แต่งงานกับขุนนางกอบลินที่ลือกันว่าน่าเกลียด แต่เธอกลับน่าเอ็นดูสุดๆ ~ความพยายามของนายน้อยเพื่อเอาชนะใจคุณหนูกอบลิน - ตอนที่ 23.1 การค้นพบ และ ความวิตกกังวล (ในมุมมองของอนาสตาเซีย) (1)

“คุณหนูคะ! พบตัวท่านจิโนเรียสแล้วค่ะ!”

บริดจ์เจ็ตที่ตื่นเต้นเต็มทนรีบวิ่งมุ่งหน้าเข้ามาในห้องของฉัน

“ท่านจิโน่เหรอ!? เขาปลอดภัยดีไหม!?”

ฉันกระโดดตัวโยนลุกขึ้นมาจากที่นั่งโดยไม่รู้ตัว

“ค่ะ เขาปลอดภัยดีค่ะ เขาทำงานเป็นกุ๊กอยู่ในร้านอาหารในเมืองอมอร์รูนค่ะ”

“ขอบคุณสวรรค์…”

ฉันได้อยู่ในสภาพที่หวั่นวิตกอยู่ไม่เป็นสุขในช่วงหลายวันที่ผ่านมานี้เมื่อได้รับรู้ถึงความเป็นไปได้ในการเสียชีวิตของท่านจิโน่

ไม่มีความคืบหน้านับจากตอนนั้น ความวิตกกังวลของฉันจึงยังคงเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

ข่าวที่เขาปลอดภัยนี้ได้ทำให้ฉันโล่งใจ และได้ยกภูเขาออกจากอกของฉัน

หยดน้ำตาได้หลั่งรินอีกคราจากดวงตาของฉันที่เต็มไปด้วยความสุขล้นเมื่อฉันได้ยินว่าเขายังมีชีวิตอยู่

ฉันได้แต่ลงไปคุกเข่าทั้งอย่างนั้นและขอบคุณพระเจ้า

ในเมื่อเราพบเขาช้าถึงขนาดนี้ ครึ่งปีผันผ่านไปแล้วนับจากเมื่อตอนที่การหมั้นหมายของพวกเราถูกถอน

ถึงอย่างนั้นแล้ว การที่เขาไปเป็นกุ๊ก…

ดูเหมือนว่าท่านจิโน่เองก็คงจะถนัดการทำอาหารด้วย

มันเป็นภาพที่ไม่อาจจะจินตนาการสำหรับบุตรชายของขุนนางที่ต้องไปใช้ชีวิตหางานในครัวทำเพื่อยังชีพ ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาจะถูกพบตัวช้าถึงขนาดนี้

…งั้นท่านจิโน่ก็มีความชำนาญหลากหลายจนเขารู้กระทั่งวิธีการทำอาหารด้วย

ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลย

เขาควรที่จะภาคภูมิใจในความชำนาญนั่นมากกว่านี้และสอนฉันบ้าง

ฉันอาจจะเบื่อที่เหล่าผู้ชายที่อายุไล่เลี่ยกันมานั่งโอ้อวดและเอาแต่โม้อย่างย่ามใจในระหว่างงานเลี้ยงที่ฉันได้เข้าร่วม แต่ฉันไม่ถือหากคนๆ นั้นจะเป็นท่านจิโน่ที่มาโอ้อวดถึงความสำเร็จของตนเอง

ฉันจะตั้งใจฟังเป็นอย่างดีแน่นอน

น่าเสียดาย ท่านจิโน่นั้นต่างจากผู้ชายพวกนั้น เขาไม่แม้แต่จะเอ่ยชมเชยตนเองสักคำ

ดังนั้น มันยิ่งจุดประกายความมุ่งมั่นของฉันที่จะต้องทำให้เขาเอ่ยชมตนเองบ้าง

พวกเราได้ไปพบปะกับตระกูลแวร์แวรี่เพื่อยกเลิกการถอดถอนท่านจิโน่ออกจากตระกูลแล้ว และพวกเขาก็เห็นด้วย

หลังจากที่พบท่านจิโน่ สิ่งที่ต้องทำที่เหลือคือนัดหมายการประชุมระหว่างสองตระกูลเพื่อที่จะหารือถึงการแต่งงาน และเพื่อหมั้นหมายพวกเราอย่างเป็นพิธีอีกครั้ง

การหมั้นหมายครั้งก่อนได้กลายเป็นโมฆะไปแล้ว การที่ท่านจิโน่และฉันจะต้องผ่านกระบวนการหมั้นหมายกันใหม่อีกรอบจึงเป็นสิ่งที่จำเป็น

ฟุฟุฟุ

ในที่สุดเราก็จะได้เจอท่านจิโน่

ฉันอาจจะเริ่มฮัมเพลงจากความสุขนี้ก็ได้

หกเดือนผ่านไปตั้งแต่เมื่อตอนที่เราเห็นกันและกันคร้ังสุดท้าย

ฉันต้องการที่จะพบเขาด้วยหน้าตาที่งดงามมากกว่านี้อีกหน่อย

ฉันต้องเตรียมชุดใหม่ แล้วก็แต่งหน้าให้ดูดีกว่านี้ด้วย

“บริดจ์เจ็ต ฉันอยากจะได้ชุดที่ตัดมาใหม่น่ะ ช่วยเรียกช่างตัดชุดมาให้ทีนะ แล้วก็ฉันอยากที่จะแต่งตัวให้ดูดีหน่อย ช่วยไปเรียกช่างแต่งตัวมาด้วย”

“คุณหนูคะ นี่คุณวางแผนว่าจะสวมชุดใหม่ไปพบท่านจิโน่หรือคะ?”

บริดจ์เจ็ตดูออกจะหัวเสียด้วยเหตุผลบางอย่าง

“จ้ะ ใช่แล้ว นี่ก็ผ่านมาครึ่งปีแล้ว ฉันอยากจะดูสวยให้มากกว่านี้ก่อนจะไปพบเขาน่ะ”

“ไม่ได้หรอกค่ะ คุณหนู คุณต้องรีบไปพบเขาเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”

“โอ๊ะ ตายจริง ทำไมกันล่ะ?”

“ท่านจิโน่นั้นบริหารจัดการร้านอาหารที่เขาทำงานอยู่ แต่เหมือนเขาจะไปปรากฎตัวที่บริเวณรับประทานอาหารเพื่อเสิร์ฟอาหาร ความนิยมของร้านอาหารจึงพุ่งพรวดขึ้นทันตาเพราะข่าวที่ว่ามีพนักงานเสิร์ฟที่หล่อเหลา เป็นมิตร และช่างพูดช่างจามาเสิร์ฟอาหารอยู่ที่นั่น ผู้หญิงมากหน้าหลายตาจึงได้พากันไปรวมตัวกันอยู่ที่นั่น พวกนางถึงขนาดคอยทุกวันจนกว่าท่านจิโน่จะเสร็จภารกิจจากกะของเขา แล้วก็จะแข่งกันเองว่าใครที่จะมีสิทธิได้เชิญชวนเขามาร่วมรับประทานอาหารด้วยกัน และเพราะนิสัยสุภาพอ่อนโยนของเขา ประกอบกับที่ผู้หญิงเหล่านั้นเป็นลูกค้าขาประจำ เขาจึงปฏิเสธไม่ลง และต้องไปร่วมรับประทานอาหารกับพวกนาง”

“จะ-จะ-จะ-จริงเหรอ!?”

ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าท่านจิโน่จะไปร่วมโต๊ะรับประทานอาหารกับหญิงอื่นทุกวัน!

เสียงของฉันสั่นเครือในขณะที่ฟังเรื่องราวของบริดจ์เจ็ต และฉันไม่สามารถที่จะซ่อนร่างกายที่กำลังสั่นเทิ้มอยู่นี้ได้

“ค่ะ พวกเราแกะรอยเจอตัวท่านจิโน่เพราะพวกสายลับได้ยินมาว่าที่เมืองนั้นมีข่าวซุบซิบกันว่ามีผู้ชายทำงานอยู่ในร้านอาหาร ว่ากันว่าผู้ชายคนนั้นมีรูปโฉมที่งดงามที่หาได้ยากยิ่งในหมู่สามัญชน และอีกทั้งเขายังเป็นสุภาพบุรุษยามที่พูดคุยกับเหล่าหญิงสาวด้วย”

“ขะ-เขาเป็นที่นิยมถึงขนาดเป็นที่พูดถึงกันไปทั่วเลยหรือ?”

“ไม่เพียงแค่นั้นนะคะ”

“อะ-อะไรนะ? ยังมีต่ออีกหรือ?”

“ท่านจิโน่ยังได้ทำงานเป็นคนเฝ้าหน้าร้านในย่านเริงรมย์ด้วยค่ะ”

“คนเฝ้าหน้าร้าน? บาดเจ็บรึเปล่า?”

“ไม่ค่ะ เขาสบายดี เพื่อที่จะยืนยันว่านั่นใช่ท่านจิโน่ตัวจริงหรือไม่ หนึ่งในสายลับของเราได้แกล้งทำเป็นขี้เมาและเข้าไปก่อเรื่องในร้านนั้น ภาคกิจหน้าที่ของเขาคือการทดสอบทักษะฝีมือการต่อสู้ของท่านจิโน่ ถ้าหากว่ามันถือเป็นเรื่องอันตรายสำหรับเขา ทางสายลับจะกดดันให้ทางเจ้าของร้านไล่เขาออกในทันที แต่ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอ่อนข้อให้ท่านจิโน่เลย สายลับคนนั้นโดนโค่นอย่างง่ายดายโดยไม่ทันได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เขาไม่สามารถที่จะแม้แต่วัดระดับความแข็งแกร่งของท่านจิโน่ได้ด้วยซ้ำ

ราวกับว่าท่านจิโน่จัดการพวกเราเหมือนกับจัดการกับเด็กตัวเล็กๆ

พวกขี้เมาและพวกอันธพาลคงจะไม่สามารถทำอันตรายเขาได้แน่นอนค่ะ”

อ้อ จริงสินะ

พอมาคิดดูแล้ว เขายังได้มาปรากฎตัวต่อหน้าและปกป้องเราในตอนที่แก้วถูกขว้างมาที่เราระหว่างงานเลี้ยงเต้นรำที่สถาบันด้วยนี่นา

ฉันได้แต่ตะลึงงันและทึ่งในการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วราวกับเหนือมนุษย์นั่น

…งั้น ท่านจิโน่เองก็เชี่ยวชาญในการต่อสู้ไร้อาวุธด้วยสินะ

…ถึงขนาดที่ทำให้สายลับของตระกูลของเราตะลึงได้

จริงๆ เลย ท่านจิโน่น่าจะพูดโม้เรื่องนั้นแล้วสอนเราสักหน่อยก็ได้แท้ๆ

จะยังไงการที่เขาไม่ได้รับบาดเจ็บก็ถือว่าดีแล้ว แต่ถ้าเขาสบายดี งั้นปัญหาคืออะไรกันล่ะ?

“แหมงั้นปัญหาคืออะไรงั้นหรือจ๊ะ?”

==================

*หากแปลผิดพลาดประการใด ขออภัยมา ณ ที่นี้

*สามารถติ/คอมเมนต์ความเห็นกันได้ที่ด้านล่าง

แปลไทยโดย: MountainIbex

พิสูจน์อักษรโดย: Rain K.