“ เอ้า เร็วเข้า เร็วเข้า เดี๋ยวเย็นนี้ไม่ทันเปิดร้านแล้วจะแย่เอานะทุกคน ”

“ คร้าบบ ”

“ เข้าใจแล้วฮะรินรินเท ”

วันนี้รินรินเท ก็ยังคงต้องทำงานหาเงินอย่างเช่นเคย แต่ว่าวันนี้หนักกว่าปกติหน่อยที่ว่าเขาต้องช่วยเจ้าของร้านขนของไปยังที่ตั้งร้านใหม่ซึ่งห่างออกไปหลายกิโลเมตรจากที่ตั้งเดิม

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

“ ท่านรินรินเทครับ ”

“ มีอะไร?? ”

ระหว่างที่ช่วยกันขนนั้น ลูกน้องของเขาก็วิ่งเข้ามาหาพร้อมกับกระซิบที่ข้างหูของรินรินเท ซึ่งเขาก็ได้ตอบกลับไปด้วยเสียงที่เบาพอๆกัน

“ ครับ! กลุ่มที่แยกออกไปตามแผนที่ 2 จู่ๆก็ขาดการติดต่อไปหลายคนพร้อมกับตัวระบุชีวิตก็ดับไปในเวลาเดียวกันด้วยครับท่านรินรินเท ตอนนี้ที่เหลือติดต่อกลับมาได้ก็คือคนที่ยังไม่ได้เข้าไปครับ ”

“ อ่า อย่างงั้นเหรอ ขอบใจนะ ตอนนี้กลับไปทำงานได้แล้วล่ะ ”

รินรินเทที่ได้ฟังก็ได้ให้ลูกน้องของเขากลับไปทำหน้าที่ของตนต่อ ส่วนตัวของเขาเอง ก็คิดในใจว่า พวกที่หายไปคงโดนอะไรบางอย่างเข้า แต่ยังดีที่ตัวระบุชีวิตซึ่งใช้มานาในโลกเป็นตัวนำบอกว่าพวกนั้นน่าจะตายไปแล้ว ทำให้เขาไม่ห่วงเรื่องโดนตามจับและคิดมากแต่อย่างใด

……

“ ฮึบบ สุดท้ายแล้วล่ะรินรินเท ”

“ งั้นก็ไปทำในร้านต่อเลยนะ เดี๋ยวผมตามเข้าไป ”

จนกระทั่งตกเย็นการขนของก็เสร็จสิ้น ร้านใหม่ถูกตั้งขึ้นห่างจากตัวเมืองคนนอกไปราวๆ 2 กิโลเมตร ไม่มากไม่น้อยเกินไป ที่นั้นเต็มไปด้วยแหล่งอบายมุขมากมาย แต่ว่าก็ถูกจัดการไว้เป็นอย่างดี ทั้งระเบียบ ทั้งความสะอาด ราวกับเป็นหมู่บ้านอโคจรเลยทีเดียว

แซค แซค แซค แซค แซค

“ ฮ่าห์… คนเยอะเหมือนเดิมเลยนะ ”

ร้านที่รินรินเททำงานอยู่นั้นโชคดีมากเพราะอยู่ตรงทางเข้าพอดี ทำให้ลูกค้าในวันนี้ที่อดอยากปากแห้งไม่ได้เสพอบายมุขมานานกว่า 3 วันก็มารอเข้าร้านกัน แน่นอนว่าร้านนี้เป็นร้านโฮสคนที่มารอก็คือเหล่านักพจญภัยหญิง ไม่ก็พวกคนมีเงินจากต่างแดน

“ ทางนี้ครับ เชิญเลย เชิญเลย ”

“ วันนี้กลับมาเปิดแล้วนะครับ โมฟุโมฟุ ”

เหล่าพนักงานชายทั้งหลายเลยวุ่นวายกันใหญ่ท่ามกลางอากาศที่เริ่มหนาว พวกเขาต้องต้อนรับแขกเหล่านั้นโดยไม่มีทีท่าว่าจะได้หยุดพักแม้แต่น้อย ส่วนตัวของรินรินเทเองก็เช่นกัน แต่ว่าเขาค่อนข้างจะต่างออกไปหน่อย

“ มากันแล้วสินะ… ”

ในขณะที่คนอื่นรับแขกอย่างๆทั่วๆไป ตอนนี้ เขากำลังเห็นและต้องรับแขก แขกที่มาเพียงครั้งเดียว แต่กลับสร้างความทรงจำที่เละเทะให้กับพนักงานทุกคน หญิงสาวสองรายที่มีสายรัดแขนสีขาว “พลเมือง” แห่งยูโทเปียที่…คุ้นเคย

“ ยะโฮฮฮฮฮ ”

คนแรกคือสาวผิวเข้ม มาเร่ วันนี้เธอมาแปลก เพราะดูเหมือนว่าเธอกำลังสวมเครื่องแบบอะไรสักอย่างอยู่ด้วย เครื่องแบบที่ไม่คุ้นตาแต่ในถ้าได้เห็นก็คงบอกว่ามันน่ารักมากๆแน่ๆ ชุดสีขาวที่มีโบวแดงห้อยอยุ่ เสื้อคลุมสีน้ำตาลอ่อน กระโปรงลายแดงแสนสั้นที่ตัดกับถุงเท้าขาวและรองเท้าสีน้ำตาล

“ อย่าเสียงดังสิมาเร่ ”

ส่วนอีกคนที่ตามมาข้างหลังก็คือหญิงหล่อเท่ห์ที่ไม่เหมือนใคร…จูน วันนี้เครื่องแบบที่เธอใส่มันทำให้เธอดูสุขุมและสมชายยิ่งกว่าปกติ

แม้ว่าเธอจะใส่กระโปรงสั้นแบบเดียวกับมาเร่ แต่ว่าเธอก็สวมถุงน่องยาวสีดำ ทำให้มันดูเรียบร้อยพร้อมกับเสริมทำให้ดูตัวสูงขึ้นไปอีก นอกจากนี้แล้วความเป็นคนคูลของเธอก็ยังไม่หมด ผ้าพันคอสีขาวที่ใช้มันทำให้เวลาที่เธอก้มหน้า จะให้บรรยากาศของคนที่โดดเดี่ยวซึ่งมันมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก

“ สวัสดีครับคุณหนูทั้งสอง เอ…วันนี้คุณหนูอีกท่านไม่ได้มาด้วยอย่างงั้นเหรอครับ?? ”

รินรินเทต้อนรับทั้งสองทั้งด้วยท่าทีที่สุภาพเรียบร้อย และมอบรอยยิ้มให้กับทั้งคู่ ทว่าทั้งสองก็ไม่ได้เปลี่ยนสีหน้าหรือแสดงอาการเขินอะไรแต่อย่างใด โดยเฉพาะจูน เธอมองมายังรินรินเทด้วยใบหน้าที่ดูนิ่งเฉย

“ เอฟฟ่า เธอติดงานที่โรงเรียนน่ะค่ะ ก็เลยมาไม่ได้ ”

“ เอ… งั้นเหรอครับ?? น่าเสียดายจังเลยนะครับ ”

โดยท่าทางการพูดของเธอนั้นเปลี่ยนไปมาก มันดูสุขุม ไม่เคอะเขินเหมือนก่อนหน้า อีกทั้งไม่รู้ทำไม เพียงแค่มองสายตานั้นก็ทำเอาตัวรินรินเทรู้สึกใจสั่นไหวแปลกๆ สายตาอันหล่อเหลานั้น

“ ยังไงก็ยินดีต้อนรับนะครับทั้งสองคน เดี๋ยวผมพาไปที่ประจำของทั้งสองท่านนะครับ ”

“ ค้า ค้า ค้าาาา รบกวนด้วยน้าาา ว่าแต่ที่ประจำนี้ยังไงอ่ะ พึ่งจะมาครั้งที่สองเองนาา ”

“ นั้นสินะ ”

ทั้งสองเดินเข้าไปในร้านโดยมีรินรินเทเดินนำ และพนักงานก็ต้อนรับเป็นอย่างดีทว่ายิ่งเดินเข้าไปก็ยิ่งเป็นเป้าสายตา พวกลูกค้าคนอื่นๆต่างมองมาที่ทั้งสองคน โดยเฉพาะจูน

“ หนุ่มที่ใส่กระโปรง? นั้นพนักงานใหม่งั้นเหรอ ”

“ หืมมม…หล่อจัง… ”

“ สายตาแบบนั้น อ๊าาาาห์!! ”

และเมื่อทั้งสองมาถึงแล้วได้นั่งลงยังโซฟาสีขาวหรูหรา ความบรรลัยก็เริ่มทันที มาเร่เปิดประเดิมด้วยการถาม ถามคำถามที่เหล่าพนักงานทุกคนกลัว กลัวว่ามันจะเกิดขึ้นอีก

“ รินรินเท วันนี้ใครว่างบ้างอ่าาา?? ”

“ อ่า.. นั้นสินะครับ งั้นก็ แปะ แปะ ”

รินรินเท เห็นอนาคตทันที ซึ่งอนาคตนี้ตัวเจ้าของร้านกับเขาก็รู้และรับทราบอยู่แล้ว เขาจึงเตรียมหน่วยพิเศษเอาไว้ตั้งแต่วันนั้นเพื่อป้องกันเหตุการณ์ในวันนี้ เหล่าพนักงานใหม่ที่มีความ “คอแข็ง” และ “ตับเหล็ก” ร่วม 20 คน

“ โอ๊สสส มาแล้วครับ มาแล้ว ”

“ ว ว สวัสดีครับคุณหนูที่น่ารัก ยินดีที่จะได้ร่วมดื่มด้วยนะครับ ”

“ โหห… อึก ยินดีที่ได้รู้จักนะครับบ แหะ แหะ ”

พวกเขาเหล่านั้นต่างมายังโซฟาขาวสถานที่พิเศษที่ถูกเตรียมเอาไว้ ทั้งหมดนั้นเมื่อมาถึงก็แอบตื่นเต้นอยู่เล็กน้อย เพราะนี้เป็นงานแรก แถมพอเจอเสน่ห์ของมาเร่กับจูนเข้าไปอีกก็แข็งเป็นหินกันไปชั่วครู่เลย

“ นั่งลง นั่งลง มามา มาดื่มก๊านนนน ”

มาเร่มองไปที่ตาของพวกเขาทุกคนก่อนจะบอกให้ทุกคนนั่งลง ซึ่งพวกเขาก็ทำตามโดยไม่ขัดขืนอะไร ทำตามอย่างไม่สงสัย นั่งลงและเริ่มเอาแก้วออกมาวางเรียงกัน

ป็อก

“ เอ้าาาาา ขวดที่ 1!! ”

การดื่มได้เริ่มขึ้น ทุกคนยกเว้นรินรินเทต่างก็คิดว่าคงไม่มีปัญหาอะไร เพราะวันนี้เกรฟยาร์ดเครื่องดื่มของเป้าหมายก็เตรียมไว้มากกว่าคราวที่แล้วถึง 2 เท่า คนเองก็พร้อมจะดื่มได้คนละเกือบ 10 ขวด

“ อืมมม หวานดีจังเลยน้าาา อ่าาา ฮ่าาาาห์ ”

“ ขอบคุณสำหรับคำชมนะครับท่านจูน ผมว่าถ้าช่างที่ทำได้ยิน เขาคงมีความสุขจนละลายเลยล่ะครับ ”

“ แหมม… ก็ว่าไปนะคะรินรินเท ”

ส่วนลูกค้าอีกราย จูน เธอสั่งของที่อ่อนสุดๆอย่าง วันพีช เครื่องดื่มกลิ่นหอมที่แอลกอฮอล์ผสมอยู่น้อยนิดจนเหมือนไม่มีอยู่เลย เธอจิบอย่างช้าๆ พร้อมกับมองดูรอบๆ โดยข้างๆก็คือรินรินเท

“ อึก อึก อึก อึก อึก อึก อึก อึก อึก อึก อึก ฮ่าาาาห์ เอามา เอามาอี๊กกกก ”

“ คร้าบ เดี๋ยวนี้แหล่ะครับผมมมม ”

ทว่านั้นมันก็เป็นเพียงลมก่อนพายุมา อัตราการดื่มในวันนี้ของมาเร่นั้น เร็ว เร็วมากๆ เธอดื่มทั้งขวดในการยกครั้งเดียว ใช่ ขวด 1.5 ลิตร หมดในการยกครั้งเดียว และที่มันหมดเร็วก็เพราะก่อนดื่มเธอจะควงขวดเป็นวงกลมอย่างรวดเร็ว พอยกขึ้นดื่มมันก็เหมือนน้ำวนที่ไหลเข้าปากเล็กๆของเธอจนหมด

“ อึก…. น น นั้นเกรฟยาร์ท ล ล ล เลยนะ ”

“ กินไวขนาดนั้น… ไม่เป็นอะไรเลย ได้ยังไงกัน?!? ”

การทำแบบนั้นทำให้เหล่าพนักงานต้อนรับได้แต่เริ่มกลัว กลัวขึ้นเรื่อยๆแต่พวกเขาก็ต้องดื่มไปด้วย จนกระทั่งสิ่งที่พวกเขาไม่คิดก็มาถึง เกรฟยาร์ทที่พอสำหรับ 2 เดือน หมดสต็อก…

“ ท่านมาเร่ครับ ค ค คือว่า เกรฟยาร์ทหมดแล้ว ถ้ายังไง ลอง… ”

“ ไม่ต้องหรอก ไม่ต้องงง นี้ไง เราเอาของเรามาด้วยล่ะ มา มา ดื่มกันต่อ ”

“ อึก… ”

นั้นแหล่ะ นรกได้เริ่มขึ้น มาเร่ หยิบเอากล่องไม้สีน้ำตาขึ้นมาจากไหนก็ไม่รู้แล้วเปิดมันออก เผยให้ขวดแก้วใสที่เธอเตรียมมาด้วย เมื่อเธอขยับมันก็มีแสงประกายออกมา แสงจากเหล้าที่ใสกิ๊ง จนเหมือนกับไม่มีอยู่ในขวด

“ อ๊ะ จะเริ่มแล้วสินะ ”

จูนที่นั่งดื่มอยู่พอเห็นแบบนั้น เธอก็หยิบหน้ากากบางอย่างขึ้นมาใส่เอาไว้ มันครอบครึ่งหน้าของเธอตั้งแต่จมูกลงมาถึงต้นคอเอาไว้ หน้าที่ของมันก็ไม่มีอะไรนอกไปจากกรองอากาศ

ป๊อก

เหล่าพนักงานชายทั้ง 20 1 ชีวิต ที่ได้เห็นก็ต่ากลืนน้ำลายกันเพราะมีลางได้ว่าของในนั้นต้องไม่ธรรมดาแน่ ซึ่งก็จริง ทันทีที่เปิดฝาออก กลิ่นของแอลกอฮอล์ที่รุนแรงก็ซัดเข้าจมูกของผู้คนในร้าน บางคนที่คออ่อนก็หน้าแดงในทันที

“ เอาล่า เอาล้าาา มาดื่มเครื่องดื่มที่พวกเราดื่มกันตามปกติเถอะนะ นี้ นี้ ”

เครื่องดื่ม “ปกติ” ในกำแพง มาเร่ชอบมันมากเพราะกินแล้วจะรู้สึกเบาๆเล็กน้อย ทว่าไอคนที่ฟังทั้งหลายก็หน้าซีดทันที และยิ่งต้องซีดกว่านี้เมื่อ มาเร่ เทเหล้านั้น ลงในช็อต 21 ช็อตตรงหน้า

“ ดื่มให้แก่วันเปิดเทอมมม ”

“ ดื่มให้คุณหนูมาเร่และจูนนนน ”

“ ฮ ฮ เฮ้!!! ”

พวกเขารู้ว่าถ้าดื่มเข้าไปต้องได้ไปสู่ขิตที่ดีแน่ๆแต่หน้าที่ของโอสก็เข้ามาค้ำคอการเอาชีวิตรอดของพนักงานชายพวกนั้นทันที พวกเขาถูกจ้องมองจากเจ้าของร้านมา สายตาของเขาบอกว่าไม่ดื่มไม่ได้เงิน นั้นทำให้พวกเขายกขึ้นเตรียมดื่มทันที ส่วนมาเร่เองก็ด้วย

[ เผ่นก่อนแล้วกัน ไอเจ้านั้นถ้าดื่มเข้าไปแข็งแค่ไหน…ก็ไม่ไหวแน่ๆ ]

รินรินเทนั้นเขาที่ปลีกตัวมาดูแลจูน ก็ได้อยู่ห่างจากมาเร่มาสักพักและเพราะระยะที่ไม่ใกล้หรือไกลเกินไปเธอจึงไม่ได้เป็นจุดสนใจของมาเร่นัก และที่ทำไปแบบนี้ก็เพราะ เขารู้ว่าอาจจะได้ไปสวรรค์แน่ๆ ทำให้การยกดื่มในครั้งนี้เขารอด รอดไปได้อย่างหวุดหวิด

“ ดื่มม!! อึกกก อ๊าาาห์!! อื้ออ อร่อย!! ”

ปึ้ง

ทันทีที่มาเร่เห็นว่าทุกคนพร้อมเธอก็ยกดื่มทันที และกระแทกแก้วช็อตนั้นลงบนโต๊ะเมื่อมันหมดลง เธอส่งเสียงแสดงความสดชื่นออกมาพร้อมกับใบหน้าของเธอที่แดงขึ้นมาเล็กน้อย

[ เอาก็เอาวะ!! ]

[ ไม่ตายหรอก!! ]

[ ฮืออออ เอาว้าาา ]

อึก อึก อึก อึก อึก อึก อึก

ส่วนพวกพนักงานทั้ง 20 ชีวิต พวกเขาที่เห็นว่ามาเร่ไม่ได้เป็นอะไร ก็ยกดื่มตามทันที ทว่า…แค่หยดเหล้านั้นสัมผัสริมฝีปาก ความร้อนผ่าวก็แผดเผาไปทั่ว

ยิ่งตอนพวกมันผ่านลงไปในคอ ยิ่งร้อนเข้าไปใหญ่ โลกที่เคยอยู่นิ่งๆก็หมุนวนอย่างกับมันจะพังทลายลง หูที่เคยได้ยินก็ดับสิ้นและมีเสียงวิ้งๆแทรกเข้ามาแทน บางคนก็วูบลงไปนอนกับพื้นเลยก็มี แต่ทั้งหมดล้วนจบลงที่…สลบ ไม่ก็หยุดนิ่งไปด้วยร่างกายที่แดงอย่างกับแอปเปิ้ล

“ อ้าว… ไหงสลบกันหมดเลยล่ะ อ่อนแอจังน้าาา งั้นก็… ”

มาเร่ที่เห็นก็เลยบ่นออกมา ก่อนจะหันไปมองรอบๆแล้วเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ เธอหยิบแก้วช็อตที่เตรียมเอาไว้มาเรียงกัน แล้วเริ่มลงมือเทช็อตพวกนั้นพร้อมกับนำไปเสิร์ฟให้กับทุกโต๊ะ รวมไปถึง…

“ นี้ค่ะ คุณเจ้าของร้าน ของคุณเยอะกว่าคนอื่นเลยน้าาา ดื่ม ดื่มม!! ”

[ ช ช ช่วยกุด้วยยยยยย!! รินรินเ… อ๊ากกก ตาย ตายยย แน่ๆๆ!! ]

เจ้าของร้านที่เจอแบบนั้นก็พยายามจะขอความช่วยเหลือ แต่ว่ายาก เพราะการปฏิเสธน้ำใจจาก “พลเมือง” มันอาจทำให้คนคนนั้นเสียเครดิตในการยื่นเข้าเป็น “ผู้ได้รับการตรวจสอบ” หรืออาจทำให้ร้านค้ามีภาพเสียๆหายๆในเมืองหลวงได้

“ ค ค ครับ… ”

“ ว่าแต่เจ้าของร้านคะ ตั้งแต่ย้ายมาที่นี้เป็นไงบ้างเหรอคะ? ”

“ ก็ดีนะครับ สะอาด ระเบียบ ถ ถ ถือว่าดีม ม มากเลย แถมระ ร ร ระบบจำกัดร้านที่ทำให้ไม่ต้องกังวลคุ่แข่งที่จะเพิ่มมากขึ้นเหมือนเมื่อก่อนตอนนี้อะ อะ อะไรก็ดี ขึ้นเยอะค ค ครับ ”

“ เห… ดีจังเลย งั้นก็มาดื่มฉลองให้กับความสำเร็จนี้กันเถอะค่ะ เอ้าาา ทุกคนดื่ม!! ”

ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ

“ อ อ อ้าว… อุเห๊ะ?? ”

เมื่อพูดจบ มาเร่ก็ขอให้ทุกคนยกดื่ม…และนั้นก็คือสิ่งสุดท้ายที่ทุกคนในร้านได้รับรู้ ทุกคนรวมไปถึงลูกค้ารายอื่น

………

……

…

ก๊าาา ก๊าาาา ก๊าาา กาาา ก๊าาาซซซซซซ

“ เหวออ!! อะไรกัน เราหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่?!?! ไม่สิ ไอของเหลวนั้น?!? ”

อย่างไรเสียเมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เจ้าของร้านก็พบว่าตัวของเขากำลังนอนอยู่บนโซฟาที่ตั้งอยู่ในห้องทำงานของเขา โดยที่ข้างๆมีชายที่เขาคุ้นเคยนั่งนับเงินอยู่

“ ตื่นแล้วงั้นเหรอครับ ผมก็นึกว่าคุณจะไม่ตื่นแล้วซะอีก ”

“ เห้ออ อย่าแช่งกันสิรินรินเท เห้ออ… ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าตอนที่ข้าหลับไปน่ะ ”

“ ก็ไม่นะครับ เอ่อ…ถ้าไม่นับว่าทุกคนในร้านสลบกันไปจนหมด จนเหลือแค่ผมกับพนักงานคิดเงินน่ะครับ อ๋อ!! นี้ครับ รายได้ของโต๊ะที่ท่านมาเร่ได้ให้ทิ้งไว้ครับ 7 แสนเครดิตถ้วนครับผม ”

รินรินเทเขานำเงินจำนวน 7 แสนเครดิต ออกมาจากถุงพร้อมกับมอบให้กับเจ้าของร้านที่นั่งสับสน โดยมันคือค่าบริการที่มาเร่ได้ให้ไว้ ก่อนจะจากไป

“ 7 แสน!!!!! ”

…

…

ภายหลังจากเหตุการ์นี้นั้น ลูกค้าที่ได้ดื่ม พนักงานที่ได้กิน เจ้าของร้านที่ได้ลองเสพ “เจ้าใส” นั้น ก็ล้วนจดจำรสชาติอันแสนพิศวงของมันไว้ได้ และเริ่มจะโหยหายอย่างบอกไม่ถูก จนในไม่ช้ามันจะนำไปสู่การสั่งซื้อจากยูโทเปียโดยเป็นของประจำร้านนี้ในที่สุด เหล้าในขวดใสที่จารึกข้างขวดไว้ว่า “ Spirytus Vodka ” แต่พวกเขาที่อ่านอักษรนั้นไม่ได้ ก็เรียกเจ้าสิ่งนี้ว่า “ ภาพตัด ”

“ เอ้าาาา ดื่มมมมม ตุบ ”

…….