ตอนที่ 16 หลากหลายเมนู

 

เมื่อเห็นภาพของสองแม่ลูกตรงหน้า ฮันเป่าเม่ยจึงตัดสินใจเพ่งพลังจิตไปสอบถามวิญญาณเด็กชายตัวน้อย

 

 

“หนูตายแล้วทำไมถึงยังไม่ยอมไปเกิดใหม่?”

 

 

“หนูไม่ไป…หนูจะอยู่กับแม่” วิญญาณเด็กน้อยกล่าวพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินอีกว่า

 

 

“ถ้าไม่เป็นเพราะผู้ชายคนนี้ หนูก็คงไม่ตาย…หนูจะทำให้เขาได้รับความทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส”

 

 

“ทำเพื่ออะไร? ในเมื่อหนูก็รู้ว่ามันผิดกฎสวรรค์และตัวเองจะต้องได้รับโทษ”

 

 

“ก็มันสะใจ” วิญญาณเด็กน้อยกล่าวด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก

 

 

แม่มดสาวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า

 

 

“หนูต้องการให้แม่ของหนูเจ็บปวดแบบนี้ไปจนวันตายเลยเหรอ?… รู้หรือเปล่าว่าที่แม่ของหนูเป็นเช่นนี้เพราะการกระทำของตัวหนูเอง”

 

 

“ไม่ใช่…พี่เอาอะไรมาพูด? “เด็กน้อยรีบปฏิเสธ

 

 

“มันเป็นเรื่องจริง! ตอนนี้ผลกรรมที่หนูก่อมันกำลังย้อนกลับมาทำร้ายคนที่หนูรัก” แม่มดสาวกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอีกว่า

 

 

“พี่สัญญาว่าถ้าเธอปล่อยวางเรื่องนี้|พี่จะรักษาอาการป่วยของแม่หนูเอง”

 

 

เด็กน้อยครุ่นคิดพร้อมกับจ้องมองไปทางมารดาด้วยความลังเลใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะตัดสินใจกล่าวว่า

 

 

“ตกลง!…ผมยอม!!!”

 

 

เมื่อได้ยินว่าเด็กชายตอบรับ|แม่มดสาวจึงรีบเพ่งพลังจิตพร้อมกับร่ายเวทมนต์และชี้นิ้วไปทางมารดาของเด็กน้อยด้วยลำแสงที่เปล่งประกายสว่างไสว แต่น่าเสียดายที่สิ่งนี้สามารถมองเห็นได้เพียงสามชีวิตนั่นคือ แม่มดสาว เจ้าแมวน้อยและดวงวิญญาณของเด็กน้อยผู้นี้

 

 

“แม่ผมหายจากอาการเจ็บปวดแล้วใช่ไหมครับ?”

 

 

“ใช่แล้ว! จากนี้อาการจะเริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ “

 

 

“ขอบคุณพี่สาวมากครับ?”

 

 

หลังกล่าวจบเด็กน้อยก็พุ่งตัวเข้าไปกอดมารดาพร้อมกับกล่าวว่า

 

 

“แม่ครับ! ถ้าผมได้เกิดอีกครั้งผมขอเกิดเป็นลูกแม่นะครับ”

 

 

แม้ผู้หญิงคนนี้จะมองไม่เห็นว่ามีอะไรเกิดขึ้นตรงหน้า แต่เธอก็สามารถสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านเข้ามาในหัวใจ พร้อมกับมีสายลมพัดเข้ามาในบ้านอย่างแผ่วเบาและรู้สึกว่าอาการเจ็บปวดที่เป็นเรื้อรังมานานนับเดือนเริ่มบรรเทาอย่างน่าอัศจรรย์

 

 

ขณะที่ผู้จัดการหยวนเหอเหรินก็รู้สึกแบบนั้นเช่นเดียวกัน จึงหันไปมองเด็กสาวที่มาด้วยอย่างประหลาดใจพร้อมกับกระซิบว่า

 

 

“คุณเป่าเม่ย อยู่ดี ๆ ผมก็หายปวดคอเป็นปลิดทิ้ง”

 

 

“เด็กคนนั้นยอมปล่อยคุณแล้วค่ะ” แม่มดกระซิบอย่างแผ่วเบา

 

 

“ขอบคุณมาก…ขอบคุณมาก…คุณช่วยบอกเขาด้วยนะครับว่าผมขอบคุณมาก”

 

 

“ฉันไม่ต้องบอกหรอกค่ะเพราะเขาได้ยินทุกคำพูดของคุณ”

 

และเมื่อเจ้าของบ้านเห็นแขกทั้งสองกระซิบกระซาบกันเธอจึงเอ่ยถามว่า

 

 

“มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

 

 

“ไม่มีอะไรครับ! พอดีเราสองคนมีธุระ…คงต้องขอตัวลากลับก่อน”

 

 

“ค่ะ! ค่ะ!”

 

 

ปรากฏว่าจังหวะนั้นดวงวิญญาณของเด็กน้อยก็ค่อย ๆ สลายไปในอากาศอย่างช้า ๆ ต่อหน้าต่อตา ท่ามกลางความยินดีของแม่มดสาว

 

 

เมื่อกลับบอกมาจากบ้านหลังนั้นก็เป็นเวลาเกือบจะหกโมงแล้ว ในทันใดเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

 

 

[จ๊อก…จ๊อก]

 

 

“โอว! สงสัยหนูเป่าเม่ยคงจะหิวแล้วเราไปหาอาหารอร่อย ๆ ทานกันดีกว่า…มื้อนี้ผมเลี้ยงเต็มที่เลย”

 

 

“ซื้อใส่กล่องกลับไปทานที่บ้านได้หรือเปล่าคะ? หนูไม่อยากไปนั่งทานที่ร้าน”

 

 

“ได้สิครับ!” ผู้จัดการธนาคารกล่าวพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาสั่งอาหารจากร้านประจำประมาณสิบเมนูและเน้นย้ำว่ากำลังจะเดินทางไปรับอาหารเหล่านั้นเพื่อให้ทางร้านรีบปรุงอาหารให้เร็วที่สุด

 

 

ในตอนที่เขาสั่งอาหารแม่มดสาวก็ตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ ขณะที่สงสัยว่าอาหารเหล่านั้นหน้าตาเป็นอย่างไร เนื่องจากเธอไม่คุ้นเคยชื่อของมันเลย นอกจากหูฉลามที่ชายชราเก่าเคยกล่าวถึง

 

 

“หูฉลามกินได้จริง ๆ เหรอคะ? เด็กสาวกล่าวด้วยความสงสัยอีกว่า

 

 

“มนุษย์ในโลกนี้จับฉลามด้วยวิธีไหนหรือคะ?!”

 

 

“เอ่อ… ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ…แต่ถ้าอยากรู้จริง ๆ ก็ลองถามดูในแอปอากูก็ได้นี่ครับ”

 

 

“จริงด้วย”

 

 

อันที่จริงแล้วเหตุผลที่เธอไม่ต้องการทานอาหารที่ร้าน เพราะแม่มดสาวอยากกลับไปทานอาหารกับครอบครัวเนื่องจากเธอคิดว่าการกินไข่เจียวกับผัดผักทานที่ไหนก็มีรสชาติเหมือนกัน

 

 

แต่คาดไม่ถึงว่าผู้จัดการธนาคารจะสั่งอาหารให้เธอหลากหลายเมนู ซึ่งเธอไม่เคยได้ยินและไม่เคยทานมาก่อน

 

 

-ซี่โครงหมูอบซอสมะขาม

 

-เป็ดปักกิ่ง

 

-ข้าวผัดปู

 

-หูฉลามน้ำแดง

 

-ผัดหมี่ฮ่องกงผัดเปรี้ยวหวานทะเล

 

-ไก่ตุ๋นน้ำแดง

 

-ต้มยำรวมมิตร

 

-หมูกรอบผัดพริกเกลือ

 

-รังนก

 

[โอ้…คนที่นี่เขากินรังนกกันด้วย! อาหารพวกนี้หน้าตามันจะเป็นยังไงนะ!…]