หลังจากขึ้นศาลเสร็จ จางเสี่ยวก็เดินทางกลับไปที่บ้าน ขากลับนั้นไม่มีตำรวจมาส่ง เธอจึงได้แต่โบกรถแท็กซี่แถวนั้นเเล้วกลับบ้านด้วยตัวเอง

ในมือของเธอนั้นมีเอกสารอยู่ 1 ใบซึ่งนั่นก็คือใบรับตัวลูกชายกลับมาจากสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า

เธอฟังจากตำรวจว่าลูกชายที่น่าสงสารของเจ้าของร่างเดิมถูกนำมาส่งสถานีตำรวจ

โดยคนที่นำมาบอกว่าพวกเขาเห็นครอบครัวที่ดูมีฐานะครอบครัวหนึ่ง นำเด็กชายมาโยนทิ้งไว้ข้างถนน

จากนั้นพวกเขาก็เห็นเด็กชายคนนี้กำลังวิ่งตามรถคันนั้นไป เด็กชายวิ่งกว่าอีก 3 กิโลเมตร แต่ว่าเขาก็ไม่อาจตามรถคันนั้นทัน เขาจึงถูกทิ้งไว้ข้างทาง ชาวบ้านที่สงสารและเห็นเด็กคนนั้นเต็มไปด้วยแผลจึงพามารักษาและเอามาส่งให้สถานีตำรวจ

ด้วยการสืบสวนและการสอบถามข้อมูลในที่สุดพวกเขาก็รู้ว่า นี้คือลูกชายของจางเสี่ยว

และดูเหมือนคนเป็นแม่จะปฏิเสธไม่เลี้ยงดู

ในเมื่อระบุข้อไม่ได้และตามกฎหมายหลักของประเทศX นั้นเด็กถือเป็นสิทธิ์ของแม่แต่ในเมื่อแม่ไม่เลี้ยงดูเขา อีกทั้งทิ้งขว้างเหมือนวัตถุ ความผิดจึงตกไปอยู่ที่จางเสี่ยวผู้เป็นมารดาแต่เพียงผู้เดียว

นั่นกลายเป็นสาเหตุที่ข่าวนี้ดังขึ้น ทำให้จางเสี่ยวผู้มารดาที่ใจร้ายนั้น ตกกระป๋องไปในทันที

นักสังคมสงเคราะห์ถึงกับประนามจางเสี่ยวว่า

“ผู้หญิงที่สักแต่จะมีลูก ไม่ได้คู่ควรกับคำว่ามารดาเลย จางเสี่ยวนั้นไม่มีคุณสมบัติการเป็นแม่ และไม่มีคุณสมบัติในการเป็นดารานักแสดงอันเป็นอาชีพหลักที่ผู้คนเห็นผ่านสื่ออย่างเด็ดขาด”

จางเสี่ยวที่ได้ฝ่าฝืนมาตรฐานอันดีของสังคมจึงถูกสังคมรุมลงโทษทันที เธอโดนทั้งโทษทางสังคมและกฎหมายรุมจนเละ

แต่ว่าจางเสี่ยวคนปัจจุบันนี้ไม่รู้ตัว เธอรู้แค่ว่าเธอจะโดนปรับและมันเป็นเงินมหาศาลที่เธอไม่สามารถรับไหว พรุ่งนี้เธอ….ต่อให้เธอจะต้องตาย เธอก็จะคลานไปที่สถานรับเลี้ยงเด็กแล้วรับลูกกลับมาให้ได้

จางเสี่ยวใช้เวลาว่างก่อนวันจะไปรับลูกด้วยการจัดห้องจัดบ้านและจัดเตรียมทุกอย่าง จนกระทั่งพรุ่งนี้เช้ามาถึง…..

เมือง B นั้น เป็นเมืองที่สงบสุขและเต็มไปด้วยอารยธรรมมากมาย แม้จะเต็มไปด้วยประเพณีและวัฒนธรรมที่คร่ำครึเเต่เทคโนโลยีก็ได้เข้ามาสู่ชีวิตประจำวันของผู้คน ทำให้ทุกวันนี้ การใช้ชีวิตของคนตั้งแต่ตื่นนอนยันนอนหลับ เป็นความสะดวกสบาย มันดีกว่าสมัยก่อนเยอะ

เช่นเดียวกับจางเสี่ยว วันนี้เธอคิดว่าเธอจะไปรับลูกชายที่ถูกทอดทิ้งกลับมาเลี้ยงดู เธอนั้นทราบที่อยู่โลเคชั่นของสถานรับเลี้ยงเด็กอันห่างไกลแล้ว มันอยู่ถึงนอกเมืองของนอกเมืองในชนบทอันแรงแค้นอีกที

ถึงเเม้จางเสี่ยวจะมาจากยุควันสิ้นโลกแต่เธอก็ไม่ได้โง่ เธอรับรู้ว่ามีผู้คนมากมายจ้องจะเขมือบเธออยู่ ดังนั้นเพื่อความปลอดภัยเธอจึงเอาไอ้โม่งมาคลุมหน้า เอาเสื้อคลุมต่างๆนานามาสวมทับ แม้จะร้อนตับแตกแต่เธอก็ไม่หวั่น ใส่ทุกอย่างครบถ้วน จนดูไม่ออกเลยว่านี่คือจางเสี่ยวแน่นอน

จากนั้นเธอก็เปิดเข้าไปในเเอพเเท็กซี่ออนไลน์ จากนั้นก็โทรเรียกแท็กซี่มาสักคันนึง แน่นอนว่าวิธีใช้เธอเรียนรู้มันมาจากอินเทอร์เน็ตเมื่อคืน

“แม่หนูจะไปไหนกันล่ะ!?” ลุงแท็กซี่ถามด้วยความสงสัยทั้งๆที่วันนี้เป็นวันที่โคตรร้อนจะตับแตก แต่หญิงสาวคนนี้ก็ยังใส่เสื้อคลุมอีก ทั้งยังใส่ไอ้โม่งมา จริงๆแล้วถ้าคนที่ขึ้นมาไม่ใช่ผู้หญิง เขาคงไม่จอดรับและขับหนีไปอย่างรวดเร็วเเน่ๆ

ลักษณะของจางเสี่ยวตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับโจรจะไปปล้นธนาคาร!!

เธอมีทั้งกระเป๋าใบใหญ่ และแต่งตัวปิดบังใบหน้า ท่าทางของเธอก็ดูลุกลี้ลุกลนจนน่าสงสัย

“เอ่อ ขอโทษค่ะคุณลุง ฉันจะไปที่บ้านญาติที่อยู่นอกเมือง เดี๋ยวเรื่องทางฉันจะเป็นคนบอกเอง” ต้องขอบคุณสองผัวเมียตระกูลจู ที่อุตส่าห์หาสถานรับเลี้ยงเด็กบ้านนอกของบ้านนอกและแรงแค้นให้เธออีกทีหนึ่ง เเล้วไหนจะตำรวจ…เฮ้อ!

เธอถึงต้องลำบากลำบนเพื่อไปตามหาลูกกลับมาไง ถ้าถามว่ารักลูกไหม ตอบตรงนี้เลยว่าไม่!! ในความคิดของเธอ ลูกชายตัวปลอมคนนี้ไม่ต่างอะไรจากระเบิดเวลา จริงๆไม่ได้เต็มใจเลี้ยง เเต่กลัวเเค่ค่าปรับ

ดังนั้นเพื่อชีวิตที่ยืนยาวและสุขสบายของเธอ…โดยที่ไม่ถูกปรับ เธอคิดว่าควรจะเอาเขามาเลี้ยงดู อย่างน้อยถ้าเขาซาบซึ้งน้ำใจในตัวเธอ เเละบางทีในอนาคต เขาอาจจะคาบเงินคาบทองมาให้เธอก็เป็นไปได้

“แม่หนูตกลงเลี้ยวทางไหน?” แท็กซี่ถามต่อ เขางงมากที่หญิงสาวไม่ยอมบอกทางเขาจนหมด จางเสี่ยวอยากจะบอกเหลือเกินว่าเธอไม่ได้จงใจไม่บอกทาง เพียงแต่เธอก็ดูแผนที่ไม่เป็นเหมือนกัน เเอพตัวนี้เธอเพิ่งเรียนรู้การใช้งานมาเมื่อคืน ดังนั้นตอนนี้เลยยังใช้งานไม่คล่องเท่าไหร่

“ทางขวาค่ะ” จางเสี่ยวตอบด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ

“ได้เลย” ลุงแท็กซี่ขับตามที่จางเสี่ยวบอกอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นไม่นานเมืองที่เจริญก็ค่อยๆเปลี่ยนทิวทัศน์เป็นป่าที่รกทึบ ความเจริญค่อยๆหายไปเข้าสู่สังคมป่าเขาอย่างเต็มรูปแบบ

“แม่หนู จริงๆลุงไม่อยากจะมาทางนี้หรอกนะ เพราะว่ามันค่อนข้างเปลี่ยวและไม่น่าไว้วางใจ แต่ว่าเห็นแก่ทิปหนูบวกมาให้ลุง ลุงจะพาไปก็ได้” ลุงแท็กซี่กล่าวอย่างยิ้มเเย้ม เขาดีใจมากที่หญิงสาวคนนี้มอบทิปให้เขาถึงร้อยหยวน

จางเสี่ยวตกใจ เธอไม่ได้ตั้งใจจะให้ทิป เพียงแต่ว่าเธอยังใช้แอปไม่เป็นเลยเผลอกดผิดให้เขาไปอัตโนมัติ นึกแล้วก็เสียใจจนอยากจะร้องไห้