แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี - ตอนที่ 2417 ใครก็ห้ามพาคุณย่าของผมไป / บทที่ 2418 นายคิดมาตลอดว่าฉันเป็นเด็กน้อยโง่งมคนหนึ่งสินะ
บทที่ 2417 ใครก็ห้ามพาคุณย่าของผมไป
หลายวันมานี้ ชีวิตอินเยวี่ยหรงราวกับฝันไป ถึงแม้เธอจะผ่อนคลายเป็นสุข แต่กลับหวั่นใจอยู่ตลอด กลัวว่าช่วงเวลานี้จะเป็นภาพมายา กะพริบตาทีเดียวก็หายไป
แต่ตอนนี้ในที่สุดก็เป็นความจริง จิตใจของเธอสงบดั่งธุลีร่วงสู่พื้น
นั่นสินะ สิ่งที่ดีงามขนาดนี้ จะต้องมีค่าตอบแทนอยู่แล้ว
อินเยวี่ยหรงเอ่ยสั้นๆ “ลงมือเถอะ”
ในเมื่อเป็นสิ่งที่ถังถังต้องการ งั้นก็เอาตามนี้เถอะ…
เมื่อเห็นอินเยวี่ยหรงไม่ขัดขืน หัวหน้าหลิวก็โล่งใจ ลูกน้องสองคนที่อยู่ด้านข้างเดินเข้ามาประกบซ้ายขวา แล้วใส่กุญแจมือเธอ “พาตัวไป!”
ในเวลานี้ อินเยวี่ยหรงยังไม่ทันพ้นประตูใหญ่ไป จู่ๆ ก็มีเสียงอ้อแอ้เสียงหนึ่งแว่วดังมาจากด้านหลัง “รอก่อน!”
ถึงแม้เสียงของพ่อหนูจะอ้อแอ้ไปบ้าง แต่น้ำเสียงกลับข่มขวัญมาก
เขารีบเดินไปหยุดตรงหน้าอินเยวี่ยหรง แล้วใช้ร่างเล็กจ้อยขวางอยู่ด้านหน้าเธอ “ใครก็ห้ามพาคุณย่าของผมไป”
อินเยวี่ยหรงหน้าเปลี่ยนสีทันที ใช้แขนเสื้อซ่อนกุญแจมือที่ข้อมือเอาไว้ตามสัญชาตญาณ มองเด็กน้อยๆ ที่ปรากฏตัวขึ้นกะทันหันอย่างเลื่อนลอย “ถังถัง…”
หัวหน้าหลิวมองเด็กน้อยคนหนึ่งที่จู่ๆ ก็โผล่มา จึงอดไม่ได้ที่จะพิจารณาเด็กน้อยคนนั้นดู หลังจากเห็นก็ตะลึงไปแวบหนึ่ง
เอ๊ะ เด็กคนนี้…หน้าเหมือนตุลาการซือมาก…
นี่ก็คือเด็กที่ก่อนหน้านี้เล่าลือกันว่าถูกอินเวี่ยหรงจับมาสินะ
ไม่ใช่ว่าอินเยวี่ยหรงเกลียดชังแม่ของเด็กคนนี้ เลยจับเด็กคนนี้มาทรมานอยู่ทุกวันหรอกเหรอ
เพราะเรื่องนี้ สมาชิกระดับสูงของสภาตุลาการต่างก็วิพากษ์วิจารณ์เธอไม่น้อยเลย คิดว่าวิธีการของเธอส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของสภาตุลาการ จึงเตรียมจะลงนามร่วมประณามเธอ
แต่เท่าที่เห็นตอนนี้ ทำไมดูเหมือนจะไม่เป็นอย่างที่ลือกันเลยล่ะ
ถ้าอินเยวี่ยหรงทรมานเด็กคนนี้ทุกวัน เด็กคนนี้จะออกมายืนปกป้องเธอในเวลานี้ได้ยังไง
อินเยวี่ยหรงไม่คาดคิดเลยว่าจู่ๆ ถังถังจะโผล่มา จึงตะลึงงันอยู่ตรงนั้นไปชั่วขณะ…
ถังถังที่ตัวกลมป้อมเป็นก้อนกลับยืนอยู่ตรงหน้าอินเยวี่ยหรงอย่างเด็ดเดี่ยว แล้วเอ่ยขึ้นว่า “กล่องไม้สีแดงใบนี้เป็นผมที่เอาไปใส่ไว้ในห้องหนังสือของคุณย่าเมื่อเช้านี้ ไม่เกี่ยวข้องกับคุณย่าเลย!”
พอแม่นมเฉียวได้ยินคำพูดนี้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความตะลึง
เมื่อได้ยินถังถังบอกกับปากเองว่าเขาเป็นคนเอากล่องใบนั้นไปวาง สีหน้าของอินเยวี่ยหรงก็ซีดเผือดลงทันที เสมือนความอบอุ่นเสี้ยวสุดท้ายในหัวใจแหลกสลายหายไปกับสายลมหนาวแล้ว…
เป็นฝีมือของถังถังจริงๆ…
แต่ว่า ในเมื่อวางไปแล้ว ทำไมตอนนี้ถึงออกมายอมรับอีกล่ะ
เวลานี้ หัวใจของอินเยวี่ยหรงครึ่งหนึ่งเหมือนแม่น้ำหนาวเหน็บ อีกครึ่งหนึ่งเหมือนเปลวไฟผลาญ
อาจงเห็นว่าอินเยวี่ยหรงกำลังจะถูกพาตัวไป แต่ไม่คิดเลยว่าจู่ๆ ไอ้เด็กเหลือขอคนนี้จะโผล่มาสร้างความวุ่นวาย จึงรีบเดินเข้าไปเอ่ยอยู่ข้างๆ “คุณชายน้อย คุณอย่างพูดมั่วซั่วสิครับ คุณเป็นเด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่ง จะทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไงกัน ผมเข้าใจนะครับว่าคุณไม่อยากให้คุณย่าถูกพวกเขาพาตัวไป แต่ว่า เฮ้อ ต่อให้คุณพูดแบบนี้ก็ไม่มีประโยชน์หรอกครับ…”
เพราะไม่มีใครเชื่อไงล่ะ
ชัดเจนมาก ว่าทัศนคติที่หัวหน้าหลิวมีต่อถังถังเหมือนกำลังมองเด็กน้อยที่ก่อเรื่องวุ่นวายคนหนึ่งเท่านั้น
ถังถังมองอาจงแล้วเอ่ยขึ้น “เพราะฉันเป็นเด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่ง อยู่ดีๆ คงไม่เอาของแบบนี้ไปวางไว้ในห้องหนังสือของคุณย่าแน่อยู่แล้ว แต่เป็นเพราะนายให้ฉันเอาไปวาง”
พอได้ยินคำพูดของถังถัง สายตาที่ราวกับคมมีดของอินเยวี่ยหรงก็มองไปที่อาจง
อาจงให้ถังถังเอาเข้าไปวางไว้งั้นเหรอ
เมื่อครู่จิตใจของเธอว้าวุ่น จึงสูญเสียความสามารถในการวิเคราะห์ไตร่ตรองไป ไม่ได้นึกถึงอาจงเลยสักนิด เป็นสถานที่ซึ่งมีแค่ถังถังคนเดียวที่เข้าไปได้
คงเป็นเพราะจิตใจว้าวุ่น ความคิดแรกของเธอจึงนึกไปว่าถังถังเกลียดตัวเอง ดังนั้นจึงทำแบบนี้ แต่ไม่เคยคิดเลยว่า ถังถังอาจจะถูกคนอื่นหลอกใช้…
—————————————————————————————
บทที่ 2418 นายคิดมาตลอดว่าฉันเป็นเด็กน้อยโง่งมคนหนึ่งสินะ
อาจงคาดการณ์ไว้แต่แรกแล้วว่าถังถังจะพูดแบบนี้ จึงเตรียมการเอาไว้ดีแล้ว ไร้ซึ่งความหวาดเกรง แสร้งทำหน้าตกตะลึง “คุณชายน้อย จะพูดมั่วๆ ไม่ได้นะครับ ผมอยู่กับนายมาหญิงมานานหลายปี จงรักภักดี แล้วจะให้คุณทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง
ถึงแม้ผมก็หวังให้เรื่องนี้ตกอยู่ที่ตัวผมอย่างมาก แบบนี้นายหญิงจะได้ไม่เป็นไร แต่น่าเสียดาย คุณพูดแบบนี้ หัวหน้าหลิวไม่มีทางเชื่อหรอกครับ”
อาจงขีดเส้นความสัมพันธ์ พลางไม่ลืมแสร้งวางท่าเป็นคนจงรักภักดี
เฮอะ ไอ้เด็กเหลือขอ คิดจะสาวมาหาฉันเหรอ ไร้เดียงสาเกินไปแล้ว!
ปากเปล่าไร้หลักฐาน เขาเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง คำพูดที่พูดออกมาไม่มีน้ำหนักเลยสักนิด
ในจุดนี้ อินเยวี่ยหรงเองก็รู้ดี…
แต่ว่า เพียงพอแล้ว
ถึงแม้เด็กคนนี้จะเกลียดเธอ ทว่าบริสุทธิ์มีคุณธรรม พอเห็นเธอจะถูกพาตัวไป ก็ยังคงอดไม่ได้อยู่ดี
เวลานี้ ถังถังออกมายืนพูดเช่นนี้ สำหรับเธอมันเพียงพอแล้ว
ถังถังได้ยินคำพูดอาจง จึงมองไปทางอาจงเสมือนมองคนโง่คนหนึ่ง “อาจง หรือว่าที่ผ่านมา นายคิดมาตลอดว่าฉันเป็นเด็กน้อยโง่งมคนหนึ่งสินะ”
หรือว่านายไม่ใช่เด็กน้อย ไม่ได้โง่งมกันล่ะ
พออาจงได้ฟัง ในใจย่อมคิดเช่นนี้ แต่ฉากหน้ายังคงกล่าวอย่างสุภาพ “คุณชายน้อยครับ จะเป็นไปได้ยังไง! คุณชายน้อยย่อมฉลาดเฉลียวเกินใคร!”
“โอ้…” ถังถังพยักหน้าเอ่ยไปว่า “ในเมื่อฉันไม่ใช่เด็กโง่ ถ้างั้น คงเป็นนายต่างหากที่โง่ เพราะงั้น นายเอาอะไรมาคิดว่าไอ้ท่าทางผิดปกติของนาย ตอนที่ถือขนมกับของเล่นมากล่อมให้ฉันไปทำเรื่องแปลกๆ ฉันจะไม่เฉลียวใจเลยสักนิดล่ะ”
คำพูดนี้ทำให้หัวใจของอาจงดิ่งวูบลงอย่างน่าประหลาด เพราะว่าท่าทางของเด็กน้อยในเวลานี้สุขุมเกินไปจริงๆ ไม่เหมือนเด็กน้อยไม่รู้ความคนหนึ่งเลย
เพียงแต่ อาจงยังคงคิดว่าเด็กน้อยอายุแค่นี้ไม่มีทางคาดเดาอะไรได้ และยิ่งไปกว่านั้นคือ ต่อให้เดาได้ก็ไม่มีประโยชน์
อาจงแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง “คุณชายน้อย คุณพูดอะไรครับ ผมฟังไม่เข้าใจ!”
ถังถังยิ้มอย่างเป็นว่านอนสอนง่าย “ดูสิ นายไม่ใช่แค่โง่นะ ยังโง่แบบไร้ทางเยียวยาด้วย”
พอพูดจบ ถังถังก็หยิบสิ่งหนึ่งออกมาจากอกเสื้อ และมองไปทางหัวหน้าหลิว “ผมรู้ว่าปากเปล่าเชื่อถือไม่ได้ แต่นี่คือหลักฐาน”
อินเยวี่ยหรงเป็นคนแรกที่เห็นว่าในมือของถังถังคืออะไร นั่นคือ…ปากกาด้ามนั้นที่เธอยกให้ถังถังเมื่อไม่กี่วันก่อน…
เด็กคนนี้ ไม่น่าเลยว่าจะพกติดตัวตลอด…
“นี่คืออะไร” หัวหน้าหลิวขมวดคิ้ว
มือน้อยๆ ของถังถังกดปุ่มบนตัวปากกา และทันใดนั้น เสียงของอาจงก็แว่วดังออกมาจากปากกา
นี่คือปากกาที่สามารถบันทึกเสียงได้
[อาจง : ไอ้เด็ก…คุณชายน้อย!]
[ถังถัง: นายนี่เอง มีอะไร]
[คุณชายน้อย นี่เป็นลูกกวาดกับของเล่นที่ผมซื้อให้คุณครับ คุณดูเอาเถอะว่าชอบไหม! คุณชายน้อย อยากได้ไหมครับ ขอแค่คุณยอมช่วยเป็นธุระให้ผมนิดหน่อย ของพวกนี้จะให้คุณไปเลย!]
….
ถังถังเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉย “จะฟังต่อไหม”
พอได้ยินเสียงของตัวเองแว่วดังออกมาจากปากกาด้ามนั้น อาจงก็มึนงงไปทันที
หลายวันมานี้ที่อยู่ร่วมกัน ในสายตาของเขาถังถังเป็นแค่ไอ้เด็กนิสัยเสียที่ชอบออเซาะขายความน่ารักเท่านั้น ดังนั้นจึงไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะร้ายกาจถึงขนาดที่ตอนพูดคุยกับเขา เขาได้บันทึกเสียงเอาไว้โดยเฉพาะด้วย!
“นายหญิง…หัวหน้าหลิว…ผมแค่คุยเล่นกับคุณชายน้อยไปเรื่อยเท่านั้น…” ในที่สุดอาจงก็ลนลานแล้ว
หัวหน้าหลิวมองเขาอย่างเยียบเย็นแวบหนึ่ง “เงียบซะ ฟังต่อ”
เด็กน้อยจึงเริ่มกดเล่นเสียงต่อไปอย่างว่องไว
—————————————————————————————
YOU MAY ALSO LIKE
