แม่มดสาวมุ่งผึ้ง ตอนที่ 27 โกดังเก็บของ

 

ตอนที่ 27 โกดังเก็บของ

 

คํากล่าวของตันหลี่หมิงทําให้เด็กผีโกรธแค้นจนตัวสั่นสะท้าน และทราบในทันทีว่าตนเองคิดผิด โดยเขาไม่ควรโทรมาแบบนี้เพราะมันเป็นการเปิดเผยตัวตนของเขาซึ่งเป็นการเปิดโอกาสให้ชายวัยกลางคนคุกคามตนเอง

 

อย่างไรก็ตามตอนนี้อาการป่วยของหลิงเอ๋อเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งเมื่อก่อนก็เคยมีเหตุการณ์เช่นนี้

 

หากเด็กคนใดในสถานเลี้ยงเด็กกําพร้ามีอาการป่วย ตันหลี่หมิงก็จะไปสนทนากับเด็กคนนั้น ต่อมาอาการของเด็กก็จะทรุดลงและจะเสียชีวิตในไม่ช้า

 

“แกจะไม่ทําร้ายหลิงเอ๋อจริงเหรอ?” เป่าจื่อตะโกนถาม

 

“ฉันสัญญา” ดันหลี่หมิงกล่าวอย่างจริงจัง

 

เป่าจื่อทราบดีว่าตนเองไม่ควรเชื่อผู้ชายคนนี้ แต่เขาไม่มีทางเลือกอื่น แม้อีกสามเดือนข้างหน้าความแข็งแกร่งของเขาจะกลับคืนมา ทว่าตันหลี่หมิงสร้อยลูกประคําพุทธคุณ ดังนั้นแน่นอนว่าเขาไม่สามารถทําอะไรได้

 

แต่ถ้าตันหลี่หมิงต้องการทําร้ายเด็กหญิงตัวน้อยเขาก็สามารถทําได้ในทันที

 

ตอนนี้ทั้งสองด้านของการเชื่อมต่อสัญญาณโทรศัพท์ มีความเงียบงันเกิดขึ้น ขณะที่ตันหลี่หมิงรอคอยอย่างอดทนและในที่สุดผีเด็กก็กล่าวว่า

 

“ผมอยู่ที่ตู้โทรศัพท์สาธารณะข้างถนนหวังมาหาผมสิ!”

 

หนึ่งชั่วโมงต่อมารถยนต์หรูสีเทาเข้มก็ขับมาจอดที่ด้านข้าง ตู้โทรศัพท์สาธารณะบนถนนหวังฟู จากนั้นตันหลี่หมิงได้ก้าวลงมาจากรถและเปิดประตูตู้โทรศัพท์นั้น

 

เมื่อแม่มดสาวตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เจ้าแมวน้อยเห็นว่านายหญิงกําลังมองหาอะไรบางอย่างจึงเอ่ยถามว่า

 

“เจ้านายกําลังมองหาอะไรขอรับ?”

 

“เห็นตุ๊กตาดูดวิญญาณของฉันหรือเปล่า?” แม่มดสาวถามกลับ

 

” ตุ๊กตาผีที่มีจุดสีแดงบนหน้าผากน่ะเหรอ?”

 

“ใช่! เห็นหรือเปล่า?” แม่มดสาวถามย้ําอีกครั้ง

 

“ไม่ต้องมองหาหรอก! เขาไม่ได้อยู่ในห้องนี้ เมื่อคืนข้าเห็นเขากระโดดลงระเบียงไปและยังไม่กลับมาเลย” แมวน้อยกล่าวต่อไปอีกว่า

 

“ข้ารอมันจนไม่ได้นอนทั้งคืนเลยเนี่ย!”

 

“เขาไปไหน?” แม่มดสาวกล่าวด้วยความตกใจอีกว่า

 

” หรือว่าเขาจะหนี้ไปแล้ว?”

 

“ข้าเห็นเขาขโมยเหรียญในลิ้นชักไปด้วย!” แมวน้อยรีบรายงาน

 

“เขาเอาเงินไปทําอะไร? เขาจะออกไปซื้อของเหรอ?” แม่มดยังคงสงสัยมากและคิดไม่ออกว่าผีเด็กต้องการนําเงินไปทําอะไร

 

” ก็อาจจะเป็นไปได้ที่เขาจะหนีไป!” แมวน้อยตําหนินายหญิงอีกว่า

 

“แล้วทําไมเจ้านายถึงไม่สะกดวิญญาณแบบปิดผนึกเลยล่ะ? เขาจะได้ไม่สามารถไปไหนได้!”

 

“ก็เพราะตอนนี้เขากับข้ามีความสัมพันธ์แบบร่วมมือกัน และเขาไม่ใช่วิญญาณที่ข้าจับได้” แม่มดสาวกล่าวอย่างคลุมเครือ

 

ในช่วงนี้วิญญาณของเป่าจื่อเป็นเหมือนหุ้นส่วนทางธุรกิจของแม่มดสาว ดังนั้นตราบใดที่เป่าจื่อไม่ผิดสัญญา แม่มดก็จะไม่พันธนาการผีเด็กตนนี้แน่นหนามากจนเกินไป และจะตอบสนองความต้องการของเขาอย่างเหมาะสม

 

ยิ่งไปกว่านั้นในเวลานี้วิญญาณถูกผูกมัดด้วยเวทมนตร์ ทําให้ความสามารถของเขามีจํากัดดังนั้นเขาจึงไม่สามารถทําอะไรเลวร้ายได้

 

“นายท่านตามใจมันมากเกินไป! เสียผีหมดแล้ว” แมวน้อยกล่าวอย่างหงุดหงิด

 

” ก็เจ้าผีตัวนี้สามารถทําเงินให้ข้าตั้งสามแสนเหรียญ” แม่มดกล่าว

 

“… …” แมวน้อย

 

แมวน้อยกล่าวอีกว่า

 

” ตอนนี้มันหายไปแล้ว…เจ้านายจะทํายังไงต่อไป?”

 

“นั่นน่ะสิ! ตอนนี้เป่าจื่อเป็นเพียงตุ๊กตาที่ไม่มีความสามารถ แม้แต่จะป้องกันตนเอง และเขากลายเป็นผีที่อ่อนแอที่สุดในโลก ดังนั้นแม้แต่วิญญาณธรรมดาก็สามารถทําร้ายเขาได้”

 

“ถ้าอย่างนั้นเราต้องไปตามเขากลับมา เพราะถ้าเขาเป็นอะไรไป..เจ้านายก็จะต้องผิดสัญญากับผู้หญิงคนนั้น! และสูญเงินในที่สุด”

 

อย่างไรก็ตามตุ๊กตาตัวนั้นมีพลังของแม่มดแฝงอยู่ ดังนั้นไม่ว่าเขาจะวิ่งไปทิศทางใดแม่มดก็สามารถมองเห็นได้จากการเพ่งพลังจิตของเธอ

 

จากนั้นฮันเป่าเม่ยได้หยิบกระดาษขาวพร้อมปากกาขึ้นมา วาดแผนที่อย่างรวดเร็วและเพราะว่าสัญญาณการเชื่อมต่อ ยังคงแข็งแกร่งทําให้แม่มดสาวเริ่มรู้ได้ทันทีถึงทิศทางของเด็ก

 

ฮันเป่าเม่ยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตรวจสอบแผนที่ทําให้พบว่า ตําแหน่งนั้นห่างจากจุดที่เธออยู่เป็นระยะเวลาเกือบครึ่งเมือง ซึ่งมันไกลมาก

 

“โอ้โห! ทําไมถึงเดินไปได้ไกลถึงขนาดนั้น” แม่มดสาวบ่นพึมพําด้วยความงุนงง

 

และแม้ว่าเธอจะไม่ได้จํากัดการเคลื่อนไหวแต่เขาก็ไม่น่าจะวิ่งไปไกลขนาดนั้นได้ในหนึ่งวันด้วยร่างกายที่มีขนาดเท่าฝ่ามือ

 

“เราไปดูกันหน่อยสิ!” แม่มดสาวกล่าวอย่างเคร่งเครียด

 

เป่าเม่ยรีบร้อนออกไปพร้อมกับเจ้าแมวจอมป่วน และนั่งรถแท็กซี่ไปยังจุดที่เธอค้นพบในสมาธิจิต หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมงแม่มดสาวก็เดินทางมาบริเวณหน้าสถานเลี้ยงเด็กกําพร้า

 

” บ้านเด็กกําพร้าแสนสุขเหรอ?”

 

แม่มดสาวรู้สึกตกใจมากและผลักประตูเข้าไปและเมื่อท่านเป่าเม่ยเดินเข้ามาในสนาม ชายวัยกลางคนที่หน้าตาดูใจดีก็ปรากฏตัวขึ้น เด็กสาวจึงทักทาย

 

“สวัสดีค่ะ!”

 

และทันทีที่เห็นชายวัยกลางคน แม่มดสาวก็สามารถสัมผัสได้ถึงพลังอันสงบสุขที่เป็นประกายออกมาจากร่างของเขา

 

“ผมเป็นผู้ดูแลสถานเลี้ยงเด็กกําพร้า….คุณเรียกผมว่าลุงตันก็ได้ครับ!”

 

ตันหลี่หมิงผายมือเข้าไปด้านในพร้อมกับกล่าวอีกว่า

 

“นี่เป็นครั้งแรกที่หนูมาที่นี่ ดังนั้นลุงจะพาหนูเดินชมรอบๆนะ”

 

ขณะนี้สายตาของแม่มดจับต้องไปยังสร้อยข้อมือลูกปัดของ วัยกลางคนซึ่งเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังพุทธคุณ และดูเหมือนว่าตันหลี่หมิงจะเป็นคนที่มีบารมีพอสมควร ไม่อย่างนั้นเขาไม่สามารถหาลูกปัดพุทธคุณแบบนี้ได้

 

“ขอบคุณค่ะลุงตัน” แม่มดสาวกล่าวด้วยรอยยิ้ม

 

“วันนี้เป็นวันธรรมดาจึงไม่ค่อยมีอาสาสมัครมา ดังนั้นถ้าเด็กๆ เห็นว่ามีคนมาพวกเขาคงดีใจมากที่มีเพื่อนเล่น”

 

” ค่ะ….หนูเป็นคนรักเด็กค่ะ”

 

ภายใต้การนําทางของตันหลี่หมิง ฮันเป่าเมยก็พบว่าสถานเลี้ยงเด็กกําพร้าแห่งนี้มีอาคาร

 

สองชั้นสําหรับนอน และโรงครัวจะแยกอยู่ทางด้านหลังของอาคารนี้ แต่ไม่ไกลจากโรงครัวจะมีโรงเก็บของซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก

 

แต่ระหว่างโรงครัวกับโรงเก็บของจะมีบ่อน้ําซึ่งถูกปิดตายไปแล้วหนึ่งบ่อ

 

“นี่คือโรงครัวและนั่นคือโกดังเก็บของซึ่งรกมากและไม่มีอะไรน่าสนใจ ดังนั้นเรากลับไปหาเด็กๆกันดีกว่า”

 

แม่มดสาวพยักหน้ารับทราบและมั่นใจว่าเจ้าผีเด็กจะต้องอยู่ในโกดังเก็บของนี้อย่างแน่นอน