ตอนที่ 19 รับมอบบ้าน

 

ในทันใดเจ้าตุ๊กตาตัวนั้นก็เริ่มขยับและปีนป่ายไปตามกิ่งก้านของต้นไม้โดยมีจุดมุ่งหมายอยู่ที่เจ้าแมวดำด้วยท่าทางคล่องแคล่วและรวดเร็วและในพริบตามันก็ไปถึงจุดที่เจ้าแมวอยู่

 

เจ้าแมวดำยกกรงเล็บขึ้นทันทีเพื่อต้องการฉีกตุ๊กตาตัวนั้นด้วยอุ้งเท้า แต่ทันใดนั้นตุ๊กตาเวทมนตร์ก็อ้าปากงับเข้าไปที่ต้นคอของคู่ต่อสู้ก่อนที่ตนเองจะโดนตะปบ

 

“เหมียว…!!!”

 

เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดของแมวดำดังก้องไปที่บริเวณ หลังจากนั้นก็มีบางอย่างตกลงมาจากบนต้นไม้ขณะที่อาจารย์หนุ่มจ้องมองโดยไม่วางตา

 

ตอนนี้แมวดำกำลังชักดิ้นชักงอด้วยอาการทุรนทุรายอยู่บนพื้นหญ้าขณะที่เจ้าตุ๊กตาตัวนั้นใช้แขนทั้งสองข้างกดแมวดำและใช้ปากกัดที่ลำคอคู่ต่อสู้อย่างรุนแรงและโหดเหี้ยม

 

“ปล่อย…ปล่อยข้า” เสียงร้องโอดครวญของเจ้าแมวดำเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและสิ้นหวัง

 

อาจารย์ซือฮานยังไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นจนกระทั่งตุ๊กตาตัวนั้นกระโดดถอยหลังและปล่อยแมวดำ แต่จังหวะนั้นมีกลุ่มเงาดำกลุ่มหนึ่งถูกดึงออกมาขณะที่แมวดำหยุดการเคลื่อนไหวอย่างสิ้นเชิง

 

ในเวลานี้ตุ๊กตาตัวนั้นได้ยื่นมือทั้งสองข้างออกมาจับกลุ่มเงาดำโดยตรงและบีบมันอย่างชำนาญ ราวกับเด็กที่กำลังบีบดินน้ำมันและปั้นมันให้เป็นก้อนกลม ๆ จากนั้นก็ยัดมันเข้าปากไปในทันที

 

มันกลืนกินเข้าไป!!!

 

หลังจากกลืนกินวิญญาณชั่วร้ายเข้าไปแล้ว ตุ๊กตาก็แสดงอาการเรอออกมาเหมือนมนุษย์และในที่สุดก็วิ่งไปที่ด้านข้างเด็กสาวอย่างสบายอกสบายใจ

 

“อิ่มหรือยัง?!” แม่มดสาวเอ่ยถาม ขณะที่เจ้าตุ๊กตาทำเพียงพยักหน้าตอบรับ

 

เมื่อเสร็จธุระแล้วฮันเป่าเม่ยก็ต้องการจะเดินกลับออกไป แต่ทันใดนั้นอาจารย์หนุ่มก็ได้ยับยั้งทันที

 

“หยุดก่อน!”

 

แม่มดสาวหันกลับมาเอ่ยถามด้วยความสงสัยว่า

 

“มีอะไร?”

 

“สิ่งนั้นคืออะไร?” อาจารย์หนุ่มเอ่ยถามพร้อมกับชี้ไปยังตุ๊กตาที่อยู่ในมือของแม่มดสาว

 

“ตุ๊กตาเวทมนตร์!”

 

หลังจากที่เห็นการต่อสู้ของตุ๊กตากับเจ้าแมวดำแล้ว อาจารย์หนุ่มก็ทราบได้ทันทีว่าตนเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเด็กสาวที่มีท่าทางแปลกประหลาดคนนี้เลย

 

ซือฮานอดไม่ได้ที่จะจ้องมองไปยังตุ๊กตาเวทมนตร์อย่างระมัดระวังและสังเกตว่ามันมีลักษณะพิเศษอย่างไรบ้างเพื่อที่เขาจะได้บรรยายให้อาจารย์ทราบ

 

แต่ทันใดนั้นเจ้าตุ๊กตาเวทมนตร์ก็หดตัวพร้อมกับแสดงรอยยิ้มที่น่าหวาดกลัวให้เขาเห็นอย่างกะทันหัน…

 

“มีอะไรอีกหรือเปล่า?” ฮันเป่าเม่ยตะโกนถาม

 

“เอ่อ…ไม่มีแล้วครับ?” ซือฮานกล่าวพร้อมกับจับดาบไม้ในมือแน่น

 

“อย่างนั้นฉันไปแล้วนะ!”

 

แม่มดสาวโบกมืออย่างร่าเริงพร้อมกับเดินจากไปทำให้อาจารย์หนุ่มเห็นเพียงด้านหลังของเธอที่มีความสง่างามมาก

 

หากคนอื่นที่ไม่รู้จักเธอก็คงคิดว่าเด็กสาวคนนี้เป็นเด็กนักเรียนหญิงที่น่ารักและมาสวนสาธารณะแห่งนี้เพื่อชื่นชมธรรมชาติ ซึ่งผู้คนคงคาดไม่ถึงว่าจะได้เห็นภาพเหตุการณ์ที่น่าสะพรึงกลัวและแปลกประหลาดเมื่อครู่

 

ทันใดนั้นเสียงร้องของแมวก็ดังขึ้น

 

“เหมียว…เหมียว”

 

ด้วยเสียงนี้อาจารย์ซือฮานก็ถึงกับเกิดอาการตื่นตระหนกอีกครั้งและเหลือบมองไปทางต้นเสียงทำให้พบว่ามันคือแมวดำตัวที่ถูกวิญญาณร้ายเข้าสิงเมื่อครู่

 

อย่างไรก็ตามตอนนี้ดวงวิญญาณของแมวดำตัวนี้ได้กลับมาเป็นปกติแล้วและแมวตัวนั้นได้ส่งเสียงร้องอีกหลายครั้งด้วยความสับสนราวกับมันกำลังคิดว่าตนเองอยู่ที่ไหน…จากนั้นมันก็สะบัดหางและเดินออกไปอย่างเชื่องช้า

 

อาจารย์หนุ่มเดินอย่างรวดเร็วไปนั่งที่ม้านั่งตัวนั้นพร้อมกับวางเข็มทิศกับดาบไม้ในมือลงด้านข้างและหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาหาเบอร์โทรของอาจารย์หยวนเหลยแต่เมื่อจะโทรออกเขาก็เห็นร่างที่คุ้นเคยเดินกลับเข้ามา

 

“เธอ…เธอกลับมาทำไม?” อาจารย์หนุ่มเอ่ยถามพร้อมกับซ่อนโทรศัพท์ไว้ข้างหลัง

 

“ลุงมาที่นี่เพื่อจับวิญญาณร้ายใช่หรือเปล่า?” ฮันเป่าเม่ยเอ่ยถาม

 

“ใช่!..”

 

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะมอบวิญญาณร้ายนี้ให้คุณ!”

 

แม่มดสาวกล่าวพร้อมกับยื่นตุ๊กตาในมือให้เขา ขณะที่อาจารย์หนุ่มหยิบแผ่นกระดาษออกมาแปะที่หน้าผากตุ๊กตาด้วยความตื่นเต้นเพื่อดูดวิญญาณออกมาจากร่างตุ๊กตา

 

แต่ทันใดนั้นเจ้าตุ๊กตาก็แสยะยิ้มอย่างน่ากลัวพร้อมกับดึงแผ่นกระดาษนั้นออกมาและบ่นอย่างหงุดหงิดว่า

 

“ทำอะไร? อยู่เฉย ๆ เดี๋ยวทำเอง” ตุ๊กตาน้อยตะคอกพร้อมกับยื่นกระดาษสีเหลืองที่มีตัวอักษรสีแดงปรากฎอยู่คืนไปที่เขา

 

เมื่ออาจารย์หนุ่มรับสิ่งนั้นมา ในฉับพลันเจ้าตุ๊กตาก็อ้าปากกว้างเพื่อพ่นวิญญาณร้ายออกมาและชั่วอึดใจมันก็หัวเราะเสียงดังอย่างน่ากลัว

 

“ฮ่าฮ่าฮ่า!!!”เรียบร้อยแล้ว!”

 

โดยอาจารย์หนุ่มอยู่ในท่าเตรียมพร้อมที่จะชักดาบไม้ออกมา ทำให้แม่มดสาว

กล่าวออกมาด้วยความลำบากใจว่า

 

“ฉันต้องขอโทษด้วยที่ทำให้คุณลุงกลัว!”

 

“ไม่เป็นไร…”อาจารย์หนุ่มแสร้งทำเป็นผ่อนคลายและเก็บดาบมาไว้ข้างตัวแต่ยังคงจับมันไว้แน่น

 

“แล้วอยู่ดี ๆ ทำไมถึงมอบวิญญาณร้ายนี้ให้ฉัน?”อาจารย์หนุ่มสงสัย

 

“ฉันขี้เกียจดูแล…” แม่มดสาวกล่าวยังเรียบเฉย

 

“ขอบคุณมาก! แต่ฉันมีเรื่องจะขอร้อง!”

 

“ว่ามา…”

 

“เจอกันคราวหน้าเรียกฉันว่าพี่ซือนะ!…ห้ามเรียกลุงเด็ดขาด!” ชายหนุ่มกล่าวอย่างหงุดหงิด

 

หลายวันต่อมาผู้จัดการธนาคารหยวนเหอเหรินก็ได้ส่งข้อความไลน์มาบอกว่าหากเธอต้องการย้ายบ้านเมื่อไหร่สามารถแจ้งให้เขาทราบเพื่อที่เขาจะได้ส่งคนงานและรถสำหรับขนย้ายสิ่งของมาช่วย

 

จากนั้นหนึ่งสัปดาห์ทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อยภายใต้การต้อนรับอย่างอบอุ่นของคุณหลี่หยู บิดาของหลี่หลิงเจิ้นที่แม่มดสาวเคยช่วยชีวิตเธอเอาไว้เมื่อเดือนก่อน

 

“ยินดีต้อนรับครับคุณฮัน” หลี่หยูยิ้มอย่างยินดีและหันไปกล่าวกับเด็กสาว

 

“เป็นยังไงบ้างครับ!บ้านน่าอยู่หรือเปล่า?”

 

“น่าอยู่มากค่ะ!”เป่าเหมยที่กำลังประคองคุณย่ากล่าวอย่างมีความสุข

 

“ขอบพระคุณคุณหลี่มากนะคะ”หญิงชราดีใจจนน้ำตาคลอเบ้า

 

“ไม่เป็นไรเลยครับคุณป้า เพราะถ้าไม่ได้คุณเป่าเม่ย…ลูกสาวผมคงแย่”

 

เจ้าของโครงการหมู่บ้านจัดสรรหันมากล่าวกับเด็กสาวอีกว่า

 

“นี่เอกสารสิทธิ์ทั้งหมดครับ…ผมเปลี่ยนชื่อเจ้าของบ้านเป็นของคุณฮันจ้าวหยางเรียบร้อยแล้วนะครับ”

 

——