เป็นวันเหมือนกับที่ผ่านมา — ผมเสร็จงานจากการเป็นกุ๊ก ได้เหล่าคุณหนูเลี้ยงข้าวเย็น แล้วก็มุ่งหน้ากลับบ้านหลังจากนั้น

ผมใช้เวลาเรื่อยเปื่อยอยู่ในบ้าน ในตอนนั้นเองที่มีคนมาเคาะประตู

คงจะเป็นคำขอร้องงานคนเฝ้าร้าน ผมมักจะได้รับคำขอพวกนั้นในตอนที่มีคนมาเคาะประตูในช่วงเย็น

เพราะอย่างนั้นผมจึงสวมกำไลข้อมือเอาไว้ก่อน — เพื่อเอาไว้ป้องกันมีด — ก่อนที่จะเปิดประตูออก

แต่คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นกลับไม่ใช่พนักงานร้านที่ทำงานเป็นคนเฝ้าร้านเหมือนกัน แต่เป็นขุนนางสาวสะพรั่งใส่ชุดเดรสงามหรูหราที่ไม่เหมาะกับที่สลัมแบบนี้เลยสักนิด

“คุณเป็นใค…”

ผมหยุดพูดไปกลางประโยคด้วยความตะลึง

ทรงผมของผู้หญิงที่ถูกถักสลับซับซ้อนเปล่งประกายสีเงินน่ารัก

ดวงตาที่มีน้ำตาเอ่อขึ้นมาในทัศนวิสัยของผมนั้นมีสีเขียวสว่าง

เธอทำให้นึกถึงท่านแม่เซเว่นสเวิร์ธ ใจดีและงดงาม

น้ำตาปริมาณมหาศาลเริ่มไหลลงมาบนแก้มของเธอเมื่อยามที่เราสบตากัน

แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังคงมียิ้มที่เปล่งประกาย

“ท่านจิโน่…”

และโผเข้าสู่อ้อมแขนของผมในขณะที่กระซิบชื่อนั้น

“อนา…สตาเซีย คุณหนูอนาสตาเซีย?”

“เรียกฉันว่าแอนนาเถอะค่ะ”

แอนนายังคงอยู่ในอ้อมกอดของผมในตอนที่สะอื้นตอบผมกลับมาเช่นนั้น

“ไม่ครับ นี่มันไม่เหมาะสม ช่วยขยับออกไปเถอะครับ คุณเป็นถึงองค์ราชินีที่ทรงเกียรติในอนาคตเลยนะครับ เดี๋ยวเรื่องนี้จะทำให้กลายเป็นข่าวลือเสียหายได้”

อย่างที่คิดเลย ขุนนางน่ะอยู่คนละชั้นกับสามัญชน ช่องว่างระหว่างเรามันใหญ่หลวงเกินไป

ผมจะยอมให้ตัวผมเองจับและผลักเธอออกไปไม่ได้ ผมจึงพยายามที่จะเกลี้ยกล่อมให้เธอยอมถอยไปจากผม

“ฉันจะไม่มีวันเป็นราชินีหรอกค่ะ”

“เอ๋?”

“ — อย่ายอมแพ้ที่จะมีความสุข — คุณเป็นคนพูดอย่างนั้นกับฉันเองนี่คะ ท่านจิโน่? เพราะอย่างนั้นฉันจะไม่ยอมแพ้ค่ะ ฉันจะต้องกุมหัวใจของท่านเอาไว้อีกครั้งให้ได้”

แอนนายังคงเกาะผมในขณะที่พวกเราพูดคุยกันอยู่

“แต่ว่า… แอนนา… ตอนนี้คุณเองก็มีหน้าตาแบบนั้นแล้วนะ เพราะงั้น…”

ไม่ควรที่จะมีอะไรเหนี่ยวรั้งการแต่งงานของเธอในตอนนี้ได้แล้ว

รอยปูดโปนทั่วร่างกายเธอก็หายไปหมดแล้ว และเธอยังดูเหมือนกับท่านแม่ของเธอ ที่ขึ้นชื่อเรื่องความสวยด้วย

ถึงแม้เธอจะไม่เป็นราชินีแล้ว ก็ไม่น่าจะมีเหตุผลอะไรสำหรับเธอที่จะเลือกสามัญชนแบบผมที่ก่อเรื่องอื้อฉาวครั้งใหญ่ในวงสังคมขุนนางให้ไปเป็นคู่หมั้น

ไม่ ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องเลือกผม ไม่มีเลยสักข้อ

เธอจะมีแต่ลงเอยด้วยความสิ้นหวังเท่านั้น

“ใช่ค่ะ หน้าตาและร่างกายของฉันเปลี่ยนไปมาก… แต่ไม่จำเป็นต้องกลัวไปหรอกค่ะ ถ้าหากคุณไม่ชอบหน้าตาของฉันในตอนนี้ จะให้ฉันกลับไปเป็นเหมือนก่อนก็ได้ค่ะ”

“ฮะ?”

“ฉันได้ยินมาจากคุณหมอค่ะ มันยากอย่างถึงที่สุดที่จะลบรอยปูดโปนพวกนั้น แต่การสร้างกลับง่ายเหมือนปอกกล้วย พวกเขาแค่ต้องฉีดของเหลวเข้ามาใต้ผิวหนังของฉัน แล้วพวกเขายังสามารถเลียนแบบสีเขียวด้วยแทททูได้ด้วย ฉันจึงอยากที่จะให้ท่านจิโน่เลือกว่าชอบรูปร่างแบบไหนน่ะค่ะ”

ผมมองไปที่เธอด้วยความว่างเปล่า ตะลึงพึงเพริดต่อสิ่งที่ผมพึ่งได้ยินโดยสมบูรณ์

วุ่นวายชะมัด

แอนนาบอกว่าเธอยอมที่จะกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนเพื่อผม

แต่ถ้าเธอทำอย่างนั้นก็ต้องผ่านเลือกยากลำบากแย่เลยสิ!!

การที่มีหน้าตาน่าเกลียดนั้นช่างเจ็บปวดเกินทน ผมเองก็รู้

แล้วนี่ เธอกลับยอมที่จะฝ่าฟันเรื่องพวกนั้นเพื่อผม นั่นคือสิ่งที่เธอกำลังบอกผมอยู่งั้นเหรอ?

ความรู้สึกลึกๆ ข้างในทั้งหมดทั้งมวลของผมที่มีต่อแอนนาได้บดบังความมีเหตุมีผล จนท้ายที่สุดความมีเหตุมีผลเหล่านั้นก็ได้ถูกขจัดไปจนหมดสิ้น

มือของผมสั่นเทิ้ม และน้ำตาได้พรั่งพรูออกมาเองโดยธรรมชาติ

“ไม่หรอก คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นเลย! ผมไม่สนใจเลยว่าคุณจะหน้าตาเป็นยังไง! ผมรักคุณไม่ว่าจะมีหน้าตาเป็นแบบไหนก็ตาม!”

อารมณ์ที่รุนแรงต่างๆได้ปะทุขึ้นมาในตัวและผมก็ได้ตะโกนสิ่งต่างๆ ทั้งหมดทั้งมวลนั้นออกไปด้วยเสียงคำรามที่โกรธเกรี้ยว

ในตอนนั้นเองที่ผมรู้สึกตัว

ทำพลาดครั้งใหญ่ไปเสียแล้ว

ผมสูญเสียความรู้สึกนึกคิดไปกับเหล่าอารมณ์ที่เดือดดาลอยู่ภายในตัว ผมจึงเผลอหลุดสิ่งที่ผมไม่ควรพูดออกไป

ใช่ ไม่มีอะไรที่เปลี่ยนแปลงไปเลย ผมยังคงมีความรู้สึกมากจนเกินไปเมื่อเป็นเรื่องของแอนนา

“ท่านจิโน่…”

อารมณ์ที่มากเหลือคณานับเองก็ได้แต่งแต้มใบหน้าของแอนนาในตอนที่เธอเงยหน้าขึ้นมาจดจ้องผม

เหล่าน้ำตาที่ได้หยุดไหลไปแล้วก็ได้ระเบิดออกมาราวกับเขื่อนแตกอีกครา ทำให้ดวงตาที่เปล่งประกายของเธอที่หันมาหาผมชุ่มชื้น

ผมอยากที่จะกอดเธอเอาไว้ให้แน่น

ผมต้องการที่จะหยุดริมฝีปากของผมนี้ไว้กับเธอ

แต่ผมควรที่จะหยุดตัวเองไว้ก่อนที่จะทำพลาดครั้งใหญ่อีกครั้ง

เรื่องพวกนั้นไม่ส่งผลดีกับเธอหรอก

บุตรีของแกรนด์ดยุค ที่สามารถจะได้รับตำแหน่งองค์ราชินีในอนาคตถ้าหากเธอปรารถนา ไม่ควรที่จะมาเลือกสามัญชนที่ใช้ชีวิตในย่านสลัมเป็นคู่ชีวิตอีกครึ่งหนึ่งของเธอ

ผมน่าจะยังพอทำอะไรกับเรื่องเสียมารยาทเมื่อก่อนหน้านี้ได้อยู่

ผมดึงแอนนาออกจากผม

“แอนนา ผมรักคุณจากก้นบึ้งของหัวใจ! เพราะอย่างนั้น เพราะอย่างนั้นล่ะ ขอร้อง ผมไม่คู่ควรกับคุณหรอก! คุณเป็นถึงบุตรีของดยุค แล้วผมก็เป็นเพียงแค่สามัญชน! ช่องว่างระหว่างเรามันราวฟ้ากับเหว! ยังมีอนาคตที่สดใสเฝ้ารอคุณอยู่นะ! ได้โปรดลืมเรื่องของคนอย่างผมไปเถอะ! คุณควรที่จะเลือกเส้นทางที่จะทำให้อนาคตของคุณสดใสสิ!!”

“ท่านจิโน่คะ คุณไม่ใช่สามัญชนแล้วค่ะ การถอดคุณออกจากตระกูลแวร์แวรี่ได้ถูกยกเลิกไปแล้วค่ะ”

แอนนายิ้มมาที่ผมทั้งที่ยังคงมีน้ำตา

“เอ๋?… ทำไมกันล่ะ?”

ผมตามไม่ทันแล้ว

ตระกูลแวร์แวรี่ไม่ได้มีเหตุผลอะไรที่จะยอมเรื่องถอดผมออกนี่นา

“ตระกูลเซเว่นสเวิร์ธเป็นคนไปขอร้องเองค่ะ มันคือความประสงค์ของตระกูลเราที่จะให้ท่านจิโน่และฉันได้หมั้นหมายกันอีกครั้ง”

“หือ?”

ผมทำเรื่องที่น่ารังเกียจลงไป แล้วทำไมพวกท่านยังอนุญาติให้พวกเราได้แต่งงานกันล่ะ?

คุณค่าของผมในสังคมชนชั้นสูงน่าจะดิ่งลงเหวไปแล้วสิ

แล้วทำไมท่านดยุคกับท่านแม่ยายถึงยังได้ให้อภัยผมและอนุญาติให้ผมได้หมั้นกับลูกสาวที่แสนหวงแหนของพวกเขาทั้งที่ชื่อเสียงของผมป่นปี้ไปแล้วกันล่ะ?

ผมได้หมิ่นตระกูลเซเว่นสเวิร์ธไปแล้วแถมยังโจ่งแจ้งเสียขนาดนั้น

ยากที่จะเชื่อว่าท่านทั้งสอง บุคคลอันเป็นต้นแบบของเหล่าขุนนาง จะยอมให้การหมิ่นชื่อเสียงวงศ์ตระกูลของพวกท่าน ยิ่งไปกว่านั้นเพราะเรื่องแบบนั้นมันราวกับการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของพวกท่าน

อา พวกท่านจะให้อภัยผมหรือไม่ก็ไม่มีความหมายอยู่ดี

องค์ชายลำดับที่หนึ่งนั้นทรงมีรูปโฉมที่งดงาม สถานะทางสังคมของพระองค์ก็ยิ่งใหญ่นัก และพระองค์เองยังมีประสบการณ์เรื่องคอยดูแลเอาใจใส่สตรีเป็นอย่างดี

ผมมั่นใจว่าแอนนาจะมีความสุขยิ่งกว่าในระยะยาวถ้าได้แต่งงานกับพระองค์แทนที่จะมาผูกมัดอยู่กับคนที่อยู่ตัวคนเดียวมาเกือบจะร้อยปีอย่างเรา

ใช่ เป็นแบบนั้นแอนนาจะมีความสุขยิ่งกว่า

“ถึงอย่างนั้น คุณน่าจะสามารถหมั้นกับฝ่าบาท คุณจะมีความสุขยิ่งกว่าคุณแต่งงานกับผมนะ เพราะอย่างนั้นผมถึงได้ไม่คิดจะคืนดีกับคุณ”

มีประกายฉายวาบเข้ามาในดวงตาของแอนนา หลังจากนั้นก็ได้มีสีหน้าที่แน่วแน่ราวกับเธอมุ่งมั่นที่จะทำอะไรสักอย่าง เธอคุกเข่าลงต่อหน้าผม

นี่คุณวางแผนจะทำอะไรกันเนี่ย?

แอนนาจับมือของผมไว้และจูบลงบนหลังมือนั้น

“ได้โปรดแต่งงานกับฉันนะคะ ฉันจะทำให้ท่านจิโน่มีความสุขค่ำ ฉันขอสัญญา เพราะอย่างนั้น ได้โปรด อย่ายอมแพ้ในความสุขของตัวเองนะคะ”

(!!!!)

แอนนาขอแต่งงานงั้นเหรอ!

แล้วเธอยังทำแบบที่ผู้ชายเขาขอแต่งงานกันอีก

อาณาจักรนี้ไม่ได้มีการอนุญาติให้ฝ่ายหญิงขอมือฝ่ายชายในการแต่งงาน เพราะอย่างนั้นจึงไม่มีขนบธรรมเนียมที่ว่าฝ่ายหญิงขอแต่งงานฝ่ายชาย

นั่นเองคงเป็นเหตุผลที่แอนนาขอผมแต่งงานในขณะที่ขอแต่งในท่าทางเหมือนสุภาพบุรุษ

น้ำตาสายใหม่ได้ไหลลงมาจากตาของผมอีกครั้ง

อา ผมถึงขีดจำกัดแล้วล่ะ

ผมหลอกหัวใจตัวเองต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว

ผมโอบแอนนามาไว้ในอ้อมกอดในขณะที่ผมค่อยๆพยุงตัวเธอขึ้นจากการคุกเข่าก่อนที่จะจรดริมฝีปากของผมกับเธอ ราวกับทนที่จะกลืนกินเธอไม่ไหวแล้ว

ด้วยความเสน่หาที่ระเบิดออกมาจากภายใน ผมได้ลิ้มรสริมฝีปากของเธอ

“ผมขอโทษนะ แอนนา ผมจะไม่ปล่อยคุณไปในชีวิตอีกแล้ว”

“ค่ะ เรามาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันตลอดไปเถอะนะคะ”

น้ำตาของแอนนาเองก็ไหลรินลงมาในขณะที่เธอยิ้มออกมาอย่างงดงาม ราวกับเธอนั้นอยู่ในความฝัน

ริมฝีปากบรรจบเข้าหากันอีกครั้ง

==================

*หากแปลผิดพลาดประการใด ขออภัยมา ณ ที่นี้

*สามารถติ/คอมเมนต์ความเห็นกันได้ที่ด้านล่าง

แปลไทยโดย: MountainIbex

พิสูจน์อักษรโดย: Rain K.