หลังจากการสมัครสอบ ได้ 1 วัน การสอบจริงก็เริ่มขึ้น

มีชายหนุ่มในชุดผู้คุมสอบเขามีหูที่ยาวแต่สวมผ้าคลุมครึ่งหน้าเอาไว้ทำให้ไม่รู้ว่าเป็นเผ่าอะไร แม้แต่เครื่องตรวจสเตตัสก็ไม่สามารถตรวจได้ว่าเขาเป็นเผ่าอะไร แต่ทุกคนก็รู้ว่าไม่ควรไปยุ่งกับเขา

เพราะว่าหน้ากากที่เขาใส่คือผ้าคลุมครึ่งหน้าที่มีสกิล [ แถบไม่ระบุตัวตน ]

ชายคนนั้นกวาดสายตาไปรอบๆ แล้วก็พบว่าแต่ว่าปีนี้แตกต่างกว่าปีอื่นๆมาก ชายผู้นี้ได้แต่คิดว่า

[ปีนี้ทำไม…..ผู้สมัครสอบน้อยกว่าปกติมากไปหรือเปล่า จำได้ว่าตอนรับสมัครสอบปีนี้ สาวๆเข้าเมืองมาสมัครที่ไฮท์คอลลาจ เยอะเลยนี้…หรือว่ามีเรื่องอะไรหรือเปล่า แต่ไม่เป็นไรหรอกมั้ง โอ้ว…..คุณหนูคนนั้นเผ่าแวมไพร์นี้ หายากนะเนี่ย]

ชายในผ้าคลุมครึ่งหน้านั้นจ้องมองไปยังผู้สมัครสอบคนหนึ่งที่เดินเข้ามาในโรงเรียนคอลลาจ

เธอมีผมสีเงินหูที่ยาว ดวงตาของเธอนั้นมีสีแดงและสวมชุดสีดำดูดีมีราคาพร้อมกับแว่นกรอบทอง ทว่าจุดเด่นของเธอคงเป็นผมที่มัดเป็นเหมือนหูแมว และใบหน้าที่สวยเหมือนหลุดมาจากภาพวาด

[ โอ้…..แต่ตรงนั้นก็ใช่ย่อยนะนั้น เผ่า..เอ๋ เดย์แมร์เหรอเนี้ย แต่ทำไมหน้าคุ้นๆจังแหะ อ่า…ช่างมันเถอะ สงสัยวันนี้เราเจอแต่สาวงามๆตราก็เลยพร่าละมั้งฮ่าๆ แต่สวยจริงนะนั้น ยิ้งรอยยิ้มนั้น….ต้นคอนั้น]

คราวนี้ชายใต้ผ้าคลุมครึ่งหน้าหันไปมองผู้สมัครอีกคนที่เดินฮัมเพลง ผ่านรั้วประตูโรงเรียนคอลลาจเข้ามา เด็กผมดำปลายสีแดง สวมหมวกสีดำและเสื้อสีขาวที่ดูสบายๆ

ไม่นานผู้สมัครสอบก็ถยอยเข้าห้องสอบ ส่วนเขาก็มีหน้าที่คุมสอบเท่านั้น ดังนั้นเลยได้แต่มองผู้สมัครสอบแต่ละคนอยู่ห่างๆ

วิชาแรก จัดสอบในลานกว้างของสนามประลองของโรงเรียน ที่กว้างมากกว่า 10 ตารางกิโลเมตร

"หัวหน้าเอลานครับ ตอนนี้เราเตรียมการสอบเรียบแล้ว ให้ไปรายงานเหล่าอาจารย์เลยไหมครับ" ชายในชุดแบบเดียวกันกับ..เอลาน เดินเข้ามารายงานเขา เอลานก็ได้พยักหน้าตอบ

[ การสอบแรกไม่ยากหรอกมั้ง…ไหนๆ..เห…สำหรับปีนี้ที่มีคนสอบแค่ 5211 คน? หายไปครึ่งเลยเหรอเนี่ย เกิดอะไรหรือเปล่า แต่ช่างมันเถอะ มาแค่นี้ก็ดีจะได้คุมง่ายๆ ]

เอลานมองผู้สมัครสอบด้วยสายตาที่คอยจับตามองว่ามีใครใช้กลโกงอะไรหรือไม่

"เอล์ฟหื่… ท่านหัวหน้าคะ เราเตรียมการสอบและอาจารย์ผู้คุมสอบก็พร้อมแล้วค่ะ"

คราวนี้เป็นผู้หญิงในเครื่องแบบเดียวกับเอลานเดินมาบอกเขาด้วยสายตาเย็นชา

[เอล์ฟหะ อะไรนะ สงสัยหูฝาดละมั้งช่างเถอะ] เอลานเดินไปที่เวทีที่ถูกเตรียมไว้สำหรับประกาศ

เขาเดินขึ้นไปบนเวทีพร้อมกับ ตบมือ ส่งเสียง *เพี๊ยะ* ดังไปทั่วบริเวณ ผู้สมัครสอบทุกคนหยุดพูดกันและหันมามองที่เอลาน

"สวัสดีผู้สมัครสอบเข้าโรงเรียนคอลลาจ วันนี้ทุกคนคงเตรียมตัวกันมาพร้อมแล้ว ขอให้เขาแถวตามเลขประจำตัวผู้สอบ แล้วเดินตามคนที่ใส่เครื่องแบบเหมือนผมเข้าสนามสอบไปได้เลย แต่ขอเตือนไว้ก่อนว่าหากผมการโกง ทางเราจะดำเนินการลงโทษตามกฎหมายแห่งคอลลาจ"

เอลานพูดจบเขาก็ลงไปนำแถว เลขที่ 1300 ถึง 1350 ไปที่สนามสอบแรก

[เห…. สาวแวมไพร์อยู่กับเราด้วยเหรอนี้..โอ้ว เดย์แมร์จังก็อยู่ด้วย โชคดีชะมัด ]

ไม่นานทุกคนก็มาถึงยังสนามสอบและการสอบก็เริ่มขึ้น!!!!

มีเป้าอยู่ห่างจากผู้สมัครสอบไปราว 50 เมตร และที่พื้นก็มีมีดอยู่ 10 เล่ม ในแต่ละเป้า

อาจารย์คุมสอบเดินออกมาเธอเป็นกูลที่มีดวงตาสีฟ้า

[ เอ๋…อาจารย์บีคุมสอบเหรอเนี่ย หินเลยนะนั้น ช่างเถอะ วันนี้โชคดีจริงๆนั้นแหละสาวๆสวยๆเต็มไปหมดเลย เหอะๆๆ หมดนี้เอาเงินค่าจ้างไปโซโล่ดันเจี้ยน"ซ่อง" ดีกว่า ]

เอลานคิดพร้อมกับยิ้มอยู่ใต้ผ้าคลุมนั้น มันเป็นรอยยิ้มที่น่าขยะแขยงมาก แถมเขายังมองผู้หญิงที่มาสอบด้วยสายตาแทะโลมอีกต่างหาก

"สวัสดี…..วันนี้…สอบ…..ปามีด…วิชา…แรก….ให้ใช้….เสริมกำลัง….ช่วย….ได้..เท่านั้น…..เกิน…กว่านั้น…..ปรับ…ตก…..ปา…โดน…..8….จาก…10…..ผ่าน….ไปได้…เข้าใจ..นะ?" บีพูดขึ้นมาโดยใช้เวลานากว่า 30 วินาที ก่อนที่จะปีนขึ้นกะเช้าสำหรับสังเกตการณ์

ผู้สมัครสอบทุกคนก็เข้าลู่สอบของตนเองและหยิบมีดขึ้นมา หลายคนเกิดอาการลุกลี้ลุกลนเพราะเป้าที่อยู่ห่างออกไป 50 เมตรนั้นไกลมาก และต่อให้เสริมกำลังได้ก็ใช่ว่าจะปาโดน ยิ่งถ้าปาไปเข้าเป้าคนอื่น คนนั้นก็ได้คะแนนฟรี การปาแต่ละครั้งจึงต้องแรงและแม่นยำ

"ทุกคน….เวลา….สอบ….มี……10….นาที…..เท่าไหร่….เท่านั้น…เริ่มได้….."

บีพูดประกาศขึ้นมาและเธอก็เริ่มจับตามองผู้สมัครสอบ เช่นเดียวกับเอลาน เขามาเพราะต้องคอยช่วยคุมสอบดังนั้นเขาก็ต้องทำงานให้เต็มที่กับค่าจ้างด้วย

การสอบเริ่มขึ้น ผู้สมัครสอบหลายคนเริ่มปามีด แต่ก็ต้องคิดเสมอว่าถ้าพลาด 3 เล่ม คือตก ไม่ก็ต้องพึ่งดวง เอลานจับตามองเป็นอย่างดีโดยเฉพาะกับ สาวเดย์แมร์และแวมไพร์ที่มีพลังสูงกว่าผู้สมัครสอบคนอื่น

[ไหนๆดูสิ แวมไพร์จัง….โอ เสริมพลังแล้วเล็งปาอย่างแม่นยำ สมกับเป็นสายตาของแวมไพร์จริงๆ แบบนี้ผ่านไปได้แน่ๆ…]

เอลานที่มองดูแวมไพร์ผมเงินปามีดเขาก็ประทับใจกับผลลัพธ์ของเธอ เป็นอย่างมาก เธอปาไปไม่นานก็ได้ คะแนนถึง 9 เต็ม 10

[ อ่า ทีนี้ก็….เดี๋ยวนะ!!! นั้นมันอะไรน่ะ ปามีดไปไหนนั้น แม่สาวเดย์แมร์แบบนี้เดี๋ยวก็…..เอ๋!!! บ้าไปแล้วววว ]

เอลานตกใจจนรอยยิ้มใต้ผ้าคลุมหน้ากลายเป็นการอ้าปากค้างจากสิ่งที่เห็น เขาตั้งสติแล้วมองไปที่บี ซึ่งเธอเองก็ไม่ต่างกับเขา เอลานจึงรีบหันกลับมามองคนที่ปา สาวเดย์แมร์ผมสีดำปลายสีแดง

[ เป็นไปไม่ได้น่า…..ไม่เสริมพลัง แถมยัง…..ขโมยแต้มจากคนอื่นแบบนี้!!! ]

ใช่… สาวเดย์แมร์คนนั้นกำลัง "ขโมย" แต้มของคนอื่นอยู่ เธอปามีดไปนอกลู่ของเธอย่างรวดเร็วและมันก็ ชิ้ง!! จากมีดเล่มหนึ่งไปอีกเล่มหนึ่ง ส่งผลให้มีดที่โดนชนหักเหมาเข้าเป้าของเธอแทน แต่ที่น่ากลัวกว่าคือ….

แค่มีดเล่มเดียวที่ปาออกไปเธอก็ได้คะแนนไปแล้ว 8 คะแนน หลังจากนั้นมันก็เป็นแบบนั้นอยู่จนเธอปามีดเล่มที่ 5 ผู้สมัครสอบทุกคนที่อยู่ใกล้ๆเธอก็เริ่มเอะใจแล้วหยุดปามีดทันที

ใช่!!!! ผู้สมัครสอบจากซ้ายถัดไป 4 คน และขวา ถัดไปอีก 4 คน หยุดปามีด พวกเขาเปลี่ยนสีหน้ามามองสาวเดย์แมร์นั้นด้วยสายตาอาฆาต แต่ก็รู้กันว่าถ้าทำร้ายผู้สอบอื่นโทษจะหนักขนาดไหน แต่พวกเขาคงไม่ได้กลัวเรื่องนั้น

สิ่งที่พวกเขากลัว คือฝีมือของสาวเดย์แมร์คนนั้น…..ตอนนี้เธอมีคะแนนไปแล้ว 40 คะแนน โดยใช้มีดเพียง 5 เล่มขโมยมีดของผู้สมัครสอบคนอื่นมาเป็นคะแนนของตนเอง

เธอหันไปมองทั้งสองข้างของเธอและพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงยียวนว่า

" เหอะ…..อดได้คะแนนฟรีแล้วแหะ เซ็งจัง ขอบคุณนะที่เป็นหินให้ผมเหยียบน่ะ "

สาวเดย์แมร์นั้นพูดจบ ก็ปามีดในมืออีก 5 เล่มเข้าไปที่เป้าระยะ 50 เมตร มีดทั้ง 5 เล่มนั้น พุ่งทะลุไปด้านหลังเป้าแล้วปักลงดินไปจนมิดด้าม ที่ตรงนั้นมีควันบางอย่างไหม้ออกมาอีกด้วย

[ เป็นไปไม่ได้…..พลังระดับนั้น โดยที่ไม่ใช่เวทย์เสริมกำลัง……หรือว่าเอฟเฟคของเผ่าเดย์แมร์…ไม่ มันไม่ควรจะทรงพลังขนาดนั้น แม่สาวนี้….ผ่านการฝึกอะไรมากัน!!! ]

เอลานมองเธอด้วยความกลัวในใจ ทั้งใจของเขาก็ส่งสัญชาตญาณออกมาอีกว่า "ยัยนี้อันตราย"

เวลาผ่านไปจนครบ การสอบก็จบลง บีค่อยๆปีนลงมาจากกะเช้าและยืนขาสั่นใต้นั้นอยู่สักพัก เช่นเดียวกับผู้สมัครสอบที่อยู่ข้างๆ สาวเดย์แมร์นั้น

"เอาละ…..ผ่าน…..5….คน……อึก……ที่เหลือ…..กลับบ้าน…." บีพูดจบก็เดินไปยื่นผ้าสีแดงที่เป็นสัญลักษณ์ ของผู้สอบผ่าน สนามสอบแรก

[เดี๋ยวนะเมื่อกี้….อาจารย์บีผู้เยือกเย็นกลืนน้ำลาย? อย่าบอกนะว่าอาจารย์ก็รู้สึกเหมือนกัน การสอบนี้มันไม่ใช่การสอบปกติแล้ว!!!]

ผู้สมัครสอบที่ผ่านทั้งห้าคน มีเพียง แวมไพร์ที่ได้คะแนน 9 เต็ม 10 และ เดย์แมร์ ที่ได้คะแนน 45 เต็ม 10 และคนอื่นๆที่ได้คะแนนคาบเส้นกันไม่ก็โชคดีที่คนอื่นปามาเข้าเป้าตัวเอง ทั้ง 5 คนถูกบีและเอลานพาไปที่สนามสอบที่ 2

ซึ่งเมื่อมาถึงที่นี้เป็นห้องขนาดเล็กที่มีที่นั่งราว 10 ที่นั่ง มันมีเพื่อสำหรับสอบข้อเขียน แต่ว่าที่กะไว้ว่าจะมีคนผ่านมา 10 คนกลายเป็น ผ่านเพียง 5 คน ทุกคนนั่งประจำที่สอบของตัวเอง

"การ…สอบ..นี้….มี..จำนวน…25….ข้อเขียน. ……ตอบ…ข้อ…ละ..อย่าง…..น้อย…1..หน้า….เวลา…สอบ..5…ชั่วโมง…3…คน…แรก…ที่..ทำเสร็จ…และ…คะแนน…เกิน…15..ข้อ..ผ่าน..ที่เหลือ…ตก" บีพูดออกมาด้วยสีหน้านิ่งเฉยแต่ตัวเธอกลับสั่นเทาเบาๆ เหมือนกับรู้อะไรบางอย่าง

[ข้อสอบวิชาข้อเขียนพวกนี้เหมือนกันทั้งสนามสอบแต่ว่าข้อเรียงสลับกันจนผู้เข้าสอบห้องเดียวกันไม่มีทางลอกกันได้แน่ๆ แถมข้อสอบนี้ยากระดับที่คนจบใหม่จากมหาลัยยังทำไม่ได้เลย แบบนี้จะผ่านกันไหมเนี่ย…]

"การ…สอบ…เริ่ม" บีพูดจบเธอก็เดินไปประจำที่โต๊ะตรวจทันที ที่โต๊ะนั้นจะมีเครื่องตรวจที่วัดคะแนนได้ทันทีอยู่

ส่วนเอลาน เขาก็เดินวนรอบๆ เพื่อจับผิดผู้โกงข้อสอบ ทว่าสายตาของเขาจับจ้องไปที่ เดย์แมร์สาว

เธอเขียนข้อสอบอย่างรวดเร็วขนาดที่เพียงไม่กี่พริบตา ข้อสอบจากข้อ 1 ก็เปลี่ยนไป ข้อ 5 แล้ว

[ยัยนี้….เป็นตัวอะไรกันเนี่ย..เดย์แมร์ที่เร็ว แถมทำข้อสอบได้เร็วขนาดนี้ หวังว่าคงไม่มั่วส่งมาหรอกนะ ไม่งั้นจบไม่สวยแน่ ] เอลานยังคงมองที่เธอ แต่ว่าไม่ทันจะได้เดินวนครบ 10 รอบ

เดย์แมร์สาวคนนี้ก็ลุกขึ้นและส่งกระดาษคำตอบจำนวน 30 แผ่น ให้กับ บี

"เสร็จ…เร็ว..ดี..นี่…." บีรับกระดาษนั้นมาก่อนที่จะใส่เครื่องตรวจคำตอบ ส่วนสาวเดย์แมร์นั้นก็…

"แหมๆ ก็แบบว่าผมรู้สึกเบื่ออ่ะ คือผมไม่ชอบนั่งจนหมดเวลาด้วยสิ แถมข้อสอบเองผมก็เคยเจอในหนังสือที่เคยอ่านมา มันก็เลยดูง่ายละมั้งครับฮ่าๆ" เธอพูดเหมือนไม่ที่ทำนั้นเป็นเรื่องง่ายๆสำหรับเธอ

ทั้งคำพูดนั้นยังทำให้ผู้สอบที่เหลืออีก 3 คน ถึงกลับเปลี่ยนสีหน้าที่เครียดๆเป็นซีดเซียว บางคนก็ฟุบลงไปนอนกับโต๊ะ เพราะพวกเขาทำได้ แค่ 1-2 ข้อ

มีเพียงคนเดียวที่ทำได้มากถึง 6 ข้อ ทั้งแรงใจของเธอก็ยังคงที่ ซึ่งก็คือสาวน้อยแวมไพร์ เธอมองไปที่เดย์แมร์สาวอยู่เพียงครู่เดียวก่อนจะก้มหน้าลงไปทำข้อสอบต่อด้วยรอยยิ้ม

*ติ๊ง* เสียงเครื่องตรวจดังขึ้น พร้อมกับสีหน้าของบี ผู้เยือกเย็นที่ตอนนี้อ้าปากค้างไปแล้ว

[เกิดอะไรขึ้น!!! อาจารย์บี!!!] เอลานวิ่งเข้าไปดูที่โต๊ะนั้นแล้วก็พบกับคะแนนที่ปรากฎบนเครื่องตรวจ

[ 25/25 PERFECT SCORE – Highest score has been change from 16.25 to 25 by NO.1337 ]

"เธอ…ผ่าน…ไป…รอที่…สนาม…อึก…ที่…สาม…ได้…" บีพูดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตกใจ เธอยื่นผ้าสีเหลืองให้กับเดย์แมร์คนนี้

"ขอบคุณครับพี่สาว ฮุฮุ" เดย์แมร์นั้นหัวเราะโดยยกมือขึ้นมาปิดปากและเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้เอลานกับบี ตกอยู่ในสภาพตกใจ

[ บ้าไปแล้วคะแนนที่เครื่องนั้น มันมีให้ยันทศนิยม 2 หลักเลยนะเห้ย!!! แต่ยัยเดย์แมร์นั้น!! เต็ม25 บ้าไปแล้ว อย่าบอกนะว่าหนังสือที่อ่าน…จำมาตอบทั้งหมด บ้าไปแล้วสมองสิ่งมีชีวิตทำไม่ได้แน่ๆ หรือว่าเพราะเอฟเฟคกลางวันของเดย์แมร์!! งั้นเธอก็ต้องมีแต้ม INT กับ WIS สูงจนาดไหนกัน!! ]

เอลานเริ่มคิดความเป็นไปได้ แต่เขาก็หาคำตอบที่ใช่ไม่ได้ เอลานจึงต้องกลับไปเดินตรวจดูคนที่เหลือ

ทว่า ตอนนี้คนที่ยังทำข้อสอบมีอยู่คนเดียว ส่วนที่เหลืออีก 3 คน หยุดทำแล้วอยู่ในสภาพหมดสติไปแล้ว

เวลาผ่านไป 3 ชั่วโมง แวมไพร์ผมเงินก็ส่งคำตอบและเธอก็ได้คะแนนสูงถึง 17.03 คะแนน ถึงแม้ว่าจะเป็นคะแนนสูงสุดแต่ก็ไม่ได้สูงไปกว่า 25 เลย เธอเดินออกจากห้องพร้อมผ้าสีเหลือง

ไม่นานเวลาสอบก็หมดลง ผู้สอบที่เหลืออีก 3 คน ลุกเดินออกจากห้องไปยังทางออกสู่นอกโรงเรียน พวกเขาอยู่ในสภาพที่ไร้สติ และใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าโศกหลังจากที่สอบตก

[ 2 คนนี้ผ่านไปได้แน่ๆ แต่ว่า….เรานี้สิจะรอดกลับไปได้หรือเปล่า ] เอลานคิดในใจเช่นนั้น เพราะว่า..

ที่สนามสอบสุดท้ายสนามที่ 3 เป็นลานประลองเส้นผ่านศูนย์กลางกว้าง 10 เมตร และการสอบสุดท้ายก็คือการสอบที่เป็นสาเหตุให้ เอลานอยู่ช่วยที่นี้

"การสอบ….สุดท้าย….ประลอง…..กับ…ผู้ช่วย…สอบ…..คะแนน….นับ….จาก…..เวลา…ที่อยู่บน….สนามได้….หาก…..ออกจาก…..ขอบ…สนาม…หยุด…นับ….หรือ…หมด..สติ..หยุด..นับ….เวลา….ที่..ผ่าน….5…นาที..ต่ำกว่า…ตก"

บีพูดออกมาพร้อมกับเชิญให้เอลานขึ้นไปบนสนาม เอลานก็โค้งคำนับพร้อมกับเดินขึ้นไปบนสนามพร้อมกับดาบไม้สำหรับซ้อม

[เอาละ…..มาดูสิว่า คนแรกคือใครกัน ความตาย..หรือ แสงเทียน] เอลานตั้งท่าดาบขึ้นพร้อมสำหรับการต่อสู้

"คนแรก…..หมายเลข….1301…ขึ้น..สนาม" บีประกาศขึ้นมา และแวมไพร์สาวผมเงินหมายเลข 1301 ก็เดินขึ้นสนาม

"ดิชั้น 1301 ขอรบกวนด้วยค่ะ" เธอพูดจบก็โค้งคำนับพร้อมกับหยิบดาบไม้ขึ้นมา ส่วนเอลานนะเหรอ

"เห้อออออ แสงเทียนสินะ เอาเถอะต่อชีวิตไปได้หน่อยละกัน ยังไงก็รอดให้ได้นานๆนะแม่สาวน้อย ไม่งั้นชีวิตผมคงดับเร็วแน่ๆเลย ฮ่าๆๆ เอาละ…พร้อม!!!" เอลานตระโกนขึ้นมา สายตาเขากลายเป็นสายตาของนักรบ เขาจ้องมองไปที่เหยื่อของเขา

"3…2..1…เริ่ม" สิ้นคำประกาศเอลานพุ่งเข้าไปและกระหน่ำหวดตามสไตล์ดาบ [ร้อยแสง] ที่สืบทอดกันมาในตระกูลของเขา

ทุกการหวดของสไตล์ดาบนี้ คือการหวดโดยอาศัยความเร็วและความแม่นยำตีเข้าที่ตัวคู่ต่อสู้และพยายามปลดดาบไปพร้อมกัน มันเร็วมากจนเห็นภาพติดตาของดาบไม้

แต่ 1301 ที่เป็นแวมไพร์ก็มีร่างกายที่ทรงพลังเป็นทุนเดิมก็โต้ตอบปัดป้องได้ ยิ่งสายตาของแวมไพร์นั้นยิ่งทำให้การกันนั้นเป็นไปได้ยากนัก เพียงแต่หากโดนโจมตีอย่างต่อเนื่องแบบนี้มันสร้างภาระให้กับร่างกายและสายตามาก

ทว่า 1301 นั้นไม่ได้โง่ เธอใช้ฟุตสเตปในการหลบและสวนกลับเมื่อมีจังหวะ นั้นทำใหเอลานไม่สามารถบุกได้อย่างสมบูรณ์ เวลาผ่านไป 8 นาที ทุกอย่างก็ถูกตัดสิน

แรงของ 1301 หมดลงไวกว่าที่เอลานจะเหนื่อย เพราะเธอต้องคอยหลบและจ้องมองการโจมตีเพื่อปัดป้องหรือสวนกลับเอลาน แต่เอลานนั้นกลับโจมตีได้มากขึ้นเรื่อยๆ เพราะเขาจับทางของคู่ต่อสู้ได้และแก้ทางนั้นทีละนิด

"จบ…..เวลา….8…..นาที…..ผ่าน…ยินดี..ด้วย…1301…พรุ่งนี้..มาดู…ผล…ห้อง…ด้วย…กลับ…ได้" บีพูดจบก็เก็บผ้าสีแดงและสีเหลืองคืน ก่อนจะส่งมอบเครื่องแบบนักศึกษาให้กับ 1301

"ขอบคุณค่ะ….เธอเองก็พยายามเข้าละ หวังว่าเราจะได้เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ" 1301 หันกลับไปมอง เดย์แมร์สาวที่อยู่ข้างหลังแล้วพูดคำอวยพรเล็กๆน้อยๆ ก่อนจะเดินออกจากสนามสอบไปพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

"เอาละ….1337….ลง….สนาม….ได้……โชคดี…" บีพูดจบ เดย์แมร์สาวก็เดินขึ้นสนามพร้อมกับออร่าแห่งความกดดันจนบรรยากาศรอบๆเริ่มเปลี่ยนไป *ครึก* *ครึก* *ครึก*

"มาแล้วสินะ ความตาย…ยินดีที่ได้ประมือนะ 1337 " เอลานตั้งท่าพร้อมแล้วจ้องมองเพื่อหาจุดอ่อนแต่ว่า

[ ออร่านั้น….มันอะไรกัน เราไม่ได้เหนื่อยอะไรเลย ยาฟื้นกำลังน่าจะช่วยแล้วสิ แต่ไออักษรแปลกๆที่ปรากฎรอบๆตัวยัยนั้นมันอะไรกัน แล้วรังสีสีดำนั้นอีก!!! อันตราย!!!]

"งั้นรบกวนด้วยนะครับ คุณผู้ช่วยคุมสอบ…." 1337 ก้มตัวลงไปหยิบดาบไม้ขึ้นมา และตั้งท่า ทว่า…..

[ไม่จริงท่านั้น..เหมือนกับเรา!!] เอลานถึงกับช็อคกับสิ่งที่เขาเห็นแต่ในใจเขาก็ยังคงไม่เชื่ออยู่ดีว่ามันเป็นเรื่องที่เกิดตรงหน้าแล้ว

"3..2..1..เริ่มได้" บี พูดประกาศพร้อมกับจับตามองไปที่ 1337

ภาพที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นคือ 1337 กับ เอลานพุ่งเขาหากันอย่างรวดเร็ว แต่แค่ดูก็รู้ว่า 1337 พุ่งไปถึงตัวเอลานเร็วกว่า และทั้งสองก็เริ่มแลกดาบกัน

[บ้าหน่าาาา อั๊ก…. อ๊ะ เชี้ยเอ้ยยย เราสวนกลับไม่ได้เลย นี้มัน ดาบ"พันแสง" วิชาที่ต้นตระกูลใช้ช้ช้ ไม่ ไม่ เป็นไปไม่ได้ ยัยนี้มันเป็นใครกันนนน อ๊ากกกกกกกกกกก]

สิ่งที่บีเห็นคือ ความเร็วดาบของ 1337 นั้นเหนือกว่า เอลานไปมาก ดาบของเธอนั้นอยู่นิ่งๆ ในท่าเดิม ในขณะที่เอลานกระหน่ำหวดอย่างรวดเร็วจนเห็นเป็นภาพติดตาบนอากาศ แบบเดียวกับที่ 1301 เจอ

"อ๊ากกกกก แก แกเป็นใครกัน ดาบนั้น อั๊กกกก ในฐานะหัวหน้าอัศวิน…ข้า ไม่…ยอมมม" เอลานตะโกนออกมาอีกครั้งด้วยความเจ็บปวดมือของเขากุมดาบไม้จนแน่ และเค้นพลังเท่าที่มีออกมาทั้งหมด

"เอลาน…จะใช้…ปลุก….ปั่น…กำลัง..ไม่…ได้..นะ..อย่า….อ๊า.าา..าา" บีพยายามจะห้ามเอลานแต่มันช้าไป

เอลานเริ่มเปล่งแสงรอบตัวเขา หัวเร็วขึ้นอีก ตอนนี้ใกล้เคียงกับความเร็วของ 1337 แล้ว

[แบบนี้เรา…ตามทันแน่ ขอแค่ 5 นาที เราล้มยัยนี้ได้แน่!! ] เกียรติ สิ่งนั้นเข้ามาแทรกจิตใจของเอลานและเขาก็ไม่ได้มองว่า 1337 เป็นผู้สมัครสอบแต่กลายเป็นคู่ประลองที่สำคัญไปเสียแล้ว

แต่ความพยายามนั้นก็ต้องสูญเปล่า….เมื่อจู่ๆ 1337 เริ่มที่จะเร่งความเร็วขึ้นไปอีกจนตอนนี้สภาพของเธอนั้นไม่ขยับทั้งตัวใบหน้า มันเหมือนกับกลายเป็นภาพวาดบนอากาศไปเสียแล้ว

"บ้าาาาาาาาาาาาาน่าาาาาาาาาาา ไม่ม่ม่ม่ม่ ไม่มีใครไปถึงตรงนั้นได้ ดาบ[หมื่นแสง] ไม่ ไม่!!!" เอลานตระโกนพร้อมกับเริ่มที่จะตามความเร็ซดาบไม่ทัน สีหน้าของเขากลายเป็นความหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด

"อ่า….ไม่ใช่ว่านี้คือดาบ [ ล้านแสง ] เหรอ สงสัยยังเข้นไม่หมดสินะ" 1337 ที่เงียบมานานก็พูด พร้อมกับเร่งความเร็วดาบขึ้นไปจนสนามเกิดแสงสว่างขึ้น จนบีไม่สามารถมองเห็นอะไรได้อีก

"กะ…เกิด…อะไร..ขึ้น…" บีพูดออกมาก่อนจะมองไปรอบๆ แล้วก็เห็นเอลานกระเด็นไปติดขอบสนามที่ห่างออกไป 80 เมตร เขาอยู่ในสภาพที่เหมือนนักมวยคนนี้ที่นั่งคอพับริมสังเวียนแล้วมีไฟฉายแสงลงมาบนหัว

เสื้อผ้าของเขาขาดกระจุยเหลือเพียงผ้าคลุมหน้าและ กางเกงในสีแดง บีหันมามองที่ 1337 ทันทีที่ยืนยันได้ว่าเอลานไม่ได้ตายจากสายตาเธอ

"อืมมมมม ขอโทษนะครับพี่สาวแบบนี้ผมก็?" 1337 เธอพูดขึ้นมา

"อืม….เธอ…ผ่าน…นี้เครื่อง..แบบ…พรุ่ง..นี้…มา..ดู…ผล..ห้อง…ด้วย..นะ.." เธอพูดอย่างติดๆขัดหนักกว่าปกติที่เธอเป็นมาก บีหยิบเครื่องแบบให้กับ 1337 ก่อนที่เธอจะเดินออกไป ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แต่ก็หันกลับมาหาบี

นั้นทำให้บีถึงกับขนลุก เหงื่อเริ่มไหลออกมาจากตัวเธอ บีรู้สึกเย็นอย่างสยดสยองแทบจะทันที

"ขอบคุณที่เหนื่อยครับพี่สาว แล้วเจอกันนะครับ" เขาเพียงหันมายิ้มแล้วก้มหัวขอบคุณพร้อมกับโบกมือลา บี

"นั้น….ไม่..ได้…ทำ..ให้…รู้..สึก..ดี..เหมือน..ตอน…ที่..เจอ…กัน…ครั้ง..แรก..เลยนะ….มาร์" เธอพูดพึมพัมขึ้นมา

หลังจากนั้นก็มีหน่วยพยาบาลมาพาเอลานไปห้องพยาบาล และพอเขาฟื้นขึ้นมาก็พบว่าความทรงจำระหว่างตอนสอบกับ 1337 หายไป เขาจำได้แค่ว่าเขาแพ้แต่จำเรื่องราวตอนต่อสู้ไม่ได้เลย แต่พอพยายามนึกที่ไร ร่างกายของเขาก็เกิดอาการช็อกทันที!!!

"มาร์….นะ….มาร์…" บีพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินนำผลสอบไปให้กับครูใหญ่ มันเป็นผลสอบที่หน้าซองเขียนว่า 1337

ขณะเดียวกันที่ห้องของ มาร์

"ชิบหายยยยย พี่สาวนั้นให้เครื่องแบบหญิงเรามาทำไมมมมมม เนี้ยยยยย แล้วพรุ่งนี้ จะใส่อะร้ายยยยย เห้อออออ!! ช่างเหอะ เดี๋ยวกลับไปบ้านค่อยตัดแต่งด้วยสกิลเอาก็แล้วกัน ถึงตอนนี้จะได้แค่งูๆปลาๆ อะไรง่ายๆก็เถอะ.."

….