขึ้นตรงนั้น?” แมวน้อยเอ่ยถามอย่างตื่นเต้น

” ก็มาด้วยกัน…จะไปรู้ได้ยังไง?” นายหญิงตอบกลับทันควัน

จากนั้นทั้งสองก็พุ่งตัวไปยังจุดนั้นทันทีด้วยความอยากรู้อยากเห็นมิหนําซ้ํายังแทรกตัวเข้าไปยังจุดศูนย์กลางของผู้คนเหล่านั้นอย่างเหี้ยนกระหือรือ

“อุตะ! นี่มันไอ้หนุ่มคนเมื่อกี้นี่นา!” แมวน้อยร้องอุทานทันทีหลังจากได้เห็นภาพตรงหน้า

 

” จริงด้วย! ช่วยไม่ได้! ตอนนั้นข้าอุตส่าห์ร้องทักให้เขาหยุดแล้วแต่เขาไม่สนใจเอง!” แม่มดสาวกล่าวพร้อมกับยิ้มเยาะ

เด็กหนุ่มคนนี้สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนส์สีซีด ซึ่งเป็นคนเดียวกันกับคนที่เธอพบเมื่อครู่ในสวนสาธารณะ โดยเด็กสาวต้องการจะใช้ตุ๊กตาเวทมนตร์ดูดพลังเชิงลบในร่างของเขา แต่เขากลับไม่สนใจและเดินจากไปอย่างไม่ใยดี

 

และจากที่ได้ยินชาวบ้านละแวกนั้นสนทนากัน แม่มดสาวก็พอจะจับใจความได้

“ฉันเห็นเขาเดินก้มหน้าก้มตาเล่นมือถืออยู่บนทางเท้าแต่ไม่รู้ว่ารถบรรทุกหกล้อคันนั้นมาจากไหน อยู่ดี ๆ มันก็พุ่งมาชนเขาอัดเข้ากับกําแพงจนมีสภาพแบบนี้!? หญิงชราผู้เห็นเหตุการณ์กล่าว

 

“อ้าว! แล้วรถบรรทุกคันนั้นไปไหนซะแล้วล่ะ?! ชายชราที่อยู่ในฝูงชนเอ่ยถาม

 

” ชนเสร็จแล้วมันก็ถอยรถ แล้วก็ขับหนีไปเลย!” หญิงชราตอบ

“แล้วป้าจําทะเบียนรถได้หรือเปล่า?” หญิงวัยกลางอีกคนเอ่ยถามบ้าง

 

“ไม่ได้ แต่ไม่ต้องเป็นห่วง เพราะด้านหน้าสวนสาธารณะมีกล้องวงจรปิดอยู่ยังไงก็จับคนที่ชนแล้วหนีได้อย่างแน่นอน!”

” ช่างน่าสงสาร! โธ่! ตายคาที่เลย!” ชายชราคนเมื่อครู่กล่าวอีกคน