เวลาผ่านไปได้ 4 ปี หลังจากที่มาร์ได้เกิดลงมาบนโลก

ที่ป้อมปราการแห่งหนึ่งริมแม่น้ำ ที่นี้เป็นป้อมปราการสำหรับกองทัพอัศวินประจำเมือง ใช้ทั้งอยู่อาศัย เก็บของและเป็นปราการด่านแรก

ทว่าตอนนี้ในป้อมปราการนั้นกำลังเกิดเรื่องสยองขวัญที่ทำให้เหล่าอัศวินไม่อาจหลับตาลงในยามที่พระอาทิตย์ตกดินได้

เรื่องมีอยู่ว่าในคืนวันหนึ่ง มีอัศวินสาวที่กำลังทรมานจากการอั้น****ไว้ ได้ทุลักทุเลเดินไป ห้องน้ำที่ตั้งอยู่ข้างๆโกดังเก็บของ

"โอ๊ยยยย จะแตกแล้ววว บ่อจะแตกแล้ววว ไอเอล์ฟบ้านั้นคิดยังไงวะเนี่ย ย้ายห้องน้ำจากในป้อม ไปไว้ข้างโกดัง ไอเอล์ฟระยำเอ้ยยยยย"

เสียงของอัศวินสาวตะโกนออกมาในขณะที่ตอนนี้เริ่มเดินกระเพก พิงผนังป้อมไปที่ห้องน้ำ

*ครืดดดดดดดดด*

เสียงบางอย่างดังมาจากโกดัง

"ดะ…เดี๋ยวนะ ดึก ดึก แบบนี้..ยังมีคนมา ทำอะไร อีกระ เหรอ" อัศวินสาวพูดขึ้นพร้อมกับขาที่เริ่มสั่นเทา

"เห้ย!! มีใครอยู่ในโกดังหรือเปล่า มาทำอะไรดึกๆป่านนี้ ได้ยินไหม โห้ยย"

เธอตะโกนออกไป แต่ว่าก็ไม่มีเสียงตอบกลับเลยแม้แต่น้อยมีแต่เสียง

*ครืดดดด* *ตุบ* *ครืดดดดด* *ตุบ*

ด้วยหน้าที่ของความเป็นอัศวินของเธอ อัศวินสาวคนนั้นจึงต้องเดินขาสั่นด้วยความอดกลั้นเข้าไปที่โกดัง

พอมาถึงเธอก็พบว่าโกดังนั้นถูกเปิดออกแล้วโซ่ที่ล้ามประตูไว้ก็…

"ยะ แย่แล้ว….โซ่ขาด…ได้ยังไงกัน"

เธอพูดขึ้นมาเบาๆ ก่อนที่จะชักดาบข้างเอวแล้วมองเข้าไปข้างในโกดังที่ถูกเปิดออก

สิ่งที่อัศวินสาวคนนี้ได้เห็นคือหมอกควันสีดำที่ลอยไปมา และบนพื้นก็มีรอยของการ"ลากจูง"

อัศวินสาวตัดสินใจเดินเข้าไปช้าๆ และเงียบที่สุด โดยในหัวได้แต่คิดว่า [ โจร!! มะ มันต้องเป็น โจรแน่ๆ!! ใช่แล้วมันคือ โจร โจร มันไม่ใช่….ผะ ]

เธอเดินเข้ามาลึกจนถึงด้านในสุดก็ถึงกับเข่าทรุด

"ผะ ผะ ผี!!! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"

เธอกรีดร้องเสียงดังออกมา ก่อนที่ใต้บริเวณที่ที่เธอทรุดลงจะมีน้ำเสียงเหลืองๆไหลออกมาจากบริเวณนั้นของเธอ

ข้างหน้านั้นมีเด็กผิวสีขาวผมสีดำยาวปลายสีแดง ดวงตาของเด็กนั้นมีสีแดงส้มสด สวมชุดสีดำที่เผยให้เห็นแค่ดวงตา แต่ว่า ผีเด็กนั้นกำลังลากและยกลังขนาดใหญ่ลงไปในหลุมที่มีสีดำด้วยมือเดียว ทั้งหลุมนั้นก็กำลังแผ่ออร่าคล้ายเงาคนไปทั่วบริเวณ

และนั้นจึงเป็นเรื่องราวของผีเด็ก ที่อาฆาตแค้นคนที่มาสร้างโกดังบนที่พำนักของตน ทุกๆคืน ผีเด็กจะออกมาเอาของในโกดังและทำให้หายไปเพื่อเป็นการลงโทษ

แต่ว่ามันก็เป็นเพียง คำบอกเล่าของเหล่าอัศวินที่ป้อมนี้ มีหลายครั้งที่หัวหน้าอัศวินไปจ้างหมอผีมาแต่ว่าก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยแม้แต่น้อย กลับกันหมอผีเองก็โดนซ้อมปางตายทิ้งไว้ในโกดังแทบจะทุกราย

ยิ่งนานวันเข้าของในโกดังก็เริ่มจะหายไปมากขึ้นเรื่อยๆ ผู้เคราะห์ร้ายที่ไม่สามารถไปเข้าห้องน้ำเองก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน

พวกอัศวินจึงได้แต่สำรวจหาผลกระทบที่เกิดขึ้นแล้วก็รู้ว่า ของที่หายไปทั้งหมดมีแต่ ชิ้นส่วนเหล็กหรืออุปกรณ์ที่ขึ้นสนิมที่ใช้ไม่ได้แล้ว

และในที่สุดก็มีการตั้งกฎใหม่ขึ้นมาใหม่ในหมู่อัศวินว่า

"ถ้าพวกเธอคนใด…จะไปที่ห้องน้ำข้างโกดัง จงอย่าลืมหาเศษเหล็ก หรือ ของขึ้นสนิมไปวางเซ่นหน้าโกดัง แล้วผีเด็กนั้นจะอนุญาตให้เธอเข้าห้องน้ำ…"

หัวหน้าอัศวินกล่าวและเขียนไว้ที่ทางเข้าป้อมปราการ

สาเหตุที่เป็นแบบนี้เพราะ มีวันหนึ่งหัวหน้าอัศวินตัดสินใจย้ายของที่ทำจากเหล็กออกจากโกดังทั้งหมด แล้ววันถัดๆมา ของในป้อมปราการเริ่มทยอยหายไป

ตอนแรกก็แค่พวกเศษเหล็กในป้อม พอสัปดาห์กว่าๆเครื่องครัว อุปกรณ์ซ่อมอาวุธ และแม้แต่หมวกเหล็กของหัวหน้าอัศวินก็หายไป

จนหัวหน้าอัศวินถึงกับกลุ้มแล้วหายหัวไปจากป้อมปราการอยู่บ่อยครั้งเพื่อไปดื่มและเตร็ดเตร่ในย่านโสเภณี

ในโรงอาหารของอัศวิน และตอนนี้พวกอัศวินกำลังนั่งทานอาหารเช้ากันอยู่

"เห้ยๆ แกได้ยินหรือเปล่า ไอเอล์ฟงี่เง่านั้นช็อกเลยวะ โดนดอย(ขโมย)หมวกเหล็กราคา 6000 โกลล์ไปดื้อๆเลย"

อัศวินหญิงพูดในระหว่างที่นั่งทานอาหารเช้าอยู่กับหน่วยของเธอ

"ชูวววว อย่าไปพูดให้หัวหน้าอัศวินได้ยินนะเจ๊ เดี๋ยวพวกเราก็โดนโทษทั้งหน่วยหรอก"

ลูกน้องของเธอพูดขึ้นมาแล้วพยายามห้ามเจ๊ของเขา

"แกนี้จะไปกลัวอะไร ไอเอล์ฟบ้านี้ตอนนี้มันไปเมาหัวลาน้ำยังไม่กลับมาเล้ย นี้ยิ่งถ้าไปซ่องนะ อย่าถามหาเลยดีกว่า จำไม่ได้หรือไงฝึกรวมคราวที่แล้วที่ยกเลิก ก็เพราะมันมัวแต่เข้าซ่องนี้แหละ ฮ่าๆๆ"

เจ๊ของพวกเขากล่าว พร้อมกับกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย

"นั้นสินะคะ ไอเอล์ฟขี้หงี่นั้น ปกติถ้าไม่ทำงานก็ไปวนๆกับพวกโสเภณีตลอดเลยนิคะ น่ารังเกียจเสียจริงๆเลย เห้อออ อย่างน้อยหัดทำตัวเหมือนฝ่ายบริหารจากเผ่าเดย์แมร์หน่อยก็น่าจะดีนะคะ"

อัศวินสาวอีกคนพูดขึ้นมาพร้อมกับถอนหายใจยาวๆ

"โอ้วววว นี้เธอหมายถึงท่านควาโด้หรือเปล่า ชั้นละปลื้มเขามากเลยน้า ทั้งน่ารัก ทั้งสุภาพเรียบร้อย สมหญิงจริงๆเลย ไหนตอนเวลางานจะทำตัวเป็นผู้นำที่น่าติดตามอีก ผิดกับไอเอล์ฟขี้หงี่นั้นสุดๆไปเลยน้าาา" อัศวินสาวที่นั่งตรงข้ามพูดออกมาพร้อมกับเอาส้อมขูดจานด้วยความเขินอาย

"นั้นสินะ เห้อออ ข้าละอยากให้ท่านควาโด้มาดูแลกองอัศวินของเราแบบจริงจังแทน ท่านหัวหน้าอัศวินจริงๆเลย ผับผ่าสิ ถึงพวกเราผู้ชายจะนับถือฝีมือของหัวหน้าอัศวินก็ตามนะ แต่ว่าไอนิสัยติดซ่องนี้ยอมใจจริงๆเลยวะ" อัศวินชายบ่นขึ้นมาพร้อมกับนั่งกลุ้ม

"เอาเถอะ พวกเอ็ง วันนี้ก็รีบกินรีบไปลาดตระเวนกันดีกว่า จะได้มีผลงานแล้วไต่ขึ้นไปแทนไอเอล์ฟขี้หงี่นั้นกัน" เจ๊ของพวกเขาลุกขึ้นแล้วพูดขึ้นมาเสียงดัง

*อะแฮ่ม*

"ไม่ทราบว่า "ไอเอล์ฟขี้หงี่" ที่ว่านั้นใครเหรอครับ ผู้กอง" เสียงนั้นดังมาจากประตูทางเข้าโรงอาหาร เป็นเอล์ฟหนุ่มในชุดเกราะเหล็กของเขาที่สวมผ้าคลุมสีแดงแสดงความเป็นหัวหน้ากองอัศวิน

"ซวยแหล่ว….." นั้นเป็นคำพูดสุดท้ายที่ได้ยินในวันนั้นจากปากของ อาเจ๊

เวลายังคงผ่านไป ข้าวของก็หายไปเช่นกัน ล่าสุด เกราะของหัวหน้าอัศวินก็โดนผีเด็กดอย(ขโมย)ไปแล้วด้วย…

จนวันหนึ่ง ฝ่ายบริหารได้ทราบเรื่องและส่งผู้บริหารจากเผ่าเดย์แมร์ก็มาที่นี้ ซึ่งหัวหน้าอัศวินก็ได้โอกาสไปคุยกับ "เขา" และ "ลูกชาย" ของฝ่ายบริหาร

แต่ว่าตัวฝ่ายบริหารขอตัวไปดูสถานที่เกิดเหตุแล้วปล่อยให้หัวหน้าอัศวินกับลูกชายอยู่คุยด้วยกัน ซึ่งหัวหน้าอัศวินก็ถูกแนะนำมาว่า

"…ก็พี่ชายไม่ยอมจ่ายส่วยให้ ผ…ผ.ม…ผีนิคับ ผมว่าแบบนี้ผีคงโกรธแน่ๆเลย ถ้าเป็นผมนะ คงเอาของที่ผีอยากได้ไปไว้ในคลังเก็บของแล้ว"

เด็กน้อยผมสีดำปลายสีแดง ตาสีแดงส้มพูดด้วยน้ำเสียงที่หวานกับหัวหน้าอัศวิน

"แบบนั้นก็เหมือนยอมให้ไม่ใช่เหรอ พวกเราอัศวินไม่ยอมเสียเกียรติด้วยการไปกลัวผีแบบนั้นหรอกนะ"

หัวหน้าอัศวินกล่าว พร้อมกับเชิดหน้าขึ้นฟ้า

"อืม แต่ว่าจาก…ที่ผมฟังมา ก่อนที่ของในปราสาทจะเริ่มหายไป ผีก็เอาไปแต่ของที่ใช้ไม่ได้แล้วนิครับ แบบนี้ถ้าเราให้ของผี ก็ถือว่ากำจัดเศษขยะไปด้วยเลย ผีเองก็จะได้ไม่มากวนพวกพี่ๆด้วยนิครับ" เด็กน้อยคนนั้นพูดพร้อมกับยิ้มออกมา

[นั้นสิ ก่อนหน้าผีเด็กนั้นก็เอาไปแต่เศษเหล็กกับของขึ้นสนิม แบบนี้ เราก็ไม่ได้เสียหายอะไรแถมได้กำจัดขยะตามที่บอกด้วย… ลูกชายบ้านซันเบิร์นนี้ ฉลาดสมคำล่ำลือจริงๆ] หัวหน้าอัศวินคิดเช่นนั้นก่อนจะชม เด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้าเขา

และหลังจากนั้นการเอาเศษเหล็กไปวางในโกดังหรือหน้าโกดังตอนกลางคืนเพื่อขออนุญาตเข้าห้องน้ำจึงกลายมาเป็นกฎสำคัญของอัศวินที่ป้อมปราการนี้ในที่สุด

อ่า…ส่วนต้นเหตุนะเหรอ……..ทั้งหมดนั้นเป็น เพราะ ผม…

….