แต่งงานกับขุนนางกอบลินที่ลือกันว่าน่าเกลียด แต่เธอกลับน่าเอ็นดูสุดๆ ~ความพยายามของนายน้อยเพื่อเอาชนะใจคุณหนูกอบลิน - ตอนที่ 12 ความพยายามของนายน้อยเพื่อเอาชนะใจคุณหนูกอบลิน เสาะหาบันทึกการแพทย์

นี่ก็ผ่านมาปีหนึ่งแล้วตั้งแต่ที่แอนนากับผมได้หมั้นหมายกัน

การอดหลับอดนอนก็ยังคงดำเนินต่อไป

บทเรียนของคุณสมบัติผู้ดีและขัดเกลามารยาทสำหรับขุนนางชนชั้นสูงนั้นก็ยังคงดำเนินต่อไป ณ ตระกูลแวร์แวรี่ และผมเองก็ได้เรียนรู้การจัดการอาณาเขตของดยุค ณ ตระกูลเซเว่นสเวิร์ธ และมีความสุขสำราญกับการดื่มชากับแอนนา ผมเองยังได้แวะเวียนไปยังบริษัทบ้างบางครั้งเพื่อฟังรายงานและให้คำแนะนำ — นั่นได้กลายเป็นวิถีชีวิตของผมมาจนถึงตอนนี้

และในตอนนี้ การสร้างโกเลมก็ได้ถูกเพิ่มเข้ามาในตารางงานนี้

ให้พูดก็แปลก มันยาก แต่เมื่อไหร่ที่ผมคิดว่าทุกอย่างนี่เพื่อแอนนาแล้ว ผมรู้สึกอยากจะพยายามให้เต็มที่

ผมซื้อคฤหาสน์รอบนอกเมืองหลวง จากนั้นผมก็ขยายห้องใต้ดินด้วยเวทมนตร์และเปลี่ยนให้กลายเป็นฐานการผลิตโกเลม

ผมทำให้มันเข้าออกได้เพียงผ่านการเทเลพอร์ตจากห้องปฏิบัติการเท่านั้น

เหตุผลในการสร้างโกเลมนั้นคือการเสาะหาหนังสือการแพทย์ทั้งหลาย

แผนเริ่มแรกของผมคือการสร้างโกเลมแบบพกพาตัวจิ๋วและส่งออกไปตามหาบันทึกเหล่านั้น

แต่อย่างไรก็ตาม เพราะว่าการขายโลชั่นที่ราคาแพงสุดตะลึงนั่น ผมจึงได้รับเงินก้อนโตมาอย่างไม่คาดฝัน

ผมได้ใช้เงินทุนเหล่านั้นในการสร้างฐานการผลิตโกเลมขนาดใหญ่

นั่นก็เพราะว่าผมวางแผนไว้ว่าจะอัญเชิญโกเลมเหล่านี้เผื่อสำหรับเหตุฉุกเฉิน

ในชาติก่อน ผมไม่ได้ถูกมอบหมายให้เป็นฝ่ายผลิตและพัฒนาโกเลมการทหาร ผมจึงไม่มีความรู้ในเรื่องเทคโนโลยีการสงครามเลยสักนิด

อย่างไรก็ดี ไม่ใช่ว่าผมจะไปสู้รบสงครามในชาติก่อนเสียที่ไหน

ถ้าหากว่าผมจะต้องเอาโกเลมไปต่อสู้ในโลกใบนั้นล่ะก็ ผมเองก็คงจะไม่มีโอกาสหากไม่มีเทคโนโลยีการสงคราม

แต่ว่าในโลกใบนี้ไม่มีโกเลมการทหาร

พูดสั้นๆ ถึงแม้จะถูกพบโกเลมปฏิบัติการเข้า มันก็ต้องอาศัยคำอนุญาตจากเจ้านายเพื่อที่จะสั่งให้มันทำงาน

ไม่ต้องไปพูดถึงเรื่องที่ซับซ้อนมากๆหรอก คำอนุญาตจากเจ้านายเองก็ต้องอาศัยอุปกรณ์เฉพาะทางหลายๆอย่าง เพราะงั้นมันคงจะยากเย็นแสนเข็ญที่จะเปลี่ยนวัตถุประสงค์การใช้งานของผลึกโกเลมที่ได้มีการถูกเจาะคำสั่งลงไปแล้ว

เพราะอย่างนั้นการที่มีความรู้ทางเทคนิคที่จะสร้างโกเลมรักษาความปลอดภัยก็มากพอแล้วหากมีเป้าหมายแค่ปกป้องตัวเองในโลกใบนี้

ในโลใบก่อนของผม โกเลมรักษาความปลอดภัยเองก็ถูกออกแบบมาโดยไม่ได้มีจุดประสงค์อะไรสำคัญ

เพื่อการนั้นพวกเขาจึงมีการใส่ ‘ลิมิตเตอร์’ อุปกรณ์ที่จะลดพลังงานที่ปลดปล่อยออกมาของพวกมัน พวกเขายังมี ‘เซฟการ์ด’ ซึ่งเป็นระบบภายในที่ออกแบบมาเพื่อไม่ให้พวกมันสังหารผู้คน

โกเลมรักษาความปลอดภัยเหล่านั้นมักจะพบเห็นได้บ่อยตามการเดินลาดตระเวนตามเมืองรอบๆคงจะกลายเป็นอาวุธที่สุดสะพรึงหากนำลิมิตเตอร์และเซฟการ์ดออกจากพวกมัน

จนถึงตอนนี้ ผมสร้างโกเลมขนาดใหญ่เจ็ดตัวที่ออกแบบมาเหมือนเซนทอร์ที่มีท่อนล่างเป็นม้า และประเภทแมลงสี่ตัวที่มีท่อนล่างเป็นแมงมุม หกตัวที่เป็นบั๊คแบร์ที่มีลำตัวเป็นทรงกลม — และพวกมันเคลื่อนที่โดยการลอยอยู่กลางอากาศ — และสุดท้าย โกเลมสามตัวที่คอยทำงานของวิศวกร นี่คือโกเลมทั้งหมดที่ผมมีไว้เผื่อต้องอัญเชิญ

ช่วงหน่วงเวลาเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้เมื่อเป็นการอัญเชิญโกเลม เพราะอย่างนั้นจึงมีความเสี่ยงที่โกเลมจะอัญเชิญมาไม่ทันเวลา โดยเฉพาะถ้าหากว่าผมมีแค่เจ้าพวกนี้

เพราะอย่างนั้นผมจึงต้องสร้างโกเลมขนาดจิ๋ว พกพาสะดวก ที่ไม่ต้องอาศัยการอัญเชิญอย่างมีด กำไลข้อมือ และจี้ห้อยคอ

ผมจะสร้างโกเลมวิศวกรอีกนิดหน่อยก่อนที่จะเริ่มต้นออกไปตามหาบันทึกการแพทย์พวกนั้น

ในขณะเดียวกัน ผมก็ได้ศึกษาดูแผนที่และทำสัญลักษณ์ ณ สถานที่ที่น่าจะหาบันทึกพวกนั้นพบ

มันอาจจะแปลกไปหน่อยที่ผมรู้ว่าจะต้องไปหาในที่แบบไหน แต่นั่นก็เพราะว่าโลกนี้คือโลกใบก่อนของผมด้วย — เพียงแค่สองหมื่นปีหลังจากชาติก่อนของผม

อารยธรรมได้เคยเจริญรุ่งเรือง ณ ที่แห่งนี้ แต่ท้ายที่สุดแล้วก็ได้ดับสลาย มีผู้รอดชีวิตเพียงไม่กี่คนที่พยายามจะสร้างมันขึ้นมาใหม่ และนั่นคืออารยธรรมของพวกเราในตอนนี้

ผมค้นพบเรื่องนี้เมื่อตอนที่ผมยังเป็นเด็กและได้ไปเที่ยวพิพิธภัณฑ์ที่มีจัดแสดงสมบัติที่ถูกขุดพบจากซากโบราณสถาน

มันมีทั้งรีโมททีวีเวทมนตร์ เครื่องเล่นเกมนินเทย์โดะ และเครื่องหุงข้าวเวทมนตร์

แน่นอนล่ะ ผมคงไม่สามารถที่จะระบุสมบัติเหล่านั้นได้ทุกชิ้น เพราะว่าบางชิ้นก็มาจากคนละยุคสมัยกับที่ผมเคยมีชีวิตอยู่

ถึงอย่างนั้น ผมก็เคยมีเครื่องเล่มเกมนินเทย์โดะ เพราะอย่างนั้นผมจึงคุ้นเคยกับมัน รวมไปถึงโลโก้ด้วย

ผมได้บีบวงให้แคบลงเหลือแค่ที่ที่น่าจะเป็นมหาวิทยาลัยเวทมนตร์การแพทย์ ห้องสมุด ห้องทดลองวิจัยผลิตภัณฑ์ทางการแพทย์ที่ยังไม่ได้ถูกขุดค้น ในเมื่อที่เหล่านี้คือที่ที่อาจจะมีบันทุกพวกนั้น ผมคิดว่านะ

โชคเข้าข้าง พื้นที่รอบๆศาลาว่าการทอนกิ้น แลนด์มาร์ทาวเวอร์ และสกัลล์ทรีได้ถูกขุดไปเรียบร้อยแล้ว

ที่เหล่านี้จะกลายเป็นแลนด์มาร์คเวลามองหาสถานที่ต่างๆ

◆◆◆◆◆

“แหม ถ้างั้น ผมไปล่ะนะ แอนนา ดูแลตัวเองดีๆล่ะ”

“ท่านก็ด้วยนะคะ ท่านจิโน่ ขอร้องล่ะค่ะ ได้โปรดระมัดระวังตัวด้วย”

“ได้เลย เดี๋ยวผมจะกลับมาให้ไวเลยล่ะ ตั้งหน้าตั้งตารอของฝากได้เลย ตกลงนะ?”

แอนนามีสายตาที่เศร้าสร้อยราวกับจำร้องไห้ในขณะที่เธอกล่าวลา

ผมขึ้นไปนั่งรถม้าหลังจากที่บอกลาเธอเสร็จ

เธอไม่ได้มามองส่งผมเพียงแค่ที่ทางเข้าของคฤหาสน์ แต่เป็นที่ประตู

ผมอยากจะกอดเธอเสียเหลือเกิน แต่พวกเราอยู่กันที่หน้าคฤหาสน์ของเซเว่นสเวิร์ธ

มันคงจะไม่เหมาะสมที่จะทำอย่างนั้นหน้าประตู ผมจึงพยายามหักห้ามใจตัวเองเอาไว้อย่างสุดกำลัง

คุณค่าของขุนนางในยุคสมัยนี้นั้นค่อนข้างเข้มงวดเมื่อเป็นเรื่องของความสัมพันธ์ระหว่างเพศตรงข้ามเมื่อเทียบกับประเทศที่เราเคยอาศัยอยู่ในชาติก่อน

มือของหญิงสาวนั้นเป็นเพียงสิ่งเดียวที่คู่หมั้นสามารถแตะต้องได้

การกอดกันในยุคสมัยนี้ถือว่าเป็นความอับอายราวกับการไปแตะต้องหน้าอกคนอื่นในที่สาธารณะในโลกใบก่อนของผม

นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมบริดจ์เจ็ตถึงได้ห้ามผมอย่างหัวรั้นถึงขนาดนั้นทุกครั้งไป

ผมจะมุ่งหน้าไปทางตะวันออกนับจากวันนี้ไปเพื่อตามหาบันทึกทางการแพทย์

หนึ่งปีกับอีกสามเดือนได้ผ่านพ้นไปนับตั้งแต่ที่ผมได้หมั้นหมายกับแอนนา และหนึ่งปีนิดๆตั้งแต่ที่ผมเริ่มสร้างโกเลมมา

แอนนาได้ปักผ้าเช็ดหน้าให้ผมเพื่อใช้เป็นเครื่องรางอะไรทำนองนั้น

อาณาจักรแห่งนี้มีธรรมเนียมที่ว่าหญิงสาวจะมอบผ้าเช็ดหน้าที่ปักด้วยตนเองให้กับให้กับอัศวิน พวกเธอจะมอบให้กับอัศวินระหว่างที่พวกเขาไปทำสงครามเป็นตัวแทนของการภาวนาขอให้ผู้ชายเหล่านั้นกลับมาอย่างปลอดภัย

บางที เธออาจจะทำตามธรรมเนียมนั้น

การปักนั้นมีความประณีตและสลับซับซ้อน เป็นข้อพิสูจน์ว่าแอนนานั้นได้ลงมือลงแรงให้การปักมันขึ้นมามากแค่ไหน

ความรักที่ผมมีต่อแอนนานั้นพรั่งพรูขึ้นมาภายในตัวผม แพร่กระจายความอบอุ่นไปทั่วหัวใจ

====================

พื้นที่เป้าหมายของการค้นหาบันทึกการแพทย์นั้นน่าจะเป็นมหาวิทยาลัยของเซนต์มาริลินด์ สำหรับเวทมนตร์การแพทย์และเภสัชศาสตร์

ผมเคยได้เข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลนั้นมาก่อนเพราะว่าผมหลังเคล็ด ผมจึงยังคุ้นเคยกับพื้นที่ตรงนี้มาก่อน

ผม