ตอนที่ 150
ความเงียบงันรุนแรงจนหูผมเจ็บ
แมลงนับไม่ถ้วนทุกตัวกำลังจะกระโดดมาใส่เราได้หยุดเคลื่อนไหว และกลับไปเป็นศพ
สาวผมเทาอยู่บนพื้น และกลับไปเป็นแค่ศพ
แสงสีน้ำเงินเล็กๆที่ “เห็น” ได้ข้างในตัวสาวได้หายไป
เกิดอะไรขึ้นที่นี่
――โอ้ ฉันใจร้อน
เสียงของมารินะก้องอยู่ในสมองของผม
เธอโอเคมั้ย?
――ฉันอยู่ในความตึงเครียด แมลงหลายตัวได้โจมตีเรา ขอบคุณทามะมูชิ-จัง ฉันต่อต้านแมลงได้ และฉันไม่ตื่นตกใจ
มารินะพูดอกมาในสมองผม… มันคือมารินะที่หยุดแมลงจากการเคลื่อนไหว? ทำอย่างไร?
――มันคือหมอผีใช่มั้ย? จำนวนของศพบ่งบอกว่าเขามีพลังที่มหาศาล จากนานะฟูชิ เขาอยู่ในหมวด เอ ซึ่งนั่นหมายถึง ระดับความสามารถที่แข็งแกร่งที่สุด อย่างไรก็ตาม ความเข้ากันของความสามารถของฉันกับเขาแย่ที่สุด
ความเข้ากันกับมารินะแย่ที่สุด?
――ฉันเดาว่านักเวทย์นั้นและศพเชื่อมต่อกัน และฉันพยายามจะ “มอง” มันผ่านตาของซูซูฮาระ-ซัง
อ้า
――นายดูเหมือนจะเข้าใจแล้ว นั้นถูกแล้ว ผ่านตาของซูซูฮาระ-ซัง ฉันเห็นข้างในสาวผมเทา จากนั้นฉันสามารถที่จะไปถึงนักเวทย์ และ――
มนต์ของมารินะ
――นั่นแหละ
เข้าใจแล้ว ความสามารถของมารินะ เธอจำเป็นต้องเห็นเป้าหมาย และเธอสามารถจะทำอย่างนั้นได้โดยการมองผ่าน “ตา” ของผม แต่สิ่งเดียวที่เธอเห็นคือสาวผมเทา อย่างธรรมชาติ เธอใช้เด็นชินกับสาวผมเทา
อย่างไรก็ตาม อีกฝ่ายเป็นนักเวทย์ที่ใช้ศพ
ตัวหลักซ่อนตัวมันเอง และโจมตีเราด้วยศพที่มันใช้ ซึ่งเป็นความสามารถที่มีปัญหาสุดขีด แต่มันกลายเป็นเรื่องที่แย่
พูดอีกอย่างคือ นักเวทย์เชื่อมต่อกับศพด้วยเวทมนตร์ และด้วยความสามารถของมารินะ เธอตามการเชื่อมต่อนั้นไปได้
มันเป็นคู่ต่อสู้ที่ย่ำแย่
มากกว่านั้น เมื่อคุณไปถึงตัวหลัก สิ่งที่รอคุณอยู่คือการล้างสมองอย่างสมบูรณ์โดยมนต์ของยูกะ
ผมคิดว่าคอมโบนั้นที่ใช้มารินะและยูกะ ไม่มีใครสู้ได้ แต่ผมไม่เคยคิดว่ามันจะทำให้ศัตรูที่มีความสามารถ คลาส-เอ ไร้ความสามารถได้ทันที ซึ่งคลาส-เอ เป็นหมวดที่สูงที่สุด
นั่นน่ากลัว
อย่างไรก็ตาม เธอทำให้เขาไร้ความสามารถได้อย่างไร? ความสามารถของมารินะไม่สควรจะไว้ฆ่าเขา
บางทีเธอทำให้เขาหลับ?
――ถูกครึ่งหนี่ง
ครึ่งหนี่ง? แล้วอีกครึ่งล่ะ?
――ฉันทำให้เขาลืมว่าจะใช้ความสามารถของเขาอย่างไรถ้าฉันแค่ทำให้เขาหลับ เขาจะใช้ความสามารถถ้าเขาตื่น ใช่มั้ย? ฉันอยากจะถามบางคำถามกับเขา ดังนั้น ฉันทำให้เขาลืมว่าจะใช้ความสามารถอย่างไร
เข้าใจ แล้ว ถ้าเขาลืมว่าจะใช้ความสามารถของเขาอย่างไร เขาจะไร้ความสามารถ
――แต่เขาเป็นนักเวทย์ที่น่าทึ่งจริงๆ ไม่ใช่หรือ? ตัวหลักอยู่ประมาณร้อยกิโลจากที่นั่น แต่กระนั้น เขาใช้แมลงที่ตายได้มากมายขนาดนั้น
ใครล่ะที่เป็นคนที่ทำให้นักเวทย์ไร้ความสามารถไปในทันที?
「อย่างที่คาดกับมารินะ-ซามะ」
ริกกะที่ยืนต่อจากผม สั่นโดยมีน้ำตาอยู่ในตาของเธอ
มันดูเหมือนริกะได้ยินการสนทนาของเรา แต่เธอกลัวมารินะ
――อ-อย่ากลัว ริกกะ-จัง มันต้องขอบคุณ “ตา” ของซูซูฮาระ-ซัง จนชั้นไปถึงตวหลักได้ และมนต์ของยูกะ ที่สามารถทำใหมันไร้ความสามารถ และฉันทำมากขนาดนั้นด้วยตัวเองไม่ได้
มารินะตกใจที่ถูกกลัวโดยริกกะ และพยายามอย่างสิ้นหวังที่จะอ้าง
มารินะมันไม่ใช่ควาสามารถของเธอที่น่ากลัว มันเป็นความคิดที่รวดเร็วของเธอ และวิธีที่เธอคิดมาตรการต่อต้านและทำให้ไร้ความสามารถทันที
พูดจากใจ ฉันก็กลัวด้วย
――โอ้พระเจ้า แม้แต่ซูซูฮาระ-ซัง! ฉันคิดว่านายจะชมฉันซะอีก
「สาวกึ่งสัตว์……」
สาวผมเทาที่อยู่บนพื้นและมีหัวใจที่หยุดเต้นอย่างสมบูรณ์ ตาของผมเห็นข้างในตัวมนุษย์ด้วยความแม่นยำที่สูง ถ้าเธอ “เพิ่ง” ตาย ผมอาจจะทำให้เธอฟื้นได้โดยการนวดหัวใจ
ผมไม่ได้มองเธอดีๆเพราะผมไม่มีเวลา แต่ไม่ มันดูเหมือนว่าตัวนั้นได้ตายไปนานแล้ว เลือดแข็งตัวและการเน่าเกิดขึ้น
เธออดูเหมือนจะเป็นเพื่อนของยูกินะ ผมอยากจะช่วยเธอถ้าผมทำได้
「มาสเตอร์ เราทำอะไรกับสาวคนนั้นดี」
ริกกะที่อุ้มยูกินะและโลลิฮินะที่หมดสติข้างๆเธอ ถามผม
ยูกินะเป็นลูกสาวบุญธรรมของอลิส และเกี่ยวข้องกับองค์กรปกป้อง ลูกสาวกึ่งสัตว ก็น่าจะเกี่ยวข้องกับองค์กรปกป้องด้วย
ชายที่ถูกลบล้างไปถึงกระดูกจากหมอผีน่าจะเป็นลูกน้องขององค์กรของคุดัน ไม่มีความจำเป็นต้องคิดเกี่ยวกับมัน
และหมอผี เขาพูดถึงชื่อของมากิริและคุดัน ผมค่อนข้างมั่นใจ ว่าเขาเกี่ยวข้องกับคุดัน แต่เขาเรียกคุดันว่าไอ้เหี้ย ไม่มีข้อพิสูจน์ว่าพวกเขาให้ความร่วมมือกัน
มารินะ แล้วตัวของหมอผีล่ะ
――ฉันให้ทามะมูชิ-จังและนานะฟูชิ-จังเดินทางไปจับตัวหลักของหมอผี ฉันไม่คิดว่ามันจะใช้เวลานานสสำหรับสองคนนั้น พวกเธอวิ่งเร็ว
เข้าใจแล้ว ผมคิดว่ามันเป็นความคิดที่ผิดที่จะแยกทามะมูชิและนานะฟูชิที่จะแยกจากมารินะและคนอื่น แต่มันกลายเป็นความคิดที่ดี
แต่มารินะ กุญแจของทีมเราเป็นเธอและยูกะ ที่เก่งในการสสนับสนุนจากด้านหลัง ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร เธอละยูกะจำเป็นต้องทำให้ความปลอดภัยของพวกเธอมาก่อน
เฮ้ มารินะ เธอฟังฉันอยู่มั้ย? เฮ้!
เธอเมินผม
เวรเอ้ย ฉันจะมอบการสั่งสอนให้เธอด้วยเอ็นของฉันในน้องหนูของเธอภายหลัง
ไม่ว่าอย่างไร ยูกินะและสาวผมเงินจากองค์กรปกป้อง และชายที่หายไปถึงกระดูก มาจากฝั่งของคุดัน
แต่มีความเป็นไปได้ว่า นั่นเป็นบางคนที่ไม่ได้อยู่ฝ่ายนายพลจะรู้ว่าอะไรบางอย่างแปลกไป และมาที่นี่
ผมมีแผนที่จะติดต่อกับฝั่งนายพลไม่ช้าก็เร็ว แต่ถ้าคนของคุดันมาที่นี่เพื่อเริ่มการต่อสู้ มันจะเป็นปัญหา มันจะดีกว่าที่จะไปทันที
และสาวผมเงิน――
「หนูจะเอาเธอไป หนูจะอุ้มไป」
ผมตอบกับริกกะ เดินขึ้นไปที่ตัวของสาว
ยิ่งมีสัมภาระน้อยยิ่งดี นอกจากนี้ มันเป็นหมอผีที่ฆ่าพวกผู้ชาย ถ้าเรากล้าที่จะทิ้งร่องรอยของหมอผีไว้ที่นี่ เราอาจจะสามารถเบี่ยงความสนใจศัตรูได้ นั่นทำไมมันดีกว่าที่จะทิ้งศพของสาวไว้ข้างหลัง แต่
แต่――
「พี่อยากจะพูดลาก่อน เฮ้ยูกินะ」
เมื่อผมพึมพำระหว่างมองข้างๆไปที่ยูกินะที่ริกกะถือ ผมแบกศพของสาวไว้ที่ข้างหลังของผม
ริกกะจับมารินะและยูกินะที่ข้างตัวเธอ และวิ่งอยู่ตรงหน้าผม
แม้ว่าเธอตัวเล็ก เธอไม่หมดลมหายใจ แม้ว่าเธออุ้มสาวสองคน
ผม ในทางกลับกับ อย่างไรไม่รู้ วิ่งระหว่างที่มีศพสาวบนข้างหลังของผม
ผมถ่วงริกกะไปกับผมอย่างสมบูรณ์
ในเวลาแบบนี้ “มนูษย์ธรรมดา” นั้นไร้ความสามารถจริงๆ
ผมเดินออกมาจากอาคารเรียน และมุ่งหน้าไปที่รั้วโรงเรียนบนทางผมเจอกับบาเรียอยู่ในระยะของความสามารถของผม
ชายที่ตายและหมอผีได้เสียพลังของเขา แต่บาเรียยังทำงานอยู่
――จากทามะมูชิ-จัง แม้ว่านักเวทย์ตายหรือเสียความสามารถของเขา บาเรียที่ถูกต้องมาแล้วไม่หายไปจนกว่าพลังมันจะหมด
เสียงของมารินะก้องอยู่ในหัวของผม
เข้าใจแล้ว บาเรียมันซับซ้อนจริง
――มันโอเค ฉันเจอจุดเริ่มผ่าน “ตา” ของซูซูฮาระ-ซัง ริกกะ-จังสามารถจะทำลายมันได้ในทันที
เสียงของมาริยะก้องอยู่ในสมองของผม ผมช่วยไม่ได้นอกจากจะจ้องเธอ
บาเรียซับซ้อน แต่ความสามารถของมารินะซับซ้อนกว่า
ผมสั่นที่จะคิดว่าเธอจะเป็นศัตรู
ขณะที่ผมเดินออกไปจากรั้วโรงเรียน หลังจากที่ทำลายบาเรียโดยไม่มีความลำบาก แมงมุมตัวใหญ่ปรากฏโดยไม่มีเสียงเหมือนที่มันรอผม
มันเป็นสัตว์เลี้ยงของทามะมูชิ
――ฉันจะไม่กลับไปที่บ้านของทามะมูชิ-จัง เราจะไปที่ฐานใหม่ของเรา
เสียงของมารินะก้องอยู่ในสมองของผมพวกเธออยู่บนทางไปฐานใหม่แล้วหรือ?
――ใช่ ฉันได้ไปรับอาซาฮินะและฮิซูกิ-ซังแล้ว
รับทราบ เธอเก่งจริงๆนะ
「มาสเตอร์ดูแลพวกเธอได้มั้ย?」
ผมขึ้นหลังของแมงมุมตวใหญ่และนอนสาวผมเทาลง จากนั้นริกกะถามผม
「โอ้ว」
ผมพยักหน้ากับและรับยูกินะและโลลิฮินะจากริกกะ ที่กระโดดไปข้างหลังแมงมุม
「หนูจะวิ่งไปเอง」
ริกกะกระโดดลงจากแมงมุมและส่งเสียงของเธอ ริกกะดูเหมือนจะพยายามวิ่งอยู่ข้างแมงมุมและซ่อนตัวเธอ
อาจจะมีการโจมตีของศัตรู
“เอ็กซ์เรย์” ของผมและ “เด็นชิน” ของมารินะถ้าริกกะซ่อนตัวเองและวิ่งไปข้างแมงมุม แม้ว่ามีการโจมตี เธอใช้ความสามารถของผมและมารินะเพื่อจะเพื่อสวนศัตรูได้ ความคิดของริกกะถูกต้อง แต่………
「ริกกะควรจะขี่แมงมุมด้วย」
「แต่」
ริกกะยืนกรานเมื่องได้ยินคำพูดของผม
มันไม่ใช่อย่างนั้น มันไม่เหมือนผม ผมควรจะเป็นคนที่ตอบโต้ทันทีถ้าศัตรูโจมตี
แต่……
「พี่อยากจะให้หนูอยู่ใกล้พี่ พี่อยากจะให้หนูสัมผัสพี่ ได้โปรดริกกะ มันไม่ใช่คำสั่ง แต่เเป็นคำขอ」
ตาของริกกะเปิดกว้างกับคำพูดผม
แม้ว่าริกกะจะทำอะไรระหว่างที่ซ่อน ความสามารถของผมสามารถที่จะเห็นเธอ
ไม่มีอะไรที่ต้องกังวล
แต่ไม่ใช่อย่างนั้น มันไม่ใช่อย่างนั้น
สาวผมเงินเสียชีวิต
สาว เพื่อนของยูกินะ จะไม่สามารถพูดกับยูกินะได้อีกแล้ว
ผมจะหมดเวลาแล้ว ในอนาคตอันสั้นผมจะพบกับชะตาอย่างเดียวกันกับสาวผมเงิน
ผมจะไม่มีวันได้ชมริกกะอีกครั้ง ผมจะไม่มีวันเห็นรอยยิ้มของเธออีกครั้ง ผมจะไม่ได้รู้สึกความร้อนของตัวเธออีกครั้ง
ก่อนเรื่องนั้นจะเกิดขึ้้น ผมอยากจะสัมผัสกับความอุ่นของริกกะให้มากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้
ความรู้สึกที่ไม่สมกับเป็นผม ขึ้นมาหาผม
ผมมั่นใจ ผมกลัว
ผมมันใจ ผมกลัวที่จะเสีย “ครอบครัว” ที่ในที่สุดผมก็ได้มา
「ค่ะท่าน」
ริกกะที่ตาเปิดกว้างหรี่ตาลง และตอบเบาๆ
ตัวตนจองริกกะจะหายากมาก จนมันยากที่จะบอกว่าเธออยู่ที่นี่มั้ย เพื่อเตรียมการโจมตีจากศักตรู เธอต้องกำจัดสัญญานของเธอแม้แต่เล็กน้อย เพื่อที่จะไม่ให้ศัตรูรู้ตัว
แต่ความแน่นอนจะขึ้นมาในตาสีแดงของเธอ
เธอจะกำจัดใครก็ตามที่มีความแค้นกับผม
นั่นทำไมเธอบอกผมเงียบๆ
ริกกะเตะพื้นอย่างไร้เสียง และลงมาข้างหน้าของมผมโดยไม่มีเสียง
เธอได้ชันเข่าเพื่อลับสัมผัสของเธอให้คมถึงขีดสุด เพื่อจะระวังรอบข้าง ผมยกเธอ
「หือห์」
เสียงของริกกะฟังดูโง่
เมื่อเธอนั่งลงตรงหน้าผม ผมกอดเธออย่างแน่น
「มาสเตอร์ นูจะสกัดกั้นพวกศัตรูช้าเกินไปถ้าพี่กอดหนู!」
ริกะที่ดูเหมือนรีบ พยายามจะปล่อยมือผม แต่กำลังเธออ่อนแอ
ถ้าริกกะต้องการ เธอหนีได้ง่ายๆ แต่เธอไม่ทำ
「ไม่ ได้โปรดอย่า……」
นี่เป็นครั้ง “แรก” ที่ผมเห็นอะไรแบบนี้
「ไม่ ได้โปรดอย่าไป ได้โปรดอย่าทำอย่างนี้ มาสเตอร์ มันเหมือนมาสเตอร์ทิ้งหนู ไปที่ที่ไกลออกไป……ไกลออกไปมาก……」
ด้วยเสียงที่สั่น ริกกะพยายามะที่จะแกะมือผม ระหว่างที่ไหล่ที่บางและเด็กของเธอสั่น เธอสะอื้นเล็กน้อย
หยดน้ำที่อุ่น มาสู่หลังมือของผม
มันร้อนมาก น้ำตาของเธอร้อนมากผมรู้สึกว่ามันจะไหม้
โอ้ เหี้ย ผมไม่อยากตาย
――จ้า จ้า พวกนายสองคน มันเป็นเวลาที่แย่ที่จะมามีอารมณ์อะไรกัน แต่พวกนายสองคนไปที่ฐานใหม่ทันทีได้มั้ย?
เสียงของมารินะดังก้องในสมองของผม
ความเย็นวาบวิ่งผ่านสันหลังของผม
「การคุยเบาๆนั้นอะไรกัน?」
ริกกะส่งเสียงของเธอ จากตัวที่เด็กของริกกะ เจตนาฆ่าที่จำนวนมหาศาลเอ่อล้น
「เธอรู้ทุกอย่าง ไม่ใช่เหรอ! เธอรู้เกี่ยวกับทุกอย่าง แต่กระนั้น เธอพูดเบาๆเกี่ยวกับมัน!」
ริกกะตะโกนในค่ำคืนที่มืดมิด
ริกกะโกรธ เธอโกรธให้ผม
โอ้ นั่นใช่แล้ว นี่เป็นอะไรที่ครอบครัวทำ
――มุฟุฟุ ริกกะ-จัง ใจเย็น ทันทีที่เธอได้ยินคำพูดของฉัน เธอจะตะโกน ฉัน “รัก” เธอ มารินะ-ซามะ
อ๋า? คนนี้พูดอะไรของเธอวะ
――ความสามารถของฉันคือ “เด็นชิน” ดังนั้นเมื่อพูด ฉันเป็นผู้เชี่ยวชาญในเรื่องจิตใจ ฉันรุกรานใจและทำให้หมอผีไร้ความสามารถ และได้ข้อมูลมา ขอมูลนั้นคืออะไรนะหรือ?
ผมกลืนน้ำลายกับคำพูดของมารินะ
「ไม่มีทางน่า」
「ไม่มีทางน่า」
การพึมพำของเราเป็นทำนองเดียวกันอย่างสมบูรณ์แบบ
――ฉันไม่มั่นใจอะไรที่ฉันเห็นผิวเผิน แต่ มันเกิดขึ้นแล้ว มีวิธีที่จะยืดชีวิตของคนที่มีตาแห่งพื้นดิน หมอผีรู้ว่าจะทำแบบนั้นได้อย่างไร
กับพูดของมารินะ หัวใจผมเต้นข้ามจังหวะ
วิธีที่จะยืดอายุขัยของผม
ผมสามารถ ผมสามารถที่จะไม่ตาย? ผมจะอยู่กับริกกะและ “ครอบครัว” ของผมได้?
「หนูรักพี่ มารินะ-ซามะ!」
การร้องไห้ที่เต็มได้ด้วยความสุขของริกกะ ดังก้องในยามค่ำคืน
――มุฟุฟุ การคาดคะเนของพี่ถูกต้อง
ผมไม่เห็นมารินะ แต่ผมเห็นว่าเธอภาคภูมใจกับหน้าอกของเธอ
สิ่งเดียวที่เธอมีคือนมของเธอ
ผมอารมณ์เสียมาก ผมจะทำให้เธอร้องเสียงแหลมภายหลัง
เป้าหมายเดือน 6/66
ค่าเน็ต 200/200
คีย์บอร์ดมือถือ 100/100
พาวเวอร์ซัพพลาย 140/140
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord
MANGA DISCUSSION