[เอเลี่ยนเกยตื้น] สเปซทรัคเกอร์ รูดี้คุง - ตอนที่ 9 ประวัติศาสตร์ของดวงดาว
ตอนที่9 ประวัติศาสตร์ของดวงดาว
“จะว่าไปแล้ว ฉันเห็นคุณออกมาจากเขาวงกตนี่นา คุณไม่ได้เจอกับ มาดาระ (อสูรลายจุด)ที่อยู่ในนั้นเหรอ?”
รูดี้ เอียงหัวงุนงงไปกับคำถามของ นาโอมิ
ก็พอจะเดาได้ว่าเขาวงกตที่เธอพูดถึงคือยานอับปางลำนั้น แต่ไอ้เจ้า “มาดาระ”เนี่ย มันคืออะไรหว่า?
“มาดาระ? เดส”
“ในเขาวงกตนั่นมันมีอสูรกินคนที่มีขนเป็นลายด่าง และไม่ว่าจะเป็นการโจมตีทางกายภาพ หรือเวทมนต์ก็ทำอะไรมันไม่ได้เลยสักนิด อาศัยอยู่มาไม่รู้กี่ร้อยปีแล้ว ถ้าเข้าไปในนั้นละก็จะถูกมันโจมตีแน่ๆ คนส่วนใหญ่ถ้าไม่ถูกมันกินทั้งเป็น ก็ต้องหนีหางจุกก้นเท่านั้นแหละ แต่ว่ารูดี้กลับเดินออกมาแบบสบายๆ ฉันเลยสงสัยว่าคุณเข้าไปทำอะไรในนั้น แล้วคุณไม่ได้เจอกับมันระหว่างทางเหรอ?”
“อย่างนี้นี่เอง ก็เจอกับมาดาระอยู่นะ แต่อัดมันจนเละไปแล้ว เดส ส่วนเหตุผลที่เข้าไปก็คือ เพื่อการตรวจสอบ เดส”
เมื่อได้ยันคำตอบของรูดี้ นาโอมิก็ขมวดคิ้ว
*อัดมันจนเละ? หรือว่าเขาจะสื่อว่าได้โค่นมันไปแล้ว? แต่ว่าฉันไม่รู้สึกถึงพลังเวทของเจ้าหนูนี่เลยแม้แต่นิดเดียว แล้วโครงร่างของเขาก็ไม่ได้ดูเหมือนจะแข็งแกร่งอะไรด้วย หรือว่าเจ้าตัวที่เหมือนจะเป็นโกเลมที่อยู่กับเขามันจะแข็งแกร่งสุดๆไปเลยอย่างนั้นเหรอ?
*(TL note: รูดี้มันพูดว่า “โบโกะโบโกะ นิชิเตะยัตตะ” นาโอมิ ถึงงงว่า “โบโกะโบโกะ” เนี่ยหมายถึงอะไร)
“ตรวจสอบอะไรเหรอ?”
“จะให้พูด…เรื่องมันก็ยาว เดส”
“ถ้าทางนั้นไม่มีปัญหาอะไร ก็ช่วยเล่าให้ฉันฟังหน่อยได้ไหมล่ะ?”
” ทำไมเหรอ? เดส”
“เพราะว่ามันน่าสนใจไงล่ะ ฉันปลีกตัวออกมาจากโลกภายนอกเพราะมันวุ่นวาย แต่พอมาอยู่ในป่าแบบนี้ก็ทำให้ฉันว่างสุดๆ เลยอยากหาอะไรที่มันน่าสนใจทำน่ะ “
รูดี้ กระพริบตาปริบๆให้กับเหตุผลอันเห็นแก่ตัวของเธอ
แต่พอคิดดูแล้วก็เห็นว่า ถ้าเป็นคนๆนี้ละก็คงไม่มีปัญหาอะไร ดังนั้นเขาจึงเริ่มเล่าเกี่ยวกับสาเหตุที่เขามาที่ดาวดวงนี้ให้เธอฟัง
“ก็อย่างที่ว่าไป จริงๆแล้ว ผมเป็นเด็กหลงทาง เดส”
“เด็กหลงทาง?”
“ใช่แล้ว อวกาศเป็นเด็กหลงทาง… เป็น…ที่–…จาก? ไม่ใช่สิ เด็กหลงทางในอวกาศ เดส”
“ถึงฉันจะไม่รู้ก็เถอะ แต่อวกาศนี่มันกว้างมากเลยเหรอ?”
“อวกาศมันกว้างจนไร้ขอบเขตเลย เดส”
“กว้างจนไร้ขอบเขตเหรอ…จินตนาการไม่ออกเลยนะ”
“เพราะแบบนั้นเลยต้องใช้เกท แล้ว วาร์ป ข้ามไปยังที่หมายในทันทียังไงล่ะ เดส”
“ถึงแม้ตอนนี้จะยังไม่มีของแบบนั้น แต่มันก็เหมือนกับการใช้ประตูเวทมนต์เพื่อกระโดดข้ามไปยังอีกสถานที่หนึ่งใช่ไหม?”
เขาพยักหน้าให้กับการเปรียบเทียบของนาโอมิ
“ที่เกทนั่น ตอนที่ยานของผมกำลังจะวาร์ป มีบางอย่างผิดพลาด แล้วพอรู้ตัวอีกที่ ก็มาโผล่ในสถานที่ ที่ไม่รู้จักแล้ว กลับไปไม่ได้ เดส แต่สถานที่ที่ผมโผล่ออกมา มันก็อยู่ใกล้ๆกับดาวดวงนี้พอดี เดส”
“เดี๋ยวนะ”
ระหว่างที่เขากำลังอธิบายจู่ๆนาโอมิก็ยกมือขึ้นมาแล้วหยุดเขาไว้
“ขอถามก่อนสักหนึ่งเรื่องได้ไหม?”
“อะไรเหรอ?”
“พื้นที่พวกเรายืนเหยีบอยู่ในตอนนี้มันคือ หนึ่งในดวงดาวที่ฉายแสงอยู่บนท้องฟ้ายามค่ำคืนใช่ไหม?”
“….?”
ในระหว่างที่เขากำลังงุนงงว่าเธอจะถามเรื่องที่มันแน่นอนอยู่แล้วไปทำไม ฮาลก็ติดต่อเข้ามาผ่านสมองอิเลคทรอนิกส์ของเขา
[มาสเตอร์ ไม่แน่ว่าเธอกำลังพูดถึงทฤษฎี ที่ว่า “โลกเป็นศูนย์กลาง” อยู่เหรอครับ? ]
*(TL note: geocentric)
“ทฤษฎี โลกเป็นศูนย์กลาง นี่มันอะไรกัน?”
[ในอดีตเมื่อนานมาแล้ว มันเป็นแนวคิดที่เชื่อกัน ก่อนที่มนุษย์จะเริ่มออกเดินทางไปในอวกาศ เนื้อหาของมันอธิบายไว้ว่า จักรวารนั้นหมุนรอบดาวเคราะห์ที่พวกเขาอยู่กัน ครับ]
“ล้อเล่นอะไรของนายเนี่ย?”
[น่าเสียดายที่มันเป็นทฤษฎีที่เคยมีอยู่จริงครับ]
“เอาจริงดิ!…….”
“เอาล่ะ! สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น เอาภาพของคาวดวงนี้ที่ถ่ายจากยานไนกี้ขึ้นจอที”
[ครับ มาสเตอร์]
ภาพที่ฮาลส่งมาจากยานไนกี้ถูกแสดงขึ้นที่หน้าจอบนกำแพงของห้องทานอาหาร
“น่ะ!?!”
ในระหว่างที่นาโอมันกำลังงงอยู่ว่าทำไมรูดี้เงียบไป จู่ เธอก็เห็นว่า มีภาพของ ทรงกลมสีน้ำเงินปนเขียว ปรกคลุมด้วยควันสีขาวที่หมุนวนปรากฏขี้นบนแผงที่แขวนอยู่บนพนัง
ประหลาดใจกับภาพนั้น นาโอมิลุกขึ้นจากเก้าอี้ของเธอ
“นี่คือ ดวงดาวที่นาโอมิอาศัยอยู่ มันเป็นดาวเคราะห์ เดส”
รูดี้เริ่มอธิบายเกี่ยวกับดวงดาวที่แสดงอยู่บนหน้าจอ แต่ทว่า นาโอมิ ที่ถูกดึงดูดโดยความงามของภาพที่เห็น ไม่ได้ตั้งใจฟังคำอธิบายจากเขาเลย
นี่คือ ดวงดาวที่ฉันอาศัยอยู่ในตอนนี้สินะ แต่ถ้ามันเป็นอย่างที่เขาว่าจริงๆ ส่วนต้านล่างของดาวมันจะไม้กลับหัวกลับหางหรอกเหรอ?
“….ฉันไม่เข้าใจ ทำไมมนุษย์ที่อาศัยอยู่ด้านล่างของดาวไม่ตกลงไปข้าล่าง?”
“ดาวเคราะห์ มีแรงโน้มถ่วง …หรือจะพูดอีกอย่างคือ แรงโน้มถ่วงเกิดจากตัวของดาวเคราะห์นั่นเอง เดส”
“แรงโน้มถ่วงคืออะไรเหรอ?”
“เรื่องไม่ยาก เดี๋ยวอธิบายให้ฟัง เดส”
เพื่อตอบคำถามของเธอ รูดี้ ก็สอน นาโอมิเกี่ยวกับ แรงโน้มถ่วง และกลไกการทำงานของมัน
“…นี่มันน่าทึ่งจริงๆ ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าโลกใบนี้มันมีอะไรแบบนั้นอยู่ด้วย”
รูดี้แปลกใจที่เห็นว่า นาโอมิซึ่งกำลังมีตาเป็นประกายระยิบระยับสามารถทำความเข้าใจถึงทฤษฎีแรงโน้มถ่วงสากลได้อย่างง่ายดาย ….”ไม่แน่ว่าคนๆนี้อาจจะเป็นอัจฉริยะก็เป็นได้”
นาโอมิได้เรียนรู้เกี่ยวกับโลกที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน
โลกใบนี้เป็นลูกทรงกลม และหมุนวนไปรอบบดวงอาทิตย์มันใช้เวลา1วันในการหมุนรอบตัวเองและ1ปีในการโคจรรอบดวงอาทิตย์ และฤดูกา]ก็เป็นเพราะแกนกาวหมุนของมันเอียง! น่าสนใจ..ช่างน่าสนใจจริงๆ..
“ฉันไม่เคยรู้ตัวมาก่อนเลยว่าฉันใช้ชีวิตอยู่บนดาวที่สวยงามขนาดนี้”
ขณะที่นาโอมิจ้องมองดาวเคราะห์ที่สวยงามบนหน้าจอด้วยความปลื้ม รูดี้ก็พูดกับเธอ
“น่าจะได้เวลากลับเข้าเรื่องละ เดส”
“…..จะว่าไปแล้วเรากำลังพูดถึงเรื่องของรูดี้อยู่นี่นะ”
“นาโอมิบอกให้ผมกับมนุษย์บนดาวดวงนี้ดูเหมือนกันใช่ไหม? ที่ผมเข้าไปในยานอวกาศลำนั้นก็เพื่อที่จะตรวจสอบเรื่องนั้น เดส”
“ยานอวกาศ? คือจะบอกว่าไอ้สิ่งที่ฉันคิดว่าเป็นเขาวงกตมาตลอดนั่นคือยานอวกาศแบบเดียวกันกับที่นายขับมางั้นหรอกเหรอ อีกอย่างนะ ไม่ใช่ (บอกให้) แต่เป็น (บอกไว้ว่า) ต่างหาก ”
“บอกไว้ว่า?….บอกไว้ว่า…แก้ละ… แล้วก็ มันเป็นยานคนละรุ่น เพราะผลิตมาต่างยุคกัน ยานลำนั้นมันเป็นของเมือ1200ปีก่อน เดส “
เมื่อฟังเรื่องที่ รูดี้ พูด นาโอมิก็เงยหน้าขึ้นมา
“ไม่แน่ว่า บางทีพวกฉันก็อาจจะมาที่ดาวดวงนี้ จากนอกอวกาศเหมือนกัน นั่นคือสิ่งที่นายอยากจะบอกใช่ไหม?”
“ถึงจะยังยืนยันไม่ได้ แต่มันก็มีความเป็นไปได้สูงมาก เดส”
“อาฮาฮาฮา นั่นมันน่าสนใจสุดๆเลย!! ไม่แน่ว่าบรรพบุรุษของฉันอาจจะเป็นมนุษย์ต่างดาวด้วยก็ได้ใช่ไหม? “
จู่ๆ นาโอมิก็ระเบิดหัวเราะออกมา ทำให้รูดี้กังวลว่า เธอเสียสติไปเพราะสถานการณ์มันเกินขอบเขตุการทำความเข้าใจของเธอหรือเปล่านะ?
แต่หลังจากที่นาโอมิหยุดหัวเราะและซับน้ำตาของเธอ เธอก็เริ่มเล่าเรื่องของประวัติศาสตร์ของดาวดวงนี้ให้เขาฟัง
“จากประวัติศาสตร์ ที่ฉันรู้มา ดูเหมือนว่ามีอยู่ครั้งหนึ่งที่มนุษยชาติเกือบจะสูญพันธุ์”
“บอกเรื่องนั้นมาเดี๋ยวนี้…เดี๋ยวนี้? ….ช่วยเล่าให้ฟังหน่อย เดส”
รู้สึกว่าเรื่องนั้นมันน่าสนใจเขาจึงคะยั้นคะยอให้นาโอมีเล่าต่อ
“จากบันเอกสารโบราณที่ฉันรวบรวมมาได้ตอนที่ยังเด็กอยู่ ดูเหมือนว่ามนุษย์ จะเคยใช้อะไรบางอย่างที่เรียกว่า เวทย์โบราณ จนกระทั่ง 800ปีที่แล้ว เวทย์มนต์พวกนั้นมันเป็นระบบที่แตกต่างจากเวทย์มนต์ที่เรามีอยู่ในตอนนี้อย่างสิ้นเชิง และสิ่งที่เห็นได้ชัดเลยคือพวกเขาไม่ท่องคาถา แต่ว่าใช้อุปกรบางอย่างแทน ว่ากันว่าพวกเขาเริ่มการทำงานของเวทย์โบราณกันแบบนั้น”
หรือว่าเวทย์โบราณจะหมายถึง ปืน และ โดรน? ถ้าอย่างนั้นก็มีความเป็นไปได้ที่ เทคโนโลยีทางวิทยาศาสตร์ ของพวกเขา คงอยู่ได้ถึง400ปีหลังยานตก
ระหว่างที่รูดี้คิดถึงเรื่องเหล่านั้น นาโอมิก็ยังคงเล่าต่อไป
“อย่างไรก็ตาม เมื่อ800ปีก่อน จู่ๆพวกมอนสเตอร์ ก็โผล่ออกมา บนดาวด้วงนี้ และดูเหมือนว่าพวกมันจะไล่ต้อนมนุษยชาติไปจนเกือบจะล่มสลาย ด้วยความแข็งแกร่งอันเหนือชั้น จะว่าไป ฉันคิดว่าเวทย์โบราณ น่าจะเป็นอุปกรที่เหมือนกับของที่อยู่บนยานลำนี้ แต่พอมันถูกทำลายโดยมอนสเตอร์ พวกเราก็เลยเสียวิทยาการที่นำมาจากอวกาศไปด้วย”
ดูเหมือนว่านาโอมิจะคิดแบบเดียวกันกับรูดี้
“เพราะอย่างนั้นฉันเลยมีคำถามอีกอยางหนึ่ง แม้แต่ตอนนี้เองมนุษย์ก็ยังคงต่อสู้กับมอนสเตอร์ที่โผล่มาเมื่อ800ปีก่อนพวกนั้น หรือว่าพวกมันเองก็เป็นสิ่งมีชีวิติที่มาจากอวกาศด้วยเหมือนกัน”
“ก๊อบลิน…ถึงแม้พวกมันจะต่างจากพวกที่อยู่บนอวกาศอยู่มาก แต่มันก็ดูเหมือนกับพวก ผู้รุกราน ที่มาจากภายนอกของ กาแล็คซื่ นี้ จากตรงนี้จะเป็นแค่การคาดเดา บางที่ยานของพวกมันอาจจะบังเอิญมาพบดาวดวงนี้เข้าในยุคที่ต่างออกไป ซึ่งผมคาดว่าน่าจะเป็นช่วง800ปีที่แล้ว เดส”
“พวมมันมาทำอะไร?”
“เรื่องนั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน อย่างไรก็ตาม ถ้ามันเป็นมอนสเตอร์ที่มีวิทยาการระดับอวกาศ มันคงกวาดล้างมนุษยชาติได้อย่างไม่ยากเลย พอมาคิดดูแล้ว มันก็แปลกที่พวกเขายังรอดมาได้”
เมื่อได้ยินรูดี้พูดแบบนั้น นาโอมิก็ กอดอก เอามือท้าวคาง แล้วครุ่นคิด
“อืม…ตามบันทึกในเอกสารโบราณ ดูเหมือนว่าอยู่ๆ ก็มีโรคติดต่อร้ายแรงระบาด ในหมู่มอนสเตอร์ แล้วพวกมันส่วนใหญ่ก็ตายลงหลังจากนั้น ดูเหมือนว่าพวกที่ยังรอดจะข้ามทะเลกลับไปที่ฐานของพวกมันที่ตั้งอยู่บนทวีป ทางทิศตะวันออก แล้วถูกกลืนหายไปในเสาเพลิงขนาดยักษ์ ราวกับว่าพวกมันถูกลงโทษที่ไปทำให้เทพพระเจ้าทรงโกรธ อย่างนั้นแหละ “
รูดี้รู้สึกสงสัยกับโรคระบาทที่พูดถึงในเรื่องที่เธอเล่ามา
“มานาที่อยู่บนดาวดวงนี้ จงฆ่าพวกที่มาจากอวกาศ… จง? มันจะฆ่า เดส”
(มานามันเป็นอันตรายต่อมนุษย์เหรอ?)
“มานาเป็นไวรัสที่อันตรายถึงตายถ้าไรภูมิต้านทาน เดส”
“ไวรัสคืออะไร?”
รูดี้อธิบายอย่างคร่าวๆเกี่ยวกับแนวคิดของไวรัสให้กับนาโอมิฟัง
“อย่างนี้นี่เอง พวกมอนสเตอร์ที่มาจากอวกาศมันตายเพราะไม่มีภูมต้านทานต่อ มานา ถ้าอย่างนั้น แล้วมอนสเตอร์ที่ยังเหลือรอดอยู่ในตอนนี้ล่ะ?”
“”น่าจะมาจากการที่ร่างกายของพวกมันสร้างภูมิต้านทานขึ้นมาโดยบังเอิญ เดส”
“อย่างนี้นี่เอง ว่าแต่ รูดี้ คุณจะไม่เป็นอะไรเหรอ?”
“ผมได้รับวัคซีนแล้ว ไม่เป็นไร เดส”
“วัคซีน?”
“ยาประเภทหนึ่ง เดส”
“เข้าใจละ …แต่ถ้ามียาแบบนั้นอยู่ ทำไมมอนสเตอร์พวกนั้นไม่ใช้มันล่ะ?”
“นั่นเป็นเรื่องที่เรายังไม่รู้เหมือนกัน ต้องไปตรวจสอบดูก่อน นี่เป็นแค่การคาดเดา แต่ AI ในยุดนั้น อาจไม่รู้ว่ามานาเป็นอันตราย เดส”
“AI ?”
นาโอมิ ถามเกี่ยวกับ AI แต่การอธิบายเกี่ยวกับมันจะใช้เวลานานเกินไปและรูดี้ก็อยากจะเก็บเรื่องของ ฮาลไว้เป้นความลับ เขาเลยไม่ตอบอะไร
“มัน ยากที่จะอธิบาย เดส”
“ถ้ามันเป็นเรื่องที่อธิบายได้ยาก ก็ช่างมันละกัน”
รูดี้คิดว่านาโอมิจะพยายามจี้หาคำตอบ แต่ดูเหมือนเธอจะเข้าในใจความต้องการของเขา เธอยักไหล และยิ้มบางๆ ราวกับอยากจะพูดว่า “บอกฉันทีหลังละกัน”
“แล้ว คุณวางแผนจะทำอะไรหลังจากนี้เหรอ?”
“ผมต้องการสำรวจ มันจะต้องใช้เวลาและอุปกรหลายอย่าง เพราะอย่างนั้ เราจะตั้งแค้มป์กันที่นี่ เดส”
“ตอนนี้เลยเหรอ?”
“มันจะใช้เวลาประมาณ4ชั่วโมงกว่าจะเสร็จ เดส”
“ให้ช่วยไหม?”
“ตามสะดวก เดส”
นาโอมิยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อได้รับอนุญาตจากรูดี้
YOU MAY ALSO LIKE
