ในโลกใบนี้มีเผ่าพันธ์ุอยู่มากมาย ชั้นกับสามีพวกเราเป็นเผ่าที่ถูกเรียกว่าเดย์แมร์ พวกเรามีจุดเด่นที่ผมสีปลายสีแดง ดวงตาของพวกเรานั้นมีแดงส้มดั่งพระอาทิตย์ และที่สำคัญเมื่อไหร่ที่พระอาทิตย์ขึ้นพวกเราจะแข็งแกร่งขึ้น

ทว่าเผ่าพันธุ์ของพวกเรานั้นถึงจะเหมือนมนุษย์เท่าไหร่ ก็มีจุดต่าง เมื่อไหร่ที่เราอายุ 25 ร่างกายก็จะหยุดโตและคงสภาพแบบนั้นไว้จนกว่าพวกเราจะตาย

ส่วนใหญ่อายุขัยของพวกเราคือ 200 ปี แต่ว่าส่วนใหญ่พวกเราจะตายในฐานะอัศวินเวลาออกไปรบเสียมากกว่า แต่ที่แย่กว่านั้นคือ พวกเรานั้นมีอัตราการเกิดที่น้อยมากๆ….น้อยขนาดที่ บางปี ก็ไม่มีเด็กเผ่าเดย์แมร์เกิดเลย

ทว่า ความฝันของชั้นกับสามีก็สำเร็จหลังจากที่แต่งงานมานานกว่า 20 ปี เราก็มีลูกด้วยกัน ในวันนี้วันที่เด็กคนนั้นคลอดออกมา ชั้นได้ยินเสียงกระซิบจากพระเจ้า

ชั้นสวดภาวนาขอบคุณ ขอบคุณที่ทำให้ความหวัง ความฝันของเราทั้งสองเป็นจริง

"อุแว๊ อุแว๊" เสียงนั้นดังมาจากเด็กทารกที่ตอนนี้อยู่ในอ้อมแขนของหมอที่มาทำคลอดให้กับชั้น

"คุณหญิงวราเรย์คะ จะให้คุณหญิงกับคุณท่านจะตั้งชื่อเด็กผู้ชายคนนี้ว่าอะไรดีคะ" พยาบาลที่ตอนนี้กำลังอุ้มลูกของวราเรย์พูดขึ้นมา ในขณะที่พาเด็กคนนั้นเข้ามาหาเธอ

พยาบาลคนนี้ค่อยอุ้มเด็กและส่งให้วราเรย์อุ้มต่อ เป็นภาพของหญฺงในชุดพยาบาลกำลังส่งทารกตัวน้อยๆ ให้กับผู้หญิงหน้าตาของเธอนั้นน่ารักเหมือนเด็กวัย 18 ต้น ผมเธอนั้นยาวเป็นสีดำไล่ไปสีแดง ดวงตาของเธอนั้นมีนัย์ตาสีแดงส้ม

เธอหยิบแว่นตากลมโตขนาดใหญ่ที่วางอยู่ข้างๆเตียงขึ้นมาใส่ และเธอมองทารกคนนั้นด้วยรอยยิ้มของผู้เป็นแม่

"ไหนขอแม่เห็นน่าชัดๆหน่อยนะ….น่ารักจริงๆเลย นั้นสินะ…..งั้นเอาชื่อเป็น…."

*ปั้ง*

วราเรย์ยังไม่ทันได้พูดจบ ก็มีชายหนุ่มหน้าสวยผมยาวดำปลายสีแดงในชุดสูทสีดำพังประตูเข้ามา

"ลูกของเราาาาา ในที่สุด โอ้วววว ที่ร้ากกกกกก"

เขาเดินเข้าไปหาวราเรย์อย่างรวดเร็วด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความปลาบปลื้ม

"โธ่ โธ่ ควาโด้ของชั้น คุณก็โตแล้วนะคะหยุดร้องไห้ได้แล้ว ยังไงก็มาช่วยตั้งชื่อลูกกันดีกว่านะคะฮุฮุ" วราเรย์ลูบหัวสามีของเธอ ควาโด้อย่างช้าๆ

"แล้วที่รักละเป็นอะไรหรือเปล่าไหวไหม พึ่งจะคลอดลูกของพวกเราไม่ใช่อ๋อออ พักก่อนไหม…"

"ไม่ได้นะคะคุณ!!! ตอนนี้เราต้องตั้งชื่อลูกชายของพวกเรากันก่อนนะคะ ดูสิเด็กคนนี้กำลังมองพวกเราอยู่นะคะ ดูท่าคงอยากจะได้ชื่อดีๆแน่เลย" วราเรย์มองไปที่เด็กที่ตอนนี้อยู่ในอ้อมแขนของเธอ

ในห้องพยาบาลก็เงียบไปสักพัก ก่อนที่จะมีเสียงเบาๆพูดขึ้นมาจากปากของควาโด้

"มาร์….ลูกเรา ลูกชายคนนี้ต้องชื่อว่ามาร์!!!" เขาพูดพร้อมกับจ้องไปที่ทารกในอ้อมแขนของวราเรย์ แต่ไม่รู้ทำไมเขากลับถูกเด็กคนนั้นมองด้วยสายตาแขยงเหมือนจะไม่ชอบชื่อที่ถูกตั้งให้

"มาร์งั้นเหรอคะ… เป็นชื่อที่ดีจัง งั้นคุณพยาบาล เด็กคนนี้ชื่อมาร์นะคะ" วราเรย์พูดจบก็หลับตาและอุ้มทารกคนนี้คนที่ชื่อว่ามาร์ขึ้นมาหอมแก้ม

"ได้ค่ะ คุณหญิงเดี๋ยวดิชั้นจะดำเนินการต่อให้นะคะ ชื่อ มาร์ นามสกุลซันเบิร์น นะคะ" พยาบาลสาวคนนั้นกล่าว

"จ้า ฝากด้วยนะคุณพยาบาล …คุณคะว่าแต่พวกออร่าละคะ ไปไหนกันหมดแล้วละ ไม่ใช่ว่าตอนชั้นปวดท้อง พวกนั้นก็มาด้วยไม่ใช่เหรอ"

วราเรย์ถามควาโด้ด้วยสีหน้าสงสัย พร้อมกับมองไปที่ประตูห้อง

แต่ว่าควาโด้กลับส่ายหน้าแล้วถอนหายใจก่อนจะเชิญให้พยาบาลกับหมอออกไปก่อน ซึ่งทั้งสองคนก็ออกไปแต่โดยดี

"พวกออร่า พิเรีย ตอนนี้อยู่กับเตย์ที่รถม้าน่ะ ส่วนอลิซเซียเธอต้องรีบกลับไปจัดการเรื่องงานฉลองของเด็กคนนี้นะ.." ควาโด้พูดด้วยน้ำเสียงที่เบาจนมีเพียงวราเรย์คนเดียวเท่านั้นที่ได้ยิน

"ทำไมล่ะคะ ให้ทั้งสามคนเข้ามารอในห้องก็ได้นี้.." วราเรย์พูดพร้อมกับสงสัยว่า [ หรือว่าเป็นเพราะเรื่องนั้น…]

"ไม่ได้หรอกที่รัก พวกยามของโรงพยาบาลน่ะไม่ยอมให้มนุษย์เข้ามาในพื้นที่รักษาขั้นสูงของคุณนางหรอก จริงๆ..พี่ก็ลองขอ ผอ โรงพยาบาลแล้ว แต่ว่ากฎก็คือกฎละนะ พี่ละเกลียดเรื่องแบบนี้จริงๆ" ควาโด้พูดด้วยน้ำเสียงที่เจ็บแค้น

[ นั้นสิ….มนุษย์ไม่สามารถเข้าเขตการรักษาขั้นสูงในโรงพยาบาลได้นี้น่า….แบบนี้ทั้ง 3 คนนั้นจะเป็นยังไงบ้างแล้วนะ ] วราเรย์เอื้อมมือไปกุมมือของควาโด้พร้อมกับยิ้มให้เขา

"งั้นเดี๋ยวรอชั้นฝื้นตัวอีกสักพักนะคะคุณ แล้วเดี๋ยวพวกเรากลับบ้านกันนะ" เธอพูดออกมาด้วยรอยยิ้มที่ไม่ว่าควาโด้จะมองอีกกี่ครั้งเขาก็รู้สึกใจเต้นเหมือนตอนที่เจอเธอครั้งแรกเสมอ

"อื้ม!!!"

หลังจากนั้นผ่านไปได้ราว 1 ชั่วโมง อาการของ วราเรย์ก็ดีขึ้นด้วยความที่ตอนนี้เป็นตอนเช้า เผ่าเดย์แมร์จะแข็งแกร่งกว่าปกติมาก ดังนั้นแผลจากการคลอดลูกหรือความเหนื่อยล้าก็เลยหายไปอย่างรวดเร็ว

"เอาละที่รัก เดินดีๆนะ พึ่งฟื้นตัว อย่างโหมละ ใกล้ละ ใกล้ถึงรถม้าแล้วนะ โอยยยย!!! ออร่า พิเรีย มาช่วย เราพยุงวราเรย์หน่อย!!"

ตอนนี้ควาโด้กำลังช่วยพยุงวราเรย์ที่อุ้มมาร์ เดินไปยังรถม้าที่มาจอดรอรับพวกเขา มันเป็นรถม้าไม่ได้หรูหราแต่ก็ไม่ใช่ของที่คนทั่วไปจะมีได้

"เจ้าค่ะคุณท่าน ออร่ากับพิเรีย มาแล้วค้าาา คุณหญิงระวังๆหน่อยนะคะ นี้คะ" เสียงนั้นตะโกนมาจากรถม้าคันที่จอดอยู่แล้วก็มี ผู้หญิงสองคนวิ่งลงมาจากรถม้า

คนที่ตะโกนเสียงดังนั้น เธอชื่อออร่า เรย์เป็นมนุษย์ผมดำยาว ในชุดเมดสีดำ ที่ใบหน้าและตามร่างกายของเธอมีบาดแผลจำนวนมาก เป็นรอยแผลของการถูกของมีคมฟันและรอยทุบตี ทั้งที่คอของเธอมีรอยของการที่เคยถูกบางอย่างรัดไว้ด้วย เธอมีผิวสีแทน และร่างกายดูแข็งแรงมากกว่าผู้หญิงทั่วไป

ส่วนข้างๆ ที่วิ่งตามมานั้นเป็นมนุษย์ผมสีดำเช่นกัน ในชุดพ่อบ้าน แต่ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่มีชื่อว่าพิเรีย แมรี่ เพราะสัดส่วนมันดันแสดงออกมาชุดพ่อบ้านเลยไม่มีประโยชน์เท่าไหร่ เธอเป็นคนสุภาพแม้ดูจากภาคนอกก็รู้

ในแววตาทั้งสองจับจ้องมาที่ทารกในอ้อมแขนของวราเรย์ พวกเธอที่ได้เห็นก็แสดงสีหน้ายิ้มแย้มออกมากันทันที พร้อมกับเข้าไปช่วยควาโด้และวราเรย์เดินไปขึ้นรถม้าของพวกเขา

"ขอบใจทั้งสองคนมากเลยนะ ออร่า พิเรียที่ช่วยพยุงชั้นขึ้นรถ ขอบใจนะ"

วราเรย์พูดในขณะที่ยังอุ้มมาร์อยู่ ตอนนี้ทั้ง 5 คนได้ขึ้นมาบนรถ วราเรย์นั่งข้างๆควาโด้โดยที่ยังใจจดใจจ่อกับมาร์ ส่วน ออร่ากับพิเรียทั้งสองนั่งตรงข้ามพวกเขาและก็เช่นกันเธอทั้งสองจ้องมองไปที่มาร์ด้วยดวงตาที่เป็นประกาย

"อะแฮ่มๆ พิเรีย ว่าแต่เตย์ไปไหนละหึ นี้จะให้พวกเรานั่งรอในรถม้านี้อีกนานแค่ไหนกัน.." ควาโด้พูดออกมาโดยพยายามทำให้เสียงดูน่าเกรงขามที่สุดแต่ว่า ความสาวของ"เขา" ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย

"ขอโทษเจ้าค่ะ เตย์เขาออกไปหาดอกไม้สำหรับงานฉลองให้กับคุณท่านและคุณหญิง อีกไม่นานก็กลับแล้วค่ะ" พิเรียพูดขึ้นมาพร้อมกับก้มหัวขอโทษแทนเตย์ที่ไม่อยู่ตอนนี้

ควาโด้ก็ชักสีหน้าแล้วคิดว่า [ ให้ตายเถอะคนใช้บ้านเราจะขยันฉลองให้กับวันนี้เกินไปแล้ว แบบนี้จะโกรธลงได้ยังไงเนี่ย…]

"เอาเถอะ บ่นไปเตย์ก็ไม่ได้มาไวขึ้น งั้น…" ควาโด้พูดขึ้นมาด้วยสีหน้าบึงตึงที่น่ารัก

"ขออนุญาตคร้าบบบบ คุณท่าน กับ คุณหญิง ยินดีด้วยนะครับผมมมมมม" เสียงตะโกนดังขึ้นจากนอกรถม้า เป็นเสียงที่ทุ้มและดุดัน

"เตย์ รบกวนช่วยเบาๆหน่อยได้ไหมคะ เดี๋ยวคุณหนูก็ตื่นหรอกไม่สิ….ตื่นแล้วหรือเปล่า" พิเรียเปิดประตูออกไปบ่นคนข้างนอกก่อนจะรีบหันกลับมาดูมาร์ซึ่งดูเหมือนว่ามาร์ยังไม่ตื่น

ข้างนอกนั้นมีชายฉกรรจ์ร่างใหญ่ผมสั้นกับหนวดเคราดกดำ ในชุดชาวสวน เขามีชื่อว่า เตย์ เทเรฟีน เขาเป็นคนที่หน้าตาเข้มและดุดัน กล้ามของเขานั้นสามารถมองเห็นได้แม้จะมีเสื้อบังอยู่ ในมือของเขามีตระกร้าที่ใส่ดอกไม้หลากสีเอาไว้หลายสิบดอก

"อ่า…. ขออภัยครับคุณท่าน คุณหญิงแล้วก็คุณหนู" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาและก้มหัวขอโทษทั้งสาม

"เอาเถอะๆ นายมาก็ดีแล้ว พวกเธอฟังให้ดี นี้คือบุตรชายคนแรกของบ้านซันเบิร์น มาร์ ซันเบิร์น!!!..อุ๊บส์ "

ควาโด้ยังไม่ทันได้ตะโกนออกไปก็ถูกวราเรย์หวดหน้าคว้ำเสียก่อน

"ชี่ๆๆๆ ชี่ๆๆๆ คุณคะอย่าเสียงดังได้ไหมเดี๋ยวลูกก็ตื่นหรอก เตย์ เธอมาก็ดีแล้ว พาพวกเรากลับบ้านได้แล้วละนะ ต้องกลับไปฉลองกันไม่ใช่เหรอ หุหุ" เธอกวักมือให้รีบๆไปด้วยรอยยิ้มบางๆ

"ขอรับคุณหญิง เดี๋ยวกระผมจะรีบนำพาทุกท่านกลับไปที่คฤหาสน์เดี๋ยวนี้ละครับ" พูดจบเตย์ก็เอาตระกร้าดอกไม้วางลงในรถม้าแล้วปิดประตูเบาๆก่อนที่สักพักรถม้าจะเริ่มเคลื่อนตัวออกไป

ไม่นานรถม้าก็วิ่งออกจากตัวเมือง ตัวเมืองที่รถม้าออกมาเป็นเมืองที่มีกำแพงอิฐล้อมรอบและตัวตึกราวบ้านช่องก็ใช้อิฐก่อสร้าง ผู้คนมากมายใช้ชีวิตกันอย่างมีความสุข ใช่ที่นี้คือเมืองแห่งการศึกษา เมืองไฮทคอลราจ ตอนที่ผ่านประตูเมืองเองเหล่าทหารก็ก้มหัวแสดงความเคารพรถม้าคันนั้น

รถม้าคันนี้ยังคงวิ่งอยู่บนถนน โดยที่ทั้งสองข้างเป็นทุ่งนาและสวนขนาดใหญ่ ห่างไกลออกไปหน่อยก็มีภูเขาสูงหลายสิบลูก ทิวทัศน์รอบๆในตอนที่รถม้าวิ่งไปนั้นสวยงามอย่างกับภาพวาดเลยทีเดียว นกโบยบินอยู่บนฟ้า เหนือกว่านกพวกนั้นก็เป็นไวเวิร์นของเหล่าอัศวินที่ใช้ตรวจการรอบๆ

ไม่นานรถม้าก็เดินทางมาถึงหน้าคฤหาสน์หนึ่ง เป็นคฤหาสน์ที่ไม่ใหญ่มากนัก แต่ก็มองออกได้ว่าหรูหรา ที่หน้าคฤหาสน์มีอัศวินเดินตรวจตราตลอด พวกเขาเมื่อเห็นรถม้าก็ก้มหัวเคารพเช่นกัน และวิ่งไปเปิดประตูรั้วให้รถม้าวิ่งผ่านเข้าไป

"ถึงแล้วขอรับคุณหญิง" เตย์ลงมาเปิดประตูรถม้าก่อนที่จะวิ่งไปเปิดประตูคฤหาสน์ ออร่าและพิเรียเองก็รีบลงไปจัดแถวต้อนรับเช่นกัน ทว่าที่ปลายแถวมีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ด้วย

"ยินดีต้อนรับกลับมาค่ะ คุณท่าน คุณหญิง และก็นายน้อย!!" พวกเขาทั้ง 4 คนกล่าวอย่างพร้อมเพรียง

"กลับมาแล้วจ้า นี้ๆ อลิซเซียดูสิดูสิ นี้ลูกชายของชั้นกับควาโด้เองละ เป็นไงน่ารักไหม??" วราเรย์เรียกผู้หญิงที่อยู่ปลายแถว เธอคนนั้นที่ได้ยินก็เดินเข้ามาหาวราเรย์

เธอเองก็เป็นผู้หญิงที่มีผมยาวสีดำปิดหน้าครึ่งซ้ายและผมสั้นสีดำแดงครึ่งขวา ดวงตาข้างขวาสีแดงส้มและดวงตาข้างซ้ายสีดำ เธอสวมชุดเมดที่มีมีผ่ากันเปื้อนของแม่ครัวอยู่ด้านหน้าของเธอ ใช่ ผู้หญิงคนนี้คือ อลิซเซีย โซล่า

"ยินดีด้วยนะคะ คุณหญิง นายท่าน ..นายน้อยช่างเป็นเด็กที่น่ารักจริงๆเลยนะคะ.." อลิซเซียพูดก่อนจะเข้ามามองดูมาร์ใกล้ๆ ก่อนที่จะยิ้มออกมา ทารกที่อยู่ตรงหน้าเธอเองก็มองดูอลิซเซียด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย

[เด็กคนนี้ ลูกของนายท่านกับนายหญิง ช่างดูยิ่งใหญ่ ฮ่าห์…..ทำไมใจเราเต้นแบบนี้นะ]

*ตึก* *ตึก* *ตึก* อลิซเซ๊ยที่มองดูมาร์ก็หน้าแดงขึ้นมา เธอพยายามเลี่ยงหน้าไม่มองมาร์และเงยหน้าขึ้นมาหา วราเรย์

"นายหญิงคะ ตอนนี้ดิชั้นได้เตรียมงานฉลองไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ ยังไงก็…"

"เอาละ ทุกคนเข้าไปในบ้านแล้วฉลองกันเถอะ วันนี้ เป็นวันดี วันที่สำคัญของเรากับวราเรย์ เร้ว เข้าไปฉลองกันเถอะ ฮ่าๆๆ" คนที่พูดขึ้นมาเสียงดังนั้นคือควาโด้ที่ตอนนี้เดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ลงมา ก่อนที่จะจูงมือวราเรย์เข้าไปในคฤหาสน์

"…คุณนี้พอกลับบ้านแล้วก็หลุดเลยนะคะ เอาเถอะวันนี้วันดีจริงๆนั้นแหละน้าา"

แล้วทุกคนก็เดินเข้าไปในคฤหาสน์ และคืนนั้นก็มีการฉลองของตระกูลซันเบิร์นงานฉลองวันเกิดของมาร์ ซันเบิร์น เด็กน้อยที่ในร่างนั้นได้ก้าวข้ามบางอย่างไปแล้ว

….