แม่มดสาวมุ้งมิ้ง - ตอนที่ 18 แมวดำ
ตอนที่ 18 แมวดำ
แม้ว่าตอนนี้จะเป็นเวลาบ่ายโมงตรง ซึ่งเป็นช่วงแสงแดดจากดวงอาทิตย์ร้อนแรงที่สุด แต่บริเวณรอบตัวเขากับมีบรรยากาศที่เย็นยะเยือกอย่างน่าประหลาดใจ
“มันต้องอยู่แถวนี้แน่ ๆ !”
อาจารย์ซือฮานยังคงเดินตามทิศทางของเข็มทิศอย่างใจเย็น หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พบต้นตอของวิญญาณชั่วร้ายบนม้านั่ง ซึ่งมันคือเเมวดำไม่ทราบสายพันธุ์ที่มีดวงตาสีแดงก่ำและกำลังนอนอาบแดดอยู่อย่างสบายใจ
[ทำไมวิญญาณชั่วร้ายตนนี้สามารถอยู่กลางแสงแดดได้?]
อาจารย์ซือฮานขมวดคิ้วขึ้นด้วยความสงสัยพลางคิดว่าเป็นไปได้หรือไม่ที่สัญชาตญาณตนเองไม่ถูกต้อง?
แม้ว่าผีหรือวิญญาณชั่วร้ายจะไม่สลายไปในดวงอาทิตย์ แต่สิ่งชั่วร้ายส่วนใหญ่ไม่ชอบแสงอาทิตย์ที่ร้อนแรง ซึ่งดูเหมือนว่าวิญญาณร้ายดวงนี้ได้พัฒนาไปเป็นวิญญาณชั่วร้ายที่สมบูรณ์แบบเสียแล้ว
อาจารย์ซือฮานจ้องมองไปยังแมวดำที่มีดวงตาสีแดงก่ำอีกครั้งก็พบว่ามันกำลังหันมาทางตนเองด้วยแววตาที่น่ากลัว
“วิญญาณร้ายจงตายเสียเถอะ!”
อาจารย์ซือฮานโยนเครื่องรางออกจากมือของตนเองและในฉับพลันกระดาษสีเหลืองก็กลายเป็นเปลวไฟพุ่งตรงไปยังร่างของแมวดำตัวนั้นทันที
“เหมียว!!!”
ท่ามกลางเสียงกรีดร้องอันแหลมคมนั้น เจ้าแมวดำก็ตอบสนองอย่างรวดเร็วด้วยการพุ่งร่างของมันเข้าหาอาจารย์ซือฮานอย่างรวดเร็วและคล่องตัว แม้ว่าร่างกายของมันจะอวบอ้วนมากก็ตาม
เมื่อมาอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว มันก็ไม่รีรอที่จะกระโจนอีกครั้งขึ้นไปบนไหล่ของอาจารย์ซือฮานเพื่อวาดกรงเล็บใส่ใบหน้าคู่ต่อสู้อย่างรุนแรง
ทำให้อาจารย์หนุ่มถึงกับร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับยกมือข้างซ้ายขึ้นมาสัมผัสใบหน้าของตนเองโดยไม่รู้ตัว และเมื่อถอนมือออกมามันก็พบว่ามีเลือดที่มีกลิ่นอายของวิญญาณชั่วร้าย
“ไอ้สัตว์ร้าย! ดื้อนักเหรอ?!!!” อาจารย์ซือฮานโกรธแค้นมากและหยิบดาบไม้ออกมาชี้ตรงไปที่แมวตาแดง ขณะที่มันยืนอยู่ใต้ร่มไม้ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยอาการหยิ่งยโส
[แกกล้าเยาะเย้ยฉันหรอ?]
อาจารย์ซือฮานรู้สึกคับแค้นใจเป็นอย่างมากขณะที่คิดว่าตนเองประเมินความแข็งแกร่งของเจ้าวิญญาณร้ายตัวนี้ต่ำเกินไป
เจ้าแมวยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์พร้อมกับกล่าวว่า
“เมี้ยว!…ทิ้งขวดแก้วนั้นซะ! แล้วฉันจะปล่อยแกไป!!!”
“ฝันไปเถอะ!” อาจารย์ซือฮานตะคอกกลับ
ขวดแก้วนี้สามารถดูดวิญญาณชั่วร้ายได้และครั้งนี้ถ้าปล่อยมันไปก็คงจะยากที่จะหามันพบอีกครั้ง จากนั้นดวงตาของอาจารย์หนุ่มก็จ้องมองไปยังแมวดำด้วยความหวังที่จะแทงมันด้วยดาบไม้ที่อยู่ในมือ
“เมี้ยว…แกไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน…อยากรู้นักว่าตับ ไตและหัวใจของแกจะหวานแค่ไหน?”
แมวดำกล่าวโดยไม่รีรอที่จะกระโจนขึ้นไปบนท้องฟ้า ขณะที่อาจารย์หนุ่มเห็นเพียงกลุ่มหมอกควันหนาแน่นที่ดำทะมึนลอยขึ้นไปจนทำให้ฝูงนกแตกตื่นด้วยความตกใจ
ตอนนี้สีหน้าของซือฮานปรากฏให้เห็นความรู้สึกหวาดกลัวและก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว ขณะที่คิดว่าตนเองเตรียมการมาไม่ดีพอจึงไม่มีเครื่องมือพิเศษสำหรับจัดการกับวิญญาณร้ายตนนี้ ดังนั้นจึงเตรียมตัวที่จะกลับออกไปและรีบเก็บขวดแก้วนั้นใส่ย่ามของตนเอง
แต่ทันใดนั้นร่างของหญิงสาวคนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า
“ห๊ะ…มีคนมาเหรอ?”
อาจารย์ซือฮานรีบวิ่งไปหาเด็กสาวคนนั้นพร้อมกับกล่าวว่า
“รีบหนีเร็วเข้า!!!”
เมื่อเห็นคู่ต่อสู้กำลังจะวิ่งหนีไปอย่างกระทันหัน เจ้าแมวดำที่ดุร้ายก็พุ่งตัวไปหาอาจารย์หนุ่มอย่างรวดเร็วพร้อมกับใช้อุ้งเท้ากระปบเข้าที่กระเป๋าย่ามที่อยู่บริเวณเอวของเขา
ส่งผลต่อขวดแก้วกับเข็มทิศตกลงบนพื้น และเจ้าแมวดำก็กางกรงเล็บออกมาคว้าขวดแก้วไปครอบครองด้วยความรวดเร็ว
“หยุดนะ! เจ้าแมวบ้า!”
หลังจากตั้งสติได้อาจารย์หนุ่มก็เห็นเพียงเข็มทิศที่วางอยู่บนพื้นและด้านหลังจากเจ้าแมวตัวนั้น
“เหมียวเหมียว…เหมียว…”
แมวดำร้องตะโกนอย่างมีชัยหลังจากได้ขวดแก้วมาพร้อมกับวิ่งขึ้นไปบนต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ด้านหลังอาจารย์หนุ่มและมองลงมาที่เขาด้วยสายตาเย้ยหยัน
อาจารย์ซือฮานรู้สึกโกรธแค้นมากและต้องการกำจัดวิญญาณชั่วร้ายนี้แต่เขาไม่สามารถเข้าถึงมันได้ขณะนี้แม้ว่าเขาต้องการต่อสู้กับมันทว่ายังมีเด็กสาวอีกคนอยู่ที่นี่
หลังจากคิดทบทวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในที่สุดอาจารย์ซื้อฮานก็ตัดสินใจที่จะปกป้องเด็กสาวคนนี้เพราะเขาต้องเป็นห่วงความปลอดภัยของเธอเป็นอันดับแรก
“สาวน้อย! เธอเข้ามาในนี้ทำไม?รีบออกไปซะ!”อาจารย์ซือฮานกับเด็กสาวตรงหน้าอย่างอ่อนโยน
“ฉันกำลังตามหามันอยู่!”
ใครจะคิดว่าเด็กสาวยื่นมือออกมาและชี้นิ้วไปยังจุดที่แมวดำอยู่ ทำให้อาจารย์ซือฮานรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมากและจ้องมองไปที่เธอด้วยความไม่เชื่อ
แม้ว่าเด็กสาวคนนี้จะมีท่าทีแปลกประหลาดแต่เธอก็ไม่มีออร่าทางจิตวิญญาณที่ชัดเจน ดังนั้นเธอจึงไม่ควรเป็นผู้ที่มีความสามารถทางด้านคุณไสยหรือเวทมนตร์ และนี่คือสิ่งที่เขาประมวลผลได้
“แมวตัวนี้เป็นของเธอเหรอ?”
[อาจารย์หนุ่มพยายามหาเหตุผลที่พอจะเป็นไปได้เกี่ยวกับแมวตัวนี้ที่ถูกวิญญาณร้ายเข้าสิง]
[หรือว่ามันจะเป็นแนวของเด็กผู้หญิงคนนี้?] แม่มดสาวไม่ตอบคำถามนั้นแต่กลับเอ่ยถามเขากลับไปว่า
“คุณลุงทราบใช่ไหมคะว่าแมวตัวนี้มีวิญญาณร้ายสิงอยู่?”
“ลุงเหรอ?”
เขาอายุเพียงแค่ยี่สิบแปดปีเท่านั้น สำหรับผู้ชายในวัยนี้นับได้ว่ายังเป็นหนุ่มที่มีความแข็งแกร่งแล้วทำไมเด็กผู้หญิงคนนี้ถึงเรียกตนเองว่า ‘ลุง’
แม่มดสาวกล่าวอย่างเร่งรีบต่อไปว่า
“เรื่องอื่นไว้ค่อยคุยกันทีหลัง ตอนนี้ฉันขอจัดการวิญญาณตนนี้ก่อน!”
ฮันเป่าเม่ยกล่าวพร้อมกับก้าวไปข้างหน้าและจ้องมองไปยังแมวดำที่ตาแดงก่ำซึ่งกำลังหมอบอยู่บนยอดไม้
“เหมียว…เธอเก่งมาจากไหน? ปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างเธอ…กล้าดียังไงถึงจะมาจัดการฉัน? แมวดำเยาะเย้ย
“เรื่องเล็กน้อยแบบนี้…ฉันไม่ต้องจัดการด้วยตัวเองหรอก!”
ฮันเป่าเม่ยกล่าวพร้อมกับหยิบตุ๊กตาดูดวิญญาณออกมาจากกระเป๋าเป้ของตน
“ฉันจะใช้เจ้านี้จัดการแก!!”
เมื่ออาจารย์หนุ่มเห็นตุ๊กตาตัวน้อยที่อยู่ในมือของเด็กสาวเขาก็เบิกตากว้างด้วยความตื่นตระหนก เนื่องจากเขาสามารถสัมผัสได้ถึงความทรงพลังของมันที่เปล่งประกายออกมา
จากนั้นเด็กสาวได้โยนตุ๊กตาขนาดเท่าฝ่ามือตัวนั้นไปยังทิศทางที่เจ้าแมวดำนอนหมอบอยู่
YOU MAY ALSO LIKE
