ตอนที่ 28 ขโมย

“เอาเป็นว่าตอนนี้หนูกลับไปอยู่เป็นเพื่อนเด็ก ๆ ก็แล้วกัน ลุงต้องขอตัวเข้าไปในโรงครัวเพื่อตรวจความเรียบร้อยสักหน่อย”ตันหลี่หมิงกล่าวและเดินจากไป

 

จากนั้นแม่มดสาวก็จ้องมองไปยังทิศทางของโกดังเก็บของพร้อมกับสั่งเจ้าแมวจอมกวนที่ยืนอยู่ด้านข้างว่า

“ไปดูสิว่าตุ๊กตาเวทมนตร์ของข้าอยู่ที่นั่นหรือเปล่า?”

“รับทราบขอรับนายท่าน!” แมวน้อยรับคําสั่งอย่างว่าง่าย

ทันใดนั้นเสียงอันอ่อนหวานของเด็กหญิงตัวน้อยที่มีอายุประมาณห้าขวบก็ดังขึ้น

 

” พี่สาวคะ ทําไมยืนอยู่ตรงนี้คนเดียวคะ?”

 

“อ้อ! เอ่อ…พี่หลงทางนะ!” ฮันเปาเม่ยรีบหาข้อแก้ตัว

 

“มาทางนี้สิคะ! เพื่อน ๆ ของหนูอยู่ทางนี้ค่ะ” เด็กหญิงกล่าวพร้อมกับชี้นิ้ว

“อย่างนี้เรารีบไปกันเถอะ!”

เมื่อเจ้าแมวน้อยได้รับคําสั่งจึงปฏิบัติภารกิจที่ได้รับมอบหมายทันทีโดยเดินทะลุประตูเข้าไปด้วยอํานาจแห่งเวทมนตร์ของมันและกวาดสายตาไปโดยรอบห้องนั้น

 

หลังจากค้นหาอยู่พักนึง มันก็มาหยุดตรงหน้ากล่องที่มีขนาดประมาณกล่องรองเท้าและพยายามใช้อุ้งเท้าอันอวบอ้วนของมันเขียฝากล่องให้เปิดออก

ทันใดนั้นแสงเจิดจ้าของลูกประคําพุทธฉายผ่านออกมาด้วยพลังที่ทรงอานุภาพทําให้เจ้าแมวเกิดความรู้สึกตกใจจนต้องยกเท้าหน้าขึ้นมาปิดตา

มีแสงพุทธะอยู่ที่นี่ได้ยังไง? เจ้าแมวน้อยยกเท้าขึ้นมากุมที่บริเวณหัวใจตนเองด้วยความประหลาดใจ

 

ตอนนี้เจ้าแมวน้อยไม่กล้าเข้าใกล้กล่องใบนั้น จึงรีบถอยห่างไปที่บริเวณประตูและวิ่งหนีไปหาแม่มดสาวด้วยความรวดเร็ว

“นายท่าน! ในห้องนั้นมีแสงแห่งพุทธะอยู่ข้าก็เลยไม่กล้าเข้าไปใกล้เราไปดูด้วยกันจะดีไหม?” แมวน้อยเอ่ยถามพร้อมกับยกคิ้วขึ้น

“แสงแห่งพุทธะเหรอ?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฮันเปาเม่ยก็นึกถึงลูกประคําพุทธะของตันหลี่หมิงโดยไม่รู้ตัว

เป็นไปได้หรือไม่ว่าเปาจื่อต้องการทําร้ายตันหลี่หมิงแต่ถูกชายวัยกลางคนผู้นี้ใช้ลูกประคําพุทธะกักขังวิญญาณของผีเด็กเอาไว้

เด็กผีไม่ควรทําแบบนั้น! ทําไมเขาถึงไม่รอจนครบสามเดือนเพื่อให้ร่างกายของเขาฟื้นตัวเสียก่อน?

 

แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่จะคิดเรื่องนี้แม้เด็กผีจะมีพลังของแม่มดป้องกันอยู่แต่สร้อยประคําพุทธะก็มีพลังที่แข็งแกร่งมาก

 

ดังนั้นถ้าปล่อยไว้แบบนี้เป็นเวลานานจิตวิญญาณของเขาก็จะได้รับบาดเจ็บซึ่งมันจะมีผลเสียต่อร่างกายของผู้หญิงที่ชื่อเซี่ยงอัน อย่างแน่นอน

ไม่! เราจะปล่อยให้สัญญานี้เป็นโมฆะไม่ได้! เพราะมันเป็นเงินก้อนแรกที่เราหามาด้วยน้ําพักน้ําแรงของตัวเอง!

ฮันเป่าเม่ยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะผละจากเด็กเหล่านั้นมาโดยอ้างว่าต้องการไปเข้าห้องน้ําจากนั้นก็ใช้เวทมนตร์เคลื่อนย้ายพาตนเองไปยังบริเวณหน้าประตูของห้องดังกล่าว

 

แม่มดสาวแค่ต้องการจะนําตุ๊กตาเวทมนตร์ที่มีวิญญาณของเปาจื่อกลับคืนมาจึงรีบผลักประตูเข้าไป

และพบว่าภายในห้องนั้นเต็มไปด้วยสิ่งของมากมายขณะที่เธอสัมผัสได้อย่างชัดเจนถึงกลิ่นอายของผีเด็ก แต่เนื่องจากบริเวณนั้นมีข้าวของวางระเกะระกะอยู่มากมายเธอจึงไม่ทราบว่าดวงวิญญาณของผีเด็กอยู่ที่ตําแหน่งใดกันแน่

เจ้าแมวที่วิ่งตามหลังมาร้องตะโกนอย่างรีบร้อนว่า

“อยู่ในกล่องตรงหน้า!”

เมื่อเธอสังเกตที่กลุ่มหมอกควันและกําลังจะเปิดกล่องทันใดนั้นประตูก็ถูกผลักให้เปิดออก

“คุณลุงต้น…เอ่อ…” ฮันเปาเม่ยกล่าวด้วยความรู้สึกผิด

 

“เป่าเม่ย…หนูมาทําอะไรที่นี่?” ตันหลี่หมิงเอ่ยถามพร้อมกับจับจ้องไปยังท่าทีของเด็กสาว

 

ฮันเปาเม่ยต้องการเพียงมาตามหาผีเด็กและไม่ทราบอย่างแน่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเขาจึงแก้ตัวว่า

” หนูทําของหล่นหายก็เลยมาเดินหา แต่เห็นประตูห้องเปิดอยู่หนูก็เลยเดินเข้ามาดูว่าข้างในนี้เพื่อดูว่ามีอะไรบ้าง?” แม่มดสาวลดเปลือกตาลงพร้อมกับกล่าวอีกว่า

 

“ต้องขอโทษด้วยนะคะลุงตัน”

“ไม่เป็นไร! ตอนนี้อาหารพร้อมแล้ว เราไปทานกันเถอะ!”ตันหลี่หมิงกล่าวพร้อมกับมองไปยังเด็กสาวด้วยรอยยิ้ม

ทันใดนั้นฮันเป่าเม่ยก็มีอาการหนาวเหน็บจนร่างกายสั่นสะท้านด้วยลางร้ายบางอย่าง ทําให้ทราบว่าตันหลี่หมิงคนนี้ไม่ใช่คนดี อย่างแน่นอน

“ลุงตันคะ! หนูยังหาของที่ทําหายไม่พบเลยค่ะ” แม่มดสาวกล่าวด้วยน้ําเสียงที่แข็งกร้าวขึ้น

 

“ตอนนั้นเราไม่ได้เดินเข้ามาในห้องนี้ แล้วของมันจะมาตกที่นี่ได้ยังไง?”ตันหลี่หมิงยังคงกล่าวด้วยรอยยิ้มขณะที่อาการหนาวสั่นของฮันเป่าเม่ยเริ่มบรรเทาเบาบางลง

 

“เมื่อกี้นี้หนุพบมันแล้วที่หน้าโรงครัวและทําตกอีกครั้งหลังจากเดินเข้ามาในห้องนี้มันเป็นตุ๊กตาที่มีขนาดเท่าฝ่ามือค่ะ” ฮันเป่าเม่ยแสดงท่าทางและกล่าวอีกว่า

 

“มันมีจุดสีแดงสดที่หน้าผากด้วยค่ะ…ลุงตันเห็นหรือเปล่าคะ?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้รอยยิ้มบนใบหน้าของตันหลี่หมิงก็จางหายไปในทันทีและจ้องมองไปยังฮันเป่าเม่ยด้วยท่าที่ดุร้าย

 

“เธอเป็นคนกักขังวิญญาณของเปาจื่อเอาไว้ในตุ๊กตาเหรอ?”

ผู้ชายคนนี้รู้จักกับเปาจื่อจริง ๆ ด้วย!

 

เป็นไปได้หรือเปล่าที่พวกเขามีความสัมพันธ์กันในตอนที่เปาชื่อยังมีชีวิตอยู่?

แต่ฮันเปาเม่ยไม่ได้เชื่อมโยงการตายของเปาจ่อกับตันหลี่หมิงเลยแม้แต่น้อยเพราะบุคคลผู้นี้เต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความเป็นมงคลและดูมีท่าทางเป็นคนดี

 

“คุณลุงตันคงรู้ดีว่าหนูกําลังจะพูดอะไร?” ฮันเปาเม่ยยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะกล่าวอีกว่า

หนูจะบอกความจริงให้ลุงทราบว่าตุ๊กตาตัวนั้นเป็นของหนูและ…หนูไม่ทราบว่ามันมีความสัมพันธ์อะไรกับลุง แต่นับจากนี้ไปอีกสองเดือนครึ่งมันจะต้องอยู่กับหนู ดังนั้นจึงหวังว่าคุณลุงจะคืนให้กับหนู”

” เธอเป็นคนกักขังวิญญาณของเป่าจื่อเอาไว้ในตุ๊กตาหรือ?” ตันหลี่หมิงเอ่ยถามอีกครั้ง

“ใช่! แต่หนูไม่ได้ทําร้ายเขา และถ้าคุณลุงใช้ลูกประคํากับตัวเขามันจะทําให้จิตวิญญาณของเป่าจื่อได้รับความเสียหาย

ฮันเปาเม่ยคิดว่าชายวัยกลางคนพวกนี้เข้าใจผิดคิดว่าตนเองทําร้ายเปาจือเธอจึงรีบอธิบาย

แต่ใครจะรู้ว่าทันทีที่คํากล่าวของเด็กสาวจบลง ความโหดร้ายใน แววตาของตันหลี่หมิงก็ปรากฏขึ้นราวกับมีดแหลมคมที่กําลังจะ ที่มแทงใบหน้าของเด็กสาวซึ่งการกระทํานี้ทําให้แม่มดตื่นตัวในทัน

“คุณ…”

 

ในเวลานั้นมีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งร้องเรียกดังมาจากบริเวณ

หนาทอง

“คุณตันคะ! ได้เวลาทานอาหารแล้ว…เด็ก ๆ กําลังรอคุณอยู่นะ

คะ!”

ขณะที่ตันหลี่หมิงตะโกนกลับไปด้วยเสียงอันดังว่า

 

“ป้ากุ้ย! รีบโทรแจ้งตํารวจด่วน! มีคนมาขโมยของที่นี่!”