ตอนที่ 13 นักข่าว

 

อันที่จริงหญิงสาวที่ประสบกับเหตุการณ์จมน้ำนั้นเป็นบุตรสาวของนักธุรกิจด้านอสังหาริมทรัพย์ ซึ่งเป็นเจ้าของโครงการบ้านจัดสรรหลายโครงการในเมืองนี้

 

 

อีกทั้งเธอยังเป็นบุตรสาวคนเดียวของตระกูลหลี่และมีชื่อว่า หลี่หลงเจิ้น แต่วันที่เกิดเหตุเธอแอบหนีออกมาเที่ยวตามลำพัง เนื่องจากบิดาของเธอเป็นห่วงบุตรสาวคนนี้มากจึงไม่ยอมให้เธอออกไปไหนตามลำพัง

 

 

“ทำไมถึงหนีออกไปเที่ยวแบบนี้?!” หลี่หยูตะคอกด้วยความโกรธอีกว่า

 

 

“เกือบตายแล้วเห็นหรือเปล่า? ดีนะที่เด็กผู้หญิงคนนี้ช่วยลูกเอาไว้”

 

 

“หนูขอโทษค่ะคุณพ่อ” หญิงสาวกล่าวด้วยอาการตัวสั่นเทา

 

 

“แล้วรู้หรือเปล่า ว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?”

 

 

“ไม่ทราบค่ะ…หลังจากช่วยหนูแล้วเธอก็รีบร้อนกลับไปเลย”

 

 

เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อไปถึงที่ทำงานชายชราก็ร้องตะโกนมาที่แม่มดสาวด้วยความตื่นเต้นว่า

 

 

“เป่าเม่ย! รู้ตัวหรือเปล่าว่าเราน่ะดังใหญ่แล้ว”

 

 

“ดังเหรอคะ?”

 

 

“ใช่! ก็คลิปที่หนูช่วยชีวิตผู้หญิงคนนั้นน่ะสิ ตอนนี้มีคนกดไลค์กดแชร์เป็นแสนแล้วนะ”

 

 

“จริงเหรอคะ?”

 

 

“อ้าว! ไม่ดีใจเหรอ?” ชายชราเอ่ยถามด้วยความสงสัย

 

 

“ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องดีใจนี่คะ…ว่าแต่ขาของคุณตาหายดีแล้วหรือยังคะ?”

 

 

“ดีขึ้นมากแล้ว…วันนี้ว่าจะลองวิ่งรอบสนามหญ้าด้านหลังสักหน่อย!”

 

 

“ดีใจด้วยนะคะคุณตา”

 

 

เมื่อกลับถึงบ้านตอนเย็น หลังจากรับประทานอาหารค่ำแล้วแม่มดสาวก็นั่งอยู่หน้าทีวีพร้อมกับคนในครอบครัวเพื่อดูทีวีร่วมกัน ขณะที่ตอนนี้อาการของฮันจ้าวหยางก็เริ่มหายเป็นปกติดีแล้ว

 

 

“เป่าเม่ย… ดูสิเด็กที่ช่วยคนจมน้ำในข่าวหน้าตาเหมือนลูกเลย” บิดาของเธอเอ่ยขึ้น

 

 

“ก็นั่นมันหนูเอง”

 

 

“ไม่เห็นเล่าให้ฟังแม่บ้างเลย เรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่?” มารดาของเธอเอ่ยขึ้นมาบ้าง

 

 

“เมื่อวานนี้ค่ะ”

 

 

“แล้วลูกว่ายน้ำเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่?” มารดาเอ่ยถามด้วยความสงสัย

 

 

“เอ่อ…” แม่สาวคุณคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะกล่าวอีกครั้งว่า

 

 

“หนูเคยดูในคลิปวิดีโอก็เลยทำตามค่ะ!”

 

 

“… …” มารดา

 

 

หลังจากดูข่าวจบทุกคนก็ทราบว่าหญิงสาวคนนั้นกับบิดากำลังตามหาตัวสาวน้อยที่ช่วยชีวิตเธอเอาไว้และให้รีบติดต่อกลับไปยังสถานีโทรทัศน์โดยเร็วที่สุด

 

 

ทันใดนั้นเองเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอย่างรีบร้อน

 

 

“ลี่เจิน! ลี่เจิน…เปิดประตูหน่อย”

 

 

“ใครอ่ะ!?” มารดาของเป่าเม่ยร้องตะโกนถามทันที

 

 

“ฉันเอง! อาถิง…เพื่อนบ้านที่แสนดียังไงล่ะ”

 

 

อู๋ถิงคนนี้เป็นเพื่อนบ้านของครอบครัวฮันมานานหลายปีแล้วดังนั้นพวกเขาจึงมีความสนิทสนมกันมาก อีกทั้งครอบครัวอู๋ยังมีบุตรสาวที่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับฮันเป่าเม่ย ที่มีชื่อว่าอู๋เป่ยหลาน แต่เด็กสาวทั้งสองคนก็ไม่ค่อยสนิทกันมากนักเพราะฮันเป่าเม่ยเป็นคนเก็บตัว พูดน้อยและไม่ค่อยชอบสุงสิงกับใคร

 

 

หลังจากเจ้าของบ้านเปิดประตูให้แล้ว สองแม่ลูกก็พุ่งตรงเข้ามาทันทีด้วยความรวดเร็วพร้อมกับกล่าวว่า

 

 

“ลี่เจิน! เมื่อกี้นี้เธอดูข่าวหรือเปล่า?”

 

 

“ข่าวอะไร? ใช่ข่าวเป่าเม่ยหรือเปล่า?”

 

 

“ก็ใช่น่ะสิ! เป่าเม่ยว่ายน้ำเก่งมาก…เก่งที่สุดในสามโลกเลย” เพื่อนบ้านกล่าวด้วยความยินดีอีกว่า

 

 

“เมื่อกี้นี้ฉันได้ยินว่าเขาให้เป่าเม่ยรีบติดต่อกลับไป ฉันก็เลยให้เป่ยหลานส่งที่อยู่ของพวกเธอไปที่เพจของทางสถานีแล้วนะ”

 

 

“อ้าวเหรอ? ทำไมถึงรวดเร็วอย่างนั้นล่ะ”

 

 

“ก็ฉันหวังดี…เอ่อ…มาบอกแค่นี้แหละกลับแล้วนะ”

 

 

“จ้า…จ้า”

 

 

ระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังสนทนากันฮันเป่าเม่ยก็พยายามค้นหาความทรงจำเกี่ยวกับเพื่อนบ้านของเธอเป็นการด่วน และพบว่าแม่ลูกคู่นี้มีความหวังดีต่อครอบครัวของเธออย่างจริงใจ ดังนั้นแม่มดสาวจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

 

เมื่อเสียงไก่ขันในยามเช้า แม่มดสาวก็แต่งตัวออกไปทำงานพร้อมกับมารดาตามปกติเหมือนดังเช่นทุกวัน ขณะที่แสงแดดยามเช้าค่อยค่อยสาดแสงไปโดยรอบและชายชราหรี่ตามองมาทางเด็กสาวด้วยความประหลาดใจ

 

 

“วันนี้ทำไมไม่หยุด?”

 

 

“หยุดทำไมคะ?”

 

 

“อ้าวก็สถานีโทรทัศน์เขานัดให้หนูไปหาวันนี้ไม่ใช่เหรอ?”

 

 

“ขี้เกียจไปค่ะ” เด็กสาวกล่าวอย่างเฉยเมย

 

 

“…” ชายชราเกา

 

 

ในช่วงเวลานั้นนักข่าวจากทางสถานีโทรทัศน์ก็ได้เดินทางไปพบฮันเป่าเม่ยที่บ้าน แต่ก็ต้องพบกับความผิดหวังและได้พบกับคุณย่ากัยคุณพ่อของเธอแทน         นิยาย อ่านนิยาย

 

 

หลังจากสัมภาษณ์และถ่ายภาพบ้านอันแสนจะทรุดโทรมเพื่อเตรียมทำหัวข้อข่าวสำหรับเด็กสาวคนนี้แล้ว นักข่าวก็ไม่ลืมที่จะสอบถามถึงสถานที่ทำงานของฮันเป่าเม่ย

 

*****

 

“สวัสดีค่ะดิฉันมาจากสำนักข่าวช่องสตาร์นิวส์…ขอพบคุณฮันเป่าเม่ยได้หรือเปล่าคะ?” นักข่าวสาวภาคสนามกล่าวกับเจ้าหน้าที่ของบ้านพักคนชราด้วยความสุภาพ

 

 

“อ๋อ…ค่ะ…ค่ะ เชิญทางด้านนี้ค่ะ”

 

 

ในตอนนั้นฮันเป่าเม่ยกำลังสนทนาอยู่กับชายชราเกาด้วยความสนุกสนาน แต่เมื่อได้เห็นคนแปลกหน้าเดินเข้ามาพร้อมด้วยไมโครโฟนกับกล้องโทรทรรศน์ เด็กสาวก็เบิกตากว้างด้วยความสนใจทันที

 

 

“มาทำอะไรกันหรือคะ?”

 

 

“หนูหรือเปล่าที่ชื่อว่าฮันเป่าเม่ย?”

 

 

“ค่ะ”

 

 

“ดิฉันมาจากสำนักข่าวสตาร์นิวส์ ขอรบกวนเวลาสักครู่นะคะ!”