[เอเลี่ยนเกยตื้น] สเปซทรัคเกอร์ รูดี้คุง - ตอนที่ 4 ดราก้อนเชสเซอร์

ตอนที่4 ดราก้อนเชสเซอร์

(*TL note [ドラゴンチェイサー]  ทับศัพท์  eng  มันแปลว่าไล่ตามมังกร แต่เนื้อหาในตอนมัน…ใช่เหรอวะ?..)

 

ยานลงจอดพุ่งผ่านชั้นบรรยากาศเข้าสู่ท้องฟ้ายามค่ำคืน ด้านนอก ค็อกพิท ดวงดาวอันระยิบระยับนับพันและแสงจันทร์สีขาว ส่องสว่างลงมายังพื้นดิน

 

รูดี้คุ้นเคยกับการบินผ่านห้องอวกาศแต่ไม่คุ้นเคยกับการบินในชั้นบรรยากาศ มากนัก เขาพยายามอย่างหนักในการกะระยะของพื้นดินและการแสดงผลของมิเตอร์วัดความสูง ตรวจสอบตำแหน่งของเขาจากหน้าจอLCD ในค็อกพิท ดูเหมือนว่าเขากำลังบินอยู่เหนือป่าทึบ

 

ฮาลได้บอกไว้ว่าที่หมายของเขาห่างออกไปทางตะวันตกเฉียงไต้จากตำแหน่งปัจจุบัน

 

ในขณะที่รูดีกำลังเปลี่ยนเส้นทาง สัญญาณเตือนอันตรายจากลำโพงในค็อกพิทก็ดังขึ้น

 

“เกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย?”

 

[ตรวจพบสิ่งมีชีวิตบินได้กำลังเคลื่อนเข้าหายานลงจอดด้วยความเร็วสูง] 

เสียงของ ฮาล ดังขึ้นมาจากลำโพง ในระหว่างที่เขาสังเกต สถานการณ์จากยาน ไนกี้

 

“สิ่งมีชีวิต?”

 

[มันเป็นสัตว์เลื้อยคลาน ที่มีขนาดความยาวกว่า 300 เมตร]

 

“ใหญ่ชิบ!!”

 

[“จากการคำนวณของระยะทางปัจจุบัน มันจะเข้าสู่ระยะการมองเห็นใน8นาที”]

 

“แย่ล่ะสิ……”

 

สีหน้าของรูดี้บิดเบี้ยวขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินคำเตือนของ ฮาล

ยานลงจอดเป็นแค่ยานพลเรือน ไม่ได้มีการติดตั้งอาวุธแต่อย่างใด ทำให้มันไม่สามารถป้องกันตัวเองจากการโจมตีได้

 

“ฮาล แสดงภาพของไอ้ตัวนั้นหน่อย”

 

[“ครับ มาสเตอร์ นี่คือภาพจากกล้องจับความร้อน ด้วยมุมมองจากด้านบน “]

 

เพราะมันเป็นเวลากลางคืน กล้องธรรมดาไม่สามารถใช้งานได้ ฮาลจึงส่งภาพจากกล้องจับความร้อนไปที่หน้าจอ LCD ในค็อกพิทของยานลงจอด ภาพในจอแสดงให้เห็นถึงรูปร่างของสัตว์เลื้อยคลานมีปีก ขนาดยักษ์ พุ่งผ่านท้องฟ้า

 

“ไอ้ตัวนื้มันมังกรไม่ใช่เรอะ!?!”

รูดี้ ร้องลั่นหลังจากเห็นภาพของมัน

 

แม้ว่ารูดีจะไม่เคยเห็นมังกรตัวเป็นๆมาก่อน แต่เขารู้จักมันดี มันคือสิ่งมีชีวิตลึกลับ ที่โผล่มาในอวกาศเป็นครั้งคราวทุกๆหลายสิบปี

พวกมันสามารถเติบโตจนมีความยาวได้เกินกว่า10กิโลเมตร และเป็นที่รู้จักกันดีถึงนิสัยที่ดุร้ายและรุนแรง มันเข้าทำลายทั้งยานอวกาศและสถานีอวกาศทุกแห่งที่มันมองเห็น แม้แต่การโจมตีจากยานรบของกองทัพก็ไร้ผล เพราะพวกมันสามารถ วาร์ป หนีได้ทั้นทีที่มันต้องการ ราวกับล้อเลียนผู้ที่โจมตีมันก่อนจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย

 

เมื่อพวกมันโผล่ออกมา ข่าวของมันจะกระจายไปทั่วจักรวาล ซึ่งแม้แต่รูดี้ที่เดินทางในอวกาศเองก็ยังได้ยินข่าวเกี่ยวกับมัน

 

[“ผมไม่อาจยืนยันโดยที่ยังไม่ได้ตรวจสอบมัน แต่เป็นไปได้ที่มันจะเป็นตัวอ่อน”]

“เราไม่มีเวลาไปตรวจสอบมันหรอก แล้วเราก็ไม่มีอะไรไปโจมตีมันได้ด้วย มีแต่ต้องหนีอย่างเดียวแล้ว”

 

เขาอาจจะได้ประโยชน์จากการตรวจสอบมัน แต่ตอนนี้เขาต้องมุ่งมั่นในการเอาตัวรอดซะก่อน รูดี้จึงเร่งความเร็วยานลงจอดเพื่อที่จะหนีจากมัน แต่ทว่ามังกรมันไวกว่าและไล่ตามจนถึงเขาอย่างรวดเร็วจนเหลือเชื่อ

 

[“อีก1นาทีก่อนเข้าระยะโจมตี ผมจะส่งภาพจากยานลงจอดไปที่หน้าจอ” ]

รูดี้เดาะลิ้นอย่างหงุดหงิดเมื่อได้ยินรายงานของ ฮาล เมื่อมองไปที่หน้าจอเขาก็ได้เห็นภาพของมังกรที่มีเกล็ดสีน้ำเงิน

ถึงจะรู้สึกว่าเกล็ดของมันที่ต้องแสงจันจะเปล่งประกายสวยดีก็เถอะ แต่ตาของมันนี่จ้องยานลงจอด แสดงให้เห็นถึงความเป็นศัตรูอย่างชัดเจนเลยนึกได้ว่ามันไม่ใช่เวลาจะมาคิดเรื่องแบบนั้น

 

“แล้วทำไมมันต้องมาจ้องโจมตียานลงจอดด้วยล่ะเนี่ย?”

 

[ ตามการคาดการของผมคือ มันต้องการจะกำจัดเราเพราะเราได้ผ่านเข้าไปในอาณาเขตุของมัน ]

 

“แต่เราแค่บินผ่านท้องฟ้าเองนะ”

 

[ มีความเป็นไปได้ที่มันถือว่าเปลวเพลิงจากไอพ่นที่ออกมาจากท้ายเครื่องยนต์ของยานลงจอดเป็นเหมือนการท้าทายมันหรือเปล่า?]

 

“จะใจแคบเกินไปแล้ว!!”

 

ขณะที่รูดี้กำลังบ่นกับความซวยของตัวเองอยู่นั้นมังกรตัวนั้นก็ได้พุ่งเข้าชนยานลงจอด ทำให้ตัวเข้าเกือบกระเด็นออกมาจากที่นั่งแต่เข็มขัดของของที่นั่งได้รั้งตัวเขาเอาไว้

 

“เจ็บว้อย–!”  รูดี้กัดฟันทน แล้วพยายามหักหลบไปทางซ้าย ในขณะนั้นเองมังกรก็พยายามจะชนเขาอีกครั้งแต่มันพลาดไป เลยจบลงด้วยการขนาบข้างไปกับยานลงจอด

 

รูดี้ได้สบตากับดวงตาสีทองของมังกร แม้ว่ามันจะเป็นประกายงดงามแต่สายตาของมันเต็มไปด้วยความรุนแรงอันท้วมท้นที่ทำให้เขาถึงกับสั่นกลัว

 

มังกรที่กำลังบินขนาบข้างเขาอยู่ได้เริ่มหมุนตัวกลางอากาศ แล้ว ตวัดหางขนาดยักษ์ที่มี ความยาวมากกว่า80เมตรใส่ยานลงจอด

 

“ยาวขนาดนั้นหลบไม่พ้นแหงๆ” เมื่อคิดเช่นนั้น เขาจึงตัดสินใจไม่หลบแต่เปลี่ยนทิศทางเป็นพุ่งเข้าหามังกรแทน

 

หางของมันเฉี่ยวยานลงจอดไปเล็กน้อยและมันทำให้เกิดเสียงโซนิคบูมดังสนั่นเมื่อมันตวัดข้ามความเร็วเหนือเสียง แต่ยานลงจอดก็ยังคงพุ่งต่อไปในทิศทางของมัน

 

และแล้ว ก็เหมือนกับลูกเบสบอลที่ถูกขว้างด้วยเทคนิคลูกเร็ว ยานลงจอดพุ่งเข้าชนหน้าของมันอย่างจัง

 

“เกี๊ยยยย!!”

 

มันคำรามและบิดตัวด้วยความเจ็บปวด ตกตลึงกับการโจมตีที่ไม่คาดคิด

 

รูดี้รู้สึกได้ถึงโซนิคบูมจากทางซ้ายและแรงกระทกจากทางขวาเพราะการพุ่งชนกับมังกรทำให้เขาหมุนคว้างจนตาลาย

 

ถ้าหากว่าชุดของเขาไม่ได้ออกแบบมาให้ดูดซับแรงกระแทก และระบบควบคุมแรงเฉื่อยของยานลงจอดไม่ทำงาน เขาคงได้กลายเป็นเนื้อบดไปแล้ว

 

[จังหวะนี้ต้องรีบซ่อนตัวนะครับ]

 

“ฮาาลาาโฮเร อิเรฮาเร้~~”     ( @0@)~*

 

ฮาล เข้าควบคุมตัวยาน แล้วบังคับให้มันร่อนลงไปในป่า ในขณะที่รูดี้กำลังหัวหมุนอยู่ มันลงจอดแล้วซ่อนตัวในป่าด้วยการดับเครื่องยนต์และแสงไฟทั้งหมด

 

5นาทีหลังจากนั้น เจ้ามังกรก็ฟื้นตัวแล้วกลับมามองหารอบๆพื้นที่ แต่ก็ไม่เจอร่องรอยของยานลงจอดที่ไหนเลย หลังจากที่มันมองหาสักพัก ก็ คำราม แล้วบินวนดูรอบๆ

 

“เป็นประสบการณ์ที่โหดร้ายชะมัด” 

 

[ขอบคุณในความพยามครับ]

 

เมือคืนสติกลับมาอีกครั้ง รูดี้ ก็ถอนหายใจหลังจากที่ได้ยินเสียงอันไร้อารมณ์ของ ฮาล

 

ฉันควรจะรอตรงนี้จนกว่าจะเช้า หรือเสี่ยงออกไปข้านอกตอนนี้เลยดีนะ แต่การออกไปเดินในป่ามืดๆของดาวที่ไม่รู้จักแบบนี้มันอันตรายด้วยสิ ไม่รู้ว่ามันจะมีตัวอะไรโผล่มาบ้าง ถ้างั้นรออยู่เฉยๆดีกว่า…ว่าแต่เมื่อไหร่ไอ้มังกรบ้านั่นมันจะไปสักที่ล่ะเนี่ย?

 

 รูดี้มองไปที่จอLCDแล้วก็ยังเห็นมังกรบินวนอยู่ใกล้ๆ

เพื่อที่จะหาตำแหน่งปัจจุบันของเขา รูดี้ก็ขยายแผนที่ขึ้นมาบนหน้าจอ แล้วเขาก็ได้พบกับสิ่งก่อสร้างในป่า ห่างออกไปทางทิศตะวันตก จากจุดที่เขาอยู่ ประมาณ80กิโลเมตร

 

[มาสเตอร์ จะเอาอย่างไรดีครับ?]

“….นอนรอจนกว่าจะเช้าดีกว่า แล้วถ้ามังกรตัวนั้นไปแล้วให้เคลื่อนยานไปใกล้ๆกับสิ่งก่อสร้างที่เราเจอ แล้วซ่อนตัวเงียบๆละกัน”

 

หลังจากโดนมังกรเล่นงานจนอ่วม ทันทีที่ลงมาทบนพื้นของดาวดวงนี้เขาก็ตัดใจเข้านอนอย่างไม่สบอารมณ์

 

[ราตรีสวัสดิ์]

 

หลังจกพยักหน้าให้ ฮาล  รูดี้ก็ออกจาก ค็อกพิท และตรงไปที่ห้องนอน แล้วผล็อยหลับไป

 

2ชั่วโมงหลังจากที่รูดี้หลับไปนั้น เจ้ามังกรก็ตัดใจแล้วบินกลับไปที่รังของมัน ฮาล จึงเคลื่อนยานไปยังจุดที่ห่างออกไปจากสิ่งปลูกสร้างที่รูดี้เจอประมาณ9กิโลเมตร และปล่อยโดรนสำรวจเพื่อตรวจสอบสิ่งปลูกสร้างนั้น

 

จากข้อมูลที่ได้ ฮาล พบว่าสิ่งปลูกสร้างตรงนั้นมันเป็นยานอวกาศในยุดเก่า