แต่งงานกับขุนนางกอบลินที่ลือกันว่าน่าเกลียด แต่เธอกลับน่าเอ็นดูสุดๆ ~ความพยายามของนายน้อยเพื่อเอาชนะใจคุณหนูกอบลิน - ตอนที่ 6.1 ความพยายามของนายน้อยเพื่อเอาชนะใจคุณหนูกอบลิน ไข้ของแอนนา (1)

หมายเหตุ: ขออนุญาติแบ่งเป็น 2 พาร์ทตามผู้แปล Eng ครับเนื่องมาจากตอนมีความยาวเกินไป

สามารถอ่านตอนเต็มล่วงหน้าได้ที่แฟนเพจ

=================================

วันหนึ่ง เมื่อผมเดินทางไปยังคฤหาสน์ของดยุคเพื่อเยี่ยมเยือนตามปกติ แต่ว่าแอนนากลับไม่อยู่คอยต้อนรับผม

ผมจึงถามดยุคเกี่ยวกับแอนนา และก็ได้ทราบมาว่าเธอกำลังนอนอยู่บนเตียงเพราะมีไข้ขึ้น

อย่างที่เห็น แอนนาเป็นไข้บ่อย

อาจจะเกี่ยวกับโรคร้ายที่ทำให้มีรอยปูดบวมทั้งร่างกายเธอก็ได้

และโรคร้ายนั้นก็จัดว่าเป็นกรณีที่หาได้ยาก

เห็นได้ชัดเจน ว่าในตอนนี้ยังคงไม่มียารักษา; ที่จริงแล้ว โรคนั้นไม่แม้แต่จะมีชื่ออย่างเป็นทางการจนถึงตอนนี้ด้วยซ้ำ

ผมคงจะไม่กังวลขนาดนี้หากว่าคนๆนั้นเป็นน้องสาวแท้ๆของผมจากตระกูลอดอร์นิที่มีไข้หลังจากที่เป็นหวัด ในเมื่อเธอนั้นแข็งแรงดีอย่างกับกระทิง

แต่แอนนานั้นถือเป็นอีกเรื่อง ผมช่วยไม่ได้ที่จะเป็นห่วงแอนนา ผู้ที่กำลังทนทุกข์อยู่กับโรคที่ไม่รู้จักและไม่มีแม้กระทั้งชื่อด้วยซ้ำนั้นยังมามีไข้ขึ้นอีก

ก็จริงอยู่ ที่ผมได้ยินมาว่าเธอป่วยไข้ขึ้นเป็นประจำ แต่นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่ผมได้มาเยือนคฤหาสน์หลังนี้

พวกเขาบอกว่าให้ผมใจเย็นๆ แต่ก็เห็นๆกันอยู่ว่าเป็นไปไม่ได้

ผมเองก็ถูกดึงความสนใจตั้งแต่ที่ได้ยินว่าเธอกำลังเจ็บป่วยจากอาการไข้ขึ้น และผมก็ตั้งสมาธิจดจ่อกับงานของผมในฐานะผู้ช่วยของท่านดยุคไม่ได้ ผมเลยไม่ได้ทำงานเป็นชิ้นเป็นอันเลย

ท่านแม่ยายรู้สึกถึงเรื่องนี้ทันทีที่เข้ามาในห้องทำงาน ต้องขอบคุณในสิ่งที่ท่านกล่าวออกมา หน้าที่หลักของผมในฐานะผู้ช่วยของท่านดยุคจึงจบลงเร็วกว่าที่กำหนด

จะว่าไปแล้ว ที่ผมเรียกท่านดัชเชสว่าท่านแม่ยายก็เพราะว่าท่านต้องการให้ผมเรียกอย่างนั้นหลังจากที่ได้มีการหมั้นอย่างเป็นทางการไปแล้ว

แต่ทางอีกฟากฝั่งหนึ่ง ท่านดยุคกำชับสั่งผมไม่ให้เรียกตนว่าท่านพ่อตาจนกว่าพวกเราจะแต่งงานกันอย่างเป็นทางการแล้ว

ผมรีบบึ่งไปที่ห้องนอนของแอนนาหลังจากที่เสร็จจากงาน เธอกำลังนอนหลับอยู่

ผมนั่งลงไปยังเก้าอี้ที่หรูหรา ถูกแกะสลักมาอย่างประณีต ข้างๆเตียงคาโนปี้ ก่อนที่จะขอให้เหล่าสาวใช้ปล่อยให้ผมคอยอยู่ดูแลเธอ

ม่านที่ห้อยลงมาจากคาโนปี้เองก็มีส่วนที่ทำให้คอยอยู่ดูแลและเฝ้าสังเกตสถานการณ์ได้ง่ายขึ้น

เห็นใบหน้าตอนกำลังนอนหลับของแอนนาอยู่เต็มสายตา

ความกระอักกระอ่วนแล่นเข้ามาในตัวผม ทำให้หัวใจกระสับกระส่ายในขณะที่ส่งสายตาทอดมองภาพของแอนนาที่นอนหลับอย่างสงบ แก้มของเธอถูกย้อมเป็นสีแดง

ปกติแล้วเธอเป็นคนที่กระตือรือร้นจนผมลืมไปว่าเธอนั้นเจ็บป่วยถึงขนาดไหน การได้มาเห็นเธอที่อยู่ในสภาพแบบนี้เป็นการเตือนถึงข้อเท็จจริงทั้งหมดนั้นได้เป็นอย่างดี

สามชั่วโมงของการเปลี่ยนผ้าบนหน้าผากเธออย่างต่อเนื่องผ่านไปก่อนที่ในที่สุดแอนนาก็ตื่นขึ้น

“แอนนา!”

“…ท่านจิโน่…”

แอนนารู้ว่าผมกำลังนั่งอยู่ข้างๆเธอในตอนที่ผมเรียกชื่อเธอออกไป

“รู้สึกเป็นยังไงบ้าง? รู้สึกไม่สบายตรงไหนรึเปล่า?”

“ได้โปรดอย่าเป็นห่วงขนาดนั้นเลยค่ะ เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเป็นประจำ แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นค่ะ”

แอนนายิ้มให้ในขณะที่พูดอย่างนั้น ผมจะไปวางใจได้ยังไง

“คุณคงจะหิวน้ำสินะ? อยากได้ผลไม้เย็นๆสักหน่อยไหม?”

แอนนาผงกศรีษะ ผมจึงยิ่งเข้าไปใกล้และค่อยๆช่วยพยุงไหล่เธอขึ้นมาอย่างอ่อนโยนด้วยมือข้างขวาของผมเพื่อช่วยพยุงเธอลุกขึ้นมานั่ง

“ทะ-ทะ-ท่านจิโน่!?”

แอนนาดูสะดุ้งตกใจ แต่การให้เธอได้ดื่มน้ำต้องมาก่อน

เธอสูญเสียน้ำไปเนื่องจากอาการไข้ขึ้น

การขาดน้ำเป็นอาการที่เลวร้ายที่อาจถึงตายได้

“คุณดื่มไหวไหม?”

ผมช่วยพยุงร่างกายของแอนนาขึ้นมาด้วยมือขวาและมอบแก้วน้ำในมือซ้ายของผมให้

แต่ในตอนนั้น แอนนาก้มหน้า เบือนตาหนีหลังจากที่สายตาประสานกัน และเธอก็ไม่ได้ขยับยื่นมือมารับแก้วน้ำจากผม

เธอปล่อยผมลงมา ผมจึงมองไม่เห็นสีหน้าของเธอได้ชัดนัก

“คุณหนู ดิฉันเอาหมอนมาวางไว้ให้ตรงนี้นะคะ ได้โปรดพักผ่อนร่างกายตรงนี้เถอะค่ะ”

ข้ารับใช้ได้เข้ามาหาพวกเราและเข้ามายืนข้างๆผม วางหมอนลงที่ใต้ด้านหลังของแอนนาเพื่อที่เธอจะพิงมันได้ ผมไม่ได้รู้ตัวถึงเรื่องนั้นเลย

มือของแอนนาพุ่งออกมาและได้หยิบแก้วน้ำจากผมไปก่อนที่จะหลุดจากแขนผมและพิงร่างของเธอไปยังที่หมอน

อา…

ผมตัวแข็งทื่อจากอาการตกใจในความคิดของแอนนาที่ดูราวกลับเธอผลักผมให้ออกห่าง

“…เอ่อ…เอิ่ม…คุณหิวไหม? ผมได้ยินมาว่าคุณยังไม่ได้กินอาหารกลางวันเลย”

ผมรีบเรียกความสงบกลับมาและถามคำถามออกไป

“…นิดหน่อยค่ะ…”

แอนนาตอบกลับมา

ผมมองไปยังข้ารับใช้ผู้ที่ก้มหัวหลังจากนั้นก่อนจะออกจากห้องไป

เธอคงจะออกไปเตรียมอาหารมา

ที่จริงแล้ว ผมไม่มีสิทธิ์ออกคำสั่งเหล่าข้ารับใช้ในคฤหาสน์หลังนี้เพราะว่าผมยังไม่ได้แต่งงานอย่างเป็นทางการ แต่พวกเขาก็ปฏิบัติกับผมราวกับเป็นหนึ่งในเหล่าเจ้านายในบ้านหลังนี้

“ท่านมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ท่านจิโน่?”

แอนนาถามผมด้วยตาที่มีหางตาชี้ขึ้น แก้มเธอยังคงแดงเรื่อในขณะที่กุมแก้วด้วยมือทั้งสองข้าง

เธอดูเหมือนสัตว์ตัวน้อยๆ และดูน่ารักมาก

ผมของเธอที่ปกติจะถูกจัดทรงให้พันไปมา และซับซ้อน แต่ในวันนี้กลับปล่อยผมลงมา

ผมสีเงินที่มีเสน่ห์ถูกปล่อยลงมายิ่งทำให้ภาพนี้มีความงดงามมากยิ่งขึ้น

แอนนาที่ทำตัวสบายๆแบบนี้ก็ยอดเยี่ยมเหมือนกัน

“ผมมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อสามชั่วโมงก่อนแล้วล่ะ”

“สามชั่วโมง!? คงจะน่าเบื่อสำหรับท่านแย่เลยสินะคะ”

ดวงตาของแอนนาเบิกกว้างด้วยความเชื่อไม่ลง

ภาพเธอตกใจขนาดนั้นก็น่ารัก

“จะไปเบื่อได้ยังไง ผมสามารถที่จะมองใบหน้าของแอนนาตอนกำลังหลับได้ อีกอย่าง ผมรู้สึกวุ่นวายใจมากกว่าจะรู้สึกเบื่อเสียอีก”

ที่จริงแล้ว ใบหน้าตอนนอนของแอนนาอย่างไร้การป้องกันนั้นก็น่าเอ็นดูเหมือนกัน

ผมมั่นใจว่าผมสามารถจ้องเธอได้หลายชั่วโมงโดยไม่รู้สึกเบื่อเลยสักนิด

“…ใบหน้าตอนกำลังหลับ…”

แอนนาหน้าแดงอย่างรวดเร็วก่อนจะก้มสายตาลงในขณะที่พึมพำคำเหล่านั้นออกมา อาจจะเพราะอายที่เธอถูกเห็นเข้าระหว่างที่กำลังนอนหลับ

หน้าของแอนนาตอนกำลังอายก็น่ารักชะมัด

พวกเราพูดคุยกันหลังจากนั้นระหว่างที่ผมวัดอุณหภูมิร่างกายของเธอ

ไข้ของเธอเริ่มบรรเทาลง และเธอดูมีชีวิตชีวามากขึ้นในขณะที่เราพูดคุยกันอยู่ ผมเลยรู้สึกโล่งใจไปด้วย

สาวใช้เข้ามาพร้อมอาหารสำหรับผู้ป่วยในระหว่างที่พวกเรากำลังสนทนากัน

เหล่าธัญพืชที่ถูกต้มจนเปื่อยร้อยๆ เป็นโจ๊กที่ง่ายต่อการย่อย

“เอ้า พูดว่าอ้าซิ”

ผมหยิบช้อนและชามโจ๊กมาจากข้ารับใช้ ตักขึ้นมาและยื่นให้แอนนาในระหว่างที่พูดเช่นนั้น

“อ้าเหรอคะ?”

แอนนาดูสับสนในขณะที่ถามผมเช่นนั้น

“ใช่ ผมจะได้ป้อนคุณไง เพราะงั้นอ้าปากไว้ ตกลงนะ?”

ผมจับช้อน และยกเข้าไปใกล้ๆเธอ

“อะ อืม?”

แอนนาส่งเสียง และสับสน

หลังจากลังเลอยู่ชั่วขณะ เธอก็ได้ค่อยๆจิบกินโจ๊ก แก้มเธอแดงขึ้นมาในทันที

“สีแดงเข้มนั้นกระจายไปถึงคอของเธอในขณะเคี้ยว และภาพนั่นทำให้ผมทนฉีกยิ้มไม่ไหว

“ท่านจิโน่?”

รอยยิ้มกว้างที่แปะอยู่บนหน้าผมในขณะที่มองไปที่แอนนา เธอาจจะคิดว่ามีคำถาม เธอจึงทักเรียกผม

“หืม? อ้อ อื้ม ผมคิดว่าคุณน่ารักมาๆเลย ผมหลงเสน่ห์เข้าแล้วล่ะ”

“นะ-น่ารักเหรอคะ!? หมะ-หมายถึงฉันงั้นเหรอคะ?”

“จะใครอีกล่ะ? คุณเป็นคนเดียวที่สะท้อนอยู่ในสายตาผมตอนนี้นะ แอนนา”

แก้มแอนนาเป็นสีแดงฉานแล้วในตอนนี้

อ๊า น่าร๊ากกก!!

อยากจะกอดเธอเหลือเกิน!!

ผมไม่ได้ตั้งใจจะพูดอย่างนี้หรอกนะ แต่ผมเริ่มรู้สึกอยากจะตะโกนออกมาจนทนไม่ไหวแล้ว

ใบหน้าของแอนนายิ่งแดงเข้มขึ้นเรื่อยๆ

สาวใช้ไออยู่ข้างหลังเรา

ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นว่าที่เจ้าสาว แต่คงจะเป็นปัญหาใหญ่ถ้าหากผมกอดผู้หญิงที่ยังไม่ใช่ภรรยาของตนบนเดียงนอน

และสาวใช้คนนี้ — ปกติแล้วเธอจะยืนในจุดอับสายตาของพวกเราเพื่อที่พวกเราจะไม่รบกวนจากการมีอยู่ของเธอ แต่ในวันนี้เธอกล้าที่จะมายืนต่อหน้าผม จดจ้องด้วยสายตาราวกับใบมีดตลอดเวลาที่ผ่านมา

ผมยังคงอดทนต่อสายตาอันรุนแรงจากสาวใช้และยังคงป้อนโจ๊กให้แอนนาต่อไป

ภาพแอนนาที่ยอมเชื่อฟัง ค่อยๆกินโจ๊กอย่างเหนียมอายนั้นเยียวยาผม และพวกเราก็พูดคุยกันอย่างมีความสุข

ผมเดาว่าในเวลาแบบนี้นี่แหละที่เราจะรู้ว่าความสุขแท้จริงแล้วหมายถึงสิ่งใด

==================

*หากแปลผิดพลาดประการใด ขออภัยมา ณ ที่นี้

*สามารถติ/คอมเมนต์ความเห็นกันได้ที่ด้านล่าง

แปลไทยโดย: MountainIbex