“ผมต้องขออภัยอย่างสุดซึ้งที่ตอบแทนบุญคุณด้วยการกระทำที่ต่ำช้าเช่นนี้ครับ”

ในคืนของงานเลี้ยงเต้นรำ ผมได้คุกเข่าอยู่ต่อหน้าท่านพ่อเลี้ยงและพี่ชายที่อยู่ในห้องทำงานของบ้านแวร์แวรี่ พร้อมกับการก้มหัวตนลงต่ำ

ท่าทีเช่นนี้เทียบเท่ากับการทำท่าโดเกสะ* ( ศิลปะการขอโทษขั้นสูงสุดในญี่ปุ่น เป็นการขอโทษโดยการลดตัวลงมาเสมอดิน ประสานมือและก้มศีรษะจรดพื้น)   ในโลกใบก่อนของผมที่เป็นการคุกเข่าและก้มหัวไปกับพื้น และมันยังเป็นท่าทางที่แสดงถึงการขออภัยอย่างถึงที่สุด

“แล้ว เจ้าวางแผนว่าจะสะสางเรื่องในครั้งนี้เช่นไร?”

ท่านพ่อทำหน้าบึ้งตึง เสียเจือด้วยความโกรธเกรี้ยวที่เขาพยายามเก็บงำเอาไว้

“หากท่านจะถอดผมออกจากตระกูล ผมก็จะยินดีครับ”

นั่นคือคำตอบของผมต่อท่านพ่อเลี้ยง

“นี่เจ้าจะกลับไปตระกูลอดอร์นิรึ?”

ท่านพ่อเอ่ยถาม

“ไม่ครับ ทางตระกูลอดอร์นิคงจะไม่มีทางตอบรับผมเป็นแน่ ผมได้ไปสร้างความพิโรธให้กับตระกูลเซเว่นสเวิร์ธ แล้วยังจะถูกขับออกจากตระกูลแวร์แวรี่ ถ้าหากพวกเขายังรับผมกลับไป พวกเขาก็จะเป็นศัตรูกับสองตระกูลขุนนางที่ทรงอำนาจ — ตระกูลดยุคเซเว่นสเวิร์ธ และตระกูลมาร์ควิสแวร์แวรี่ครับ”

“ก็แน่นอนนั่นล่ะ เช่นนั้นเจ้าวางแผนไว้ว่าจะทำเช่นไรหลังจากที่ถูกถอดออกจากตระกูลล่ะ?”

“ผมจะไปเป็นสามัญชน”

ผมตอบกลับท่านพ่อแวร์แวรี่

“ก็นะ คู่ชู้เจ้าเองก็เป็นบุตรสาวของตระกูลพ่อค้า แล้วเจ้าเลยวางแผนไว้ว่าจะแค่เข้าไปอยู่ในตระกูลพ่อค้าของเด็กสาวที่เจ้านอกใจไปหานั่นรึ?”

จากคำพูดของเขา มันเป็นที่ชัดเจนแล้วว่าท่านพ่อแวร์แวรี่แทบจะไม่สามารถเก็บกักความโกรธที่มีไว้ได้

ผมยังไม่ได้บอกพวกเขาเรื่องเคต แต่ดูเหมือนพวกเขาจะตรวจสอบพื้นเพของเธอไว้เรียบร้อยแล้ว

“ไม่ครับ ผมได้ถอนหมั้นกับเธอไปเรียบร้อยแล้ว”

“อะไรนะ!?”

ท่านพ่อและท่านพี่แวร์แวรี่ต่างตะโกนออกมาเป็นเสียงเดียวกัน

สมเป็นพ่อลูกกันจริงๆ เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลย

ความคิดสัพเพเหระผ่านเข้ามาในหัวผม

“เฮ้ออออออ นั่นสิ ข้าก็ว่ามันแปลกๆ ข้าเองก็ได้รวบรวมข้อมูลทันทีที่ข่าวอื้อฉาวนี่มาถึงข้าแล้ว เจ้าได้ประกาศถอนหมั้น แต่เจ้าก็ยังเอ่ยชมเชยอดีตคู่หมั้นของเจ้าเสียดิบดีขนาดนั้น อีกอย่าง การถอนหมั้นในสถานที่จัดงานระดับสูงแบบนั้นในขณะที่กอดเอวชู้รักอยู่ก็ไม่สมกับเป็นเจ้าจริงๆนั่นล่ะ จิโน่ นี่ไม่ใช่แค่เรื่องนอกใจเฉยๆใช่ไหม?”

ท่านพี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะถามสิ่งต่างๆเหล่านั้นกับผม

“ของพวกนี้เป็นสิ่งชดใช้ค่าเสียหาย ได้โปรดรับคำขอโทษจากผมไว้ด้วยครับ”

ผมไม่ได้ตอบข้อสงสัยของพี่เลี้ยง และหยิบเอาถุงออกมาจากอกพร้อมก้มหัวลงต่ำให้กับพวกเขาแทน

หัวหน้าพ่อบ้านรับของนั้นไปจากผม ดวงตาของเขาพลันเบิกโพลงราวกับไข่ห่านเมื่อตรวจสอบถึงสิ่งที่อยู่ด้านใน

เขารีบนำถุงนั้นมาวางไว้ที่โต๊ะทำงานของท่านพ่อเลี้ยง และท่านพ่อกับท่านพี่ได้มองไปด้านใน

“นี่มัน!!”

ท่านพ่อและพี่เลี้ยงต่างตะโกนออกมาเป็นเสียงเดียวกันอีกครั้ง

อื้อ พวกเขาก็เป็นพ่อลูกกันนี่นะ เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยกันจริงๆ

ผมได้เตรียมเหรียญทับทิมเอาไว้ยี่สิบเอ็ดเหรียญเป็นของขวัญแทนคำขอโทษ

เหรียญทับทิมนั้นเป็นหน่วยเงินที่ใช้สำหรับตกลงการค้าขายระหว่างประเทศ และสำหรับธุรกรรมขนาดใหญ่ระหว่างสมาคมการค้าขนาดใหญ่ในหลากหลายประเทศด้วย

แม้เหรียญทับทิมเพียงเหรียญเดียวก็ถือได้ว่ามีค่ามหาศาลในเชิงของราคา เพราะว่าพวกมันเป็นคริสตัลเวทมนตร์ที่บริสุทธิ์อย่างถึงที่สุด

มันคือเงินที่เหลือจากที่ผมได้รับมาในการขายโลชั่นที่ผมไม่ได้ใช้ไปกับโกเลมและของอย่างอื่น ปริมาณของมันเกือบจะเท่ากับทรัพย์สินทั้งหมดที่ผมมีอยู่

เรื่องพื้นเพเรื่องค่าเงินนิดหน่อย — ที่มีค่าน้อยที่สุดคงจะเป็นเหรียญทอง และถ้าจะให้มีมูลค่าเพิ่มมากกว่านั้น ก็คงจะเป็นเหรียญทองใหญ่ ตามมาด้วยเหรียญทองคำขาว เหรียญนิลกาฬ(แซฟไฟร์) และเหรียญทับทิมตามลำดับ

คฤหาสน์ขนาดใหญ่ที่เป็นของขุนนางระดับสูงจะมีค่าราวๆไม่กี่เหรียญนิลฟาฬ

คฤหาสน์ของตระกูลอดอร์นิ ตระกูลที่ผมเกิดมา คงมีค่าราวๆหนึ่งเหรียญทองคำขาว

ในเมื่องบประเทศชาติของอาณาจักรนี้อยู่ที่ราวๆแปดสิบเหรียญทับทิมต่อปี จำนวนเหรียญที่ผมได้มอบไป — ก็ราวๆหนึ่งในสี่ของงบประเทศ — น่าจะมากจนเกินพอสำหรับของขวัญแทนคำขอโทษ

“ไม่มีทางที่เจ้าจะเตรียมเงินมากมายถึงขนาดนี้ได้ภายในวันนี้หรอกใช่ไหม? อื้ม อย่างที่ข้าคิดไว้ ไม่ใช่อะไรที่เจ้าทำลงไปด้วยอารมณ์ชั่ววูบ แต่คิดมาอย่างถี่ถ้วนแล้ว เจ้าหมายตาอะไรเอาไว้กันล่ะ?”

ท่านพี่ถาม

“ผมเชื่อว่าจะมีการประกาศออกมาจากทางราชวงศ์และตระกูลแวร์แวรี่ในเร็ววันนี้ มันไม่ใช่สิ่งที่ผมได้หารือกับทางราชวงศ์และทางตระกูลเซเว่นสเวิร์ธเอาไว้ก่อน แต่ผมเชื่อว่าผลลัพธ์ที่ออกมาจะดีที่สุดต่อทั้งสองฝ่าย”

ผมตอบท่านพี่ออกไป

“อื้ม ก็รู้อยู่แล้วว่าเจ้าไม่ได้บอกทางเซเว่นสเวิร์ธเอาไว้ก่อน ก่อนที่จิโน่จะกลับมาที่นี่ ดยุคของเซเว่นสเวิร์ธก็ได้บุกมาที่นี่คัดค้านอย่างฉุนเฉียวเชียว”

เขาหัวเราะเสียงเจื่อน

นั่นสิ จากที่เขาพูด ท่านดยุคก็คงจะเป็นเช่นนั้นแหละ

ขอโทษขอรับ

“หืม ถ้าหากทางราชวงศ์มีส่วนเกี่ยวข้องกับแผนการนี้ และเจ้าปฏิเสธที่จะเปิดเผยถึงรายละเอียด งั้นคงจะเป็นการดีที่สุดที่พวกเราจะไม่เข้าไปข้องเกี่ยวด้วย งั้นบอกข้าหน่อย เจ้าคิดว่าพวกเราควรจะทำอะไรต่อนับจากนี้?”

ท่านพ่อเลี้ยงได้ครุ่นคิดอยู่เงียบๆมาสักพักแล้ว จากนั้นเขาก็ได้มองตรงมาที่ตาผมขณะที่ถามออกมาเช่นนั้น

“ผมคิดว่าจะเป็นการดีสุดหากถอนผมออกจากตระกูลและใช้ของขวัญแทนคำขอโทษที่ผมได้มองให้ไปเป็นค่าทำขวัญสำหรับการถอนหมั้นครับ”

นั่นคือคำตอบของผม

“…ข้าเข้าใจแล้ว เอาล่ะ พวกเราจะทำตามไปกับแผนของเจ้า ข้าจะถอดเจ้าออก แต่เป็นเพียงการถอดออกเพียงชั่วคราวเท่านั้น ข้าจะยกเลิกมันเมื่อไหร่ก็ได้ เพราะฉนั้นคิดถึงเรื่องนั้นไว้ในหัวด้วย เห็นข้าอาจจะเป็นเช่นนี้ แต่ข้าก็หวังกับเจ้าไว้สูง ข้าหวังว่าในอนาคตข้างหน้า เจ้าจะให้พวกเราเรียกเจ้าว่าลูกชายอีกครั้งนะ ลูกข้า”

“ขอบพระคุณมากครับ”

เสียงผมสั่นเครือ

น้ำตาเริ่มเอ่อล้นออกมาจากดวงตาเพราะคำพูดของท่านพ่อเลี้ยง

จะตระกูลอดอร์นิก็ดี ตระกูลเซเว่นสเวิร์ธก็ดี ตระกูลแวร์แวรี่ก็ดี เรานี่ช่างโชคดีเสียจริงที่มีคนเหล่านี้อยู่เคียงข้าง

และด้วยเหตุนี้ จึงเป็นที่ตกลงกันแล้วว่าตระกูลแวร์แวรี่จะขับผมออกจากตระกูล

เมื่อผมออกมา น้องสาวทั้งสองต่างทรุดลงไปร้องไห้ในโถงทางเข้าคฤหาสน์

==================

*หากแปลผิดพลาดประการใด ขออภัยมา ณ ที่นี้

*สามารถติ/คอมเมนต์ความเห็นกันได้ที่ด้านล่าง

แปลไทยโดย: MountainIbex

พิสูจน์อักษรโดย: Rain K.