ท่านพ่อกล่าวตำหนิพวกเรา ดังนั้นการเดินเล่นในสวนของพวกเราจึงต้องเป็นอันยุติ และพวกเราได้เริ่มต้นสนทนากันอย่างออกรสอีกครั้งหนึ่ง ในครั้งนี้มีเหล่าท่านพ่อท่านแม่ร่วมทางไปด้วย

ภาพของท่านจิโนเรียสที่สารภาพรักยังคงวนเวียนไปมาไม่จบไม่สิ้นในหัวของฉัน

มันน่าอายมากๆ เสียจนฉันต้องก้มหน้างุดเพื่อเก็บซ่อนแก้มของฉันที่ร้อนผ่าว

นี่ฉันจะได้แต่งงานกับคนที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้จริงๆงั้นหรือ?

ฉันคิดเอาไว้ว่าการหมั้นหมายในครั้งนี้ก็คงจะล้มเหลว…

สำหรับฉันแล้วการที่ได้รับคำสารภาพรักจากคนที่หน้าตาดีและมีไหวพริบเช่นนี้… ฉันเชื่อไม่ลงเลย

พวกเรานั่งอยู่บนโซฟา แต่ฉันรู้สึกราวกับร่างทั้งร่างกำลังล่องลอยอยู่ ฉันจึงไม่ได้รับรู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นรอบๆตัวฉันบ้าง

ฉันรู้ว่ามันเป็นเรื่องที่น่าอับอาย แต่ก็ช่วยไม่ได้ที่ฉันจะแอบมองไปยังท่านจิโนเรียส

ฉันยังคงไม่สามารถที่จะรวบรวมสติในเรื่องที่ว่าชายรูปงามคนนี้ปรารถนาที่จะแต่งงานกับฉัน; บางทีทั้งหมดนี่อาจจะเป็นความฝันก็ได้ ความคิดเหล่านี้วนเวียนไปมาอยู่ในหัวในขณะที่ฉันจ้องมองไปยังใบหน้าที่หาใครเปรียบไม่ได้ของเขา

(!!)

ดวงตาของท่านจิโนเรียสประสานเข้ากับฉัน ฉันจึงรีบหลุบสายตาหลบด้วยความเขินอาย

การแอบมองบุรุษช่างเป็นการกระทำที่น่าอับอายสำหรับเหล่าสตรี

แน่นอนว่าฉันเองก็ไม่ได้อยากให้ท่านจิโนเรียสคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงที่ไร้มารยาท

แต่ถึงกระนั้นก็เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ฉันจะรู้สึกถึงเขา ไม่ว่าตัวฉันจะพยายามสะกดความรู้สึกนี้เอาไว้เท่าไหร่ ดวงตาของฉันก็จะหันตัวเองไปยังที่ๆเขาอยู่

(!!)

เมื่อตอนที่ฉันมองเขาอีกครั้ง ฉันเห็นเขายิ้มอย่างอ่อนโยนมาที่ฉันด้วยเหตุผลอะไรบางอย่างในขณะที่จ้องมองกลับมาที่ฉัน

หัวใจฉันเต้นตึกตักเมื่อคนที่ปกติเป็นคนเย็นชาเผยรอยยิ้มมาให้อย่างกระทันหัน

ทะ-ทำไมเขาถึงส่งยิ้มมาให้ฉันล่ะ

รอยยิ้มนั่นหมายความว่ายังไง?

ฉันเริ่มรู้สึกถึงอาการสั่นของตัวเองอย่างเต็มที่

ไม่ว่าอย่างไร รอยยิ้มนั่นก็ไม่ดีต่อใจเอาเสียเลย

ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่รูปงามและเย็นชาราวกับน้ำพุท่ามกลางฤดูหนาวจะยิ้มหวานแบบนั้นมาที่ฉัน

มันช่างวิเศษเป็นอย่างมากจนฉันรู้สึกเหมือนหัวใจฉันกำลังจะระเบิดออกมาจากเสียงที่ดังตึกตักขนาดนี้

เราไม่คิดถึงอะไรนอกจากท่านจิโนเรียสมาได้สักพักแล้ว

โอ๊ะ พอมาคิดดูแล้ว ฉันอ่านจากในหนังสือมาว่าผู้คนที่ตกอยู่ในภวังแห่งรักในหัวจะเต็มไปด้วยความคิดเกี่ยวกับคนรักของเขาเหล่านั้น

หยะ-อย่าบอกนะว่า นี่คือความรัก?

ปะ-เป็นไปได้สำหรับฉันด้วยงั้นหรือที่จะตกหลุมรักผู้ชาย?

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ถึงเวลาที่พวกเราต้องกลับแล้ว

เพียงแค่เหลือบมองท่านจิโนเรียสแค่แวบเดียวก็มากพอจะทำให้หัวใจฉันเต็นระรัว และในอกฉันเต็มไปด้วยความอบอุ่นแล้ว

อย่างไรก็ดี ความคิดที่ว่าจะไม่ได้เจอกับท่านจิโนเรียสไปอีกสักพักตั้งแต่นี้ทำเอาฉันรู้สึกหดหู่เลย

ทำไม…ทำไมฉันจะต้องรู้สึกแย่เพียงเพราะจะไม่ได้เจอหน้ากับท่านจิโนเรียสล่ะ?

นี่คือความรักงั้นหรือ?

ไม่มีทาง มันเป็นไปได้หรือไงที่จะตกหลุมรักคนอื่นตั้งแต่ในวันแรกที่พบกัน?

แหม เรื่องที่เขาทั้งหน้าตาและจิตใจดีก็ปฏิเสธไม่ได้หรอก แต่ว่า…

“ไว้ผมจะเขียนจดหมายหานะครับ”

ท่านจิโนเรียสพูดเช่นนั้นด้วยสีหน้านิ่งเฉย

ในจังหวะที่ของเอ่ยคำเหล่านั้นออกมา อารมณ์ด้านลบของฉันถูกพัดปลิวไปจนหมด และฉันรู้สึกราวกับว่าอยากจะเต้นเสียเดี๋ยวนั้น

“ฉะ-ฉันเองก็เหมือนกันค่ะ…”

ทำไมฉันถึงได้อายเพียงเพราะแค่สนทนากับท่านจิโนเรียสล่ะเนี่ย ฉันสงสัยตนเอง

พวกเราก็พูดคุยแลกเปลี่ยนกันตามปกติก่อนหน้านี้ไม่ใช่หรือไง

อย่างไรก็ตาม ฉันอายจนอยากจนอยากจะตายเพียงแค่ได้แอบมองหน้าท่านจิโนเรียสแล้ว และฉันไม่สามารถที่จะแม้แต่สนทนาตามปกติได้แล้วในตอนนี้

รู้สึกราวกับฉันไม่ใช่ตัวของฉันเองตั้งแต่ตอนที่เขาสารภาพรักกับฉัน

“ฟุฟุ จิโนเรียสจ๊ะ ฝากดูแลลูกสาวของฉันด้วยนะ”

“ครับ ผมเองก็ตั้งหน้าตั้งตารอที่จะได้อยู่กับเธอในอีกหลายๆปีที่จะมาถึงนี้ครับ”

“ฝะ-ฝากตัวด้วยนะคะ”

ฉันก้มหัวลงอย่างเงอะงะเพื่อซ่อนใบหน้าแดงแจ๋ของเราเอาไว้ แต่เรากลับรีบตอบออกไปเมื่อได้ยินเสียงของท่านจิโนเรียส

อย่างไรก็ดี ดูเหมือนว่าเขาจะกำลังคุยกับท่านแม่ เพราะงั้นเลยฟังดูเหมือนฉันเข้าไปแทรกบทสนทนาของพวกเขาเลย

อึ่ก

นี่มันน่าอายจัง

ทำไมเราถึงตอบกลับไปให้สมเป็นสตรีมากกว่านี้ไม่ได้เลยหรือ?

ฉันไม่ต้องการให้ท่านจิโนเรียสเห็นฉันในสภาพนี้เลย

◆◆◆◆◆

“แอนนา เขาเป็นคนที่น่าทึ่งมากจริงๆใช่ไหมจ๊ะ?”

ท่านแม่กล่าว แต่ฉันกลับไม่สามารถตอบอะไรกลับไปได้เลย

ความทรงจำที่พวกท่านเป็นสักขีพยานของการสารภาพรักนั่นยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของฉัน

หูของฉันร้อนฉ่า

ตอนนี้มันคงจะไหม้เป็นสีแดงไปแล้ว

ท่านแม่หัวเราะเบาๆ มองดูฉันที่ยังคงก้มหน้างุดโดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำต่อไป

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ไม่ว่าหนุ่มนั่นจะมีความสามารถขนาดไหน ข้าก็ไม่สามารถจะมอบชื่อและที่ดินของตระกูลเซเว่นสเวิร์ธให้กับคนที่ไม่สามารถทำให้แอนนามีความสุขได้หรอก

มันไม่ใช่การด่วนตัดสินใจไปหน่อยเหรอ ที่ให้พวกเขาลงนามในเอกสารและทำการหมั้นหมายอย่างเป็นทางการน่ะ?

ในความเห็นของข้า พวกเราควรจะให้เวลาอีกหน่อยเพื่อรอดูว่าผู้ชายคนนั้นจะดูแลแอนนาจริงๆหรือไม่”

ท่านพ่อบ่นออกมา เห็นได้ชัดว่าเขาไม่พอใจ

ดูเหมือนว่า ในระหว่างที่หัวฉันกำลังล่องลอยอยู่ เอาแต่หมกมุ่นอยู่กับการนึกถึงท่านจิโนเรียส ท่านแม่ก็ได้ปฏิเสธความคิดของท่านพ่อ และตัดสินใจหมั้นหมายอย่างเป็นทางการไปแล้ว

“ไม่เป็นไรหรอกน่า คุณก็เห็นการสารภาพรักนั่นแล้วนี่? วางใจเถอะน่า นะ ทุกคำที่เขาพูดมาล้วนมีแต่ความจริงใจทั้งนั้น แล้วทั้งใจเขายังปรารถนาถึงความสุขของแอนนา พวกเราเองก็เป็นขุนนางมานานและเชี่ยวชาญในเรื่องการอ่านใจคนอื่นกันแล้ว ฉันมั่นใจว่าคุณเองก็คงจะรู้เรื่องนั้นอยู่แล้วไม่ใช่หรือคะ?”

“ก็นะ ข้าก็เข้าใจสิ่งที่เจ้าต้องการจะสื่ออยู่ เพราะอย่างนั้นข้าถึงได้ลงนามในเอกสาร แต่ว่า…”

อย่างที่ฉันคิด ดูเหมือนว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นในระหว่างการสารภาพรักนั่นจะอยู่ในสิ่งที่ทุกคนคิด

อ๊า ถ้าหากว่ามีรูอยู่ ฉันก็อยากจะมุดหนีเสียเดี๋ยวนี้

◆◆◆◆◆

ตั้งแต่ตอนนั้น การติดต่อของฉันกับท่านจิโนเรียสก็ได้เริ่มต้นขึ้น

จากจดหมายของท่านจิโนเรียสหลายๆฉบับ… ฉันรู้สึกประหลาดใจในความรู้ที่กว้างขวางและความคิดเห็นล้ำลึกที่เขามี และตรรกะความคิดที่เขาได้แสดงออกมา

เขาเป็นคนที่น่าตะลึง สมกับที่เป็นคนที่บริหารจัดการบริษัทตั้งแต่อายุยังสิบขวบ

องค์ประกอบต่างๆของเขาได้แสดงให้เห็นถึงความสติปัญญาที่แสนวิเศษ

ยิ่งไปกว่านั้น จดหมายของเขายังแสดงออกถึงเสน่ห์ของบุคลิกที่เป็นคนจริงใจซื่อสัตย์ของเขา

แต่สิ่งที่ทำเอาฉันประหลาดใจที่สุดคือความใจกว้างของเขา

นี่เขามีอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับฉันจริงๆหรือ?

มันรู้สึกราวกับว่าฉันกำลังถูกเอาอกเอาใจจากคนที่อายุมากกว่าฉันอยู่ตลอดเวลา

ในทุกครั้งที่ฉันอ่านจดหมายของเขา ฉันก็ได้เข้าใจว่าฉันนั้นยิ่งดำดิ่งลึกลงไปในห้วงความรักที่มีต่อเขามากยิ่งขึ้น

ฉันเริ่มที่จะเฝ้ารอจดหมายจากท่านจิโนเรียส

ฉันจะรีบอ่านจดหมายทันทีที่ถูกส่งมาถึง และจากนั้นก็อ่านอีกรอบนับครั้งไม่ถ้วนเมื่อมีเวลาว่าง

เมื่อฉันอ่าน ความอบอุ่นจะแผ่ซ่านอยู่ในอกและอารมณ์ของฉันก็จะดีขึ้น

บางทีนี่คงจะเป็นความรักแน่ๆ

เพราะความปรารถนาที่อยากจะอ่านจดหมายฉบับต่อไปของเขา ฉันจึงส่งจดหมายตอบกลับผ่านบริการส่งจดหมายที่รวดเร็วที่สุด แต่ท่านจิโนเรียสก็คงจะทำเช่นนั้นเหมือนกัน

ไม่ว่าจะกี่ครั้งที่ฉันส่งจดหมายผ่านคนส่งสาส์นที่รวดเร็วที่สุด เขาก็จะส่งจดหมายตอบกลับมาผ่านบริการขนส่งที่ไวเป็นพิเศษ

หรือบางทีอาจจะเป็นเพราะว่าท่านจิโนเรียสเองก็ตั้งตารอจดหมายจากฉันเหมือนอย่างที่ฉันทำกันนะ?

มันจะวิเศษถึงเพียงไหนหากท่านจิโนเรียสเองก็มีความรู้สึกเดียวกันนี้เหมือนกับเรา

อา ไม่ต้องตั้งข้อสงสัยอะไรอีกต่อไปแล้ว

นี่คือความรักจริงๆ

ถึงอย่างนั้น ฉันไปตกหลุมรักเขาได้ยังไงล่ะเนี่ย ในเมื่อเราพึ่งเคยพบกันแค่ครั้งเดียว และได้แต่แลกจดหมายกันตั้งแต่นั้นมา?

เหล่าตัวละครหลักของนิยายรักไม่ได้ตกหลุมรักกันง่ายดายขนาดนั้น และนี่เรากลับ… เป็นผู้หญิงใจง่ายขนาดนี้เชียวหรือ

เราไม่รู้เลยว่าเราจะเป็นคนง่ายดายอะไรขนาดนี้

◆◆◆◆◆

“ให้ผมได้แนะนำตัวอีกครั้งนะครับ กระผมคือจิโนเรียส บุตรชายคนที่สองของตระกูลแวร์แวรี่ ได้โปรดคอยดูแลผมตราบจนชั่วชีวิตด้วยนะครับ”

ท่านจิโนเรียสค้อมหัวลงอย่างสุภาพหลังจากที่พูดคำเหล่านั้นออกมา

ผ่านมาสองเดือนแล้วตั้งแต่ที่เราได้พบกับท่านจิโนเรียสครั้งแรก

พวกเรากำลังอยู่ระหว่างพิธีหมั้นของพวกเรา ที่จัดขึ้นที่วิหารของทางเรา เหล่าญาติมิตรเองก็มารวมตัวด้วยกันอยู่ที่นี่ร่วมกับเรา

พวกเราได้ลงนามในเอกสารทางการ โดยมีท่านพ่อยืนเป็นสักขีพยาน และด้วยสิ่งเหล่านี้ เป็นที่ชัดเจนแล้วว่าท่านจิโนเรียสได้เป็นคู่หมั้นของฉันอย่างเป็นทางการแล้วในตอนนี้

มันก็ผ่านมานานสักพักแล้วที่ดวงตาของฉันได้มองไปยังท่านจิโนเรียส แต่เขายิ่งดูเปล่งประกายมากกว่าแต่ก่อนตอนที่ฉันได้พบเขาครั้งแรกเสียอีก เสื้อผ้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นของที่คุณภาพดีขึ้นที่เหมาะสมกับบุตรคนที่สองของตระกูลแวร์แวรี่

เสื้อผ้าสีดำเข้ากับเขาได้อย่างสมบูรณ์แบบ ด้วยรูปร่างที่มีความสูงและหน้าตาที่งดงามเย็นชาของเขา

แสงพระอาทิตย์ที่สาดส่องบนใบหน้าที่สงบและใจเย็นในขณะที่กำลังยืนอยู่ข้างในโบสถ์ที่ประกอบพิธีอย่างจริงจังและวิเศษนี้ ฉากทั้งหมดนี้ดูราวกับหลุดออกมาจากภาพวาดที่งดงามอย่างแท้จริง

ในตอนที่ฉันรู้สึกตัวก็หลงใหลไปเสียแล้ว

เป็นที่ชัดเจนสำหรับฉันแล้วว่าทำไมเหล่าผู้หญิงถึงรักที่จะเรียกท่านจิโนเรียสว่า ‘บุพผาน้ำแข็งสีดำ’

ฉันยังเชื่อไม่ลงว่าผู้ชายคนนี้ ที่ดูราวกับเขาถูกแกะสลักออกมาอย่างงดงามจากน้ำแข็งคู่กันกับความเย็นชางดงามที่เขามีอยู่ จะเป็นคู่หมั้นของฉันจริงๆ

งานพิธีหมั้นประกอบไปด้วยการทักทายแขกและลงนามในเอกสาร เพราะอย่างนั้นจึงใช้เวลาเพียงยี่สิบนาทีสำหรับทั้งพิธีนี้

นับจากนี้ ท่านจิโนเรียสจะไปเปลี่ยนชุด และเขาจะเข้ามาช่วยเหลือท่านพ่อเรื่องงานเป็นการศึกษาการบริหารจัดการตระกูลของดยุคไปในตัว

นับตั้งแต่วันนี้ ท่านจิโนเรียสจะมาเยือนที่บ้านของเราทุกๆวัน

“ฉันรู้ดีว่างานนั้นก็สำคัญ แต่อย่าลืมแอนนาล่ะ เข้าใจนะจ๊ะ?”

ท่านแม่พูดเช่นนั้นกับท่านจิโนเรียส

“ครับ ผมจะดูแลทะนุถนอมเธอด้วยหัวใจทั้งหมดที่มีครับ”

หัวใจฉันเต้นแรงอีกครั้งเมื่อได้ยินคำที่เขาเอ่ยออกมา

คนที่ยอดเยี่ยมคนนี้พูดออกมาว่าเขาจะทะนุถนอมเรา

ความฝันอะไรกันเนี่ย

สถานการณ์รอบข้างเราเปลี่ยนแปลงไปไวมากในช่วงสองเดือนที่ผ่านมา มากเสียจนหัวใจฉันตามไม่ทันแล้ว

ท่านจิโนเรียสเองก็เป็นคู่หมั้นอย่างเป็นทางการของเราแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกไม่เหมือนเป็นเรื่องจริง ช่วยไม่ได้ที่ฉันจะได้แต่สงสัยว่านี่เป็นความจริงงั้นหรือทุกครั้งที่เขาพูดจาอย่างไพเราะกับฉัน

“ฉันเตรียมงานเลี้ยงน้ำชาสำหรับบ่ายนี้เอาไว้แล้ว ทำงานแต่พอดี แล้วพาแอนนาไปด้วยกันนะจ๊ะ?”

ตามปกติแล้ว นั่นเป็นหน้าที่ของฉันในฐานะคู่หมั้นที่จะต้องเชิญชวนเขา แต่ว่าท่านแม่ช่วยฉันโดยการออกปากเชิญชวนเขาไปยังงานเลี้ยงน้ำชาด้วยตัวของท่านเอง

อันที่จริงแล้ว ฉันยังไม่มีความกล้าพอที่จะเอ่ยเชิญชวนเขาด้วยตัวเองหรอก

“ถือเป็นเกียรติมากครับ ผมตั้งตารอที่จะได้ดื่มด่ำน้ำชาร่วมกับคุณหนูอนาสตาเซียเลยครับ”

ท่านจิโนเรียสตอบกลับมาพร้อมกับก้มโค้งตัวลงอย่างสง่างาม

เขาเป็นดั่งตัวตนของความสง่างาม และแม้แต่การเคลื่อนไหวของเขาก็ยังแสดงออกถึงการได้รับการขัดเกลามาเป็นอย่างดี

เขาบอกฉันในจดหมายของเขาว่าเขาเรียนรู้เรื่องขนบธรรมเนียมของสังคมและมารยาทในช่วงสองเดือนที่ผ่านมา แต่ว่า เขากลับได้กลายเป็นคนที่สง่าผ่าเผยจริงๆในตอนนี้ไปเสียแล้ว

◆◆◆◆◆

ในที่สุดช่วงบ่ายก็มาถึง และในตอนนี้ฉันกำลังดื่มด่ำชาร่วมกับท่านจิโนเรียสที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของฉัน

“ขะ-ขอประทานโทษนะคะ ท่านจิโนเรียส ฉันมีเรื่องอยากจะขอร้องค่ะ”

ฉันทำลายความเงียบโดยการกล่าวถึงคำขอของฉัน

‘ฟังให้ดีนะจ๊ะ แอนนา เป้าหมายของลูกในวันนี้คือการห้ามจิโนเรียสไม่ให้ใช้ภาษาสุภาพกับลูก เข้าใจนะจ๊ะ? พวกลูกสองคนก็หมั้นกันแล้ว เพราะงั้นมันจะดูแปลกๆหากยังพูดสุภาพกันอยู่จริงไหมล่ะจ๊ะ? เพราะว่าลูกน่ะมีสถานะที่สูงกว่า เว้นเสียแต่ว่าลูกจะอนุญาติให้เขาพูดได้อย่างอิสระ ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปล่ะก็ เขาจะต้องพูดกับลูกด้วยภาษาสุภาพตลอดไปแน่เลย เพราะงั้นลูกเองก็พยายามเข้าและทำให้เขาพูดอย่างเป็นกันเองให้ได้นะ’

ท่านแม่ได้แนะนำฉันก่อนที่จะถึงงานเลี้ยงน้ำชา

ในวันนี้ ฉันจะต้องเกลี้ยกล่อมเขาให้สนทนากับฉันในฐานะคู่หมั้นโดยทิ้งมารยาทไปให้หมด

นี่คือจุดประสงค์หลักของคำขอร้องของฉัน

“ขอผมถามได้ไหมว่าคือสิ่งใด? กรุณาพูดออกมาได้เลยครับ”

เสียงของท่านจิโนเรียสดูราวกับเข้ามาห่อหุ้มตัวฉันเมื่อเขาพูดออกมา

“เอิ่ม พวกเราก็หมั้นกันแล้ว เพราะงั้นท่านช่วยเลิกให้เกียรติและพูดคุยอย่างเป็นกันเองได้ไหมคะ? ท่านไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณหนูแล้วก็ได้ค่ะ”

ฉันกลั้นหายใจในขณะที่พูดกับท่านจิโนเรียส

“อา อย่างนี้นี่เอง เรื่องนั้นเองสินะครับ เข้าใจแล้ว งั้นไม่ใช้ภาษาสุภาพจากนี้กันเถอะนะครับ”

“ขอบคุณมากเลยค่ะ”

และท่านจิโนเรียสก็ได้หยุดพูดอย่างสุภาพ นั่นทำให้ฉันรู้สึกว่าพวกเรานั้นได้หมั้นกันแล้วจริงๆนับจากตอนนั้น

มันทำให้ฉันรู้สึกอายเป็นอย่างมากจนต้องรีบหลุบสายตาลงอย่างรวดเร็ว

“ผมเองก็มีสิ่งที่อยากจะขอร้องด้วย จะเป็นอะไรไหม?”

“คะ-ค่ะ ไม่ว่าอะไรก็พูดออกมาได้เลย”

ฉันไม่คุ้นชินกับการพูดคุยอย่างเป็นกันเองกับผู้ชาย มันทำให้ฉันประหม่ามากๆ

เสียงของฉันกำลังสั่นแล้ว

“คุณช่วยเรียกผมว่า “จิโน่” ได้ไหม?”

เอ๋!?

จู่ๆก็จะให้เรียกชื่อเล่นกันกระทันหันขนาดนี้เลยเหรอ!?

สาวขุนนางทั้งหลายจะไม่เรียกชื่อเล่นของเหล่าผู้ชายนอกเหนือจากคนในตระกูลของตน

พวกเธอจะเรียกชื่อเล่นผู้ชายที่สนิทกันเท่านั้น อย่างคู่หมั้นหรือคนรัก

พูดอีกอย่างก็คือ ชื่อเล่นเป็นสิ่งที่แสดงให้เห็นถึงสายสัมพันธ์ที่เหนียวแน่นระหว่างพวกเขาเหล่านั้น

พูดสั้นๆ… มันก็คือการสะ-สารภาพรัก…

“เร็วเข้า เรียกผมว่าจิโน่สิ”

ฉันตกตะลึง แต่ท่านจิโน่เรียสก็ต้อนฉันจนมุมอย่างไม่ลดละ

ฉันหนีไม่ได้แล้ว

“ทะ-ท่านจิโน่”

โอ้โธ่

นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่ฉันเกิดมาที่ฉันได้ตอบสนองคำขอของบุรุษ

หน้าฉันกำลังไหม้แย่แล้ว

นี่มันน่าอับอายจัง

ตัวฉันมองหน้าท่านจิโนเรียสไม่ไหวแล้ว

ฉันก้มหน้าและปิดตาของฉันลง

ในระหว่างที่ฉันทำอย่างนั้น จู่ๆเขาก็ยกมือของฉันขึ้นจากตัก ฉันรู้สึกตกใจจนฉันเงยหน้าขึ้นมา

เอออออออ๋!!!???

ท่านจิโนเรียสนั่งอยู่ตรงข้ามฉันตั้งแต่เริ่มแรก แต่ในตอนนี้เขากลับมานั่งข้างๆฉัน กุมมือซ้ายของฉันด้วยมือทั้งสองข้างของเขา

“ขอบคุณนะ ผมมีความสุขมากจริงๆ งั้นผมขอเรียกคุณว่าแอนนาด้วยได้ไหม?”

ท่านจิโนเรียสกำลังยิ้มอย่างอบอุ่นราวกับดวงอาทิตย์ในฤดูใบไม้ผลิในขณะที่พูดคำเหล่านั้นออกมา

ว๊ายยยยยยย!!!

ใกล้ไปแล้วค่ะ! จะใกล้เกินไปแล้ว!!

ช่วยเมตตากันหน่อยเถอะค่ะ! อย่ามายิ้มเจิดจ้าขนาดนั้นให้ฉันใกล้ขนาดนี้สิคะ!

แล้วทำไมถึงจะต้องมากุมมือกันด้วยล่ะ!?

มันทำให้ฉันตกอยู่ในสภาวะตื่นตระหนก และหัวใจก็เต้นแรงมากๆจนรู้สึกว่าจะระเบิดออกมาเมื่อไหร่ก็ตามที่คำเหล่านั้นก้องมาในหู ความคิดของฉันยุ่งเหยิงไปชั่วขณะ

“……………ค….ค่ะ…….”

สิ่งที่ฉันคิดยังคงวุ่นวายไปหมดในขณะที่ฉันได้พยายามตอบกลับออกไป

“อื้ม แอนนา แอนนาของผม ช่วยดูแลผมนับจากนี้ไปด้วยนะครับ”

แอนนาของผม?

ดะ-เดี๋ยวสิ เดี๋ยวก่อนค่ะ ไม่ใช่ว่าคำที่เต็มไปด้วยความรักแบบนั้นจะใช้โดยพวกคู่รักที่เรียกคนรักของตนหรอกเหรอ?

ไม่ใช่ว่ามันเป็นคำที่พวกตัวละครหลักในนิยายเค้าใช้กันเหรอคะ?

ฉะ-ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าบุรุษคนนี้จะเรียกฉันอย่างนั้น…

หัวเรารู้สึกราวกับกำลังไหม้ และฉันเริ่มที่จะรู้สึกมึนขึ้นมาชั่วขณะ

ฉันมาถึงขีดจำกัดแล้ว

หัวใจที่น่าสงสารของฉันจะต้องระเบิดแน่ๆ

จะเกิดอะไรขึ้นกับฉันต่อล่ะเนี่ย?

เขาไม่ได้ให้โอกาสฉันได้สงบสติอารมณ์ก่อนที่จะผลักฉันไปสู่ความยุ่งเหยิงนี้เลย

“คุณหนู ชาเย็นชืดหมดแล้ว ดิฉันขออนุญาติเปลี่ยนให้นะคะ”

บริดจ์เจ็ตทักเรียกฉัน ท่านจิโนเรียสจึงยอมผละมือและกลับไปยังที่นั่งเดิมของตัวเอง ก่อให้เกิดระยะห่างระหว่างเราอีกครั้ง

บริดจ์เจ็ตยื่นน้ำมาให้ฉัน ฉันจึงเลี่ยงจากการหมดสติมาได้

นั่นอันตรายจัง

ฉันไม่รู้เลยว่ามันจะยากเย็นถึงเพียงนี้กับการที่จะคุมสติระหว่างที่ร่วมงานเลี้ยงน้ำชากับคู่หมั้นของฉัน

◆◆◆◆◆

(ท่านจิโน่)

ในเย็นวันนั้น ฉันได้พยายามเรียกชื่อเขาอยู่ในหัวในขณะที่ล้มตัวลงนอนบนเตียง ความอายและความสุขผสมปนเปกันอยู่ข้างในตัวฉัน และฉันก็กลิ้งไปมารอบๆเตียงตัวเองโดยที่ไม่รู้ตัว

==================

*หากแปลผิดพลาดประการใด ขออภัยมา ณ ที่นี้

*สามารถติ/คอมเมนต์ความเห็นกันได้ที่ด้านล่าง

แปลไทยโดย: MountainIbex