แต่งก่อนค่อยอ้อนรัก - ตอนที่ 105 ศาลเตี้ย
กลางห้องกั้นด้วยรั้วเหล็ก
ฉีเหยียนเอ๋อ และเสิ่นหรงเจียกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะสอบสวนหลังรั้วเหล็ก มีรีโมทคอนโทรลวางอยู่บนโต๊ะ ทั้งสองมองหมั่นโถวด้วยสายตาดูถูก นัยน์ตาของพวกเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกเหยียดหยามคนที่ต่ำต้อยกว่า
เดิมทีรั้วเหล็กนี้ออกแบบมา เพื่อป้องกันนักโทษ หากหลุดจากกุญแจมือ จะได้ไม่สามารถทำร้ายเจ้าหน้าที่ตำรวจได้
หมั่นโถวเอียงคอมองเสิ่นหรงเจีย พลางกล่าวว่า
“คุณนี่รนหาที่ตายจริง ๆ”
ครั้นเห็นว่า ขนาดถูกจับมัดไว้กับเก้าอี้ช็อตไฟฟ้า หมั่นโถวก็ยังไม่หวาดหวั่น เสิ่นหรงเจียก็รู้สึกโกรธมาก
“เธอคิดว่าการที่เธอปากแข็งจะมีประโยชน์งั้นหรือ ? ฉันจะให้เธอได้ลิ้มรสความรู้สึกที่ว่าตายเสียดีกว่าอยู่สักหน่อย”
รอยยิ้มปรากฏที่มุมปากของหมั่นโถว เธอเอียงศีรษะมองคนทั้งสองที่อยู่เบื้องหน้า
“ดูเหมือนว่ารองผู้กำกับเสิ่นคิดจะใช้ศาลเตี้ยกับฉันใช่มั้ย ?”
“อย่ามาเสแสร้งหน่อยเลย คิดว่าเซี่ยฉิงกงจะสามารถช่วยเธอได้งั้นรึ ? ฉันบอกเธอตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้วว่า เธอทำร้ายรองผู้กำกับสำนักสันติบาล ทั้งยังมาสร้างปัญหาที่นี่ ขัดคำสั่ง และเจตนาทำร้ายผู้อื่น ลองคิดดูสิ เธอจะต้องติดคุกนานแค่ไหน ?”
ฉีเหยียนเอ๋อยังไม่เข้าใจท่าทีที่หมั่นโถวแสดงออก เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงคนนี้เป็นแค่คนรับใช้ ทำไมเธอถึง…?
“รองผู้กำกับ คุณหนูฉี อย่าทำเรื่องผิด ๆ อีกต่อไปเลย”
หมั่นโถวกล่าวต่อ
“นอกจากนี้รองผู้กำกับเสิ่น ดูเหมือนคุณจะลืมไปแล้วว่า เมื่อวานนี้คุณต่างหากที่เป็นคนเริ่ม คุณเป็นฝ่ายที่จะตบฉันก่อน”
“ฮึ ฮึ ฉันบอกว่าเธอลงมือก่อน เธอก็ต้องเป็นคนลงมือก่อนสิ ไม่เข้าใจหรือไง ?”
“ไม่เป็นไร หากคุณจำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เพียงจำให้ได้ว่าเมื่อวานนี้เป็นใครกันที่คุกเข่าร้องครวญครางอยู่กับพื้น และเสียงร้องนั่นก็โหยหวนมาก ๆ เลย… “
รอยยิ้มเย้ยหยันพลันปรากฏขึ้นที่มุมปากของหมั่นโถว เธอเหลือบมองเสิ่นหรงเจีย ราวกับกำลังดูเรื่องตลก
“นังสารเลว ! ฉันอยู่ในฐานะอะไร ? แล้วแกอยู่ในฐานะอะไร ต่อให้ฉันตบแก แกก็ไม่มีสิทธิ์ตอบโต้ใช่หรือไม่ ?”
ครั้นเสิ่นหรงเจียพูดออกไป เธอก็รู้สึกโมโหมาก เธอหยิบกุญแจรั้วเหล็กขึ้นมาจากโต๊ะ เดินไปเปิดประตู ก้าวเข้าไปยืนข้างกายหมั่นโถว จากนั้นก็เงื้อมือขึ้นตบหน้าหมั่นโถวทันที
ลูกตบของเสิ่นหรงเจียครั้งนี้ใช้พละกำลังอย่างมาก หมั่นโถวเองก็ไม่ได้หลบ ใบหน้าที่บอบบาง และนุ่มนวลของหมั่นโถวพลันบวมแดงขึ้นทันที เสิ่นหรงเจียบีบคางของหมั่นโถว
นิ้วของเสิ่นหรงเจียเริ่มจิกลงบนใบหน้าของหมั่นโถว เล็บของเธอแทงลึกลงไปในเนื้อแก้มของหมั่นโถว
“ทำไมเธอไม่หลบล่ะ ? ปากเก่งนักไม่ใช่เหรอ ? ทำไมนายของเธอไม่มาช่วยเธอล่ะ ?”
ใบหน้าของเสิ่นหรงเจียบิดเบี้ยว ขณะที่ตะโกนใส่หน้าหมั่นโถว
หมั่นโถวหลับตา เธอนึกอย่างเงียบ ๆ ว่าฉันจะทนไม่ไหวแล้วนะ พูดเฉย ๆ ก็ได้ ทำไมถึงต้องพ่นน้ำลายใส่หน้าฉันด้วยเนี่ย ?
ครั้นเห็นหมั่นโถวหลับตาลง เสิ่นหรงเจียก็คิดไปว่าหมั่นโถวกลัว เธอเลยจิกแรงขึ้น แน่นขึ้น เล็บของเธอฝังลึกลงในเนื้อแก้มของหมั่นโถว
“ทำไม เริ่มรู้สึกกลัวแล้วเหรอ ?”
หมั่นโถวพูดอย่างโกรธ ๆ ว่า
“พอทีเถอะ อยากพูดอะไรก็พูด แต่เลิกหยุดพ่นน้ำลายใส่หน้าของฉันทีได้มั้ย ? มันน่าขยะแขยง”
ใบหน้าของเสิ่นหรงเจียเปลี่ยนไป เธอเงื้อมือขึ้นหมายจะตบหน้าหมั่นโถวอีกครั้ง
น่าเสียดายที่ไม่ได้ยินเสียง ‘เพี้ยะ’ แต่กลับกลายเป็นเสียงคนกรีดร้องแทน
“โอ๊ย … นี่แกกล้ากัดฉันเหรอ”
เสิ่นหรงเจียกำมือซ้ายของตนเองแน่น ความเจ็บปวดบริเวณนิ้วทำให้เธอหน้าซีด เธอขมวดคิ้วแน่น
เมื่อครู่นี้เธออยากจะตบหน้าหมั่นโถวอีกครั้ง หากแต่เธอไม่คิดว่า หมั่นโถวจะอ้าปากกัดตรงตำแหน่งระหว่างนิ้วโป้งกับนิ้วชี้ ซึ่งตำแหน่งนี้เชื่อมต่อกับหัวใจ ความเจ็บปวดนั้นเกินที่จะบรรยายจริง ๆ
YOU MAY ALSO LIKE
