เราทานอาหารเย็นกันหน้าถ้ำ

อาหารสำหรับคืนแรกของเราเป็นเพียงแค่เห็ดย่างเสียบไม้

อีกอย่าง ไม้เสียบที่ทำจากไม้ไผ่เป็นของที่ผมมีไว้ในกระเป๋า

「ปุย่าาห์~ เยอะมาก! โฮคาเงะ นายนี่ยอดเยี่ยมจริงๆ」

อาริสะพูดหลังจากกินเสร็จ

เธอกระโดดเข้ามาหาผมอย่างมีความสุขและโอบแขนรอบไหล่ของผม

ในที่สุดอาริสะก็เลิกเรียกผมว่านินจา

「รสชาติจืดไปหน่อยแต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรกิน」

「ค่อนข้างจืดนะ ไม่สิ ชั้นหมายถึงมีบางอย่างเปลี่ยนไป」

เอริกล่าว

มานะและคนอื่นๆ พยักหน้า

「ถ้าอย่างนั้น ผงกะหรี่เหรอ? เกิดอะไรขึ้นกับมัน? 」

อาริสะดูตื่นเต้น ส่วนผมหัวเราะ

「ผงกะหรี่เป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการอยู่รอดนะ」

เรากินเห็ดย่างกับผงกะหรี่โรยเล็กน้อย

และมันช่วยเพิ่มรสชาติให้เห็ดได้มากจริงๆ

ผงกะหรี่เป็นของล้ำค่าเมื่อคุณกินอาหารที่ไม่มีรสชาติ

มันกลบกลิ่นอื่น ๆ และเปลี่ยนเป็นรสชาติของแกงเล็กน้อย

「เรามีไม่มากดังนั้นเราควรประหยัดให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ อย่างน้อยก็สักหนึ่งสัปดาห์」

ผมเหลือผงกะหรี่เพียงเล็กน้อยในกระเป๋าของผม

ขนาดของมันแค่กระป๋องพริกสำหรับใส่กิวด้งหรืออุด้งเท่านั้น

แต่ใครๆก็ใช้มัน อัตราการบริโภคของมันจึงรวดเร็ว

「รสชาติแย่มากถ้าไม่มีผงกะหรี่นี่แทบจะกินไม่ได้เลย! 」

อาริสะร้องลั่น

「จะไม่บอกว่ามันแย่แต่มันช่วยได้พอตัว」

คารินกล่าว มานะและเอริพยักหน้า

จากนั้น มานะถาม

「นายไม่มีเครื่องปรุงอื่นนอกจากผงกะหรี่เหรอ? 」

「ช้ันไม่มีในตอนนี้ แต่เราสามารถทำเครื่องปรุงรสได้มากเท่าที่เราต้องการในอนาคต」

「มากเท่าที่ต้องการ? 」

「ชั้นหมายถึงเกลือ เราอยู่ใกล้น้ำทะเลดังนั้นไม่ต้องกังวลว่าน้ำจะหมด」

「ว้าว! โฮคาเงะ นายทำได้เหรอ? 」

「เกลือไม่ได้สกัดยากอย่างที่คิด สิ่งที่เธอต้องทำคือต้มมัน」

ผมหยิบหนังสือเรียนออกจากกระเป๋าขณะคุยกัน

ผมมีหนังสือเรียนเพียงสองเล่มในกระเป๋าและไม่มีเครื่องเขียน

เพราะผมวางไว้บนโต๊ะของผมและตอนนี้ผมไม่มีมันแล้ว

「ทำไมนายถึงเอาหนังสือของนายออกมา? 」

เอริสงสัยในสิ่งที่ผมกำลังทำ

ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับสิ่งที่ผมจะทำ

「ชั้นจะใช้มันเป็นหมอน」

「หมอน?」

「ชั้นไม่รู้ว่ามันจะเป็นหมอนแบบไหน แต่ฉันใช้หมอนนี่นอนในคืนนี้」

ผมวางหนังสือเรียนในถ้ำ

จากนั้นผมก็นอนลง

「หมายความว่า เราไม่มีหมอนในโลกนี้เลย」

「เราไม่มีผ้าปูที่นอนเหมือนกัน คงจะนอนลำบากน่าดู」

「ฉันเป็นคนนอนสองชั้นด้วยสิ」

อาริสะตอบขณะที่มานะให้ความเห็น

「เอาหนังสือพวกนี้มาเรียงเป็นหมอนกันเถอะ」

「นคงจะเปวดมากแน่ๆเพราะมันแข็งเกินไป บอกเลยว่าเทรมาณแน่นอน! 」

「 「 「 ฮ่าฮ่าฮ่า 」 」 」

ดูเหมือนพวกเธอจะเริ่มร่าเริงกันแล้ว

ได้ยินเสียงหัวเราะของสาว ๆ นำมาซึ่งความกระชุ่มกระชวยจริงๆ

「ถ้ำสามารถกันลมกันฝนได้เราเลยไม่ต้องมีผ้าปูที่นอนเหรอ? 」

ตามที่คาดไว้คาริน ตั้งคำถามเรื่องนี้

 

「สำหรับวันนี้นั่นไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุด แต่เธอสามารถทำเครื่องนอนได้นะ แค่เธอต้องถักฟางกับหญ้าแล้วกางออก แบบบที่เค้าเรียกว่าเสื่อฟาง」

「นั่นเป็นแค่เสื่อใช่ไหม? แล้วผ้าปูเตียงล่ะ? 」

「คงจะยากถ้าจะทำเตียงนุ่มๆแบบที่เธอใช้ในญี่ปุ่น แต่ชั้นคิดว่าเราสามารถทำเสื่อฟางสองผืน อีกผืนก็สามารถทำผ้าปูเตียงได้ อย่างไรก็ตาม คนในสมัยก่อนนอนโดยใช้เสื้อผ้าแทนผ้าปูเตียง」

「 「 「ชั้นเเข้าใจล่ะ」 」 」

ผมควรจะมีความรู้ในการทำเสื่อฟาง

อย่างไรก็ตาม ผมมีประสบการณ์เพียงครั้งเดียวในการเอาชีวิตรอด มันทำผมนอนไม่หลับ

แม้แต่ในทัวร์เอาชีวิตรอดบนเกาะที่ไม่มีคนอาศัยอยู่ พวกเขายังใช้ถุงนอนขณะนอนหลับ

ผมจึงไม่มีความมั่นใจกับที่นอนตรงนี้เลย

「มันช่างหนาวจริงๆกับการต้องใช้หนังสือเรียนเป็นหมอนนอนบนพื้นแบบนี้」

ผมพูดขณะกำลังนอน

สาวๆสะกิดผม หรือผมคิดไปเอง

「มีอะไรเหรอ? 」

ผมตื่นขึ้นด้วยความสงสัย

มานะพูดในฐานะตัวแทน

「เอาล่ะ อย่างน้อยพวกเราก็อยากอาบน้ำก่อนนอน」

อาริสะพูดต่อว่า “เหงื่อนี่ช่างเหนอะหนะ”

「ชั้นบอกแล้วว่าเราไม่มีห้องอาบน้ำหรือห้องน้ำที่นี่นะ? 」

「ที่ชั้นหมายถึงคือร่างกาย ชั้นจะใช้ทิชชู่เปียกเช็ด 」

เราได้ตรวจสอบภายในถ้ำแล้ว

ถ้ำไม่ได้ลึกขนาดนั้น จุดที่ลึกสุดห่างจากทางเข้าไม่ถึง 20 เมตร

มีรูปทรงโค้งมนดังนั้นเราจึงไม่สามารถมองย้อนได้จากทางเข้า

「พูดสั้น ๆ ว่าพวกเธอต้องการให้ชั้นไปช่วยเฝ้าไหม? 」

「ชั้นไม่รังเกียจหรอกนะถ้าจะถ้ำมองหน่ะ」

 

อาริสะกล่าว เอริโต้กลับ “ไม่ได้ ชั้นไม่โอเค!”

เอริกับผมมีความลับระหว่างเราสองคน มันเลยทำให้รู้สึกซับซ้อน

「 ไม่เป็นไร ชั้นจะไม่ไปแอบดู สบายใจได้ เก็บทิชชู่เปียดที่เธอใช้เช็ดตัวเองไว้ด้วยล่ะ」

「ฮะ… โฮคาเงะ นายเป็นคนประเภทที่ชอบดมผ้าหรือชุดที่ใส่แล้วงั้นเหรอ? นายรู้ไหมว่านั่นเป็นรสนิยมที่แย่มาก 」

อาริสะหัวเราะและพูดว่า “น่าขยะแขยง”ดังมากจนผมบอกได้เลยว่าเธอแค่พูดเล่น

อย่างไรก็ตาม ผมปฎิเสธ

「ทิชชู่เปียกที่พวกเธอจะใช้เช็ดเหงื่อออกเป็นผ้าคุณภาพดีในโลกนี้ ใช้ครั้งเดียวทิ้งก็ถือว่าเสียแย่

มันยังเอาไปล้างน้ำในแม่น้ำแล้วใช้เช็ดร่างกายได้ เมื่อมันใช้งานไม่ได้จากสิ่งสกปรกและหดตัว ค่อยใช้อันใหม่」

ความสะดวกสบายของโลกสมัยใหม่คือคุณสามารถใช้มันได้แบบง่ายๆ

ตัวอย่างเช่น ไม้เสียบไม้ไผ่ที่คุณใช้สำหรับมื้ออาหารของคุณวันนี้

เมื่อเสียบไม้หมด ก็ใช้อันใหม่แล้วย่างเห็ดเพิ่ม

「ใช้แผ่นเดิมหลายครั้งจนรู้สึกว่ามันสกปรก」

「ช่วยไม่ได้」

ผมหันหลังให้สาวๆ แล้วหลับตาลง

「งั้น ราตรีสวัสดิ์ 」

「 「 「 ราตรีสวัสดิ์ 」 」 」

หลังจากที่เราได้ข้อสรุปจากการสนทนาแล้ว เราก็ออกแยกย้าย

พวกสาวๆ มุ่งหน้าลึกเข้าไปในถ้ำและสติของผมก็ค่อยๆจางหายไป

นั่นคือจุดสิ้นสุดของคืนแรกในชีวิตการเอาตัวรอดของเรา

————————————-

ตอนนี้อาจจะงงหน่อยๆนะครับ มีคำยากจริงๆตอนนี้

ติดตามผู้แปลได้ที่ แปลด้วยพลังใบ