เวลาผ่านมาได้ 7 ปีแล้ว… เช้าวันนี้เป็นวันที่ดีสำหรับการสอบเข้าโรงเรียนคอลลาจ โรงเรียนอันดับ 1 ของ เขตคอลลาจ โรงเรียนประจำเมืองไฮท์คอลลาจ

จริงๆเขตนี้มีหลายเมืองมาก แต่ก็ยังไม่เมืองไหนสู้เรื่องการศึกษากับเมืองไฮทคอลราจ สาเหตุนะเหรอ ก็เพราะเมืองนี้มีเศรษฐกิจกับฝ่ายบริหารที่ดี การศึกษาเลยดีตามกันไปด้วยนั้นเอง

และที่หน้าทางเข้าโรงเรียนก็มีการตั้งโต๊ะรับสมัครสอบอยู่ ที่นั้นมีชายหนุ่มผมเขียวในชุดสอบนั่งรอรับสมัครนักเรียนคู่กับฝาแฝดสาว ทั้งสามคนต้องช่วยการทำงานอย่างขยันขันแข็ง

เพราะอะไรนะเหรอ ก็เพราะนักศึกษาที่พยายามจะเรียนที่โรงเรียนนี้มีจำนวนมาก ปีนึงสมัครสอบร่วมหลักหมื่น แต่รับเพียงหลักร้อย จริงๆก็ไม่ได้รับสมัครที่เมืองเดียว แต่ว่า ปีนี้มีคนไปปล่อยข่าวลือว่า

"ถ้าใครมาสมัครสอบที่เมืองไฮทคอลลาจ โอกาสสอบผ่านจะเพื่มขึ้น 10 เปอร์เซ็นต์เลยนะเออ……."

ชายผมเขียวคนนี้ก็คิดว่า [ คนที่เชื่อก็คงมีแต่คนโง่เท่านั้นแหละ ] เขาคิดแบบนั้นจนกระทั่งวันรับสมัครสอบหรือวันนี้

"เอาไงดีคะ!!! อาจารย์เจมส์!!! อาจารย์เป็นฮาร์ฟเอล์ฟฮาร์ฟไทรนีคงไม่เป็นไรหรอกมั้งคะ แต่แบบพวกเราเผ่ากูลนี้อาจตัวแตกเป็นผงแน่เลยค่ะะะะ!!!"

สาวแฝดคนขวาเธอเป็นผู้หญิงผมยาวตาสีแดงสวมแว่นเหลี่มสีดำขนาดใหญ่ เธอพยายามกรอกเอกสารและยื่นใบสมัครให้คนที่มาสมัครสอบ

เธอคนนั้นเรียกผู้ชายผมเขียว…หรือก็คือเจมส์ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง เธอเริ่มแสดงออกด้วยสีหน้าและการกระทำที่เชื่องช้าลง

"ฮ่า ฮ่า ฮ่ า ฮ่ า า…. อย่ามาตลกนะครับ ทางโรงเรียนจ้างพวกคุณเป็นอาจารย์ก็เพราะเป็นกูลที่ไม่มีวันหมดแรงไม่ใช่เหรอครับ? ตอนนี้หยุดบ่นแล้วรีบช่วยกันรับสมัครเด็กให้ทันก่อนเที่ยงเถอะ อาจารย์บี อาจารย์พี"

เจมส์พูดกับทั้งสองคน พร้อมกับส่งสายตากดดันโดยในมือของเขายังคงทำงานอย่างต่อเนื่อง แต่ในหัวคิดว่า [ ยัยกูลพีนี้ให้ตายเถอะ หัดทำงานเงียบๆแบบ คุณกูลบีบ้างไม่ได้หรือไงว้า? ]

"นี้…..พี….เงียบๆ…..และ….ทำงาน…..ต่อ….ได้…แล้ว….ยัย…ขี้…เกียจ…."

บี ผู้หญิงเผ่ากูลผมสั้นสีดำตาสีฟ้าที่อยู่ข้างๆพีบ่นขึ้นมาอย่างช้าๆ โดยไม่มองพีเลยแม้แต่น้อง เธอจัดการส่งเอกสารอย่างรวดเร็วจนสายตาปกติไม่อาจมองตามได้ ทั้งสีหน้าก็ไม่เหนื่อยแม้แต่น้อย

"ชิ ยัย กูลลลลล ไร้จิตวิญญาณเอ้ยยยยย!!! ทำเป็นพูดดีใจจริงก็อยากพักใช่ไหมมมละะะะ!!! "

พีตะโกนขึ้นมาแต่มือเธอก็ยังคงทำงานอยู่ เหมือนกับว่าปากกับตัวไม่ได้ใช่สมองเดียวกันควบคุม

"ขอโทษนะครับ…..พี่สาว ขอใบสมัครให้ผมได้หรือเปล่าครับ….?"

เด็กสาวคนนี้ยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองพร้อมกับหัวเราะคิกคัก

เสียงนั้นดังมาจากข้างหน้าของพี เธอที่ได้ยินก็ก้มลงมอง เธอจึงเห็นเด็กเผ่าเดย์แมร์ผมสีดำปลายสีแดง ดวงตาสีแดงส้ม เด็กคนนี้สวมชุดลายทางสีแดง สวมหมวกสีดำขนาดใหญ่ ที่นิ้วของเธอทาสีเล็บขาวสลับดำ

[น่ารักจัง….. นางแบบปะเนี่ย….. ตายละ!! ตาใสสุดเลยๆ แล้วไหล่นั้นอีก อิย๊าาาา อยากกอดจัง…ไม่ได้ๆ งานต้องมาก่อน งาน งาน พี งาน ต้องมา ก่อนนะ]

"เอ้า นี้จ่ะ ยังไงขอพี่สาวขอดูแผ่นสเตตัสของน้องได้หรือเปล่าจ้ะ?" พียื่นมือไปหาเด็กผู้หญิงคนนี้ เธอก็ทำหน้าสงสัย แต่ว่าหน้าสงสัยของเธอนั้นกำลังละลายหัวใจของพี

"คิคิ นี้ครับ พี่สาว" เด็กคนนั้นยื่นใบสเตตัสมาให้เธอ แต่สมองของพีคิดว่า

[ ครับ? ครับ? อะไรกันวิธีพูดแบบนี้… น่ารักกกกกกกกกกกก อ๊ายยยย ] พีหยิบใบสเตตัสนั้นมาแล้วใส่เข้าเครื่องบันทึกด้วยใบหน้าที่เหมือนจะเลือดกำเดาพุ่งได้ถ้าเผลอตัวแม้แต่นิดเดียว

"โอ…สเตตัส….เด็ก…คนนี้…สุดยอด…เลย..นะ" บีโผล่มาข้างๆพี พร้อมกับกระซิบข้างหูเธอ ทำให้พีสะดุ้งตกใจและ..เลือดกำเดาก็พุ่งออกมา ดั่งน้ำที่ไหลออกจากสายยาง

"แย่ละ!!! ไปเรียกหน่วยพยาบาลเร็วเข้า มาพาอาจารย์พีไปรักษาก่อน ส่วนผู้สมัครทางนั้นเชิญมาทางนี้ก่อนเลยครับ เดี๋ยวผมจะจัดการเรื่องสมัครให้ ขออภัยในความไม่สะดวกด้วยนะครับ"

เจมส์วิ่งเข้ามาและอุ้มร่างที่ไร้สติที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุขของพี ขึ้นโต๊ะที่อยู่ข้างหลังที่รับสมัคร ก่อนที่จะวิ่งไปจัดการรับสมัครผู้สมัครสอบคนอื่นต่อ

[แย่ละสิ หวังว่ายัยกูลพี จะตื่นทันมาช่วยตอนบ่ายนะ ไม่งั้นเราไปไม่ทันกินเค้กที่ร้านดังของเมืองแน่ๆๆๆ แย่จริงๆเลยเว้ยยยยยยยย] เจมส์ส่งเสียงกรีดร้องภายในใจจนมีออร่าสีดำหลุดรอดออกมาหน่อยๆ

"อืม…..เธอ….เดี๋ยว….ชั้น…..จัดการให้เอง….ไม่ต้องห่วงนะ…." บีจัดการดูแลผู้สมัครสุดน่ารักที่อยู่ตรงหน้าของเธอ

"เอาละ…..เสร็จแล้ว…..ด้วยระดับ….และสกิล…ของเธอ….หวังว่า……จะได้….มาอยู่….ห้อง…ของ…ชั้น..นะ" บีพูดขึ้นมาก่อนจะยื่นเลขประจำตัวผู้สมัครให้เด็กผู้หญิงคนนั้น ซึ่งเธอเองก็มีความคิดที่ว่า

[เด็กคนนี้..น่ารัก…อยากดูแล…..ถ้า..ผ่าน…สอบ…จะไป..ขอ..ครูใหญ่….มาไว้….ห้อง…เรา….อื้ม…]

"ขอบคุณครับพี่สาว แล้วก็ขอให้โชคดีกับการรับสมัครสอบนะครับ"

เด็กคนนั้นพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่หวานไพเราะ ทั้งเด็กคนนี้ยังยิ้มให้กับเธอก่อนที่จะวิ่งจากออกไป…และหันกลับมาก้มหัวขอบคุณพร้อมกับโบกมือให้กับบี นั้นเหมือนศรทองคำที่เจาะผ่านเข้ามาในใจของบีอย่างรุนแรง

เธอยืนนิ่งอยู่สักพักก่อนที่เลือดกำเดาไหลจะพุ่งออกมาจากจมูกและลงไปนอนกับพื้น สภาพไม่ต่างกับพี

เจมส์เห็นสถานการณ์นั้น ถึงกับตะโกนออกมาอย่างสุดแรงเกิด "โธ่ธ่ธ่ เว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!"

และวิ่งเข้าไปแบกบีขึ้นไปวางกองไว้ข้างๆพี ทั้งสองกำลังเลือดกำเดาไหลแต่ใบหน้านั้นกลับเต็มไปด้วยความสุข ส่วนเจมส์นะเหรอ

[ อดดดดดดดดดดดดดดดด แน่น่น่น่น่น่น่ แล้วววววววววววว เค้กซูพรีหมี่(ชื่อเค้กจริงๆนะเออ)ของช้านนนนนนนนนนนนนน] แต่เขาก็ไม่สามารถจะทำอะไรได้นอกจากกลับไปทำงานรับสมัครนักเรียนต่อ

ในขณะที่เด็กน้อยผมสีดำปลายสีแดงนั้นกลับเดินออกไปอย่างร่าเริงโดยไม่รู้ว่าเขาได้ทำการตัดคู่แข่งออกไปจำนวนมากอย่างมิได้ตั้งใจเสียแล้ว….

….