แพละ แพละ แพละ ผัวะ

“ อึก…ไอพวกมอนสเตอร์ ชัก…จะมากเกินไป… อุ๊ค!! ”

“ พยายามเข้านะคอนเซนเทล ”

“ เจี๊ยกกก!! ”

“ อ๊ากกกก อ๊ากกก กี๊!! ”

ภายในพื้นที่ที่เต็มไปด้วยต้นไม้มากมาย คอนเซนเทลก็ยังคงเป็นเป้าให้มอนสเตอร์ที่ถูกเรียกว่าลิงรุมประชาทัณฑ์อย่างเมามันส์อยู่เช่นเดิมแต่เพิ่มเติมคือแรงของเขาก็หายไปมากแล้วจากการที่ต้องหลบพวกมันอยู่ตลอด ส่วนมาร์เขาก็นั่งเชียร์อยู่ร่วมกับฝูงลิงที่อยู่ใกล้กันๆ

“ เจี๊ยกๆๆๆ อุ๊ๆๆ ก๊าๆๆๆ ”

“ ข ข ขอบใจนะ ”

“ กี๊ๆๆๆ ”

ส่วนอีกคนนั้นตอนนี้ก็ไม่ได้จะมานั่งดูเหมือนกับมาร์ เพราะว่าเธอกำลังถูกเชิดชูโดยพวกลิงในระดับที่พวกมันเริ่มจะต่อแถวเข้ามาถวายผลไม้พร้อมกับรอรับการลูบหัวโดยหญิงสาวตรงหน้า ก่อนจะพากันเดินออกไปด้วยใบหน้าที่มีความสุขพร้อมกับคอยลูบหัวของตัวเองตลอดเวลา

“ น น นายท่านคะ… ”

“ อ่าๆ เห้อ…เอาล่ะ พวกแกทุกตัวจงหลับ ”

อย่างไรก็ตามสถานการณ์ตอนนี้ก็ไม่ค่อยจะสู้ดีเท่าไหร่ เพราะไม่ว่าจะฝั่งอคโตหรือคอนเซนเทลก็ทำอะไรไม่ได้เลย มาร์ที่เฝ้ามองดูมาสักพักใหญ่ๆ ก็ค่อยๆลุกขึ้นก่อนจะถอดหายใจด้วยความผิดหวังเล็กน้อยแล้วก็เริ่มพูดออกมา คำพูดที่มีกระแสสีฟ้าบางอย่างล่องลอยไปรอบๆ

“ ก ก กี๊???? … ”

“ เจี๊ย… คร่อก… ”

“ เอ้า เรียบร้อย ไปกันต่อเถอะ ”

“ ค ค ค่ะ!! ”

และทันทีที่พวกลิงนั้นได้ยินคำพูดของมาร์ พวกมันก็ร่วงโรยลงไปนอนหลับอยู่บนพื้นกันเสียหมดอย่างที่ไม่มีตัวไหนอาจจะต่อต้านหรือยืนต่อไปได้ อย่างไรก็ตามมาร์พอได้เห็นผลลัพธ์เขาก็เดินต่อไปในทันทีด้วยใบหน้าที่เบื่อหน่ายอะไรบางอย่าง เช่นกันอคโตที่เห็นก็รีบวิ่งตามไปในทันที

“ เกิดอะไรขึ้น…ทำไมจู่ๆพวกมัน…!?? ”

ทว่าทางด้านของอัศวินหนุ่มนั้น เขาได้แต่ยืนสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น ภาพตรงหน้าของมอนสเตอร์นับสิบ นับร้อยกำลังนอนหมดสภาพราวกับตายอยู่ โดยที่เขาไม่ได้ทำอะไรพวกมันเลย ไม่แม้แต่จะใช้ดาบทั้งสองในมือฟันโดนพวกมัน

“ หืมม ยังไม่ตามมาอีก มัวแต่เหม่ออะไรล่ะนั้น ”

มาร์เองนั้นรับรู้ได้ว่ามีเพียงคนคนเดียวที่เดินตามมาจากด้านหลัง นั้นทำให้เขาหันกลับไปมองยังอีกคนที่ยังนิ่งอยู่ คอนเซนเทล สายตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความสับสน ความเหม่อลอยอันไร้ที่สิ้นสุดราวกับว่าตอนนี้เขากำลังไปยืนอยู่ ณ ใจกลางพื้นที่อันว่างเปล่าไร้ที่สิ้นสุด

[ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ พวกมันจู่ๆก็วูบลงไป ฝีมือ…ท่านมาร์งั้นเหรอ?! แต่ได้ยังไงกัน ไม่สิ?!? ตั้งแต่ตอนผู้เฝ้าชั้นแล้วนะ?!? ไม่ใช่ว่าท่านเป็นนักเวทย์สนับสนุนงั้นเหรอ?!? แต่…อาจารย์ก็บอกว่าเขา… หมายความว่ายังไงกัน?!? เรา เรา อึก… ]

“ คิดอะไรฝุ้งซ่านจังเลยนะ ”

“ ค ครับ?!? ”

คอนเซนเทลหันไปมองยังที่มาของเสียงนั้น คำพูดของมาร์ หัวหน้าปาร์ตี้ที่ตอนนี้กำลังเดินเข้ามาหาเขาด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉยจนให้ความรู้สึกที่น่าสับสน ทว่าคำพูดและน้ำเสียงของเขานั้นกลับอ่อนโยนอย่างน่าประหลาดหลายๆความหมาย

“ ไม่ต้องมา ครับเล้ยย!! ปะ …ไปกันต่อได้แล้ว!! ”

“ !! ครับผม !! ”

อย่างไรก็ดี คนตรงหน้านั้นเปลี่ยนท่าทีจากตอนแรกที่นิ่งเฉย เขากลับยิ้มขึ้นมาพร้อมกับกวักมือเรียกอัศวินหนุ่มด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม นั้นทำให้คอนเซนเทลได้สติกลับมาแทบจะในทันที นั้นทำให้ร่างกายของเขารีบเดินตรงไปยังหัวหน้าปาร์ตี้โดยที่ไม่ได้มองหรือสนใจมอนสเตอร์รอบๆเลย

… … …

แซก แซก แซก

“ ชั้นนี้ยาวได้เรื่องเลยนะ…อคโต ”

“ ค่ะคุณมาร์…ตามที่ดิชั้นได้สร้… ได้รับรู้จากสกิลสำรวจ ขนาดคร่าวๆ ราว 35 กิโลเมตรเห็นจะได้ค่ะ ”

“ 35 กิโลเมตร? ไกลดีแหะ แต่ว่านะอคโต ผมล่ะสงสัยจริงจริ๊ง ทำไมพวกลิงนั้นมันถึงได้ต้อนรับเธอดีขนาดนั้น ว่าไหมล่ะ? ”

“ … ”

ในระหว่างที่เดินไปนั้น มาร์ก็ได้เอ่ยปากพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่เบาอีกครั้ง เบาจนขนาดที่คอนเซนเทลไม่อาจจะได้ยิน ไม่สิเขาเดินนำหน้ามากไปจนตอนนี้เป็นไปไม่ได้เลยที่จะได้ยินคำพูดนั้นผ่านเสียงใบไม้ใบหญ้าที่ตนเองกำลังเดินฝ่า กระนั้นก็ดีอคโตที่ถูกถาม เธอก็พยายามจะหลีกหน้าไม่บอกตรงๆกับนายท่านของเธอ

“ อคโต อย่าหลบหน้าอย่างงั้นซิ นี้ไปตั้งอะไรไว้หรือเปล่า ? ”

“ …ค…ค่ะ ”

มาร์ที่จ้องมองไปยังอคโตด้วยสายตาที่คมกริบนั้นก็ทำให้ อคโตตอบกลับในทันที โดยที่ตัวของเธอเองก็ไม่อาจจะห้ามไว้ได้ ไม่สิ…เรียกว่า ไม่มีโอกาสจะได้ห้ามตัวเองไม่ให้พูดเลยจะดีกว่า

“ อืม อืม ว่าแต่ไปตั้งค่าอะไรไว้ล่ะ ”

นายท่านของเธอถามอีกครั้ง ทว่าคราวนี้ต่างออกไปมากเพราะคำพูดของเขานั้นแสนจะเรียบไร้ความรู้สึกใดๆ ทำเอาอคโตถึงกับขนลุกวาบไปทั่วตัวแม้ว่าเธอจะไม่มีขนบนร่างกายเลยก็ตาม กระนั้นก็ดีเพียงไม่ถึงวินาทีเธอก็ตอบกลับด้วยสีหน้าที่รับรู้ได้ถึงความรูู้สึกผิดในการกระทำนั้น

“ ก ก็…ตั้งค่าให้พวกมัน ทำตัวดีๆกับดิชั้น…แล้วก็ผู้หญิงค่ะนายท่าน ”

“ อ่าาา แบบนั้นพวกลิงนั้นเลยบูชาเธอสินะ ลิงที่มีสติปัญญามากกว่ามอนสเตอร์ก่อนหน้าน่ะ หืมมม? "

“ ใช่แล้วค่ะนายท่าน ถ้าไม่ใช่ลิงพวกนี้…คำสั่ง ก็คง…!! คะนายท่าน!! ”

ด้วยคำตอบนั้นของอคโต ก็ทำให้มาร์ถึงกับกุมขมับไปชั่วครู่ ก่อนจะค่อยๆหันไปมองรอบๆแล้วกลับมาหยุดมองยังอคโตที่เดินอยู่ข้างๆเขา ก่อนที่ตัวของเขาจะเอ่ยปากออกมาพร้อมกับวางมือลงบนบ่าของอคโตอย่างอ่อนโยน

" เห้อออ คือจริงๆผมก็รู้นะว่าอคโตน่ะเมตตาต่อสัตว์มากกว่าคน จนบางทีก็ไม่ลงมือฆ่าน่ะ ไม่สิเกือบทุกทีเลยต่างหาก แต่ว่ายังไงที่นี้ก็คือหอคอยทดสอบนะ จะให้มามีจุดอ่อนด้วยเรื่องเพศไม่ได้หรอก ยังไงออกไปก็ต้องไปแก้ด้วยนะ? เข้าใจหรือเปล่า? ”

“ รับทราบค่ะ!! ”

แซก แซก ฟุบ เก็ง

“ ลอบโจมตีอย่างงั้นเหรอ!! เจ้ามอนสเตอร์!! ”

แต่ในระหว่างที่อคโตกำลังตอบรับการให้อภัยและคำสั่งใหม่ของมาร์อยู่นั้น การโจมตีบางอย่างก็พุ่งเข้าใส่คอนเซนเทลที่เดินนำหน้าอยู่ ดีที่ว่าเขาใช้ดาบปัดการโจมตีนั้นออกไปได้ ทว่าการโจมตีดังกล่าวก็เร็วจนเขาที่เผลอไม่อาจจะมองตามได้ทัน ทว่ากับอีกคนนั้นไม่ใช่

“ ใช้หอก… แถมยังใส่เกราะหนังด้วย พวกลิงประเภทอารักขานายใหญ่ล่ะมั้ง? ”

อย่างที่มาร์พูด บางสิ่งที่ซ่อนตัวอยู่ในป่าข้างคอนเซนเทล พวกมันไม่อาจจะหลบสายตาของมาร์ได้ โดยเฉพาะในพื้นที่ที่เหมือนกับหลังบ้านของเขาแบบนี้ ลิงประเภทเดียวกันกับก่อนหน้าทว่า มันกลับถือทั้งหอกที่ทำจากโลหะประหลาด อีกทั้งยังสวมเกราะทำจากหนังมอนสเตอร์ระดับกลางไว้อีก

“ จะว่าไปแล้ว คอนเซนเทล ”

“ ค ครับ!! ”

“ เจี๊ยกๆๆๆ ”

“ อู้ๆๆๆ ”

ทว่ามาร์นั้นไม่ได้สนใจในตัวพวกมันมากนัก เขากลับมองไปยังคอนเซนเทลที่กำลังตั้งรับเตรียมปะทะตรงๆกลับพวกมันอยู่ เขาพูดออกมาก่อนจะเดินเข้าไปหาอัศวินหนุ่มโดยในมือไม่มีอาวุธใดๆนอกไปจาคฑาหนึ่งด้าม

“ ไหนๆ เมื่อกี้ก่อนมา ยังเหม่ออยู่ไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ไปคุ้มกันอคโตก่อนก็แล้วกันนะ ”

“ ครับผม!! จะไปเดี๋ยวนี้แหล่ะครับ ”

“ อ๋อ…อีกอย่าง ”

“ ครับ?!? ”

แต่แทนที่คอนเซนเทลจะได้เดินตรงเข้าไปอยู่กับอาจารย์ เขาก็ถูกเรียกโดยมาร์ผู้ที่ยืนนิ่งไม่สนใจว่าจะโดนโจมตีหรือไม่ ในสถานการณ์แบบนี้ สถานการณ์ที่เลวร้ายจากการถูกล้อมเอาไว้แบบนี้ กระนั้นในตอนที่คอนเซนเทลกำลังจะได้เดินออกไปเขากูถูกเรียกไว้อีกครั้งโดยหัวหน้าปาร์ตี้

“ อ่า ก็แค่จะบอกว่าคอยจับตาดูผมแล้วเก็บไปปรับใช้ ”

“ ยังไงนะครับ?!?! เดี๋ยว!! ดาบผม?!? อ๊ะ!! ”

เช่นเคยพอพูดจบ มาร์ก็เดินเข้าไปยังพื้นที่ดังกล่าว โดยที่ในมือของเขานั้นตอนนี้กำลังถือดาบสีแดงของคอนเซนเทลเอาไว้ ไหนตัวเขาจะยังค่อยๆเดินเข้าไปอย่างระมัดระวังพร้อมกันกับเตรียมโจมตีได้เสมอ

กี๊!! กี๊!! กี๊!!

“ สามตัวเองเหรอเนี้ยแย่จัง ”

ฟุบ ฟุบ ฟุบ

เพียงเสี้ยววินาทีลิงทั้ง 3 ตัว ก็ล้มลงมานอนเป็นเศษซากอยู่เบื้องหน้าของมาร์ ร่างของพวกมันนั้นถูกฟันขาดออกเป็น 3 ส่วน ผ่านการตวัดดาบที่เร็วจนมองอะไรไม่เห็น เร็วเสียจนเหมือนกับว่าโลกของผู้มองตอนนี้เห็นเพียงแค่ว่าเจ้าตัวกำลังยืนอยู่นิ่งๆไม่ขยับเขยื้อนไปไหนเลยสักนิด

“ หน้าแบบนั้นคงจะมองไม่ออกสินะว่าเมื่อกี้ทำอะไร… ”

“ ครับ… ”

และด้วยการโจมตีที่เหนือกว่าที่คอนเซนเทลจะเข้าใจได้ ก็ทำให้เขายืนมองอย่างสับสนจนแสดงออกมาทางสีหน้าจนหมด มาร์เห็นเช่นนั้นก็เลยถามไปก่อนจะเดินเข้ามาหาแล้วยื่นดาบคืนให้

“ เมื่อกี้ คือทักษะดาบที่นายเองไม่สามารถทำได้หรอกนะคอนเซนเทล เพราะมันต้องคอยควบคุมมานาอยู่ตลอด อีกทั้งต่อจากนี้…จะเป็นสิ่งที่นายยิ่งจะทำไม่ได้แน่ๆ แล้วก็เป็นเหตุผลที่ผมเลือกให้อคโตสอนนายแทนผม ”

“ อึก…ครับ ”

เขาพูดแค่นั้น ก่อนจะหันหลังกลับไปพร้อมกับเริ่มจะเดินนำต่อและนี้ก็เป็นการเดินนำในแบบที่ผิดจากก่อนหน้าที่ผ่านมา ที่มาร์จะเป็นซัพพอร์ตยืนหลังแล้วเฝ้ามองดูเฉยๆ ทว่าตอนนี้เขาคอยสังหารมอนสเตอร์ทั้งหมดอย่างรวดเร็วผ่านการหันไปมองก็แค่นั้น ใช่…การมองที่สายตาของคอนเซนเทลไม่อาจจะรับรู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น และเจ้าตัวก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้รอบๆตัว มอนสเตอร์จำนวนมากกำลัง… หายไป

[ อึก…ถึงนายท่านก้าวข้ามสามัญสำนึกไปนานแล้วก็จริง แต่นี้มัน…มานาจำนวนมากขนาดนั้น ]

ทว่าอคโตนั้นต่างออกไป ดวงตาของเธอที่มองดูอยู่ก็เห็นในสิ่งที่คนทั้วไปไม่อาจจะเห็น ภาพของกระแสมานาสีฟ้าปนแดงเลือดผสมกับสีดำบางอย่าง มันพุ่งเข้าไปยังลิงที่ซ่อนตัวอยู่ก่อนจะห่อหุ้มพวกมันและทำให้พวกมันถูกบีบอัดจนกลายมาเป็นลูกบอลก้อนเนื้อขนาดเท่าลูกกอล์ฟ โดยพวกมันนั้นไม่อาจจะรับรู้ได้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น และไม่ทันจะได้ส่งเสียงร้องออกมา อย่างไรก็ตามการที่พวกมันตายลงแบบนี้มาร์ก็บ่นพึมพำเบาๆออกมาด้วยใบหน้าที่เซ็งอย่างเห็นได้ชัด

“ ฮ่าาาห์ ไม่อยากนำหน้าเพราะมันจะน่าเบื่อแบบนี้ไง…มอนสเตอร์ที่ระดับความทนทานต่ำกว่าเศษมานาของเรา แค่โดนมานาเท่าฝุ่นห่อหุ้มเข้าไปก็ละลายหมดแบบนี้ เห้ออออ ตายง่ายกันชะมัด มีสมองแต่ร่างกายอ่อนแอกว่ามอนสเตอร์ชั้นก่อนหน้านี้ก็เป็นจุดอ่อนแหะ แต่ยังไงก็เหอะ ออกไปคงต้องให้อคโตฝึกคอนเซนเทลหนักๆล่ะมั้ง ไม่ดิ ให้ดีย์โอะคงจะดีกว่า ส่วนมอนสเตอร์ชั้นพวกนี้…คงต้องปรับอีกเพียบ อย่างแรกกระทืบไม่สนเพศ อย่างสองร่างกายต้องทนมากกว่านี้ ใช่ ใช่ อืม… ”

……