พี่น้องสุเมรากิส่งรอยยิ้มน่าหวั่นมาที่ผม

ไม่ใช่ส่งสารท้าทายศัตรู แต่เป็นการดูถูกเหยียดหยาม

「เราคิดว่ามันเป็นสัญญาณขอความช่วยเหลือ แต่ดูเหมือนว่ามันเป็นระเบิดควันของนินจา เรามาเจอมานะกับอาริสะ แต่ดูเหมือนมันจบไปแล้วสินะ」

สุราเมกิ เรย์โตะ,ชายคนนี้หน้าตาดีแถมตรงสเป็คสาวญี่ปุ่น่สวนใหญ่เลยก็ว่าได้

เค้าเป็นพี่คนโต

「แค่คิดว่านายมีระเบิดควันอยู่ในกระเป๋า แสดงว่านายเป็นพวกวิปริตจริงๆสินะเนี่ย」

และนั่น เบียคุยะเป็นคนน้อง

เมื่อเทียบกับพี่ชายแล้ว เบียคุยะดูเป็นคนป่าเถื่อนกว่าเยอะ

พวกเขาเป็นฝาแฝดที่หน้าเหมือนกันก็จริง แต่ออร่าที่ทั้งสองคนมีนั้นต่างกันคนละขั้ว

「ไม่ดีเหรอโฮคาเงะ? มีคนเพิ่มมากขึ้น นอกจากนี้การมีเรย์โตะยังทำให้เราอุ่นใจ」

มานะพูดอย่างมีความสุข

อริสะเองก็ยิ้มแบบเดียวกัน

ส่วนคารินกับเอริแสดงสีหน้าซับซ้อน

「มารวมกับเราสิ คงจะดีกว่าถ้ามีคนมากขึ้น? 」

เรย์โตะกล่าว

จากนั้นพวกลูกกระจีอกก็พูดว่า “สมกับเป็นท่านเรย์โตะ”

เมื่อมองดูดีๆอีกครั้ง พวกเขามีกลุ่มลูกกระจ๊อกอยู่ด้วย

ทานากะ มันทาโร่ หนึ่งกลุ่มโอตาคุที่ถูกรังแก

เขาเป็นคนตัวเล็กใส่แว่น เเป็นคนขี้อาย

「แน่นอน ชั้นโอเคที่จะมีคนเพิ่ม แต่นายมีแผนแบบไหน? ชั้นจะตัดสินใจเมื่อรู้แผนของนายตอนเรารวมกลุ่มกัน ถ้าไม่น่าพอใจชั้นก็ไม่คิดจะรวมกับพวกนาย」

「มึงพูดอะไรนะ?! อย่าอวดดีไปหน่อยเลยน่า?! 」

เบียคุยะเห่า

เขามีจุดเดือดที่ต่ำจริงๆ

เรย์ดึงสติเบียคุยะกลับมา

「ชั้นเข้าใจแล้ว โฮคาเงะ นายอยากจะอยู่ด้วยตัวเองเหรอ?」

「ถูกต้อง」

「ถ้าอย่างนั้นนายก็ไม่จำเป็นต้องมากับเรา ไปทำสิ่งที่นายต้องการเถอะ ถ้านายเปลี่ยนใจ นายมาหาเราได้ทุกเมื่อ เราอยู่บนเนินเขาทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ

เราจะเลียนแบบระเบิดควันของนายแล้วก่อควันไว้ที่นั่น ฉันแน่ใจว่าเฮลิคอปเตอร์ช่วยเหลือจะมาเร็ว ๆ นี้」

เรโตะพูดอย่างรวดเร็ว

เขาคิดว่าเขาควรจะสรุปเรื่องราวโดยเร็ว

「จะมีเฮลิคอปเตอร์มาเหรอ? 」

「พวกเขาไม่สามารถติดต่อเราได้ดังนั้นพวกเขาควรค้นหาเรา มือถือของชั้นเป็นอุปกรณ์พิเศษ ดังนั้นพวกเขาจึงควรรู้ว่าเราอยู่ที่ไหน มันมีสัญญาณพิเศษหลังจากแบตเตอรี่มือถือเราหมด  

เป็นมาตรการตอบโต้การลักพาตัว นั่นเป็นเหตุผลที่ชั้นแน่ใจว่าการช่วยเหลือเฮลิคอปเตอร์จะมาถึงแม้ว่าจะไม่มีสัญญาณ」

「ฉันเห็นล่ะ」

เรย์โตะคิดว่าเรายังอยู่บนโลก

ถ้าเขาพูดถูก เฮลิคอปเตอร์ก็จะมาถึง

อย่างไรก็ตาม หากเป็นอย่างที่ผมเดา จะไม่มีเฮลิคอปเตอร์มาหาเรา

「แล้วเจอกันโฮคาเงะ ไปกันเถอะ มานะ」

กลุ่มของเรย์โตะมุ่งหน้าไปทางตะวันออกเฉียงเหนือ

อย่างไรก็ตาม มานะและสาวๆคนอื่นๆ ไม่ได้มาด้วย ดังนั้นพวกเขาจึงหยุด

「เป็นอะไรไป? 」

「 ขอโทษนะเรย์โตะ แต่ชั้นจะอยู่กับโฮคาเงะ 」

「มานะ เธอหมายถึงอะไร?! 」

เบียคุยะเห่าด้วยความสงสัย

「ชั้นรู้สึกเสียใจที่ปล่อยให้โฮคาเงะอยู่คนเดียว นอกจากนี้เรายังผ่านการทำงานหนักร่วมกันมาหน่ะ」

อาริสะเห็นด้วย

「นอกจากนั้น พรุ่งนี้ชั้นจะไปตกปลาด้วย! ชั้นแทบจะอดใจรอไม่ไหวแล้ว! 」

「ชั้นเองก็จะตามโฮคาเงะคุงไปด้วย ขอโทษนะ เรย์โตะคุง เบียคุยะคุง」

「ชั้นก็ด้วย หวังว่านายจะไม่เข้าใจผิดนะเรย์โตะ」

กลุ่มของมานะเลือกที่จะอยู่กับผม

ทำไมพวกเธอถึงเลือกที่จะอยู่กับผม นั่นคือสิ่งที่ผมไม่รู้

ผมไม่รู้ แต่ดูเหมือนว่าผมได้รับความเชื่อใจจากพวกเธอหลังเราผ่านอะไรด้วยกันมา

และนั่นทำให้ผมมีความสุขอย่างจริงๆ

「พวกเธอแน่ใจแล้วนะ? 」

ตามที่คาดไว้ เรย์โตะไม่สามารถซ่อนความประหลาดใจของเขาได้

ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่มานะ

「นอกจากนี้ ถ้าเราอยู่ในถ้ำนี้ เรย์โตะจะไม่ทิ้งเราไปใช่ไหม? 」

มานะยิ้ม

「ทิ้ง? ชั้นเนี่ยนะ? 」

「ใช่ ถ้าโฮคาเงะอยู่คนเดียวที่นี่ เฮลิคอปเตอร์อาจไม่รอเขา แต่ถ้าเราอยู่กับเขา เรย์โตะจะไม่มีวันทิ้งเรา นายจะทิ้งผู้หญิงไว้ในขณะที่นายกลับบ้านงั้นเหรอ?  

มันไม่คู่ควรกับว่าที่ผู้นำกลุ่มสุราเมกิ ใช่ไหม? 」

「กรอด」

เรย์โตะกัดริมฝีปากของเขา

ดูเหมือนว่าเขาจะทิ้งผมทันทีที่เฮลิคอปเตอร์มาถึง

ผมไม่ใช่สนใจมันมากหรอก

「ตกลง ทำตามใจเธอเถอะ 」

จากนั้นเรย์ก็สั่งให้ทุกคนถอยทันทีแล้วมุ่งหน้าไปทางตะวันออกเฉียงเหนือ

 

「พี่?นายแน่ใจไหม?! นินจากำลังแย่งชิงสาวๆไปนะ 」

「เขาไม่ได้ทำหรอก ฉันแค่ปล่อยให้พวกเขาอยู่กับเขาในตอนนี้ นอกจากนี้เรายังมีผู้หญิงอยู่กับเราเยอะแล้ว นอกจากนี้ พวกหล่อนยังเชื่อฟังมากกว่ายัยมานะหัวสูงนั่น」

「ก็ได้ๆ งั้นชั้นจะเ*ดพวกเธอตอนที่เรากลับมาคราวหน้าละกัน」

ผมได้ยินเสียงกระซิบของพี่น้องสุเมรากิในป่า

โดยเฉพาะเสียงหัวเราะที่หยาบคายของเบียคุยะ

「เราอยู่ในป่าและพวกเขาต่างก็คิดเรื่องเซ็กส์กันอย่างไม่น่าเชื่อ」

คารินพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย

「นี่แหละสันดานของพวกนั้น พวกมันก็เป็นแค่สัตว์เดรัจฉาน เธอรู้ไหมว่ารุ่นพี่ที่พาร์ทไทม์ของชั้นถูกข่มขืนในที่ทำงานของเธอ? ผู้ชายก็เป็นแบบนั้น」

อริสะกล่าวว่า “นั่นน่ากลัวจริงๆ”

「ทำไมเราไม่กินเห็ดล่ะ? โฮคาเงะคุงเก็บเห็กมาได้เยอะเลย」

เอริโชว์เห็ดในกระเป๋าของเธอ

「คิดจะกินเห็ดในเวลานี้ จังหว่ะเธอแย่มากเอริ! 」

อาริสะหัวเราะ

เอริกับคารินก็พูด “แย่ที่สุด”

ส่วนผมกับมานะยิ้มเจื่อนๆ

「โฮคาเงะ เราเลือกนาย ไม่ใช่เรย์โตะ」

มานะชกมาที่หน้าอกของฉันด้วยใบหน้าที่จริงจัง

「อย่าทำให้เราเสียใจนะ ตกลงไหม? 」

อีกสามคนก็แสดงสีหน้าจริงจังเช่นกัน

「เชื่อมือชั้น 」

ผมพยักหน้าและพูดอย่างมั่นใจ

——————————————–

ติดตามผู้แปลได้ที่ แปลด้วยพลังใบ