วิชา"คณิต" นั้นคือวิชาที่เกี่ยวกับตัวเลข ที่มาร์รู้จัก

แต่ที่ห้องนี้ วิชา คณิต คือ วิชา การพนันพื้นฐาน โดยเหตุผมของการมีวิชานี้คือการออกแบบหลักสูตรของแต่ละห้องจะไม่เหมือนกัน ในห้อง F นี้คนส่วนใหญ่เป็นมนุษย์และบีสต์โฟค์ พวกเขาเลยไม่สามารถเรียนวิชาที่ใช้มานาเยอะๆ หรือวิชาที่ต้องใช้หัวคิดมากๆได้ อย่างวิชา วิทยาศาสตร์การสกิล เป็นต้น

หลังจากมาร์ที่ได้คุยมิท แล้ว เขาก็ได้รู้ว่าที่หลักสูตรปกติ นักศึกษาจะเป็นคนตกลงกับอาจารย์เองว่าจะเรียนวิชาอะไรบ้าง ที่อาจารย์จะเสนอมาในคาบแรกของภาคเรียน

และมันก็เป็นเพราะอาจารย์ประจำชั้นพูดปั่นนักศึกษาจนทุกคนยกเว้ยมิท…โหวตให้มีเรียนวิชาการ คณิต (พนันพื้นฐาน) ของ อาจารย์มันจา เผ่าลิฟวิ่งแกมบริ่ง

"เอาละนะคะ นักศึกษาขาาา วันนี้เราจะมาฝึกคิดเลขสูงต่ำกันนะคะ ใครพร้อมก็ลงเงินได้เลยค่ะ….เอ๋ นักศึกษาตรงมุมห้องนั้นไม่คุ้นเลยนะคะ พึ่งมาเรียนเหรอออ???…เดี๋ยว น้า…" อาจารย์มันจาที่ว่าหันมามองมาร์ที่อยู่ตรงมุมห้อง เธอสงสัยตาที่ตอนแรกแค่สงสัย แต่พอเธอเห็นเครื่องแบบของมาร์แล้ว ในหัวก็เริ่มที่จะรวนไปหมด

อาจารย์มันจา เป็นเผ่าลิฟวิ่งแกมบริ่ง ที่มีสีตาแดงอ่อนๆเหมือนคนไม่ได้ และผมสีดำซีดๆที่ขาดการดูแล เธอสวมเครื่องแบบอาจารย์อย่างไม่เรียบร้อยเหมือนกับอาจารย์ท่านอื่น อีกทั้งมันจาเองก็ดูเหมือนจะติดการพนันมากเกินไปจนชอบกัดปากให้เลือดไหลตอนทอยลูกเต๋าทุกที

[ดะ ดะ ดะเดี๋ยว!!นะ นะ นะ นั้นมัน!! เด็กหลักสูตรพิเศษนิ ยะ แย่แล้ว!!! นี้มาทำอะไรที่ห้อง F เนี้ย!!! หวาๆๆๆ ถ้าไปทำให้ เขาไม่พอใจมีหวัง โดนไล่ออกแน่ โอ๋บ่อนจ๋า ชั้นคงไม่ได้ไปหาเธออีกแล้ว ] มันจาตกใจจนเผลอทำลูกเต๋าในมือทั้ง3 ลูกตกลงพื้น แต่ด้วยสัญชาตญาณของเธอ

มันจาก้มดูลูกเต๋าที่กำลังกลิ้งๆ อยู่ แล้วเริ่มกัดปากตัวเองจนเลือดออก …*กลุก**กลุก* จนลูกเต๋าทั้ง สามหยุดลง

[1][1][1] "โอ้วววววววววว ซวยยยยยยยยแล้ววววว" เธอตะโกนออกมาพร้อมกับลงไปคุกเข่ากับพื้น เหล่านักศึกษาก็ต่างมองไปที่เธอ แล้วก็พากันยกมือขึ้นมาทาบอกไว้อาลัยให้กับความซวยนั้น

"เอ่อ….มิท อาจารย์ท่านเป็นอะไรเหรอนั้น อยู่ๆก็ลงไปคุกเข่าแบบนั้น อย่างงี้จะสอนไหวเหรอ?" มาร์ถามมิทที่ตอนนี้กำลังกลิ้งลูกเต๋าของเขาบนโต๊ะไปมาอยู่อย่างขี้เกียจ

"พี่ชายยย ไม่ต้องไปกังวลหรอกกฮะ อาจารย์แกก็เป็นแบบนี้แหละ พอทอยได้เลขกากๆ ก็จะลงไปอยู่สภาพนั้นแหละฮะ เดี๋ยวพี่อยู่ไปสักพักก็จะชินเองแหละ" มิทยังคงกลิ้งลูกเต๋าบนโต๊ะไปมาอย่างเฉื่อยชา โดยไม่สนที่จะหันไปมอง อาจารย์มันจา

หลังจากนั้นก็ไม่ใช่การสอนเลย สิ่งที่มาร์เห็นคือ อาจารย์มันจาแก แค่มาเปิดบ่อนสูงต่ำ ในโรงเรียนโดยนักเรียนที่เรียนต่างพากันลงเงินเล่น แถมวิชานี้เรียน 2 ชั่วโมง มันจึงกายเป็นการแทงสูงต่ำ 2 ชั่วโมงติด

ถ้าถามว่าอาจารย์มันจาสอนอะไรไหม คำตอบก็คือสอน แต่สอนอะไรที่ไม่เกี่ยวกับวิชาคณิตเลย ตั้งแต่เธอให้นักศึกษาฟังเสียงลูกเต๋าบ้างละ สอนการทอยแบบกำหนดสูงต่ำบ้างละ แล้วก็ใช้ไอ้ที่สอนกินเงินนักศึกษา จนไม่แปลกใจเลยว่า ทำไมห้องนี้ถึงเรียกว่าห้อง F

"โอ๊ยยยย โดนจารย์กินอีกแล้วววว นี้หมดไป 10 ซิลเวอร์แล้วนะ พอแทงต่ำออกสูงแทงสูงออกต่ำตลอดเลยอ่าาา " นักศึกษาหญิงเผ่มนุษย์คนนึงพูดออกมาจากวงล้อมที่อาจารย์มันจา กำลังทอยลูกเต๋าเป็นเจ้ามืออยู่

"เอาน่า นักศึกษาคนเราก็มีโชคร้ายโชคดีบ้าง นี้อาจารย์นะไม่เคยยอมแพ้ต่อโชคเลย ถ้าเจอแบบนักศึกษาอาจารย์แทงเพิ่มแล้ว แปปๆเดี๋ยวก็ได้กำไรน่าาา ลองคิดดูสิคะ ว่าแทง 20 ได้คืน 35 เลยนะเออ" อาจารย์มันจาพูดออกมาได้อย่างหน้าไม่อาย

[ อืม….เป่าหูนักศึกษา แบบนี้ทำไมยังอยุ่สอนที่โรงเรียนได้อีกเนี้ย ช่าง เหอะ ไหนก็เด็กมันอยากเสียก็ห้ามไม่ได้ละนะ เราเองก็ลองลงไปเล่นด้วยดีกว่าสักตาละกัน…] มาร์คอดแบบนั้นก่อนจะเดินลงไปที่วงล้อมนั้น โดยทิ้งมิท ที่ตอนนี้นอนน้ำลายยืดอยู่ที่โต๊ะไว้คนเดียว

"อาจารย์ครับ…ผมขอลองเล่นด้วยได้หรือเปล่าครับ" มาร์ที่ลงมาถึงก็พูดออกมา ก่อนที่จะเอามือล้วงหยิบเงินในกระเป๋า

"ได้สิ ได้สิ ใครอยากเล่นก็วางเงินเลยค้าาาาาา ต่ำสุด 1 ซิลเวอร์ สูงสุดเท่าไหร่ก็ได้ค้าา ชนะสูงต่ำคูณ 1.5 ชนะเลข คูณ 3 ค้าาาา" มันจาพูดออกมาโดยไม่รู้ว่าเสียงของคนที่มาร่วมเล่นนั้นคือหายนะของเธอ

*กริ๊ง* *กริ๊ง* *กริ๊ง* *กริ๊ง* *กริ๊ง* เสียงเหรียญขนาดใหญ่ตกกระแทกกับพื้นที่ข้างหน้ามันจา มันเป็นเหรียญสีทองเงาวับ จำนวน 10 เหรียญ

ตอนแรกที่เธอเห็นก็คิดว่า [ เสร็จชั้นละ แบบนี้ไปบ่อนสบายๆหลายเดือนแหงๆ ฮิฮิฮิ ไหนขอดูหน้าคนโ…ง่… อ่า แย่ละสิ ] หลังจากที่เงยหน้าขึ้นมาเห็นมาร์อยู่ตรงหน้า เธอกัดปากตัวเองทันที

"อาจารย์ครับ เล่น 3 ลูกแบบนี้ สงสัยผมต้องลงเพิ่มแล้วละ" มาร์พูดจบก็หยิบเหรียญทองออกมาอีก 20 เหรียญและปล่อยมันลงที่หน้ามันจา เกิดเสียงกรุ๊งกริ๊งอีกครั้ง

"งั้นมีใครจะลงเพิ่มอีกหรือเปล่าจ้ะ นักศึกษา ไม่งั้นอาจารย์จะเริ่มแล้วนา แบบว่า รอบนี้เงินทุนมันเยอะ ขอคูณ ชนะสูงต่ำ 2 เท่า แล้วก็ ชนะเลข 6 เท่า ถ้าเลขถูกหมด 3 เลข 16 เท่าไปเลยละกันนะคะ มีใครสนหรือเปล่า ฮัลโหลลลล" แต่ว่าไม่มีใครกล้าวางเงินเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้คนที่เดิมพันจึงมีแค่ มาร์ กับ มันจาเท่านั้น

[ ขอโทษนะ เด็กน้อย ชั้นขอรับเงิน 30 โกลล์นี้ไปละกันนะเด็กน้อยย ] มันจาเริ่มเขย่าโหลใส่ลูกเต๋าอย่างรวดเร็ว และวางมันลง เธอรู้ว่าข้างในนั้นคือเลขอะไร เพราะว่า….ลูกเต๋าที่เธอใช้ มันก็คือส่วนหนึ่งของร่างกายเธอ

[ อืมเลข [6][2][6] สูงสินะ ดูสิว่าเด็กหลักสูตรพิเศษจะเลือกอะไร….อ่า ไม่จริง.. ] เธอยิ้มออกมาพร้อมกับมองไปที่เด็กคนนั้น แต่ว่าสิ่งที่เธอเจอคือ เขาเอาลูกเต๋า สองลูกมาวางข้างหน้าเธอและตั้งเลขมันแบบเดียวกับที่อยู่ในโหลนั้น

"[6][2][6] แบบนี้ก็สูง สินะครับ แหมๆ หวังว่าจะถูกนะครับ" มาร์มองไปที่มันจา โดยตอนนี้เขาได้ใช้สกิลนึงที่ขโมยมาจาก พ่อ นั้นคือ

สกิล [ สอบสวน ระดับ 4 ] ที่จะบอกว่าคนนั้นพูดจริงหรือไม่ แต่ว่าด้วยการที่ขโมยมาแล้วพัฒนาต่อจึงกลายเป็น [ เผยใจจริง ระดับ 6 ] ที่จะบอกถึงข้อมูล "ตัวเลข" "จำนวน" "ความคิดบางส่วน" ออกมาด้วย

[เดี๋ยวนะ….ไอเด็กนี้ เดาถูก แบบนี้ถ้าขืนเปิดออกมามีหวัง หมดตัวแน่ แย่ละสิ แย่ละสิ!!! ถึงจะไม่อยากทำแบบนี้ก็เถอะ สกิลลับของชั้นที่ปีนึงใช้ได้ครั้งเดียวคงต้องใช้มันแล้ววว ขอโทษนะะะ] มันจาที่คิดแบบนั้นก็เริ่มลงมือเปลี่ยนหน้าลูกเต๋าตามที่เธอต้องการทันที

[1][4][1] นั้นคือเลขที่เปลี่ยนไป แต่ว่าตอนที่ทำนั้นมาร์เองก็ไม่ได้ ทำอะไรเขาเอาแต่นั่งรอและยิ้ม

[[1][4][1]!! เสร็จชั้นละ 30 โกลล์นี้] "โอ๊สสสสสส" มันจายกโหลขึ้นแล้วลูกเต๋านั้นก็เปิดหน้าออกมาให้ทุกคนที่มามุงดูอยูได้เห็น

[6][2][6] นั้นคือเลขที่ลูกเต๋าหงายอยู่

"ไม่จริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงง กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!!" อาจารย์มันจาตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง แต่เด็กตรงข้ามเธอกลับมองเธอด้วยสายตาเยาะเย้ย

"ไม่จริงอะไรครับอาจารย์มันจา แบบนี้ผมก็ชนะสินะครับ 30 16 เท่า แบบนี้ก็ 480 โกลล์สินะ แหมมม วันนี้โชคดีจริงๆเลย แถมได้ฝึกคิดเลขในวิชาคณิตอีก ดีจังเลยนะครับอาจารย์มันจา " มาร์พูดเยาะเย้ยมันจาที่ตอนนี้ลงฝุบลงไปกับพื้นแล้ว

[เราก็คิดว่าจะไม่ตุกติกที่ไหนได้ เล่นเปลี่ยนเลขกันดื้อๆเลย ดีน้าเราเห็นว่ามันเปลี่ยนเลยเปลี่ยนกลับด้วยสกิลของอาจารย์เอง ชื่อว่าอะไรน้า… อ๋อ [ [EX] พลิกแพลงผลลัพธ์(ลูกเต๋า) ] ไม่สิตอนนี้ต้องเรียกว่า [ [EX] ล็อกผลลัพธ์(ลูกเต๋า)] สิถึงจะถูก ]

มาร์นั้นใช้สกิลดูข้อมูลของอาจารย์ซึ่งไม่ผิดกฎหมาย และยังใช้มันเปิดเผยเลขลูกเต๋าโดยอ่านจากความคิดบางตอนของอาจารย์มันจา และพอรู้ว่ามาสกิลแบบนั้นเขาจึงขโมยสกิลมาและพัฒนามันไปก่อนที่จะใช้มันกับลูกเต๋าข้างในนั้น

[นี้ถ้าอาจารย์มันจา เป็นคนไม่คิดอะไรในหัวนะ เราอาจจะเสีย 30 โกลล์ไปแล้วก็ได้ ดีจริงๆเลยแหะ สกิลของพ่อเนี้ย] มาร์ยังรอมันจาตอบกลับแต่ดูเหมือนว่าเธอจะหมดสติไปแล้ว

10 นาทีผ่านไป มันจาก็ยังไม่ตื่นขึ้นมา นักศึกษาคนอื่นเลยแยกย้ายกันไปเล่นพนันตามจุดต่างๆในห้อง เพราะตัวแม่ดันหมดสภาพไม่สามารถเดินเกมต่อได้อีก

"อ่า อาจารย์ครับยังไงรบกวนช่วยเซ็นต์ตรงนี้ได้หรือเปล่าว่าจะรับผิดชอบหนี้แพ้พนัน จำนวน 480 โกลล์ กำหนดชำระ ภายใน 1 ปีนี้ ถ้าไม่ได้จะทำงานรับใช้ผมไถ่หนี้ เอาแบบนี้ดีไหมละครับ อาจารย์มันจา" มาร์ยื่นกระดาษที่เขาเขียนให้กับมันจาที่สลบอยู่

[อืม…. เอาไงดีน้า ใช่ๆ!! แบบนี้ละกัน] มาร์คิดขึ้นมาได้ก่อนจะลงไปนั่งยองๆแล้วกระซิบข้างหูมันจาเบาๆว่า

"ถ้าอาจารย์ไม่อยากให้ผมฟ้องครูใหญ่ เรื่องที่อาจารย์โกงนักศึกษาด้วยการควบคุมลูกเต๋าและก็ยังชักชวนให้นักศึกษาติดการพนันอีกต่างหากถ้าไม่รีบลุกมาละก็….สงสัยผมคงต้องไปจริงๆแล้….." เสียงกระซิบนั้นดังเข้าไปยันจิตวิญญาณของมันจา เธอสะดุ้งตื่นขึ้ยและนั่งคกเข่าต่อหน้ามาร์อย่างเรียบร้อย

"รับทราบค่ะ!! ตื่นแล้วค่ะ!!! จะให้ทำอะไรบอกมาได้เลยค่ะ!!! ท่านนักเรียนหลักสูตรพิเศษ!!!" มันจามองไปที่มาร์อย่างตั้งใจ เธอนั่งคุกเข่าหลังตรง ทั้งยังใช้มือจัดเสื้อผ้าของตนเองจนเรียบแล้ว และวางมือทั้งสองข้างไว้บนหน้าตักของตนเอง

"งั้นรบกวนเซ็นต์รับทราบว่าอาจารย์เป็นหนี้ผม 480 โกลล์ตรงนี้ได้เลยครับ อ่า..ยังไงอ่านข้อสัญญาก่อนนะครับ แล้วค่อยเซ็นต์" มาร์พูดเตือนมันจาพร้อมกับลงไปนั่งคุกเข่าแบบเดียวกับที่มันจาทำ เขายื่นเอกสารสัญญาสีขาวให้มันจา

ในนั้นระบุว่า มันจาเป็นหนี้มาร์ 480 โกลล์ กำหนดชำระคือก่อนมาร์ขึ้นปี 2 หากทำไม่ได้จะชำระหนี้ด้วยการเป็นคนรับใช้ของมาร์ จนกว่าจะชดใช้หนี้จนหมด โดย 1 โกลล์นั้นเทียบเคียงราคาคือเวลาทำงาน 3 เดือนภายใต้สัญญานี้

มันจาที่เห็นก็คิดว่า [ ถ้าไม่เซ็นต์มีหวัง เด็กคนนี้ไปฟ้องครูใหญ่ แล้วเราโดนไล่ออกแหงๆ แบบนี้โอกาสหาเงินมาเข้าบ่อนกับใช้หนี้ก็จะไม่มีเลยอ่ะดิ โถ่เว้ยยยย เอาก็เอา ดีกว่าโดนไล่ออกละนะ ] มันจายอมเซ็นต์ชื่อลงกระดาษนั้น

พอมาร์รับมาเสร็จ เขาก็เซ็นต์ชื่อเช่นกัน ก่อนที่กระดาษสัญญาจะม้วนตัวและประทับตาตัวเอง แสงสว่างขจึ้นจากสัญญานั้นและแยกมันออกมาเป็น 2 ฉบับ มาร์หยิบมันขึ้นมาจากพื้นแล้วยื่นฉบับหนึ่งให้มันจา

"วันนี้สนุกดีนะครับ ยังไงคราวหน้าผม"อาจจะ" มาเล่นอีก ถ้ามีโอกาสนะครับ" มาร์พูดขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ไม่ได้ทำให้มันจารู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย

"คะ ค่ะ ยังไงก็คราวหน้าช่วยเบาๆมือหน่อยนะคะ ไม่งั้นชั้นแย่แน่ๆเลยค่ะ ไม่สิตอนนี้ก็แย่แล้วนิน่า เห้ออ" มันจาถอนหายใจก่อนจะเก็บหนังสือสัญญาเข้ากระเป๋าของเธอ

"งั้นเหรอครับ เอาแบบนี้ละกัน ผมให้นี้ไปเป็นต้นทุนหาเงินมาใช้คืนผมละกันนะครับ" มาร์วางเหรียญทอง 3 เหรียญลงตรงหน้าของมันจา

"คิดซะว่า เป็นค่าลูกเต๋าก็ได้นะครับอาจารย์มันจา อ่า ผมลืมแนะนำตัวเลย ผมชื่อ มาร์ ซันเบิร์น นักศึกษาหลักสูตรพิเศษ ยินดีที่ได้ทำความรู้จักและร่วมเล่นเกมนะครับ" มาร์ยื่นมือออกไปหามันจาที่ตอนนี้ยืนจ้องมองเหรียญทองที่อยู่ตรงหน้าของเธอ

"ค่ะ!!! ดิชั้น มันจา ไดซ์ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ นายน้อย!!!" เธอตะโกนออกมาพร้อมกับก้มหัวและกุมมือของมาร์

"ไม่ต้องเรียกผมว่านายน้อยก็ได้นะครับ อาจารย์มันจา ยังไงก็อย่าลืมเรื่องหาเงินมาใช้ตามสัญญาด้วยนะครับ เดี๋ยวผมขอขึ้นไปนั่งพักก่อน อาจารย์เองก็ขอให้สนุกกับสอนนะครับ" มาร์เดินกลับขึ้นไปหามิทที่ตอนนี้นอนตกเก้าอี้ไปแล้ว

"ค่ะ ท่านมาร์ ดิชั้นมันจาจะหาเงินมาใช้คืนให้ได้ค่ะ!!" เธอพูดจบก็กลับมาเปิดบ่อนแทงสูงต่ำอีกครั้ง

เวลาผ่านไป เสียงออดก็ดังขึ้น หมดเวลาเรียนคาบเช้าของวันนี้ อาจารย์มันจาก็ปล่อยให้นักศึกษาได้ไปทานข้าวเที่ยงกัน ส่วนมาร์ก็พยายามปลุกมิทให้ตื่นเพราะเขายังจำคำเตือนได้ว่า ไม่ควรไปไหนมาไหนคนเดียว แต่ปลุกเท่าไหร่มิทก็ไม่ยอมตื่น เขาจึงต้องรอจนกระทั่ง ออดพักกลางวันดังขึ้นเพื่อให้รู้ว่าคาบบ่ายจะเริ่มขึ้นแล้ว

"ฮาวววววว อ้าว นี้ผมนอนเพลินไปหน่อยแฮะ ช่างเถอะ อ่าพี่ชาย ได้ไปกินข้าวมาหรือยังละฮะ?" มิทถามมาร์โดยที่เขากำลังเอาผ้าขึ้นมาเช็ดหน้าของตัวเองอยู่

"ได้กินก็แย่และ นายบอกว่าเราไม่ควรไปไหนมาไหนคนเดียวก็เลยนั่งรอนายตื่นจนหมดพักเที่ยงนี้แหละ เห้อออ อดกินข้าวเลยเนี่ย ให้ตายเถอะ!" มาร์พูดออกมาด้วยความไม่พอใจ ที่เขาต้องมานั่งรอมิทตื่นจนอดกินข้าวเที่ยง

"อืมมมม แล้วทำไมพี่ชายไม่ไปชวนเอเลนจังไปกินข้าวละฮะ ห้องเรากับเขาอยู่ห่างกันนิดเดียวเอง เดินไปไม่มีใครทำอะไรหรอกนะฮะ พี่ชาย" มิทพูดสิ่งที่มาร์ลืมออกมา ทำให้มาร์ถึงกับเครียดเลยว่า เขาลืมไปได้ยังไงกัน

[นั้นดิ ทำไมเราลืมเอเลนไปได้เนี้ยยยยยย โอ้ยยย หิวข้าวเว้ยยยยยย] *โครกกกกก* เสียงท้องร้องดังออกมาจากกระเพาะของมาร์

"อุ๊บส์…เอาเถอะฮะพี่ชาย เดี๋ยวคาบบ่ายเราต้องไปเรียนวิชาพละกันที่โรงยิม พี่ชายเองก็แวะซื้อของอะไรมากินรองท้องไปก่อนก็ได้นะฮะ เพราะว่าที่ห้อง F นี้ไม่มีจริงจังอะไรสักอย่างเลยละฮะ ฮ่าๆๆๆ" ว่าแล้ว มิทก็ลุกขึ้นแล้วเดินนำมาร์ไปที่โรงยิม เพื่อไปเรียนวิชาพละ…ละมั้งนะ

[ ห้อง F ไม่จริงจังสักอย่าง? แบบนี้โรงเรียนได้ชื่อว่าเป็นที่สุดของการสอนได้ไงวะคับ? ]

….