ตอนที่ 26 น้องสาวต่างสายเลือด

 

อาจารย์ชื่อฮานยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะกล่าวว่า

 

“ผมคิดว่า ที่คุณฝันร้ายน่าจะเกิดจากผีที่อยู่ในใจคุณมากกว่า!”

 

คํากล่าวของอาจารย์ชื่อฮานไม่ได้ต้องการทําให้ตันหลี่หมิง เกิดความหวาดกลัว เขาจึงต้องจําใจกล่าวว่า ไม่มีผีบนโลกนี้ แต่เขาไม่ทราบว่ามีผีอยู่ในใจของตันหลี่หมิงจริงๆ

 

” คุณตันเป็นคนดี ดังนั้นสิ่งศักดิ์สิทธิ์จะต้องคุ้มครอง แม้ว่าจะมีผีจริงมัน ก็ไม่สามารถทําอะไรคุณได้” อาจารย์ชื่อฮานปลอบใจ

 

“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง แล้วทําไมผมถึงฝันร้ายล่ะ?”

 

ตันหลี่หมิงกล่าวด้วยความรู้สึกหวาดกลัว และเมื่ออาจารย์ชื่อฮานเหลือบไปเห็นสร้อยข้อมือลูกปัดพุทธคุณที่ข้อมือของอีกฝ่ายเขาจึงเอ่ยถามว่า

 

“แล้วสร้อยข้อมือลูกปัดพุทธคุณเส้นนี้คุณได้มาจากไหน?”

 

” หลังจากที่ผมก่อตั้งสถานเลี้ยงเด็กกําพร้านี้ได้ไม่นาน ก็มีอาจารย์ลัทธิเต๋าท่านหนึ่งเดินผ่านมาและขอพักค้างคืนจากนั้นท่านก็มอบสิ่งนี้ให้กับผมโดยบอกว่าเป็นค่าที่พัก” ตันหลี่หมิงกล่าว

 

“สร้อยข้อมือเส้นนี้มีพลังพุทธคุณสูงมาก คุณมีสิ่งนี้อยู่รับรองว่าผีไม่กล้ามายุ่งกับคุณแน่”

 

“จริงหรอครับ!” ดวงตาของตันหลี่หมิงเบิกกว้างขึ้นด้วยความตื่นเต้น

 

เมื่อถึงเวลาเที่ยงคืนอีกครั้งเปาจื่อก็หยิบเหรียญจํานวนสองเหรียญและกระโดดลงจากระเบียงไปเหมือนทุกคืน

 

ขณะที่เจ้าแมวน้อยแอบมองอยู่ เนื่องจากได้ยินเสียงผีน้อยเปิดลิ้นชักมันจึงสะดุ้งตื่นและเปิดผ้าม่านดูเขาวิ่งออกจากบ้านไป

 

แต่เมื่อเปิดลิ้นชักตรวจดูก็เห็นว่าไม่มีสิ่งใดที่หายไป!

 

และเขาหยิบอะไรไป?

 

ในตอนนี้เด็กผีไม่รู้ว่าพฤติกรรมการขโมยเงินของตนเองจะถูกค้นพบโดยแม่มดสาว และยังคงเล่นสนุกในยามค่ําคืนต่อไป อีกทั้งเขายังโทรหาตันหลี่หมิงทุกคืนและตรงเวลา ซึ่งตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่เขามีความสุขที่สุดนับตั้งแต่เขาเสียชีวิต

 

ในช่วงสามปีที่กลายเป็นผี เขาคิดที่จะแก้แค้นตันหลี่หมิงทุกค่ําคืน แต่ผู้ชายคนนั้นมีสร้อยลูกปัดที่ทรงพลังอยู่ในร่างกายของเขา ดังนั้นทุกครั้งที่เข้าใกล้สิ่งนี้ เขาจะได้รับบาดเจ็บจากแสงเจิดจ้าที่เป็นประกายออกมาจากสร้อยลูกปัดนี้

 

และเมื่อค้นพบว่าการที่สามารถทําให้ชายชราเกิดอาการสั่นประสาทได้ เด็กผีก็เริ่มปฏิบัติการอีกครั้ง

 

เมื่อเชื่อมต่อสัญญาณโทรศัพท์ได้ เด็กผีก็เริ่มคร่ําครวญว่า

 

” ป๋าตันครับ! ทําไมป๋าไม่มาพาผมขึ้นไปสักทีครับผมหนาวมาก..!”

 

“เปาจื่อ…”ตันหลี่หมิงร้องเรียก

 

ผีเด็กสะดุ้งและหัวเราะก่อนที่จะเอ่ยถามว่า

 

“ป๋าตัน…ป๋ายังจําชื่อผมได้หรือครับ?”

 

“จําได้สิ! ป๋าจําได้ว่าเธอชื่อเปาจื่อ ตอนสี่ขวบเธอถูกคนนํามาทิ้งไว้ที่ทางเข้าสถานเลี้ยงเด็กกําพร้าเธอเป็นเด็กดีและฉลาด แถมยังว่านอนสอนง่ายและมีผลการเรียนที่ดีมากอีกด้วย”

 

“ผมเคยคิดว่าอาป้าเป็นคนดี”

 

“ฉันเคยเป็นคนดี…หมายความว่ายังไง?”ตันหลี่หมิงกล่าวทวนคําถาม

 

ถ้าเป็นคนดี! แล้วทําไมคุณถึงต้องฆ่าพวกเราด้วย?” 

 

“เปาจื่อเรื่องนี้มันซับซ้อนมาก ในตอนนั้นฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะฆ่าเธอ!” ตันหลี่หมิงกล่าว

 

“ตอนนั้นผมเห็นคุณฆ่าจินจิน…”

 

เปาจ่อไม่มีวันลืมความตกใจเมื่อเขาได้ประสบกับเหตุการณ์ในครั้งนั้น

 

“เธอฉลาดมากเกินไป! เธอเป็นเพียงเด็ก! ทําไมถึงรู้มากอย่างนี้?”

 

ตอนนี้ดูเหมือนตันหลี่หมิงจะสนทนาโดยไม่มีอาการตกใจเหมือนเมื่อหลายวันก่อนและเอ่ยถามผีน้อยอีกว่า

 

“เปาจื่อ! นอกจากเธอแล้วยังมีเด็กคนอื่นอยู่กับ เธอด้วยหรือเปล่า?”

 

“ถามทําไม? กลัวเหรอ?!”

 

“ทําไมต้องกลัวด้วย?” ชายวัยกลางคนถอนหายใจและกล่าวอีกว่า

 

“ในบรรดาเด็กพวกนั้น มีแต่เธอเพียงคนเดียวที่ยังอาฆาตแค้นอยู่…เธอจึงไม่ได้ไปผุดไปเกิด!”

 

“แม้จะเหลือฉันเพียงคนเดียว! ฉันก็จะฆ่าแกให้ได้!”เด็กผีกล่าวอย่างดุดัน

 

” เพียงแค่แก้แค้นฉัน เธอถึงกับยอมไม่ไปเกิดใหม่เลยเหรอ?”

 

ตันหลี่หมิงถอนหายใจเสียงดังราวกับว่ากําลังรู้สึกเสียใจมากที่เปาจื่อไม่สามารถมีชีวิตที่ดีได้

 

“แกไม่ต้องมาเสแสร้ง!”

 

ผีเด็กไม่หลงเชื่อชายวัยกลางคนอีกต่อไป เนื่องจากเมื่อก่อน ตันหลี่หมิงเคยหลอกเด็กทุกคนในสถานเลี้ยงเด็กกําพร้าด้วยน้ําเสียงที่อ่อนโยนและห่วงใยเช่นนี้

 

“แล้วหลิงเอ่อล่ะ?” ชายวัยกลางคนกล่าวอย่างกะทันหัน 

 

ประโยคนี้มันทําให้เด็กผีเกิดอาการตื่นตระหนกจากนั้นเขาก็ระเบิดเจตนาฆ่าที่ไม่เคยแสดงมาก่อนออกมา

 

“ห้ามทําอะไรหลิงเอ๋อเด็ดขาด!”

 

เธอคงจะรู้สินะว่าอาการของหลิงเอ๋อทรุดลงเรื่อยๆ และเด็กผู้หญิงคนนี้คือเป้าหมายต่อไปของฉัน” ตันหลีหญิงน้ําเสียงเรียบเฉย

 

“ห้ามย้ายหลิงเอ๋อไป ห้ามย้ายเธอไปที่อื่นเด็ดขาด!” เด็กผีแทบบ้าและอยากจะรีบวิ่งไปที่ปลายสายเพื่อฉีกร่างของชายชราออกเป็นชิ้นชิ้น

 

“ถึงยังไงแกก็เข้าใกล้ฉันไม่ได้หรอก” ต้นหลี่หมิงกล่าวยังมั่นใจอีกว่า

 

“เพราะฉันมีสร้อยลูกปัดพุทธคุณ และนักบวชลัทธิเต๋าบอกว่าสิ่งนี้สามารถทําลายล้างวิญญาณชั่วร้ายได้ ดังนั้นฉันก็ไม่ต้องกลัวแกอีกต่อไป”

 

ไม่ว่าเปาจื่อจะเป็นเด็กฉลาดมากเพียงใด แต่เขาก็ยังเป็นเด็กเจ็ดขวบเท่านั้น ขณะที่ตันหลี่หมิงเป็นผู้ใหญ่แล้ว

 

ดังนั้นเขาจึงทราบว่าหากเปาจื่อมีวิธีทําร้ายตนเอง ผีเด็กตนนี้คงจะทําไปนานแล้วโดยเข้ามาหาเขาโดยตรงแทนที่จะใช้วิธีการเล่นตลกแบบนี้

 

“ตันหลี่หมิง!” เปาจื่อโกรธมาก

 

“ถึงยังไงเธอก็กลายเป็นผีไปแล้ว! และไม่สามารถกลับมาเกิดได้อีก ดังนั้นจะดีกว่าถ้าเธอจะช่วยหลิงเอ๋อ

 

ตราบใดที่แกเชื่อฟัง…ฉันจะไม่ย้ายหลิงเอ๋อไปที่อื่น และจะหาหมอมารักษา อีกทั้งจะส่งเสียให้เธอเรียนจบมหาวิทยาลัยด้วย”

 

ตันหลี่หมิงขู่อีกว่า

 

“แต่ถ้าแกไม่มาหาฉันก่อนฟ้าสาง…พรุ่งนี้ฉันจะส่งหลิงเอ๋อไปอยู่ที่อื่น!”