แม่ปากร้ายยุค​ 80 - ตอนที่ 964 พบเจอคนบ้า

ตอนที่ 964 พบเจอคนบ้า

ตอนที่ 964 พบเจอคนบ้า

ทันทีที่ว่านเสียนเห็นหลินม่าย น้ำตาก็ไหลอาบแก้มสองข้างของหล่อนทันที “หัวหน้าหลิน โปรดช่วยฉันด้วย”

หลินม่ายปฏิเสธทันที “เราสองคนไม่รู้จักกัน และฉันจะไม่ช่วยคุณ”

แต่ว่านเสียนกลับพูดจาราวไม่เข้าใจภาษามนุษย์ “ฉันแค่อยากให้คุณช่วยให้ฉันคืนดีกับหมิงเฉิง”

หลังจากว่านเสียนและหลี่หมิงเฉิงเลิกกัน ด้วยชื่อเสียงที่ย่ำแย่ของหล่อน ก็ไม่มีแม่สื่อสักคนที่กล้านัดบอดให้หล่อน

แม่ว่านกังวลใจมาก หล่อนจึงหันกลับมานึกถึงหลี่หมิงเฉิงอีกครั้ง

ว่านเสียนติดต่อหลี่หมิงเฉิงหลายครั้งเพราะอยากจะกลับมาคบกับเขาต่อ แต่หลี่หมิงเฉิงปฏิเสธหล่อนทุกครั้ง

เมื่อเห็นว่าหลี่หมิงเฉิงไม่ยินดีจะพูดคุย ว่านเสียนจึงมาที่นี่เพื่อให้หลินม่ายช่วยเหลือตน

แต่เพราะไม่รู้ที่อยู่ของหลินม่ายในเมืองหลวง จึงไม่สามารถค้นหาหลินม่ายได้

ว่านเสียนลอบคาดเดาว่าหากหลี่หมิงเฉิงแต่งงาน หลินม่ายจะต้องมาร่วมฉลองด้วยแน่นอน ดังนั้นหล่อนจึงมาดักรออยู่ที่หน้าวิลล่า

หลินม่ายเลิกคิ้วก่อนจะพูดต่อว่า “หมิงเฉิงกำลังจะแต่งงานในวันพรุ่งนี้ คุณคิดว่าฉันจะทำลายงานแต่งของเขาให้เธองั้นเหรอ?”

ว่านเสียนได้ยินอย่างนั้นก็กล่าวตอบอย่างเกรี้ยวกราด “คนอื่นอาจจะทำไม่ได้ แต่คุณทำได้แน่”

หลินม่ายหัวเราะเย้ยหยัน “ทำไมฉันถึงทำได้?”

“เพราะที่ฉันต้องเลิกกับหมิงเฉิงก็เป็นเพราะคุณยั่วยุเขา”

หลินม่ายกล่าวอย่างสบาย ๆ “ฉันไม่ได้ยั่วยุ ฉันแค่พูดความจริง”

ว่านเสียนคล้ายกับเสียสติไปแล้ว เวลานี้หล่อนเขย่าประตูบ้านของหลินม่ายพร้อมร้องตะโกน “ทั้งหมดเป็นเพราะคุณ

เธอยั่วยุให้หมิงเฉิงเลิกกับฉัน และยังให้เขาหมั้นกับผู้หญิงคนอื่นในวันที่ถอนหมั้นกับฉัน เป็นคุณที่ปกปิดเรื่องนี้กับฉัน เธอมันอำมหิต!”

เวลานี้เพื่อนบ้านเริ่มกลับมาและเห็นฉากตรงหน้าเขา พวกเขารีบลงจากรถพร้อมตะโกนใส่ว่านเสียน “คนบ้าหลุดมาจากไหน? ออกไปซะ!”

ว่านเสียนเห็นว่าอีกฝ่ายมีร่างกายใหญ่โต หล่อนจึงวิ่งหนีไปด้วยความตื่นตระหนก

หลินม่ายไม่สนใจและกล่าวขอบคุณเพื่อนบ้านคนนั้นด้วยรอยยิ้ม

แต่ชายคนนั้นโบกมืออย่างยินดี “ไม่เป็นไรครับ นิดหน่อยเอง”

หลินม่ายพยักหน้าให้ชายคนนั้นก่อนจะพาเสี่ยวมู่ตงกลับไปด้านใน

หลินม่ายหยิบหนังสือการ์ตูนออกจากกระเป๋าเดินทางพร้อมนั่งลงบนโซฟา เธออุ้มเสี่ยวมู่ตงเอาไว้พร้อมกับอ่านหนังสือการ์ตูนให้เขาฟัง

หนึ่งชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลินม่ายเล่าเรื่องให้เด็กชายตัวน้อยฟังจนปากแห้ง แต่เสี่ยวเหวินกับโต้วโต้วยังไม่กลับมา

หลินม่ายออกไปที่ลานเพื่อมองไปรอบ ๆ และไม่เห็นว่ามีใครอยู่

เธอรู้สึกกังวลมากจึงคิดว่าจะพาเสี่ยวมู่ตงออกไปตามหาเสี่ยวเหวินกับโต้วโต้ว

ขณะที่แม่กับลูกชายกำลังจะออกจากบ้าน เธอเห็นเสี่ยวเหวินกำลังวิ่งมาพร้อมกับโต้วโต้วพร้อมตะกร้าผัก

หลินม่ายตื่นตระหนกเล็กน้อยก่อนจะพูดเสียงดัง “อย่าวิ่ง ไม่ต้องรีบ เดี๋ยวล้ม”

เด็กทั้งสองวิ่งมาหาเธอพร้อมกับหอบหายใจหนัก

หลินม่ายถามทันที “ทำไมกลับมาช้าจังเลย?”

โต้วโต้วเล่าสถานการณ์ด้วยความหวาดกลัว “พวกเราเจอคนบ้า หนูกับพี่ชายเลยต้องอ้อมมาอีกทาง”

หลินม่ายได้ยินอย่างนั้นก็มีสีหน้าจริงจังขึ้นและหันมองโดยรอบอย่างระมัดระวัง

บนถนนละแวกนี้เงียบสงบ ไม่ค่อยมีคนเดินอยู่บนถนนมากนัก และคนที่เดินอยู่ไม่กี่คนก็ดูไม่ใช่คนบ้า

เสี่ยวเหวินตอบ “พวกเราสลัดคนบ้านั้นทิ้งได้แล้วครับ”

ทั้งหมดเข้ามาในบ้าน หลินม่ายเริ่มพูดคุยกับเสี่ยวเหวินและโต้วโต้วว่าพวกเขาพบเจอคนบ้าที่ไหน

โต้วโต้วบอกเล่าอย่างเผ็ดร้อน “ฉันกับพี่ชายซื้อผักจากตลาด แต่มีป้าคนหนึ่งจับจ้องพวกเราไม่หยุด อีกทั้งมาถามฉันว่าชื่อเล่นของฉันคือตัวตัวใช่ไหม แต่พี่ชายไม่ยอมให้ฉันบอก แล้วก็พาฉันหนีด้วย พอเราหันกลับไปมอง ป้าคนนั้นก็ยังเดินตามมา พี่ชายไม่กล้าพาฉันกลับบ้านด้วยเส้นทางเดิม เราเลยอ้อมไปไกลเพื่อขับไล่ป้าคนนั้นไปแล้วค่อยวนกลับมาที่บ้าน”

หลังได้ยินอย่างนั้นแล้ว หลินม่ายขมวดคิ้ว

ได้ยินโต้วโต้วพูดอย่างนั้นแล้ว เธอก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คนบ้า แต่อาจจะเป็นแม่ที่แท้จริงของโต้วโต้ว

ผู้หญิงคนนั้นทิ้งโต้วโต้วเพราะโต้วโต้วเป็นโรคหัวใจ และตอนนี้หล่อนต้องการที่จะพูดคุยกับโต้วโต้วงั้นเหรอ?

เป็นเรื่องปกติหากแม่ต้องการพูดคุยกับลูกสาวของตัวเอง

แต่อีกฝ่ายทำเกินไปที่ละทิ้งโต้วโต้วในตอนนั้น หลินม่ายจะไม่ส่งโต้วโต้วคืนกลับเด็ดขาด และปล่อยให้อีกฝ่ายออกตามหาต่อไป

หลินม่ายเริ่มทำอาหารเย็นกับเด็กน้อยทั้งสาม

ก่อนอาหารเย็นจะพร้อม โจวฉายอวิ๋นพร้อมด้วยสามีและเถาจืออวิ๋นมาถึง

ผู้หญิงทั้งสองคนช่วยหลินม่ายทำอาหาร และผู้ชายสองคนออกไปเล่นฟุตบอลที่สนามหญ้ากับเด็ก ๆ ทั้งสามคน

ขณะหลินม่ายกำลังยุ่ง เธอกระซิบถามโจวฉายอวิ๋นว่าเป็นอย่างไรบ้างหลังแต่งงาน

เธอไม่ได้กังวลเรื่องของเถาจืออวิ๋น เพราะเธอรู้ว่าฟางจั๋วเยวี่ยรักหล่อนอย่างแท้จริง

แต่โจวฉายอวิ๋นแตกต่างออกไป เพราะหล่อนเป็นหมัน

หลินม่ายกังวลว่าหากหงตั่งเชิงและพ่อแม่ของเขาไม่ชอบหล่อนก่อนแต่งงาน พวกเขาอาจจะไม่ชอบหล่อนหลังจากแต่งงานแล้วเช่นกัน ซึ่งมันจะไม่ดีต่อตัวหล่อน

เถาจืออวิ๋นอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นว่า “เห็นไหมว่าฉายอวิ๋นน้ำหนักขึ้นอย่างนั้น ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดฝาด หล่อนต้องมีชีวิตที่ดีสิ”

โจวฉายอวิ๋นหน้าแดงก่อนจะยอมรับว่า “ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่เป็นไรเลย”

หลินม่ายลอบถามเถาจืออวิ๋นอีกครั้งว่าหวังเหวินฟางยังมาขอเงินฟางจั๋วเยวี่ยอีกไหม

เถาจืออวิ๋นตอบกลับ “ก็มีสองสามครั้ง แต่ฟางจั๋วเยวี่ยไม่ได้ให้ หล่อนเลยไม่ได้มาขออีกแล้ว”

อาหารทุกจานล้วนแต่ถูกปรุงอย่างดี ทุกคนมารวมตัวกันที่โต๊ะอาหารเพื่อรับประทานมื้อค่ำด้วยกัน

เสี่ยวมู่ตงชอบกินลูกชิ้นปลา หลินม่ายตักลูกชิ้นปลาสองสามลูกใส่ไว้ให้เขาในชามน้อย และบอกให้เขากินช้า ๆ พร้อมกับก้มหน้าลง อย่าเงยหน้ามองคนอื่น ๆ

นั่นเพราะเธอกังวลว่าลูกชิ้นปลาจะเข้าไปติดคอของเด็กน้อย การกินก้มหน้าเป็นสิ่งที่ปลอดภัยกว่า

ฉีฉีและเสี่ยวเหวินนั่งถัดจากเสี่ยวมู่ตง พวกเขารับประทานอาหารและจ้องมองเสี่ยวมู่ตงตลอดเวลาเพราะเกรงว่าเด็กน้อยจะเกิดอันตราย

โจวฉายอวิ๋นกินกะหล่ำปลีดองไม่กี่คำก็รู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมา ก่อนจะวิ่งไปที่ห้องน้ำแล้วอ้วกออก

เธอล้างปากล้างหน้าก่อนจะกลับมาที่โต๊ะอาหารเพื่อรับประทานอาหารต่อ

หงตั่งเชิงถามอย่างห่วงใยว่าเกิดอะไรขึ้น

เถาจืออวิ๋นมองโจวฉายอวิ๋นซ้ำไปมาก่อนจะพูดขึ้นจากประสบการณ์ของตัวเอง “ฉันไม่คิดว่าพี่ฉายอวิ๋นจะเป็นอะไรนอกจากท้อง”

คำพูดของหล่อนราวกับสายฟ้าฟาดผ่าร่างกายของโจวฉายอวิ๋นออกเป็นสิบส่วน

หล่อนร้องอุทานออกมาทันที “เป็นไปได้ยังไง!”

หลินม่ายเข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

เธอหันมองโจวฉายอวิ๋นด้วยแววตาว่างเปล่า “จะเป็นไปไม่ได้ได้ยังไงล่ะ? ก็พี่มีสามีแล้วนะ”

โจวฉายอวิ๋นกล่าวติดขัด “แต่ว่า… ฉันเป็นหมันไม่ใช่เหรอ? ฉันจะท้องได้ยังไงล่ะ!”

หลินม่ายตอบ “ครอบครัวของอดีตสามีเป็นคนพูดว่าพี่ตั้งท้องไม่ได้ ไม่ใช่หมอพูดสักหน่อย พี่คิดว่ามันเชื่อถือได้งั้นเหรอ?”

โจวฉายอวิ๋นยังคงเถียง “แต่ฉันก็อาศัยอยู่กับอดีตสามีหลายปี และเราก็ไม่มีลูกด้วยกันเลย อีกอย่างผู้หญิงคนนั้นกลับให้กำเนิดบุตรหลายคนแก่เขาได้ เท่านี้มันก็เพียงพอที่จะบอกว่าฉันเป็นหมันไม่ใช่เหรอ?”

หลินม่ายเคาะศีรษะอีกฝ่ายด้วยตะเกียบ “ทำไมพี่ถึงไม่คิดอีกทางล่ะ

เมียน้อยของอดีตสามีพี่น่ะมีชู้หรือเปล่า? ฉันว่านะ คนที่เป็นหมันน่ะเป็นอดีตสามีพี่มากกว่า ถูกไหม?”

ปากของโจวฉายอวิ๋นอ้ากว้างด้วยความตื่นตระหนก

เห็นว่าหงตั่งเชิงไม่สบายใจ เถาจืออวิ๋นจึงบอกโจวฉายอวิ๋นว่า “เดี๋ยวหลังรับประทานอาหารเสร็จก็ไปตรวจที่โรงพยาบาลสักหน่อย แล้วเราจะได้รู้ความจริงกัน”

ทั้งหมดยุติหัวข้อที่น่าอับอายนี้เพื่อหงตั่งเชิง

วันรุ่งขึ้น

หลินม่ายพาเด็กน้อยทั้งสามคนไปที่งานแต่งงานของหลี่หมิงเฉิงก่อนเที่ยง

หลี่หมิงเฉิงเลือกโรงแรมที่เหมาะสมสำหรับงานแต่งงาน

เขาสวมใส่ชุดสูทพร้อมกลัดดอกไม้สำหรับเจ้าบ่าว ยืนอยู่ตรงทางเข้าโรงแรมพร้อมกับเจ้าสาวในชุดกระโปรงสีแดงสดเพื่อรอต้อนรับแขก

นี่เป็นครั้งแรกที่หลินม่ายเห็นเซียวเยว่ หญิงสาวมีใบหน้ากลมและดูใจดี หล่อนดูมีความสุขมากในวันนี้

หลินม่ายพาเด็กน้อยทั้งสามคนเข้าไปอวยพรให้กับคู่บ่าวสาวพร้อมมอบอั่งเปาซองใหญ่และกล่าวอวยพร

ทันใด ญาติฝั่งเจ้าบ่าวซึ่งกำลังต้อนรับแขกก็จัดที่นั่งให้กับทั้งสี่คนข้าง ๆ กับพี่สาวของหลี่หมิงเฉิง

พี่สาวหลี่ไม่ได้เจอหลินม่ายนานแล้ว และเมื่อได้พบเจอเธอก็พูดคุยไม่หยุดหย่อนพลางถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ

แม้หลินม่ายจะรู้ว่าพี่สาวหลี่พูดมากและขี้นินทา แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้มีเจตนาร้าย เพียงแต่ว่าเธอไม่ชอบให้คนอื่นถามถึงความเป็นไปของตัวเอง

เวลานี้เธอจึงเปลี่ยนเรื่อง “โชคชะตาของคู่บ่าวสาวยอดเยี่ยมมาก ไม่คิดเลยว่าหมิงเฉิงกับเสี่ยวเยวี่ยจะสามารถลงเอยกันได้จริง ๆ”

“ไม่ใช่หรอก!” พี่สาวหลี่หันหน้ากลับมา “แต่ต้องบอกว่าเซียวเยว่เป็นหญิงสาวที่ดีมาก หล่อนใช้ชีวิตได้ดีและทำหน้าที่ของตัวเองอย่างสมบูรณ์แบบ พ่อแม่ของหล่อนก็ดีมากด้วยเหมือนกัน ไม่ใช่ประเภทที่เอาลูกสาววางใส่พานมาร้องขอเงิน”

เวลานี้หล่อนกล่าวออกมาอย่างกระตือรือร้นพร้อมทอดสายตามองออกไปที่หน้าประตูโรงแรม

หลินม่ายมองตามสายตาของหล่อน และเห็นว่าว่านเสียนปรากฏตัวที่ประตูโรงแรมด้วยชุดสีแดงเช่นกัน

พี่สาวหลี่ลุกยืนขึ้นทนัที “ฉันขอตัวไปดูหน่อยนะว่านังนั่นคิดจะทำอะไร”

หลินม่ายบอกกล่าวให้เสี่ยวเหวินดูแลน้อง ๆ ให้ดีก่อนจะลุกตามไป

นี่คือวันสำคัญของหลี่หมิงเฉิง ว่านเสียนเข้ามาในชุดสีแดงเช่นนี้เธอเกรงว่ามันจะกลายเป็นจุดสนใจของงานแต่งงาน เวลานี้เธอต้องเร่งติดตามเพื่อหยุดว่านเสียนเอาไว้ก่อน

แต่เมื่อทั้งสองมาถึงทางเข้าโรงแรม ว่านเสียนกลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

พี่สาวหลี่คิดว่าตัวเองตาฝาด เลยหันไปถามหลี่หมิงเฉิงว่า “เมื่อกี้ว่านเสียนมาที่นี่เหรอ?”

หลี่หมิงเฉิงพยักหน้ารับ “ครับ”

พี่สาวหลี่ตั้งท่าเตรียมพร้อมและมองไปรอบ ๆ “มันอยู่ไหน?”

“ผมไล่หล่อนไปแล้ว จะเชิญหล่อนเข้างานเหรอครับ?” หลี่หมิงเฉิงหัวเราะ

พี่สาวหลี่ถามด้วยสีหน้ารังเกียจ “มันมาทำอะไรที่นี่?”

“อยากกลับมาคบกับผม”

พี่สาวหลี่ถึงกับหน้าเบี้ยวเมื่อได้รับฟัง “คน ๆ นี้ไร้ยางอายเกินไปหรือไม่? จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ยอมเลิกรา!”

หลี่หมิงเฉิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “สุดท้ายมันก็จบไปแล้ว ถ้าเราปฏิเสธหล่อนบ่อย ๆ เดี๋ยวหล่อนก็หายไปเองแหละครับ”

……………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

เจอแม่แท้ๆ ของโต้วโต้วแล้ว กลัวใจเหลือเกินว่าจะเกิดเรื่องวุ่นวายในบ้านของม่ายจื่อ

ผู้ชายเขาหมดรักเธอแล้ว เธอปล่อยเขาไปเถอะว่านเสียน

ไหหม่า(海馬)