ตอนที่ 15 ความสัมพันธ์

 

หลังจากเกาป๋อฉานรับบัตรประจำตัวประชาชนของเด็กสาวไปแล้ว เขาก็รีบแนะนำผู้ชายสองคนนั้นให้เป่าเม่ยรู้จัก

 

 

“เป่าเม่ย… นี่คือทนายประจำตัวของตาเอง คุณชิงเว่ยและคุณหยวนเหอเหรินเป็นผู้จัดการธนาคาร”

 

 

“สวัสดีค่ะคุณชิง…สวัสดีค่ะคุณหยวน”เด็กสาวกล่าวทักทาย

 

 

“สวัสดีครับคุณเป่าเม่ย” ผู้ชายสองคนตรงหน้ากล่าวเกือบจะพร้อมกัน

 

 

ชายชรากล่าวขึ้นมาว่า

 

 

“เมื่อวานนี้ที่ผมโทรไปแจ้งให้คุณหยวนช่วยเปิดบัญชีให้เป่าเม่ยหนึ่งหมื่นเหรียญ…เรียบร้อยแล้วหรือยังครับ?”

 

 

“เรียบร้อยแล้วครับ เดี๋ยวถ่ายรูปบัตรประชาชนก็เสร็จขั้นตอนแล้วล่ะครับ”

 

 

“ดี…ดีมากช่วยเปิดแอพของธนาคารในมือถือให้เธอด้วยนะครับ”

 

 

“ได้ครับ”

 

 

“เป่าเม่ย เอาโทรศัพท์มาสิ”

 

 

หญิงสาวหยิบโทรศัพท์มือถือยื่นให้พร้อมกับกล่าวว่า

 

 

“คุณตาคะ! เงินตั้งหนึ่งหมื่นเหรียญมันมากเกินไปหรือเปล่าคะ?”

 

 

“ไม่มากหรอกเงินจำนวนนี้หนูสามารถใช้ได้เลยไม่ต้องขออนุญาตนะ”

 

 

“หนูเกรงใจจังเลยค่ะ”

 

 

“เกรงใจทำไม? หนูคงไม่รู้ว่าตามีเงินเยอะมาก”

 

 

เมื่อเสร็จขั้นตอนผู้จัดการธนาคารก็กล่าวว่า

 

 

“คุณเป่าเม่ยครับพรุ่งนี้ผมจะนำสมุดเงินฝากมามอบให้นะครับ”

 

 

“ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ”

 

 

เมื่อชายสองคนลากลับไปแล้ว แม่มดสาวก็ขอตัวไปทำงานตามปกติ แต่เมื่อมองจากระยะไกลเธอได้สังเกตุเห็นว่ามีเงาดำทมึนปกคลุมอยู่ที่บริเวณศีรษะของผู้จัดการธนาคารท่านนั้น

 

 

นั่นคือเงาอะไร?

 

 

อันที่จริงแล้วในบ้านพักคนชราแห่งนี้มีเทพและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เป็นมงคลคอยปกปักรักษาอยู่ ดังนั้นวิญญาณชั่วร้ายจึงไม่สามารถกล้ำกรายเข้ามาได้ แม้ว่าวิญญาณร้ายตัวนี้จะติดตามเขามาจากด้านนอกก็ไม่สามารถตามเข้ามาด้านในได้ จึงทำได้เพียงรอจนกว่าเขาจะกลับออกไปมันจึงจะสามารถเกาะติดร่างกายเขาได้อีกครั้ง

 

 

ช่วงบ่ายของวันต่อมาเมื่อผู้จัดการธนาคารเดินทางมาถึง เขาก็รีบมอบสมุดเงินฝากให้เด็กสาว

 

 

“นี่ครับคุณเป่าเม่ย”

 

 

“ขอบคุณค่ะ…”

 

 

เมื่อเห็นว่าเขาใช้มือบีบนวดที่หัวไหล่ตนเองด้วยท่าทีปวดเมื่อยเด็กสาวจึงเอ่ยถามว่า

 

 

“ช่วงนี้คุณมักจะมีอาการปวดที่ต้นคอและช่วงหลังใช่หรือเปล่าคะ?”

 

 

“ใช่…ใช่…คุณทราบได้ยังไงครับ? ผมไปหาหมอมาหลายโรงพยาบาลแล้วแต่ก็ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้”

 

 

เด็กสาวไม่ตอบแต่กลับสอบถามอีกว่า

 

 

“ก่อนหน้านี้คุณเคยมีประสบเหตุที่เกี่ยวข้องกับการเสียชีวิตของเด็กหรือเปล่าคะ?”

 

 

เมื่อได้ยินเช่นนั้นสีหน้าของผู้จัดการธนาคารก็สลดลงในทันที พร้อมกับกล่าวว่า

 

 

“เมื่อสองเดือนก่อนผมขับรถเฉี่ยวคนท้องทำให้เธอแท้งลูก…ผมรู้สึกเสียใจมากแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้”

 

 

“แล้วคุณได้ไปดูแลหรือให้ความช่วยเหลือเธอบ้างหรือเปล่า?”

 

 

“ผมรับผิดชอบค่ารักษาพยาบาลทุกอย่างและจ่ายค่าทำขวัญให้เธอไปหนึ่งแสนเหรียญแต่ผมไม่ค่อยมีเวลาว่างไปเยี่ยมเธอ”

 

 

หลังจากได้ยินเรื่องราวทั้งหมดเด็กสาวก็สามารถเข้าใจได้

 

 

“อ๋อ! เป็นอย่างนี้นี่เอง”

 

 

“มันเป็นยังไงหรือครับ?”

 

 

“ก็วิญญาณของเด็กคนนี้ยังคงติดตามคุณ โดยมักจะขี่คอคุณอยู่ตลอดเวลาและตอนนี้เขากำลังรอคุณอยู่ด้านหน้าประตู”

 

 

“แล้วผมจะทำยังไงดีครับ?” เขากล่าวพร้อมกับเบิกตากว้างด้วยอาการตื่นตระหนก

 

 

“คุณทราบที่อยู่ของผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า?”

 

 

“ทราบครับ เพราะตอนออกจากโรงพยาบาลผมไปส่งเธอที่บ้านด้วยตัวเอง”

 

 

“อย่างนั้นคุณรอฉันอยู่ตรงนี้!”

 

 

หลังจากได้ยินเช่นนั้นเด็กสาวจึงรีบเดินกลับเข้าไปในสำนักงานเพื่อขอลา อย่างไรก็ตามวันนี้เธอได้ทำงานในส่วนที่ต้องรับผิดชอบเรียบร้อยแล้วดังนั้นจึงไม่มีปัญหาที่เด็กสาวจะขอลากลับก่อนเวลา

 

 

เมื่อทั้งสองคนเดินมาถึงบริเวณหน้าประตูทางออกของบ้านพักคนชรา วิญญาณของเด็กชายก็กระโดดขี่คอผู้ชายคนนี้แต่เด็กสาวก็ทำเพียงเหลือบมองดวงวิญญาณของเด็กชายคนนั้นและไม่ได้กล่าวอะไร

 

 

เวลาประมาณสี่โมงเย็นแม่มดสาวกับผู้จัดการธนาคารก็เดินทางมาถึงบ้านพักของผู้หญิงที่เค้าขับรถเฉี่ยวชนเมื่อสองเดือนก่อน

 

 

หลังจากก้าวเท้าเข้าไปในบ้านผู้จัดการธนาคารที่ถือของฝากพะรุงพะรังก็รีบกล่าวคำทักทายอย่างสุภาพในทันทีว่า

 

 

“สวัสดีครับคุณนายเหยา”

 

 

“อ้อ! สวัสดีค่ะคุณหยวน”

 

 

“วันนี้ผมตั้งใจมาเยี่ยมคุณนายเหยา…ไม่ทราบว่าอาการป่วยดีขึ้นหรือยังครับ?”

 

 

“เอ่อ…ยังมีอาการปวดหลังกับปวดท้องเป็นบางครั้งค่ะ”

 

 

ช่วงที่ทั้งสองคนกำลังสนทนากันอยู่นั้นฮันเป่าเม่ยก็สังเกตเห็นว่าดวงวิญญาณของเด็กผู้ชายคนนั้นเข้าไปกอดและหอมมันดาของเขาด้วยความรัก ทำให้แม่มดสาวเกิดอาการหวั่นไหวในหัวใจเนื่องจากคิดถึงบุตรสาวของตนเอง ความรักระหว่างแม่ลูกมันช่างเป็นสายสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งและยิ่งใหญ่ซึ่งคนที่ไม่มีลูกอาจจะไม่สามารถเข้าใจได้