ท่ามกลางป่าไม้มากมายที่อยู่ในหอคอยเดียวกันนั้น ที่ชั้นที่ 62 ปาร์ตี้ราชินีสีขาวกำลังมุ่งหน้าไปยังชั้นถัดไปอย่างระมัดระวัง ทั้งหมดเดินเรียงแถวคู่ขนานกันไป โดยปาร์ตี้ที่ว่านั้นก็นำโดยโซเฟียกับเอล่าโดยต่างคนก็ต่างนำขบวนแถวซ้ายและขวา ทว่าการที่พวกเธอไปอย่างระมัดระวังนั้นก็ทำให้สังเกตุร่องรอยบางอย่างเข้าจนได้

“ อึก…สภาพแบบนี้มัน ”

“ นั้นสินะ ดูท่าเราจะเข้าพื้นที่ของผู้เฝ้าชั้นแล้วล่ะสิ ”

โซเฟียนั้นรู้ได้ทันทีว่าตัวเองกำลังเจอกับอะไร ผิดกับน้องสาวที่ตอนนี้ดูจะกลัวๆกับสิ่งที่เกิดขึ้น อย่างไรก็ตามทั้งคู่ก็ไม่ได้แสดงอาการออกมาชัดเจนมาก ต่างกับสมาชิกปาร์ตี้ที่ดูจะหน้าซีดลงอย่างชัดเจนโดยเฉพาะพวกผู้ชาย พวกเขาถึงกับสั่นกันจนแทบจะล้มลงไปนั่งกับพื้นเลย

“ รอยเลือดกับรอยกรงเล็บ? อืม…เยอะขนาดนั้น ทุกคนระวังตัวด้วยล่ะ อย่าเสียงดังเด็ดขาด… ”

อย่างที่เห็นพื้นที่ด้านหน้าเต็มไปด้วยเลือด กับรอยขีดข่วนมากมายนับไม่ถ้วนจนโซเฟียหันมามองพร้อมกับออกคำสั่งในทันที ทำให้พวกสมาชิกปาร์ตี้หญิงยกปืนขึ้นมาแล้วเริ่มเล็งไปรอบๆ ซ้าย ขวา หน้า หลัง อย่างเป็นระเบียบ ก่อนจะเดินต่ออย่างช้าๆไปเรื่อยๆ และยิ่งเดินก็ยิ่งเจอซากเหยื่อมากมาย

“ พี่คะ…นั้น… ”

“ หยุด… ”

ถึงจุดนึง เอล่าก็มองเห็นกองของที่วางทิ้งเอาไว้อยู่ห่างออกไปไม่มากนัก ของที่พวกเขาไม่เคยพบเจอมาก่อนแผ่นเหล็กประหลาดสีออกแดงอ่อนๆ ขนของสัตว์ที่หนาและมีสีแดง และสุดท้ายหัวของเจ้าของพวกนั้น หัวของมอนสเตอร์ประหลาดที่มีเขี้ยวยาวราวกับมีดสั้นพร้อมกับดวงตาที่ยังสดเหมือนกับว่ามันยังไม่ตาย นั้นทำให้โซเฟียสั่งหยุดในทันที

“ เอล่า เราจำมอนสเตอร์ในชั้นนี้ได้ใช่ไหม? เข้าไปตรวจสอบก่อน…ระวังด้วยล่ะ ”

“ ค่ะหัวหน้า ”

และเมื่อโซเฟียสั่งเช่นนั้นเอล่าก็เดินเข้าไปสำรวจอย่างช้าๆ โดยเธอยังคงหันปืนไปรอบๆพร้อมกันกับระวังทางเดินเพื่อกันไม่ให้ไปเหยียบอะไรก็ตามที่ทำให้เกิดเสียงดัง ทำให้ระยะทางที่แสนใกล้นี้มันกลับไกลสุดๆ อย่างไรก็ตามพอเธอมาถึงก็เริ่มสำรวจของเหล่านั้นอย่างระมัดระวังโดยมีปาร์ตี้คอยระวังหลังไว้ให้

“ หัวหน้าคะ… ปลอดภัยค่ะ ”

“ อ่า…ทุกคนลดการระวังลงได้ ”

หลังจากที่เธอตรวจสอบอยู่สักพักก็ได้คำตอบที่ถือเป็นเรื่องที่ดีสำหรับปาร์ตี้ สิ่งที่ตกอยู่อย่างหัวของมอนสเตอร์นั้นพอจะระบุได้ว่ามันคือมอนสเตอร์ที่ไม่มีอยู่ในชั้นนี้ นั้นทำให้เธอหันมาบอกกับโซเฟียด้วยสีหน้าที่สบายใจผิดจากตอนแรกสุดๆ โซเฟียผู้เป็นพี่เองพอได้เห็นว่าน้องสาวแสดงท่าทีแบบนี้ เธอก็ผ่อนคลายลงตามไปด้วย

“ ว่าแต่ไม่ใช่ของมอนสเตอร์ประจำชั้น งั้นก็เป็นผู้เฝ้าชั้นแบบที่พี่คิดสินะ? ”

“ ค่ะหัวหน้า…ค่ะพี่ รูปลักษณ์หน้าตาดุขนาดนี้ไม่มีทางมาอยู่ในชั้นนี้ได้หรอกค่ะ แต่ว่าก็น่าแปลกนะคะที่คนที่จัดการมันได้ แต่ไม่เอาไปด้วย ”

“ นั้นสินะ…แปลกเกินไป ”

ทว่าพอผ่านจุดอันตรายมาได้ ก็มาถึงจุดของความสงสัย เอล่านั้นสงสัยในสิ่งของที่ตกอยู่ ทว่าโซเฟียน่ะต่างออกไปมาก เธอกำลังมองไปรอบๆสถานที่นี้และไม่ว่าจะมองไปมุมไหนร่องรอยของการต่อสู้ที่ควรจะมีนั้นก็ไม่ปรากฎอยู่เลย ทั้งรอยกระสุน รอยการฟันด้วยอาวุธ หรืออื่นใดนั้น ไม่มีเลยสักจุด

“ แต่ช่างเถอะ ยังไงถ้าไม่เอาเราก็เอาไปได้นี่ ของสำคัญขนาดนี้ถ้ากิลล์ได้ไปคงดีใจแย่ เห้ย!! พวกนายน่ะ มาเก็บของพวกนี้ไป เร็วเข้า!! แล้วก็ระมัดระวังด้วยล่ะ โดยเฉพาะหัวของผู้เฝ้าชั้นน่ะ!! ”

“ ค ค ครับ!! ”

โซเฟียนั้นหันกลับไปยังปาร์ตี้ของเธอแล้วก็สั่งด้วยน้ำเสียงที่ดุและจริงจัง ทำให้สมาชิกปาร์ตี้ที่เป็นผู้ชายรีบวิ่งเข้ามาเก็บทุกอย่างที่ตกอยู่ โดยเฉพาะหัวของมอนสเตอร์ตัวนี้นั้นพวกเขาเก็บอย่างระมัดระวังเป็นอย่างมากเพราะถ้ากลับขึ้นไป เจ้าหัวนี้จะเป็นของที่กิลล์ต้องการเอาไปศึกษาแน่ๆ

“ อืมมมมม?? ”

[ จะว่าไปแล้วก็แปลกๆแหะ ถ้าไม่ใช่เด็กคนนั้นแล้ว ]

ทว่าเอล่านั้นในระหว่างที่กำลังเห็นพี่สาวของเธอสั่งนู้นนี้อยู่ ใจของเธอก็เหมือนจะเอะอะไรได้ การเอะใจที่เหมือนกับพี่ของเธอที่เป็นผลจากการมองไปรอบๆเพื่อสำรวจพื้นที่พร้อมกับนึกถึงสิ่งที่พี่สาวพูด มาร์ ชายที่สร้างปืนขึ้นมา ทว่าในพื้นที่ของการต่อสู้นี้ไม่มีร่องรอยของการยิงปืนเลย

[ แบบนี้แล้วใครกันน๊า? ที่ฆ่าผู้เฝ้าชั้นลงได้?? ]

“ เอล่า! ไปกันต่อได้แล้ว ”

“ คะ?!? ”

ด้วยการที่เห็นแบบนั้นก็ทำให้เธอสงสัยว่าใครกันแน่ที่เป็นคนจัดการกับผู้เฝ้าชั้นลง อย่างไรก็ตามเธอไม่มีเวลาให้คิดมากนักเพราะตัวของพี่สาวกำลังเรียกให้เธอตามไป และด้วยหน้าที่กับการถูกเรียกนี้เองก็ทำให้เธอรีบตามไปอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามตอนที่วิ่งออกไปนั้น เอล่าก็ได้เหลือบกลับมามองยังบริเวณที่เจอของพวกนั้นพร้อมกับคิดในใจว่า…

[ ตอนนี้คนที่ไปก่อนเราตอนนี้กำลังจะเจออะไรอยู่น้า… ไม่แน่ อาจจะอยู่ที่ชั้นที่เกินกว่าพวกเราไปแล้วก็ได้มั้ง หุหุ น่าสนุกดีจังแหะ หวังว่าจะไม่ตายซะก่อนนา ]

… … …

อู๊ อู๊ อู๊ อู๊กี๊!!!

“ โอ้ววววว!! ”

“ ลำบากเลยเนอะอคโต ”

“ นั้นสินะคะ ”

กลับกันที่ชั้นลึกลงไปอีก ชั้นที่ปาร์ตี้ผู้สังหารผู้เฝ้าชั้นกำลังอยู่นั้น พวกเขากำลังพบกับการต้อนรับโดยมอนสเตอร์ประจำชั้นอยู่ ไม่สิ ต้องเรียกว่า 1 คนเท่านั้นที่โดนต้อนรับอย่างไม่เป็นมิตรและที่เหลือก็ไปกันคนละแบบ คนนึงโดนเมิน ส่วนอีกคนก็เป็นการต้อนรับดุจพระเจ้า

“ ท่านมาร์ อาจารย์!!! ช่วยผมด้วยยยย!! ”

และคนที่ได้รับการต้อนรับแสนเลวร้ายนั้นก็ไม่ใช่ใคร นอกไปจากพาลาดินหนุ่ม คอนเซนเทล ตอนนี้เขากำลังโดนทั้งก้อนหิน แท่งไม้ และสิ่งปฏิกูลอย่างมูลสัตว์ โดยพวกที่ทำก็คือมอนสเตอร์คล้ายมนุษย์ต่างเพียงมีขนทั่วทั้งตัวและใบหน้าที่ดูหนากับแขนที่ยาวกว่าขา

“ ว่าแต่พวกลิงเนี่ย ดูแล้วจะติดเธอจังเลยนะอคโต ”

“ ค…ค่ะ คุณมาร์ จริงๆเรียกว่าลีเมอร์กลายพันธุ์จะดีกว่านะคะ ”

“ เดี๋ยวนะ? ลีเมอร์มันตัวสีขาวดำแล้วก็เล็กกว่านี้นิ?? ”

“ ก็มันกลายพันธุ์ยังไงล่ะคะ แบบผสมกับชิมแปนซีน่ะค่ะ… ”

ส่วนทางด้านของมาร์ ใช่ เขาโดนเมินโดยสมบูรณ์แบบระดับที่เขายืนโดยที่ถูกมองเหมือนกับต้นไม้ต้นหญ้าโดยพวกมัน พวกลิงกลายพันธ์ุที่หาไม่ได้ในโลกก่อนของมาร์ หน้าตาของมันก็คือลิงชิมแปนซีดีๆนั้นแหล่ะ ต่างที่รายละเอียดเล็กน้อยอย่างดวงตาสีเหลืองโตกับปลายนิ้วมือที่เป็นสีดำออกขาว

ส่วนอคโตก็ใช่จะธรรมดา พวกลิงนับสิบนี้กำลังประเคนอาหาร และของใช้อย่างเก้าอี้ที่ก่อจากไม้แบบส่งๆมาให้ โดยที่อคโตก็ตอบรับเป็นอย่างดีด้วยการนั่งลงพร้อมกับรับการเคารพบูชาจากลิงตัวอื่นๆที่กำลังกราบไว้อยู่ตรงหน้า

“ แบบนี้คงต้องให้ผมจัดการสินะถึงจะได้ไปกันต่อน่ะ? ”

“ ค ค ค่ะ… ”

มาร์มองดูสถานการณ์แล้วก็ประเมินได้ไม่ยากเลยว่า การจะไปต่อถ้าเขาไม่ทำอะไรก็คงไม่ได้ไป อย่างอคโต เธอไม่กล้าพอจะทำร้ายพวกมันแน่ๆ ส่วนคอนเซนเทลนี้หนักใหญ่เพราะเจ้าตัวตอบโต้ไม่ได้เลย เนื่องจากมอนสเตอร์พวกนี้มันไม่เหมือนก่อนหน้าที่ผ่านมา ถึงแม้จะไม่ได้แข็งแกร่ง แต่ก็ฉลาดกว่ามาก

“ อาจารย์!!! ”

ฟุบ แพละ กึง กึง แพละ

การโจมตีของพวกมันไม่ได้หรูหราอย่างที่ได้กล่าวไปก่อนหน้า แต่ว่าก็เป็นการโจมตีอย่างมีแบบแผน พลัดกันเข้า พลัดกันออก แถมก็เล็งโจมตีไม่ใช่การโจมตีให้โดนเฉยๆ อย่างมูลที่ถูกปามา พวกมันก็เน้นให้กระเด็นโดนใกล้ๆเพื่อจะทำให้ คอนเซนเทลต้องหลบไปทางอื่นแล้วก็จะไปโดนหินของอีกตัวที่ปามา

“ โธ่เว้ยยย! ”

ฟุบ ฟุบ ฟุบ

“ กี๊ๆๆๆๆๆ อุ๊ๆๆๆๆ ”

“ พวกแก…!! ”

ทว่าพอคอนเซนเทลจะเข้าไปโจมตีพวกมัน ลิงพวกนี้ก็พากันปีนต้นไม้หนีกันอย่างรวดเร็ว จนดาบไม่ได้จะเฉี่ยวเลยสักนิด เรียกได้ว่าวืดรัวๆ อย่างไร้ประโยชน์แถมยังจะปามูล ปาหินกลับมาอีก ดีที่ว่าจากการเรียนรู้ในบอสก่อนหน้านี้ทำให้เขาหลบแบบไม่คิดชีวิตแล้วไม่คิดจะกันเลยสักนิด ซึ่งมันก็สมควรแล้ว

“ อืมม… ”

“ คุณมาร์คะ… ”

แต่มาร์นั้นจู่ๆก็เปลี่ยนไป จากตอนแรกที่เขาจะเข้าไปจัดการทุกอย่าง พอได้เห็นว่าคอนเซนเทลยังพยายามจะจัดการพวกมันเขาก็ยิ้มออกมาแถมนั่งลงอีกต่างหาก ทำให้อคโตที่อยู่บนบัลลังไม้ก็หันมามองพร้อมกับถามด้วยความสับสนบางอย่าง แน่นอนว่า มาร์ก็หันมายิ้มให้ก่อนจะพูดออกมาอย่างช้าๆด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกสนุกกับอะไรบางอย่าง

“ ก็นะ… เปลี่ยนใจแล้วล่ะ ไหนๆก็ถือว่าฝึกหลบกับใช้สมองไปเลยก็แล้วกันเนอะ แค่ลิงเองนี้น่า ถ้าสู้ไม่ไหวก็ต้องพิจารณาตัวเองล่ะนะว่าใช้แค่แรงไปเรื่อยๆจะไปชนะได้ยังไง ฮ่าๆๆ ”

………