ตอนที่ 17 มันไม่ใช่คน

 

ปกติแล้วในตอนที่อยู่ในโลกคู่ขนานแม่มดสาวไม่มีความจำเป็นต้องทานอาหารเพราะเธอฝึกฝนตนจนถึงจุดที่อิ่มทิพย์ได้แล้ว

 

แต่เมื่อวิญญาณของเธอเข้ามาอยู่ในร่างของเด็กสาวที่อวบอ้วนคนนี้ เธอก็จำเป็นต้องรับประทานอาหารเพื่อที่ระบบภายในร่างกายจะได้สามารถทำงานได้ตามปกติ

 

หลังจากผู้จัดการขับรถไปรับอาหารแล้วเขาก็ไปส่งเธอที่บ้านพักและนำอาหารเหล่านั้นเข้าไปส่งเธอที่บ้าน

 

อย่างไรก็ตามอาการปวดที่บริเวณคอและหลังของเขาได้หายเป็นปกติแล้ว แม้ว่าเขาจะไม่สามารถมองเห็นในสิ่งที่เด็กสาวกล่าวถึงได้แต่เขาสามารถสัมผัสได้ เนื่องจากอาการเจ็บปวดที่แสนจะทุกข์ทรมานเหล่านั้นได้หายไปเป็นปลิดทิ้ง

 

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ!

 

“คุณเป่าเม่ย…ขอบคุณมากนะครับ! เอาไว้คราวหน้าผมจะหาโอกาสมาเยี่ยมอีกนะครับ”

 

“ค่ะ แต่ถ้าคราวหน้ามาที่นี่คงจะไม่เจอหนูแล้ว”

 

“อ้าว! ทำไมล่ะครับ?”

 

“พอดีเมื่อวานมีคนมอบบ้านหลังใหม่ให้…ดังนั้นหนูกับครอบครัวคิดว่าจะย้ายไปอยู่ที่นั่นค่ะ”

 

“ไม่เป็นไรครับ! ผมมีเบอร์โทรติดต่อที่คุณให้ไว้ตอนเปิดสมุดบัญชีแล้วครับ”

 

“อ๋อ! ค่ะ”

 

แม่มดสาวหิ้วถุงอาหารเดินเข้าบ้านอย่างพะรุงพะรัง และเมื่อมารดาเห็นดังนั้นจึงร้องทักว่า

 

“หอบอะไรมาลูก? เยอะแยะเชียว!”

 

“อาหารเย็นค่ะแม่…มาทานข้าวเย็นกันเถอะ! หนูหิวจะแย่แล้ว”

 

“โอ้โห!กินหอมจังเลยมัน” มารดากล่าวด้วยดวงตาเป็นประกายและหันมาเอ่ยถามบุตรสาวอีกว่า

 

“เป่าเม่ยมีเงินเหรอลูก?! เมื่อวานนี้เอาเงินให้แม่หมดแล้วไม่ใช่หรอ?”

 

“อาหารพวกนี้คุณหยวนคนที่เป็นเพื่อนของคุณตาเกาซื้อให้ค่ะ”

 

“ทำไมเขาใจดีจังเลย?!”

 

“หนูช่วยรักษาอาการปวดหลังให้เขาน่ะคะ”

 

“จริงเหรอ! ช่วยรักษาให้ย่ามั่งสิ! ย่าก็ปวดหลังเหมือนกัน” หญิงชรายิ้มหวานก่อนจะหันไปกล่าวกับหลานสาวอีกว่า

 

“พอดีเมื่อวานนั่งเล่นไพ่นกกระจอกนานไปหน่อย”

 

“… …”  เป่าเม่ย

 

ช่วงนี้หากฮันเป่าเม่ยมีเวลาว่างเธอก็มักจะเล่นโทรศัพท์และตรวจสอบข่าวสารประจำวันกับคลิปวีดีโอต่าง ๆ เพื่อประโยชน์สำหรับการใช้ชีวิตบนโลกมนุษย์

 

นอกจากนี้แม่มดสาวก็จะเย็บตุ๊กตาตัวเล็กขนาดเท่าฝ่ามือด้วยเสื้อผ้าเก่า ๆ เพื่อใช้เป็นอาวุธวิเศษสำหรับดูดวิญญาณ

 

ส่วนในตอนกลางคืนนั้นกิจวัตรของแม่มดสาวกับเจ้าแมวจอมหงุดหงิดก็คือการขี่ไม้กวาดท่องเที่ยวไปรอบเมือง เพื่อหาช่องทางกลับบ้านและไม่ลืมที่จะใช้เวทมนตร์อำพรางตัว เนื่องจากไม่ต้องการให้เกิดปัญหาเหมือนกับข่าวในครั้งที่แล้ว

 

“จับแน่น ๆ นะ!!! ข้ากำลังจะลงจอดแล้ว”

 

“จะไปไหน?”

 

“หิวแล้ว! เห็นในทีวีโฆษณาว่า วันนี้ซื้อบะหมี่หนึ่งถ้วยแถมน้ำอัดลมหนึ่งกระป๋อง!”

 

หลังจากไม้กวาดจอดตรงหน้าร้านสะดวกซื้อแล้ว เจ้าแมวน้อยก็รีบเลยถามว่า

 

“เจ้านายขอรับ! น้ำอัดลมคืออะไร?!”

 

“ไม่รู้เหมือนกัน รอตรงนี้แป๊บนะ”

 

ผ่านไปสักครู่แม่มดสาวก็เดินกลับออกมาจากร้านสะดวกซื้อพร้อมกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปในมือและกระป๋องน้ำอัดลม

 

“อยากลองชิมมานานแล้ว..เคยเห็นแต่ในทีวี”

 

“ขอชิมมั่ง ขอชิมมั่ง” แมวน้อยกล่าวด้วยดวงตาเป็นประกาย

 

หลังจากเปิดกระป๋องน้ำอัดลมและยกกระดกเข้าปากแล้ว แม่มดสาวก็อ้าปากกว้างด้วยความรู้สึกสดชื่น

 

“โอ้! ซ่าส์…รสชาติล้ำลึกมากจริง ๆ ….อ่ะ! ชิมสิ”เธอกล่าวพร้อมกับยื่นกระป๋องในมือให้กับเจ้าแมวน้อย หลังจากใช้ลิ้นสัมผัสกับของเหลวนั้นเพียงครั้งเดียวเจ้าแมวน้อยก็ถึงกับอ้าปากค้าง

 

“เจ้านายครับ อร่อยมากเลย!”

 

“เดี๋ยวนี้พูดจารื่นหูนะเนี่ย! ใครสอน?”

 

“ดูจากในทีวีน่ะสิ!” แมวน้อยกล่าวอย่างภาคภูมิใจ

 

“ฮ่าฮ่าฮ่า” แม่มดสาวหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ

 

เสร็จสิ้นจากเรื่องฆาตกรรมต่อเนื่องแล้วตอนนี้ก็เริ่มมีข่าวแพร่สะพัดเกี่ยวกับการตายของสัตว์เลี้ยง อาทิแมวและสุนัขที่ตายอย่างไร้ความปราณี

 

 

โดยมันจะถูกผ่าท้องเพื่อควักตับ,ไต,ไส้,พุงหัวใจและเครื่องในทั้งหมดไป แต่พบว่าร่องรอยนั้นไม่ได้เกิดจากการถูกมีดกรีด

 

เมื่อเห็นข่าวปรากฏทางทีวี คุณย่าของฮันเป่าเม่ยก็เอ่ยถามว่า

 

“ฆาตกรที่ฆ่าคนเอาหัวใจไป ถูกจับแล้วไม่ใช่เหรอเป่าเม่ย?”

 

“ใช่ค่ะย่า!”

 

“อ้าว! แสดงว่านี่เป็นฆาตกรอีกคนน่ะสิ?!” คุณย่าสงสัย

 

“น่าจะใช่…แต่ไม่น่าจะเป็นคนนะคะ!”

 

“รู้ได้ยังไง?”

 

“ลางสังหรณ์มันบอกค่ะ!” แม่มดสาวกล่าวอย่างมั่นใจ

 

“อย่างนั้นเหรอ?” คุณย่าเอ่ยถามพร้อมกับขมวดคิ้ว

 

“ค่ะ!”

 

อันที่จริงแล้วในเมืองนี้นอกจากจะฮันเป่าเม่ยแล้วยังมีอาจารย์ลัทธิเต๋าอีกท่านหนึ่งที่มีความรู้เกี่ยวกับเวทย์มนตร์และไสยศาสตร์ ซึ่งเขามีนามว่า ‘อาจารย์หยวนเหลย’

 

อาจารย์ผู้นี้อาศัยอยู่บนเขาซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตัวเมืองมากนัก และลูกศิษย์ของเขาที่มีชื่อว่า’ซือฮาน’ มักจะมาทำธุระในเมืองทุกสัปดาห์ และครั้งนี้หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจแล้วเขาก็เดินไปที่สวนสาธารณะเพื่อจัดการกับอะไรบางอย่าง

 

ซือฮานในชุดเสื้อคลุมยาวสีเทายืนอยู่ด้านข้างน้ำพุบริเวณทางเข้าสวนสาธารณะ และอาจจะเป็นเพราะเสื้อผ้าของผู้ชายคนนี้มีความแตกต่างจากคนธรรมดาทั่วไป คนที่เดินผ่านไปมาจึงให้ความสนใจกับเขามากเป็นพิเศษ

 

ผู้ชายคนนี้คือเข็มทิศไว้ในมือข้างหนึ่ง ขณะที่อีกข้างหนึ่งถือขวดแก้วและกวาดสายตามองไปโดยรอบราวกับว่ากำลังมองหาอะไรบางอย่าง

 

“อยู่นี่เอง!!!” ในที่สุดเข็มทิศก็ล็อคตำแหน่ง

 

อาจารย์ซือฮานเดินไปตามทิศทางของเข็มทิศ และประมาณสามสิบนาทีต่อมาเขาก็มาถึงต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ข้างทะเลสาบอันงดงามซึ่งอยู่ใจกลางสวนสาธารณะ