ในเมือง “คนนอก” ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ยิ่งเวลานี้ที่ย่ามค่ำแล้วแสงสว่างจากพระอาทิตย์ที่ค่อยๆลับหายขอบฟ้าไป เหลือเพียงแสงจากตัวเมืองนั้น

อย่างไรก็ดีส่วนใหญ่ในเขตที่พักอาศัยหรือร้านค้าทั่วไป รวมไปถึงกิลล์ต่างๆที่มาตั้งหลักปักฐานที่นี้ก็ต่างเริ่มดับไฟเหลือไว้เพียงแสงสว่างที่บริเวณถนน ทำให้เกือบทั้งเมืองเริ่มจะมืดไปเสียทั้งหมด

ทว่า หากสังเกตุดีๆบางที่ก็ยังคงมีแสงสว่างอยู่… แสงสว่างสีชมพู สีม่วง และสีฟ้า สว่างไสว บริเวณนั้นของเมือง มันถูกเรียกโดยกลุ่ม “คนนอก” ว่า โคมแดง แต่ว่าสำหรับ “พลเมือง” ที่นี้ถูกเรียกว่า “ ที่อโคจร ”

แก็ง แก็ง แก็ง แก็ง

“ ทางนี้ค่ะ เชิญทางนี้!! สาวๆสวยๆ รอทุกท่านมาเล่นด้วยนะค้าาา!! อย่าปล่อยให้น้องๆรอนานแล้วรีบมากันดีกว่าน้าา!! ”

“ เอ้า เอ้า มาเต๊าเอา666 ฝาก 50 ได้ 100 ถอนไว หมดไว รวยไว!! ”

“ โอ้ สาวๆตรงนั้นน่ะ อยากให้พวกพี่ปลอบโยนในคืนนี้หรือเปล่า วะฮ่าๆๆ ”

“ พี่ชาย พี่ชาย อยากนวดไหมมาสิ 1 ชั่วโมง 10 เครดิตเองน้า ”

“ ข้าวพัดจ้า ข้าวพัดสัปปะรดจ้า กินแล้วไม่หลับไม่นอนเสียวซ่านตลอดการกิน ชั่วโมงครึ่ง ไม่จำกัด 20 เครดิต ”

ใช่ ที่แห่งนี้สมกับคำเรียกพวกนั้น เพราะว่าที่นี้เต็มไปด้วย ซ่อง บ่อนพนัน สถานที่ที่เต็มไปด้วยอบายมุขซึ่งไม่มีที่สิ้นสุด และผู้คนนับร้อย นับพันก็ผ่านเข้ามาและออกไปตลอดเวลานับตั้งแต่พระอาทิตย์หายไปจากท้องฟ้า

และที่แห่งนี้เองก็กำลังมีคนที่เป็นที่สะดุดตาเดินอยู่ คนสามคนที่ไม่เหมือนผู้อื่น พวกเธอล้วนแล้วแต่ไม่ได้สวมสายรัดคอสีแดงหรือเขียว… แต่สวมสายรัดแขนสีขาว สัญลักษณ์ชั้นสูงของผู้คนในเมือง “คนนอก” สัญลักษณ์ของ “พลเมือง”

“ เน่เน่!! เน่!!! จูน เอฟฟ่า เอาร้านไหน เอาร้านไหนดีย์???? ”

เสียงอันแสนหวาน ปนเซ็กซี่ของหญิงสาวตัวเล็ก ผู้ไว้ผมทรงไซด์โพนี่เทลสีทองปลายผมมถูกย้อมด้วยสีชมพูกับขาว เธอนั้นมีจุดเด่นคือดวงตาสีฟ้าโตเห็นผ่านแว่นตาสีดำและดวงตาของเธอนั้นช่างตัดกับผิวแสนเนียนสีเข้มที่อุดมสมบูรณ์

อย่างไรก็ตามจุดเด่นของเผ่าพันธ์ุของเธอก็คือสีดำเล็กๆที่โผล่ออก เขานั้นมันถูกดูแลอย่างดีจนเป็นเงาวาววับสวยงาม และสุดท้ายเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่มันก็เป็นชุดสบายๆสีขาวตัดชมพูพร้อมเครื่องประดับเป็นกำไล กิ๊บหนีบผม และผ้าแมสสีดำที่ไว้ซ่อนปกอันอื่มเอมของเธอ

“ อ่ะ อ่ะ เอ่ออ…. นา ม ม มไม่รู้สิค.. ไม่รู้อ่ะจุ จูนก็ไม่รู้เหมือนกัน ก็ ก็ วันนี้มาเร่ชวนพวกเรามานิ ”

หญิงสาวอีกคนที่อยู่ข้างๆกัน จูน เธอเป็นสาวหล่อผิวซีด ผู้สูงเกือบ 2 เมตร เธอมีดวงตาสีฟ้าและผมสั้นสีดำ ตามตรงเธอดูไม่ได้โดดเด่นอะไรนักหากมองผ่านๆ ทว่าเมื่อมองดูดีๆแล้วจะเห็นได้ว่าเธอไม่ได้แต่งหน้าอะไรมาก มันทำให้รู้ได้ว่าเธอเป็นคนที่สวยธรรมชาติมาตั้งแต่ต้น สวยราวกับปั้นแต่งขึ้นมาให้สมบูรณ์ที่สุด

“ จูน… ทำไมต้องพูดติดๆขัดๆด้วยหรือว่าเขินอะไรงั้นเหรอ? ”

และสุดท้าย หญิงสาวที่ดูเงียบสงบที่สุด เอฟฟ่า เธอมีดวงตาที่เซ็งเป็นปลาตาย ทว่าดวงตานั้นกลับส่องสว่างและเปร่งประกาย เป็นสีม่วงเช่นเดียวกับเส้นผมอันยาวสลวยของเธอ ตัวของเธอนั้นมีผิวที่ซีดเซียวยิ่งกว่าใครเพื่อนทว่ามันก็ไม่ใช่การซีดเซียวเพราะโรคแต่อย่างใด แต่อย่างไรก็ดีความซีดเซียวนั้นก็ทำให้เส้นเลือดแดงๆของเธอที่อยู่ใต้ผิวหนังเปร่งปรั่งออกมาให้รู้สึกชุ่มชื่นเป็นที่สุด

ตัวของเอฟฟ่านั้น สวมเสื้อผ้าสีดำโกธิคที่ทักทออย่างสวยงามและประดับไปด้วยโบว์มากมาย ชุดนั้นยิ่งทำให้เธอดูเด็กลง อ่อนแอลง และน่าทะนุทนอมยิ่งกว่าใครในกลุ่ม นี้ยังไม่รวมถึงเสียง เสียงของเธอที่เป็นเอกลักษณ์ เสียงอันแสนน่าฟังและจับใจของผู้ที่ได้ยินราวกับเวทย์มนต์ที่สะกดจิตให้ชายทุกผู้หญิงทุกรายต้องหันตาม

“ ไม่ดุจูนสิเอฟฟ่า!! วันนี้เรามาเที่ยวพักผ่อนกันน้าาา!! ”

“ นั้นสิ ย ย อย่าดุเราเลยนะเอ เอฟฟ่าาา!! ”

“ อืม… ว่าแต่เราจะไปไหนกันล่ะมาเร่? ”

“ นั้นสิน้าาาา?? ”

ทั้งสามไม่ว่าจะเดินไปทางไหน ผู้คนก็จะหลีกทางให้และจับจ้องมองตามไปที่พวกเธอ อย่างไรเสียยิ่งเดินไปมาเร่ก็รู้สึกว่าเธอไม่เจอสถานที่เธออยากเลย

“ ไม่มีเลยอ่าาา ”

“ ไม่มีอะไรงั้นเหรอมาเร่… หนุ่มหล่อ? ”

“ บ้าาาา!! เราก็บอกแล้วเน่ ว่าวันนี้มา หา อะ ไร ดื่ม น่ะ!! ไม่ได้มากินผู้ชายนะ!! ”

“ ช ช ใช่ เราก็ค คุยกันแล้วนิเอฟฟ่า… ”

“ หืมม กล้าพูดตรงๆแล้วเหรอจูน? ”

“ ฮี๊ยยยย!! ”

“ โธ่!! ทั้งสองคน!! ”

แน่นอนว่าระหว่างที่เดินการพูดคุยของทั้งสามคนก็ดูสนิทสนมดี แม้ว่าหลายต่อหลายครั้งที่สาวหล่ออย่างจูนมักจะโดนเอฟฟ่าดุอยู่เสมอ ซึ่งมาเร่ก็มักจะเข้ามาห้ามเสมอ ทว่าไอการที่ทั้งสามพูดคุยเสียงดังแบบนั้นก็ทำให้เหล่านักล่าลูกค้ารู้ว่าพวกเธอต้องการอะไร…

“ นี่ท่านหญิง สนใจไปที่ร้านของพวกเราหรือเปล่า? ร้านเหล้าที่ดีที่สุดในเขตนี้เลยนา? ”

“ เฮ้!! ของพวกเราดีกว่าม้างง เหล้าที่นำเข้าจากทวีปตะวันออกที่ลือชื่อเรื่องการนำธัญพืชมาทำเหล้าซึ่งส่งผลดีกับร่างกายมากๆเลย ว่าไง คุณหนูไปร้านของพวกผมดีกว่านาา ”

“ เดี๋ยวววเซ่!! ร้านเหล้าของเราดีกว่าน!ะ มีทุกอย่างเลย ช ช ใช่! ทุกอย่างเลย!! มาสิ!! เดี๋ยวลดให้พิเศษด้วยแล้วกันนะ!! ”

พวกเขาทั้งหลายต่างกรูกันเข้ามาห้อมล้อมทั้งสามคนเอาไว้ พร้อมกับนำเสนอร้านของตนเองอย่างสุดกำลัง ซึ่งมันก็ไม่แปลก เพราะว่าถ้าร้านไหน “พลเมือง” เข้าไปใช้บริการ มันก็จะสร้างชื่อเสียงให้กับร้านและนำไปโฆษณาได้อีกด้วย

“ อืมมม เอาไงดีล่ะมาเร่? ”

“ น น นั้นสิ อือออ คนเยอะอ่าาา?!? ”

อย่างไรเสียเพราะการถูกห้อมล้อมแบบนี้ก็ทำให้เอฟฟ่าไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ ยิ่งจูนยิ่งแล้วใหญ่ เธอรู้สึกอึดอัดมากกว่าใครเพื่อน มาเร่นั้นเธอไม่ได้พูดอะไรและมองไปรอบเพื่อจะหาทางออก

[ ไหน… อ๊ะ ตรงนั้น? ]

และเมื่อกวาดสายตามองไปรอบๆ มาเร่ก็เจอทางออกเธอ มองเห็นร้านร้านหนึ่งที่ถูกประดับอย่างหรูหรา และที่ด้านหน้าก็มีชายหล่อผมดำผู้มีหูแมวและตาสีดำนัยตาสีแดง เขาสวมชุดสูทที่ดูมีความน่าเชื่อถือมากกว่าปลอกคอแดงเขียวรอบๆตัวพวกเธอที่สวมเสื้อผ้าแบบขอไปที มาเร่จึงชี้ไปที่ร้านนั้น

“ ไปร้านนั้นกันเถอะะะ!! ”

“ อืม… ”

“ ค ค ค่ะ!! ”

ทั้งสามคนเลยเดินตรงไปยังร้านนั้นทันที โดยวงล้อมที่ว่าก็กั้นพวกเธอไว้ไม่ได้ เพราะทั้งสามเป็นสายรัดสีขาว หากพวกคนระดับต่ำกว่ามาขวางก็อาจจะโดนลงโทษด้วยการยกเลิกและขึ้นบัญชีดำห้ามเข้ายูโทเปีย ซึ่งถือว่าเป็นบทลงโทษที่รุนแรงมากๆ สำหรับคนที่จะเข้ามาแสวงหาความมั่งมี

……

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

“ หืมม ลูกค้ามา? !! ”

[ สายรัดสีขาว?!!? ]

ส่วนคนที่พวกเธอเดินกำลังเข้าไปหาก็ไม่ใช่ใครอื่น รินรินเท เขากำลังยืนอยู่หน้าร้านเพื่อรอรับลูกค้าอยู่ ทว่าตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาด้วยการแต่งตัวของเขาผนวกกับร้านที่ดูหรูหราเกินไป ทำให้ผู้คนที่จะมาดื่มก็เจอปัญหากับคำถามในใจว่า พวกเธอมีเงินพอหรือไม่ที่จะใช้บริการที่นี้ บริการที่ได้แต่นั่งดื่มไม่ได้มีโอกาสจะมีอะไรกับหนุ่มๆเลย ที่นี้คือบาร์โฮส เพียงไม่กี่แห่งใน “ที่อโคจร” แบบนี้

“ สวัสดีครับคุณหนูผู้น่ารักทั้งหลาย เชิญข้างในก่อนเลยครับ ”

“ อื้ม อื้ม!! รบกวนด้วยน้าพ่อหนุ่มม!! ”

“ อ่า.. ”

“ เห เห?? ร้านนี้จะไม่ พ พ แพงเหรอ ค อึก มาเร่?!? ”

“ เอาน่า เอาน่า วันนี้เราเลี้ยงเอง โอเคนะจูนน! ”

“ งั้นก็ยินดีต้อนรับสู่ร้านๆ โมฟุโมฟุโมอินครับ ”

ประตูร้านได้ถูกเปิดออก ทำให้เห็นได้ว่าในร้านนั้นช่างหรูหราเสียเหลือเกิน โซฟาสีแดงที่กว้างขวาง โต๊ะหินอ่อนขาวที่ตั้งอยู่หน้าโซฟาทุกตัว แสงไฟสลัวๆที่ส่องลงมาให้บรรยากาศที่เย็น และในนี้เองก็มีเสียงเพลงบรรเลงสดโดยเหล่าขายหนุ่มสุดหล่อ เพลงนั้นคลอเบาๆฟังสบายและฟังได้เรื่อยๆ แต่ร้านกลับโล่งไร้ผู้คนสุดๆ

“ คุณหนูมากันแล้ว!! ”

“ โอ้!! ”

รินรินเทพูดขึ้นมาเสียงดัง ทันใดนั้นเหล่าชายหนุ่มรูปหล่อก็รีบวิ่งกันเข้ามาเรียงแถวตรงหน้าของทั้งสามคนทันที หนุ่มหล่อมากหน้าหลายตาหลากเผ่าพันธุ์ ทุกคนยิ้มให้กับหญิงสาวตรงหน้าทันที และยิ่งยิ้มกว่าเดิมเมื่อเห็นว่าพวกเธอคือ “พลเมือง”

“ คุณหนูทั้งสามคงมาครั้งแรกสินะครับ ร้านเรามีนโยบายให้คุณหนูเป็นผู้เลือกผู้ให้บริการ …ดังนั้นเชิญเลือกได้ตามสะดวกเลยครับผม ”

และเมื่อทุกอย่างพร้อมรินรินเทก็ได้พูดแนะนำทันที ซึ่งทั้งสามคนก็มองชายหนุ่มเหล่านั้นเพื่อเลือกและตัวรินรินเทก้มั่นใจว่าชายหนุ่มพวกนี้จะต้องตอบโจทย์พวกเธอได้แน่ๆ เพราะทุกคนล้วนแล้วแต่ถูกจัดอยู่ในระดับหน้าตาดีเป็นอย่างมาก

“ งั้นชั้นเลือกนายก็แล้วกันนะ ”

“ ครับ ผมเรน ยินดีรับใช้ครับคุณหนู!! ”

คนแรกที่เลือกก็คือเอฟฟ่า เธอชี้นิ้วไปยังหนุ่มน้อยตัวเล็กที่อยู่ซ้ายสุด เขาเป็นชายผมดำปลายสีแดง เป็นชาวเดย์แมร์ที่น่าตาน่ารักน่าเอ็นดู เขาเดินเข้ามาพร้อมกับแนะนำตัวเองและเอฟฟ่าก็ไม่ได้ตอบกลับอะไรนอกจากยิ้มให้แค่นั้น

“ เอ… เอ… เอ… อือ… อื้อ… อื้อ… อือ… นาย ”

“ !! ผ ผมฟินครับ!! ยินดีที่ได้รับใช้ครับผม!! ”

คนที่สองนั้นถูกเลือกโดยจูน เขาเป็นชายที่ดูไม่โดดเด่นเลย เขาเป็นชายที่มีผิวหลากสีปนเปกันไปหมด อีกทั้งดวงตาเองก็มีนัยตามากมายด้วย

“ นั้นสินะ ไหนๆร้านก็โล่งแล้ว… งั้นเราเลือก ”

[ ใครกันน้อที่จะเป็นผู้โชคดีคนสุดท้ายของวันนี้กันน้า ผู้โชคดีที่จะได้ไปดูแลสายรัดขาว… ]

คนสุดท้ายอย่างมาเร่ เธอนั้นเลือกได้แล้ว แค่ยังไม่พูดว่าเลือกใคร ทำให้รินรินเทที่ยืนดูอยู่มองพร้อมกับลุ้นว่าใครกันจะเป็นผู้โชคดี ทว่า…เมื่อเธอพูดขึ้นมาทุกคนก็ต้องตกใจจนนิ่งกันไปชั่วครู่เลย

“ เราเลือกทุกคนนั้นแหล่ะ เยอะๆไว้ดีกว่าใช่ไหมล้าาา ฮ่าๆๆๆ ”

“ ครับ?!? ”

ใช่แล้ว เธอนั้นไม่เลือกใครเป็นพิเศษ แต่เลือกทุกคนมันเลยทีเดียว นั้นทำให้วันนี้ร้าน โมฟุโมฟุโมอินแห่งนี้ต้องปิดรับลูกค้าเพิ่มก่อนเวลาที่กำหนด ทั้งหมดก็เป็นเพราะว่าพวกเขาไม่เหลือพนักงานชายไว้ต้อนรับอีกแล้ว

คนราวๆ 30 คน ได้มานั่งออกันอยู่ที่โต๊ะ โต๊ะเดียว โต๊ะพิเศษที่ใหญ่กว่าใครเพื่อน มันเป็นที่นั่งจากโซฟาสีขาว ซึ่งมีหญิงสาวสามคนนั่งตรงกลางคู่กับชายที่ตนเลือก เว้นแต่มาเร่ เธอนั่งข้างๆรินรินเทที่กำลังยิ้มอยู่

“ ท่านหญิงทั้งสาม วันนี้อยากจะดื่มอะไรดีครับ พวกเรามี … ”

รินรินเทเริ่มเปิดด้วยการเอาเมนูของร้านขึ้นมาให้กับทั้งสามคนดู ในนั้นเป็นรายการเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ที่มีราคาสูงกว่าปกติมาก เช่น ลาเกอร์ หรือ สปิริต ปกติราคาจะอยู่ที่ 5 ซิลเวอร์ แต่ที่นี้ คิดราคาสูงไปถึง 50 ซิลเวอร์เลยทีเดียว ไม่ต้องพูดถึงเหล้าหรู ซึ่งราคาก็พุ่งไปเป็น 10 โกลล์ เลยทีเดียว

“ เอาที่แรงที่สุดอ่ะ ”

“ งั้นชั้นเอาอ่อนๆก็แล้วกัน ”

“ เอ.. เอ… เอาที่มันหวานๆละกันค ค ค่ะ ”

“ โอ้ ได้เลยครับ!! นาย!! ไปเอา เกรฟยาร์ท มายมิ้น กับ พิงค์ฟูน มาเร็วเข้า ”

เมื่อได้รับออเดอร์มา รินรินเทก็ให้ไปเอาของที่เขาคิดไว้มาทันที เริ่มจากเกรฟยาร์ท มันเป็นเหล้าดำที่แรงมากสำหรับคนในเมือง “คนนอก” นี้ มันมีแอลกอฮอล์สูงถึงขนาดที่คนทั่วไปแค่จิบเบาๆก็หน้าแดงแล้ว

ส่วนมายมิ้นก็เป็นเครื่องดื่มที่ไม่แรง แต่ก็ไม่อ่อนมากเกินไป มันมีกลิ่นอ่อนๆของธรรมชาติ ตามสถานที่ที่มันถูกมักขึ้น รสของมันเองหากได้ดื่มก็อาจจะไม่รู้สึกว่าเป็นเหล้าแม้แต่น้อย

สุดท้ายคือพิงค์ฟูน เครื่องดื่มประเภทเหล้าซึ่งมีสีขมพูอ่อน มีรสชาติหวานคล้ายกับขนมมากกว่าจะเป็นเหล้า ส่วนกลิ่นเองก็เช่นกัน กลิ่นนั้นหอมเหมือนผลไม้และจะละมุนยิ่งขึ้นหากดื่มไปเรื่อยๆ จนในที่สุดก็จะแยกไม่ออกว่าเป็นเหล้าหรืออะไร

“ มาแล้วครับ มาแล้ววว ”

“ โอ้ งั้นเราก็มาฉลองกันเถอะะะ!! ”

และเมื่อเหล้าจำนวนหลายขวดมาถึง การดื่มก็ได้เริ่มขึ้น มันถูกเปิดนำโดยรินรินเท เขายืนขึ้นพร้อมกับยกแก้วเติมเหล้าตามที่สั่งให้กับทั้งสาม

มาเร่ จูน และ เอฟฟ่า จึงได้รับการปรนนิบัติเป็นอย่างดีราวกับเป็นเจ้าหญิง และไม่ว่าทั้งสามจะขออะไร พวกเขาเหล่าโฮสก็ทำตามอย่างเต็มใจ ทั้งเต้น ทั้งดื่ม ทั้งร้องเพลง ทุกอย่างดำเนินไปอย่างเพลิดเพลิน แต่…ยิ่งนานก็ยิ่งมีเรื่องให้เห็นได้ชัดขึ้น

“ อีกแก้ว อีกแก้ว อีกแก้ววว ”

“ อึก อึก อึก อึก ฮ่าห์!! ครอก ”

“ แง้ว? สลบไปอีกคนแล้วแหะ เอ้า เอ้า คนต่อไป คนต่อไป ”

“ ค ค ค ครับ!! ”

นั้นแหล่ะ ตามปกติเวลาโฮสดื่มจะได้รับเงินเพิ่มเป็นธรรมดา ทว่าไม่ธรรมดาที่ มาเร่หญิงผิวเข้ากำลังยัดเยียดให้เหล่าโฮสทั้ง 30 ชีวิตต้องพบกับหายนะ พวกเขาถูกขอให้ดื่ม ดื่ม ดื่ม เจ้าเกรฟยาร์ท อย่างน้อยคนละ 2 ขวด ซึ่งขวดนึงก็ราคาตั้ง 3 โกลล์ค่าดื่มอีก 2 โกลล์ ซึ่งสำหรับมาเร่แล้ว เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาแม้แต่น้อย

“ อึก อึก ครอก ”

“ อ้าาา!! ไม่มีใครกินถึง 5 ขวดเลย ทั้งๆที่เราดื่มมาตั้งเยอะแล้วนา ”

“ เอ่อ… มาเร่เธออย่าเอาร่างกายของเธอไปเทียบกับคนๆทั่วไปสิ ”

“ น น น นั้น สิ เหะ เหะ คิค เหะ คะ ”

สถานการณ์แบบนี้นั้นทำให้เอฟฟ่าที่เห็นได้แต่พูดขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มและจิบเหล้าในมือไปด้วย ส่วนตัวของจูนนั้นเธอหลุดไปแล้ว เธอนั้นทั้งเมา ทั้งสับสน ผิวที่เคยขาวก็แดนไปซะหมด

“ ก็แหมมม เหล้าที่บอกว่าแรงสุดแต่ดันไม่รู้สึกอะไรเลย กินไปก็ไม่เมาสิแบบนี้ดูคนอื่นเมาคงง่ายกว่าล่ะนะ ฮ่าๆๆๆ ”

“ ค้า ค้า… เต็มที่เลยค่ะมาเร่ ”

“ เน่!! นายน่ะ มาดื่มด้วยเลย เอ้า หมดขวด หมดขวด ”

สภาพตอนนี้ จากฝ่ายที่ควรจะถูกเชียร์ให้ดื่มก็ดันไปเชียร์ให้โฮสดื่มเอง แม้ว่ามันอาจจะดูไม่เข้าท่าสำหรับโฮส แต่ลูกค้าคือลูกค้า และงานของพวกเขาคือเอนเตอร์เทนตราบใดที่ลูกค้ายังอยู่ในร้าน พวกเขาจึงต้องดื่มในที่สุด ดื่มแล้วสลบ ดื่มแล้วเรื้อน ดื่มแล้วคลาน มีให้เห็นได้ทั่ว

“ ของเราหมดแล้วแหะ เอามาเพิ่มอีก เอามาเพิ่มมมม ”

ส่วนตัวของมาเร่เธอก็ใช่จะเชียร์อย่างเดียว เธอดื่มด้วยแต่ไม่ว่าจะนายแค่ไหน ดื่มไปเท่าไหร่ ก็ไม่มีทีท่าว่าจะเมาเลยแม้ว่าข้างๆเธอจะเต็มไปด้วยขวดเปล่ามากมายหลายสิบขวดก็ตาม

[ ขืนเป็นแบบนี้ถึงตาเราแน่ๆ… ขอล่ะ ขืนเมาล่ะก็พรุ่งนี้ทำงานไม่ไหวแน่ๆ ]

รินรินเทนั้นที่ตอนนี้คอยเติมเหล้า เติมน้ำแข็งให้กับมาเร่ เขาก็รู้สึกได้ถึงความหวั่นไหวและความกลัวจากภาพตรงหน้า ทว่าเขาก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากทำตามหน้าที่ของเขา จนกระทั่ง…

“ อ็อค ออค ออค ครอก… ”

“ เห… ไม่เหลือใครแล้วแหะ งั้นก็เร… ”

“ ไม่ได้ ไม่ได้ ขืนน้องเรนหลับแล้วใครจะรินเหล้าให้ชั้นล่ะมาเร่? ”

เป้าหมายแรกที่มาเร่มองไปคือ หนุ่มน้อยเดย์แมร์ที่นั่งตัวสั่น เขากำลังหลบอยู่หลังเอฟฟ่าที่หน้าแดงเล็กน้อยและนั่งจ้องมองกลับมาที่มาเร่ สายตาของเธอบอกเป็นนัยๆเลยว่า “ ขอล่ะ อย่ารังแกเด็กเลย ” ประมาณนั้น

“ งั้นก็ฟินนา.. ”

“ ค ค ครับ?? ”

“ เอ้าดื่มมมมมสิ ดื่ม ”

“ เหหหห ออค ออค อคคค ฮ่าห์ ขอเวลา ออค อออ ”

ส่วนฟินที่คอยดูแลจูน เขาก็ต้องพบชะตากรรมเดียวกันแต่ไม่ได้เกิดจากมาเร่ แต่เป็นคนที่เขาบริการอยู่ จูน เธอล็อกคอชายหนุ่มผู้นี้แล้วเอาเหล้ากรอกปากจนไม่นานฟินก็ดำดิ่งสู่โลกแห่งการวาร์ป

“ เอิ่ม…. งั้นก็นายแล้วนะรินรินเท ”

“ ครับผม.. งั้นก็ดื่มม อึก อึก ”

ชะตากรรมแห่งจุดจบได้วนมาหารินรินเทจนได้ เขารับแก้วที่ท่วมไปด้วย เกรฟยาร์ทสีดำ เขาค่อยๆดื่มมันอย่างระมัดระวัง โดยถ้ามองจากภายนอกเขาก็คงกำลังดื่มสรวดเดียวอยู่แน่ๆ แต่จริงๆแล้วเขาพยายามให้เหล้านั้นไหลเข้าไปให้ช้าที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ ดื่ม ดื่ม ดื่ม นั้นแหล่ะ นั้นแหล่ะ!! ”

“ ฮ่าห์ ฮ่าห์ อึก อึก อึก ”

ในหัวของรินรินเทตอนนี้ เขาเริ่มจะขออะไรบางอย่าง คำขอนั้นมันส่งผ่านออกมาจากดวงตาของเขา คำขอที่ว่า [ ได้โปรดเถอะ ปิดร้านสักที!! ]

แก็ง แก็ง

“ ขอโทษนะครับคุณลูกค้าคือว่าร้านเรากำลังจะปิดแล้ว… ”

เสียงระฆังในร้านดังขึ้น และทันใดนั้นพนักงานหนุ่มอีกคนที่ทำหน้าที่เป็นคนคิดเงินก็เดินออกมาพร้อมกับโค้งคำนับให้กับลูกค้าทั้ง 3 คนของร้าน ดวงตาของเขานั้นก็มีแต่ความเกรงกลัวใน “พลเมือง” ข้างหน้า เพราะเขาเกรงว่าพวกเธอจะรู้สึกว่า ไม่พอ โดยเฉพาะกับผู้หญิงที่ชื่อว่า มาเร่ เธอที่ดื่มไปเท่าไหร่ก็ไม่มีอาการใดๆ

“ เอ งั้นเหรอ เสียดายจังแหะ งั้นก็คิดเงินเลยก็ได้ ”

“ ค ค ครับ! ทั้งหมด 1850 โกลล์ครับ หรือจะจ่ายเป็นสกุลเครดิตดีล่ะครับราคาก็คือ 185000 เครดิตครับท่านหญิง ”

“ 185000? เห ดื่มไปขนาดนั้นแค่นั้นเองงั้นเหรอ งั้นก็นี้จ่ะ ”

ว่าแล้ว มาเร่ที่เป็นตัวนำ ก็หยิบเอาเพลทเหล็กแผ่นเท่าฝ่ามือออกมา 20 แผ่น มันคือเงินตระกูลเครดิตนั้นแหล่ะ และราคาก็คือ 2 แสนเครดิต เธอวางมันลงบนโต๊ะ ก่อนจะเดินไปหาจูนที่สลบเหมือดอยู่

“ ไม่ต้องทอนนะ ถือว่าเป็นทิปที่ทำให้พวกเราสนุกน่ะ ”

“ ครับผม!! ขอบคุณครับ!! ”

“ งั้นเดี๋ยวผมไปส่งพี่เอฟฟ่าเองนะครับ ”

“ จ้า ขอบคุณนะจ้ะ ม…อุ๊บส์ เรน ”

พูดจบมาเร่ก็อุ้ม จูนขึ้นหลังแล้วเดินออกไปโดยที่เอฟฟ่าเองก็ตามมาติดๆ ทิ้งให้ พนักงานชาย 3 คน คือ ตัวคนคิดเงินที่เริ่มมองดูเงินที่ได้มาด้วยความสุข รินรินเทที่นั่งพะอืดพะอม และเรนที่วิ่งตามไปส่งทั้งสามคนที่หน้าร้าน

……

…

“ เห้อ… ใครจะไปคิดล่ะว่า จู่ๆพวก “พลเมือง” ก็มาแบบนี้ แถมยังรวยอีก…แค่มาครั้งเดียวแบบนี้ร้านของเราก็คงสบายเรื่องค่าเช่าที่ไปอีกหลายเดือนแล้วล่ะนะ อ๊ะใช่ พวกนายเอ้านี้ รายได้ส่วนแบ่งของวันนี้เอาไปคนละ 32 โกลล์ก็แล้วกันนะ ”

“ โอ๊คคคคคคค ”

“ แคก แคก ยา ใครมียาบ้าง… ”

“ อ๊าา วูบแพรพ ”

“ แฮก แฮก แฮก ยัยนั้นมันทนไปได้ยังไงกันตั้งเกือบ 2 ลังเลยนะนั้น อ้วกกก ”

หลังจากร้านปิดแน่นอนว่าทุกคนก็ต้องมารับเงินรายวันที่ทำได้ และวันนี้ก็ยังดีที่แม้ว่าพวกเขาจะต้องเจอประสบการณ์แสนเหนื่อยล้าจากการโดนยัดให้ดื่มของอันตรายอย่าง เกรฟยาร์ท เข้าไปหลายขวด คนที่ฟิ้นขึ้นมาได้ก็จะอ้วกเลยทันที

“ เอาน่า อย่างน้อยนั้นก็ลูกค้านะ ไม่เห็นเหรอ วันเดียวพวกแกก็ได้เงินเกือบเท่าทำงานทั้งเดือนเลยนะ ”

“ โอ้กกกก ”

“ นั้นสินะคุณเจ้าของร้าน แต่แบบนี้ถ้าพวกเธอมาเรื่อยๆ พวกเราจะไม่แย่เอาเหรอ? ”

รินรินเทนั้นแม้ว่าเจ้าตัวจะต้องการเงินแต่ว่า ร่างกายก็เป็นเรื่องสำคัญ ถึงเขาจะไม่ได้ดื่มจนสลบแต่พูดติดตามของเขาทั้งหมดตอนนี้ยังได้แต่ไปอ้วกคายเอาเครื่องดื่มอันตรายนั้นออกมา

“ ไม่หรอก ไม่หรอก รินรินเท อ๋อ ใช่ แกได้เงินพิเศษนะที่ตกลูกค้ามือเติบแบบนี้มาได้ เอ้า นี้ 10 โกลล์พิเศษสำหรับแก ”

“ อ่า ขอบคุณครับ แต่ว่าไอที่ว่าไม่เป็นอะไรนี้มันหมายความว่ายังไงงั้นเหรอครับคุณเจ้าของร้าน? ”

เขาที่ได้รับเงินพิเศษมาก็รีบเก็บเงินนั้นเข้ากระเป๋าทันที ส่วนเจ้าของร้านที่ได้ยินก็ยิ้มแล้วก็เดินตรงมากอดคอของรินรินเทเอาไว้ เขาพาหันไปมองยังด้านในของร้านก่อนจะพูดขึ้นมาเสียงดังว่า

“ ก็นี้ไง พวกสายขาวมาที่ร้านเราแบบนี้ แถมอยู่ยันร้านปิดด้วย ไม่นานข่าวต้องกระจายออกไปแน่ๆ เท่านั้นแหล่ะพวกลูกค้าก็จะแห่กันมาเยอะขึ้นเยอะขึ้น ซึ่งถ้าทั้ง 3 คนนั้นกลับมาอีกพวกเธอ… ไม่สิยัยคนที่โคตรจะแข็งนั้น ก็คงไม่รบกวนลูกค้าคนอื่นด้วยการดึงตัวโฮสมาหมดหรอกจริงมะ ”

“ แบบนั้นเองสินะครับคุณเจ้าของร้าน ”

“ ใช่ ใช่ แบบนั้นแหล่ะ เอาล่ะ รีบๆตื่นแล้วก็ช่วยกันทำความสะอาดด้วยวันนี้ข้าต้องไปซื้อของเข้าคลังอีก โดนผลาญไปแบบนี้ก็นะ ”

พูดจบเจ้าตัวก็เดินออกจากร้านไป ทิ้งให้เหล่าหนุ่มหล่อ นอนจมกองอ้วกกันไป ส่วนรินรินเทที่อาการดีขึ้นแล้ว เขาก็เดินตรงไปนั่งยังสถานที่ที่เกิดเหตุ โซฟาขาวขนาดใหญ่นั้น เขามองไปรอบๆ ก่อนจะนึกขึ้นในใจด้วยรอยยิ้มว่า…

[ ถ้าเราทำให้พวกเธอหลงเราได้ ก็อาจจะทำให้มีโอกาสจะเข้าไปในเมืองได้ง่ายขึ้น… ใช่ เราต้องอ้างว่าเรามีคนรักเป็นพลเมืองอยู่ด้านใน แล้วก็ให้พวกเธอมาพาเราเข้าไป แถมสามคนนั้นก็รวยซะด้วย คงเป็นคนมีระดับข้างในแน่ๆ โชคดีชะมัด แบบนี้ภารกิจของเราก็คงไม่มีปัญหาอะไรแล้วสินะ หึหึหึหึ อุ๊บ… ]

………

……

…

……

………

แอ๊ดดดดดด

ในขณะเดียวกัน ณ สถานที่แห่งหนึ่งซึ่งอยู่ห่างออกไปจากตัวเมือง สถานที่ที่คนน้อยคนนักจะได้รู้จัก ที่แห่งนั้น หญิงสาวผิวเข้มกำลังเปิดประตูออกอย่างช้าๆ และเธอก็เดินตรงไปยังด้านในโดยมีผู้หญิงอีก 2 คนตามมาข้างหลัง คนหนึ่งนั้นมีผมดำ อีกคนนั้นมีผมสีม่วง ทั้งสามเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ที่ทำจากไม้

ทุกคนล้วนเดินขึ้นไปยังห้องชั้นบนสุดด้วยเสียงที่แสนจะเบา และพอมาถึงก็เป็นอีกครั้งที่ผู้หญฺงผิวสีเข้มจะเดินไป เปิดประตูออกอย่างช้าๆ และระมัดระวัง โดยไม่มีใครสามารถรู้สึกถึงตัวตนของเธอได้เลย หญิงสาวผู้นี้เข้าไปในนั้นพร้อมกับตรงไปยังห้องที่อยู่ด้านในสุด ทว่า…

“ ใครน่ะ? ”

ฟึ่ม

เสียงของหญิงสาวอีกคนดังขึ้นที่ทางเข้า เสียงนั้นมาพร้อมกับแสงสว่างภายในห้องทำให้ทุกอย่างที่อยู่ด้านในนั้นสามารถถูกเห็นได้ทั้งหมด รวมไปถึงสามคนที่แอบเข้ามาด้วย

“ กลับมาแล้ว… ”

“ หิ ฮิ อึก ฮิ อึก ”

“ สวัสดีจ้าเคนโทร ไม่เจอกันนานเลยนะ ”

“ เดี๋ยวนะ?? ”

คนที่เปิดไฟนั้นคือยูเรย์ ทว่าคนตรงหน้าของเธอนั้นเธอไม่คุ้นเลย โดยเฉพาะคนแรกกับคนที่สอง ส่วนผู้หญิงผมสีม่วงนั้นเธอเหมือนจะรู้จักว่าเป็นใคร

“ เอปต้า!! ไปพาใครเข้ามา?? ทำไมไม่บอกนายท่าน หรือว่าเธอ…!! ”

ยูเรย์ที่เห็นสถานการณ์ตอนนี้ ทำให้เธอเข้าใจว่าเอปต้านั้นคิดจะทำมิดีมิร้ายพี่ชายของเธอ ถึงขนาดลงทุนเอาหญิงแปลกหน้า 2 คนเข้ามาด้วย นั้นทำให้ยูเรย์ชักเอามีดพกออกมาสองเล่มแล้วตั้งท่าพร้อมจะเข้าปะทะทันที

“ เอ๋?! ใจเย็นก่อนสิเครโทร อย่าพึ่งนะ ฟังเค้าก๊อนนน ”

“ อาเร๊ะะ ท่านเคนโทร ทำอารายยยน่าาครอกกก ”

หญิงสาวผมสีดำนั้นจู่ๆก็หันมาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ นัยตาของเธอนั้นมีนับพันมันวนไปมาอยู่ชั่วครู่ก่อนที่เธอจะสลบลงไปนอนกองกับพื้น ทำให้หญิงสาวผมสีม่วงที่ถูกเรียกว่าเอปต้าหันไปมองด้วยสีหน้าตกใจทันที

“ ใจเย็น?? ใจเย็นอะไรกัน?? ก็เธอน่ะจะเข้าไปปล้ำพี่ชายของชั้นใช่ไหมล่ะ เธอจะฝ่าฝืนกฎที่พวกเรามีไว้อย่างงั้นน่… ”

“ เห้อ… ยูเรย์ สงบสติอารมณ์ก่อนได้ไหม? ”

ยูเรย์ที่แตกตื่นอยู่นั้น พอเธอได้ยินเสียงของผู้หญิงผิวสีเข้มเธอก็หันไปมองทันที ร่างกายของเธอคนนั้นกำลังปล่อยควันออกมา และมันก็เปลี่ยนไปช้าๆ สีผิวที่เข้มก็ขาวขึ้น ดวงตาสีฟ้าก็เปลี่ยนเป็นสีแดง ผมที่ยาวก็สั้นลงและไม่นานนักควันนั้นก็จางหายไปเหลือเพียง คนที่เธอคุ้นเคย

“ พี่…??!? เอ๊ะ ได้ยังไงกัน?!? ก็เมื่อกี้นี้เป็นผู้หญิง ”

“ อ่า สกิลใหม่ของพี่น่ะได้มาจากความรู้ปฐมภูมินั้นแหล่ะ ตกใจล่ะสิน.. เดี๋ยว!! ”

“ พี่ค้าาาาาาาาาาาาา!! ”

หญิงสาวคนนั้น กลายมาเป็นมาร์ พี่ชายและนายท่านของเธอ ซึ่งทันทีที่เห็นเช่นนั้นยูเรย์ก็พุ่งเข้าหาเขาทันที และมาร์ก็สามารถรับร่างที่พุ่งมาไว้ได้ โดยที่เอปต้าที่อยู่ข้างๆเองก็มีหมอกสีม่วงขึ้นมาปกปิดร่างของเธอและไม่นานมันก็จางหายไปเหลือเพียงเธอที่สวมใส่เสื้อผ้าที่เปลี่ยนไปพร้อมกับใบหน้าที่สดใสยิ่งกว่าสิ่งใด

สำหรับตัวเอปต้านั้น เธอเปลี่ยนไปมากนับตั้งแต่วันที่เข้ามาเป็นเมด เธอสาวขึ้น เด็กขึ้น ขาวขึ้น เขายาวขึ้น แถมน้ำเสียงเองก็…น่ารักน่าชังขึ้น มันทำให้เธอนั้นแทบจะเปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคนเลยทีเดียว

“ พี่!! พี่ พี่ พี่ ฮ่าห์ หืดดด ฮ่าาห์ ”

“ ใจเย้นนน ใจเย็นเย้นนน เอปต้า…มาช่ว.. ”

“ นายท่านค้าาาาาาาาา!! ”

มาร์ที่ตอนแรกจะขอให้เอปต้าที่กลับร่างเดิมมาช่วยเอายูเรย์ไปสงบสติอารมณ์ก็ต้องเจอกับการพุ่งมาอีกครั้ง เอปต้าเธอชาร์จเข้าจากด้านหลังแล้วกอดมาร์เอาไว้ ในขณะเดียวกัน…

“ แฮะ แฮะ จุสเองก็อยากเล่นด้วยน้าาาา คิ คิ เอิกก เหะ เหะ ”

และไอคนที่ควรจะนอนหลับไป หญิงสาวผมสีดำ เธอคือจุสนั้นแหล่ะ และตอนนี้เธอเองก็กำลังคลานมาเกาะขาของมาร์เอาไว้ ด้วยความเมาจนแยกไม่ออกด้วยซ้ำว่าคนตรงหน้าคือใครกัน เธอแค่เห็นว่าทุกคนสนุก เธอก็อยากสนุกด้วย

“ ปล่อยยยย!! จะไปอาบน้ำนอนนนน!! พรุ่งนี้ต้องวางแผนปรับผังเมืองไม่ใช่หรือไง?!? เนี้ย! วันนี้ต้องสวมบทเป็นหญิงทั้งวันมันเหนื่อยยยนะเห้ยย!! ปล๊อยยย!! ”

……